ضراب

کلمه "ضراب" در زبان فارسی به معنای فردی است که طلا و سکه می‌زند (طلاکار) یا به صورت خاص‌تر به شخصی که در کار ضرب سکه و طلا مشغول است، اطلاق می‌شود. در زمینه‌ی قواعد فارسی و نگارشی، نکاتی که می‌توان در مورد این کلمه و استفاده‌ی صحیح از آن ذکر کرد عبارتند از:

1. اَملا و نوع نوشتار: کلمه "ضراب" به همین شکل نوشته می‌شود و از حروف "ض"، "ر"، "ا" و "ب" تشکیل شده است.

2. ساختار نحوی: می‌توان این کلمه را در جملات به عنوان اسم به کار برد. مثلاً:

   • "ضرابان قدیمی هنرهای خاص خود را داشتند."
   • "او یک ضراب ماهر است."

3. قید و تعدد: برای بیان جمع این کلمه می‌توان از "ضرابان" یا "ضراب‌ها" استفاده کرد.

4. استفاده در متون فارسی: این کلمه بیشتر در متون قدیمی و تاریخی کاربرد دارد، اما در متون معاصر نیز به‌خصوص در بحث‌های اقتصادی و هنری به کار می‌رود.

5. توجه به سیاق و مفهوم: هنگام استفاده از این کلمه در متن، به معنای دقیق آن و سیاق جمله توجه کنید تا بهترین استفاده صورت گیرد.

اگر سوال خاص‌تری درباره‌ی این کلمه یا کاربرد آن دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!

1. ضراب‌ها در بازار طلا به عنوان متخصصان تعیین قیمت‌ها و ارزشیابی کالاها فعالیت می‌کنند.
2. در گذشته، ضراب‌ها نقش مهمی در تجارت و معاملات مالی داشتند و بسیاری از آنها در مناطق مختلف جهان شهرت داشتند.
3. یکی از افتخارات فرهنگی هر جامعه، معرفی ضراب‌های معروفی است که در تاریخ نقش مهمی ایفا کرده‌اند.