دفترچه

کلمه «دفترچه» در زبان فارسی به معنای دفتر کوچک یا دفتر یادداشت است و به طور کلی قاعده‌های نگارشی و نحوی ویژه‌ای دارد. در زیر به برخی از این قواعد اشاره می‌شود:

1. نوشتار و املای کلمه: کلمه «دفترچه» به این صورت نوشته می‌شود و دقت شود که باید با حروف جدا و صحیح املاء شود.

2. جنس و شمار: «دفترچه» به جنس مؤنث است و در جمع به صورت «دفترچه‌ها» نوشته می‌شود.

3. استفاده در جملات:

   • به عنوان نام: «من یک دفترچه خریدم.»
   • به عنوان مفعول: «او در دفترچه‌اش یادداشت می‌کند.»

4. فاصله‌گذاری: در نوشتن، در مواردی که کلمه در حال ترکیب با دیگر کلمات باشد، همچون «دفترچه یادداشت»، بین کلمات باید فاصله گذاشته شود.

5. فاعل، مفعول و قید: در جملات مختلف می‌توان «دفترچه» را به عنوان فاعل یا مفعول یا حتی در نقش قید به کار برد:

   • «دفترچه‌ام را گم کردم.» (فاعل)
   • «من یادداشت‌هایم را در دفترچه می‌نویسم.» (مفعول)
6. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی و ادبی، باید توجه شود که از استفاده‌های بی‌مورد و تکراری پرهیز شود.

با رعایت این قواعد، می‌توان استفاده صحیح و مناسبی از کلمه «دفترچه» در نوشتارها داشت.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "دفترچه" آورده شده است:

1. من تمام یادداشت‌های مهم خود را در دفترچه‌ام نوشتم.
2. لطفاً اطلاعات را در دفترچه‌تان ثبت کنید تا فراموش نکنید.
3. او هر روز یک صفحه از دفترچه‌اش را پر می‌کند و آن را به عنوان خاطرات خود نگه می‌دارد.
4. معلم از ما خواست تا تکالیف‌مان را در دفترچه یادداشت کنیم.
5. دفترچه راهنمای استفاده از این دستگاه درون جعبه آن قرار دارد.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!