شنوایی

کلمه "شنوایی" در زبان فارسی به معنای توانایی شنیدن و همچنین به عنوان اسم خاص در حیطه‌های مختلف علمی و هنری مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ادامه به برخی از نکات نگارشی و دستوری مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتار:

   • کلمه "شنوایی" به صورت صحیح باید به همین شکل نوشته شود و نباید حروف آن جابه‌جا یا حذف شود.

2. نقش کلمه:

   • "شنوایی" معمولاً به عنوان اسم استعمال می‌شود و به مفهوم خاص آن اشاره دارد.

3. جمع‌سازی:

   • جمع "شنوایی" به صورت "شنوایی‌ها" تشکیل می‌شود.

4. مفاهیم مرتبط:

   • می‌توان از کلمات مرتبط مانند "شنیدن"، "شنوایی سنجی" و "شنوایی شناختی" استفاده کرد.

5. جملات نمونه:

   • "شنوایی یکی از حواس پنج‌گانه است."
   • "آزمون‌های شنوایی برای تشخیص مشکلات شنوایی ضروری‌اند."
6. نشانه‌های نگارشی:
   • در جملات، اگر "شنوایی" در وسط یا انتهای جمله قرار گیرد، باید به قواعد نگارشی مانند ویرگول و نقطه‌گذاری توجه کرد.

با توجه به این نکات، می‌توان به شیوه‌ای صحیح و مناسب از کلمه "شنوایی" در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "شنوایی" در جمله‌ها آورده شده است:

1. توانایی شنوایی او بسیار بالاست و می‌تواند صداهای ریز را نیز بشنود.
2. اختلالات شنوایی ممکن است در یادگیری کودک تأثیر بگذارد.
3. پزشک به او توصیه کرد که هر سال آزمایش شنوایی انجام دهد.
4. در کنفرانس، درباره شیوه‌های بهبود شنوایی در افراد سالمند بحث شد.
5. شده است که برخی از موسیقی‌دانان به دلیل تمرینات زیاد، دچار کاهش شنوایی شوند.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!