کلمه «دواعی‌الدهر» که متشکل از دو واژه «دواعی» (جمع داعی یعنی انگیزه‌ها، محرک‌ها) و «الدهر» (به معنای زمان یا زمانه) است، در زبان فارسی و در متون ادبی، بیشتر به معنای انگیزه‌ها و عوامل مربوط به روزگار و زمانه به کار می‌رود.

برای استفاده صحیح از این کلمه و به طور کلی از قواعد نگارش در زبان فارسی، نکات زیر حائز اهمیت است:

1. نقطه‌گذاری: در صورت نیاز به تفکیک اجزا، می‌توانید از ویرگول یا نقطه استفاده کنید، هرچند که در مورد کلمات ترکیبی این امر عموماً ضرورتی ندارد.

2. نویسه‌جات: در نوشتن این کلمه، معمولاً نیازی به استفاده از حروف جداگانه نیست. به صورت کلی در متون ادبی و رسمی، این کلمه بدون فاصله به درستی نوشته می‌شود.

3. تطابق و تلفظ: در استفاده از کلمه «دواعی‌الدهر» در جملات، باید به تطابق معنایی و صرفی آن با دیگر عناصر جمله توجه داشت. همچنین تلفظ صحیح کلمات مهم است.

4. معنا و مفهوم: هنگام استفاده از این کلمه، باید توجه داشت که مفهوم آن در بافت جمله و متن مشخص و روشن باشد. این کلمه در متون فلسفی و ادبی به کار می‌رود و می‌تواند بار معنایی عمیقی داشته باشد.

5. زبان رسمی: این کلمه معمولاً در زبان‌های رسمی و ادبی یا در نوشته‌های تحلیلی و انتقادی به کار می‌رود و استفاده از آن در مکالمات ساده ممکن است کمتر رواج داشته باشد.

با رعایت این نکات می‌توانید به درستی از کلمه «دواعی‌الدهر» در نوشته‌های خود استفاده کنید.

1. در دواعی‌الدهر، انسان همواره با چالش‌ها و مشکلاتی روبرو است که باید با خرد و تدبیر به آن‌ها پاسخ دهد.
2. شعرای بزرگ فارسی همواره در آثار خود به دواعی‌الدهر و تغییرات زندگی بشری پرداخته‌اند.
3. دواعی‌الدهر می‌تواند به ما بیاموزد که در مقابل فراز و نشیب‌های زندگی امیدوار و پایدار باشیم.