ادبار

کلمه "ادبار" در زبان فارسی به معنای "پشت کردن" یا "دور شدن" از چیزی است و در متون ادبی و رسمی استفاده می‌شود. در نوشتار و نگارش فارسی، رعایت قواعد زیر برای استفاده صحیح از این کلمه توصیه می‌شود:

1. جایگاه کلمه: کلمه "ادبار" معمولاً به عنوان اسم یا فعل در جملات به کار می‌رود. در جملات، می‌تواند به عنوان مفعول یا فاعل ظاهر شود.

2. تطابق با نوع جملات: بسته به معنای مورد نظر، این کلمه ممکن است با دیگر اسامی و صفات سنخیت داشته باشد. به عنوان مثال: "ادبار از محبت" یا "ادبار در برابر مشکلات".

3. استفاده از علامات نگارشی: اگر از "ادبار" در جمله‌ای استفاده می‌کنید که بخواهید تأکید بیشتری بر آن بگذارید، می‌توانید از ویرگول یا خط تیره برای تفکیک استفاده کنید. مانند: "محبت و ادبار - دو روی یک سکه‌اند".

4. توجه به مفهوم و سیاق: هنگام استفاده از کلمه "ادبار"، به سیاق و موضوع جمله توجه کنید تا از ابهام آن جلوگیری شود. این کلمه بیشتر در متون ادبی و فلسفی کاربرد دارد.

5. سبک و تنوع نوشتاری: اگر در حال نگارش متنی ادبی یا شبه‌ادبی هستید، می‌توانید با استفاده از کلمات هم‌معنی یا توضیحات بیشتر، مفهوم "ادبار" را گیرا‌تر بیان کنید. مانند: "دوری و ادبار از عشق".

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "ادبار" به شکلی صحیح و مؤثر در نوشتار خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "ادبار" در جمله آورده شده است:

1. پس از مدتی تلاش بی‌نتیجه، او به ادبار و ناامیدی دچار شد.
2. ادبار روزگار باعث شد که بسیاری از خانه‌ها و کاشانه‌ها خالی و متروک شوند.
3. در زمانی که همه به سمت ادبار حرکت می‌کردند، او همچنان به امید آینده‌ای روشن امیدوار بود.
4. ادبار جامعه می‌تواند ناشی از بی‌توجهی به مسائل کلیدی و اجتماعی باشد.
5. ادبار زندگی گاه به ما یادآوری می‌کند که باید همواره مبارزه کنیم و تسلیم نشویم.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، لطفاً بفرمایید!