زاغ‌پیسه

کلمه «زاغ‌پیسه» یک واژه مرکب در زبان فارسی است که از ترکیب دو کلمه «زاغ» و «پیسه» به وجود آمده است. در ادامه به برخی از قواعد نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوشتار:

   • «زاغ‌پیسه» باید به صورت جدا از هم نوشته نشود و حتماً با خط تیره (ـ) از هم تفکیک گردد.
   • درست است که به صورت «زاغ پیسه» نوشته نشود.

2. معنی:

   • «زاغ‌پیسه» به نوعی از زاغ اطلاق می‌شود که به خاطر رنگ و الگوی خاصی که دارد، در زبان عامیانه ممکن است به ویژگی‌های خاصی اشاره کند.

3. جنس:

   • این واژه مؤنث است و معمولاً در جملات به‌عنوان اسم مؤنث به کار می‌رود.

4. صرف و نحوه استفاده:

   • به عنوان اسم، می‌تواند فاعل یا مفعول جمله قرار گیرد. مثلاً:
     • «زاغ‌پیسه بر درخت نشسته بود.» (فاعل)
     • «من زاغ‌پیسه را دیدم.» (مفعول)

5. نکات نگارشی:

   • در نوشتار رسمی و ادبی، توجه به املای صحیح و استفاده صحیح از خط تیره در این نوع کلمات بسیار مهم است.
6. مترادف‌ها:
   • ممکن است معانی و مشابه‌هایی داشته باشد که بسته به لهجه و منطقه جغرافیایی متفاوت باشد.

توجه به این نکات می‌تواند کمک کند تا استفاده از این واژه در نوشتار به شیوه‌ای صحیح و مؤثر انجام گیرد.

1. زاغ‌پیسه با پرهای سیاه و منقار زردش در باغچه نشسته و به دنبال خوراک می‌گردد.
2. در افسانه‌ها آمده است که زاغ‌پیسه همیشه از جواهرات و اشیای درخشان خوشش می‌آید.
3. صدای زاغ‌پیسه را می‌توان به راحتی در نزدیکی درختان شنید، زمانی که به دنبال غذاست.