عاریه

کلمه "عاریه" در زبان فارسی به معنای "امانت" یا "اقراض" است و در متون رسمی و غیررسمی به کار می‌رود. در استفاده از این کلمه، قواعد زیر را می‌توان مدنظر قرار داد:

1. نحو و ساختار جمله: کلمه عاریه معمولاً به عنوان اسم در جمله‌ها به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "کتاب را به عنوان عاریه از کتابخانه گرفتم."
   • "این الگو به عنوان عاریه به من داده شده است."

2. نگارش و املاء: املای کلمه عاریه با "ع" و دو نقطه و "ر" و "ی" و "ه" به صورت زیر است:

   • عاریه

3. کاربرد در متون ادبی و غیرادبی:

   • در متون ادبی می‌توان از این کلمه به صورت استعاری نیز استفاده کرد.
   • در متون علمی و فنی باید به کارکرد صحیح و دقیق این واژه توجه کرد.
4. توجه به پیشوند و پسوند: کلمه عاریه می‌تواند به شکل‌های مختلف (مفرد و جمع) یا با افزودن پسوندهای دیگر به کار رود. مثلاً:
   • "عاریه‌ها" (جمع)
   • "عاریه‌دادن" (فعل)

با در نظر گرفتن این نکات، می‌توانید از کلمه عاریه به درستی استفاده کنید.

1. به خاطر نیاز مالی، کتاب را از کتابخانه به صورت عاریه گرفتم.
2. عاریه گرفتن ابزارهای کار از دوستان، می‌تواند به صرفه‌جویی در هزینه‌ها کمک کند.
3. او همیشه با احتیاط از اشیای عاریه‌ای استفاده می‌کند تا از آسیب دیدن آنها جلوگیری کند.