کلمه «زشت‌سیرت» در زبان فارسی یک صفت مرکب است که از دو بخش «زشت» و «سیرت» تشکیل شده است. در اینجا به برخی از نکات گرامری و نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. حوزۀ واژگان:

   • «زشت» به معنی ناپسند و ناخوشایند است.
   • «سیرت» به معنی رفتار یا خصوصیات اخلاقی فرد است.

2. نوشتار:

   • در نوشته‌های رسمی و ادبی باید به جدا کردن دو بخش «زشت» و «سیرت» توجه شود. به صورت صحیح و استاندارد باید به شکل «زشت‌سیرت» نوشته شود.

3. نحوه‌ی استفاده:

   • «زشت‌سیرت» معمولاً به عنوان توصیف شخص یا خاصیتی از افراد استفاده می‌شود و به معنای داشتن سیرت و اخلاقی ناپسند است.

4. توافق در شماره و جنس:

   • این کلمه در جنس و عدد با نام‌های مؤنث و مذکر مطابقت می‌کند. مثلاً می‌توان گفت: «او زشت‌سیرت است» یا «آن زن زشت‌سیرت است».
5. مفاهیم مرتبط:
   • ممکن است با دیگر صفات مرکب یا معانی مرتبط با اخلاقیات و سیرت همراه شود، مثلاً با صفاتی چون خوب‌سیرت، خوش‌سیرت و غیره.

به طور کلی، کلمه «زشت‌سیرت» از نظر نگارشی و گرامری قواعد خاص خود را دارد و باید در استعمال دقت شود.

1. او به خاطر زشت‌سیرت بودنش همیشه در جمع دوستانش احساس کمبود می‌کرد.
2. زشت‌سیرت بودن برخی افراد نمی‌تواند مانع از زیبا بودن شخصیت آن‌ها شود.
3. جوامع باید بر روی قضاوت‌های ظاهری تمرکز نکنند و زشت‌سیرت‌ها را نیز به عنوان اعضای مفیدی از جامعه بپذیرند.