صراخ

کلمه "صراخ" در زبان فارسی به معنای فریاد زدن یا بلند صحبت کردن است و در ادبیات و نوشتار به‌کار می‌رود. در زیر به برخی از نکات نگارشی و قواعد مربوط به استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوشتار صحیح: کلمه "صراخ" به همین شکل نوشته می‌شود و به شکل‌های دیگر نمی‌توان آن را تغییر داد.

2. قید و صفت: می‌توان به کلمه "صراخ" قیدهایی اضافه کرد، مانند "با صراخ بلند" یا "در حالی که صراخ می‌زد".

3. فارغ از فعل: "صراخ" می‌تواند به عنوان اسم استفاده شود، به عنوان مثال: "صدای صراخ او تمام فضای اتاق را پر کرد."

4. همنشینی با دیگر واژه‌ها: این کلمه معمولاً با فعل‌هایی مانند "زدن"، "گفتن" و "فریاد" همراه می‌شود، مانند "او صراخ زد" یا "شروع به صراخ کرد".

5. توجه به معنی و مفهوم: در متون ادبی و توصیفی، استفاده مناسب و به موقع از "صراخ" می‌تواند تأثیر عمیقی داشته باشد. مثلاً "صدای صراخ او از دل شب شنیده می‌شد."

6. صرف و نحو: هنگام صرف افعال، توجه به زمان و شخص مناسب اهمیت دارد. به مثال زیر توجه فرمایید: "آنها صراخ کردند" (جمع) یا "او صراخ کرد" (مفرد).

با رعایت این نکات، می‌توانیم از کلمه "صراخ" به‌طور مؤثر و دقیق در نوشتار فارسی استفاده کنیم.

1. وقتی بچه‌ها در پارک بازی می‌کردند، صدای شاد آنها با صراخ‌های شادی‌شان فضا را پر کرده بود.
2. در اثر ترس از طوفان، صراخ‌های مردم در خیابان‌ها به گوش می‌رسید.
3. صدای صراخ گربه‌ها در شب، خواب را از چشمانم ربود.