عزادار

کلمه «عزادار» به معنای فردی است که به خاطر فوت یا غم و اندوهی دیگر در سوگواری به سر می‌برد. در زبان فارسی، چند قاعده و نکته نگارشی و زبانی برای این کلمه وجود دارد:

1. نوشتن با حروف جدا: معمولاً کلمه «عزادار» به صورت جدا نوشته نمی‌شود و به صورت یک کلمه به کار می‌رود.

2. تلفظ صحیح: تلفظ این کلمه به صورت «عَزادار» (با فتحه بر روی «ع» و «ز» و «د» و سکون بر روی «ا») است که باید به درستی ادا شود.

3. نحوه استفاده در جمله: این کلمه معمولاً به عنوان صفت (مثلاً: «مردم عزادار») و یا به عنوان نام (مثلاً: «عزادارانی که در مراسم شرکت کردند») به کار می‌رود.

4. ارتباط با واژگان دیگر: این کلمه اغلب با واژگانی مانند «عزادرای»، «مراسم عزاداری» و «سوگ» مرتبط است. می‌توان در جملات از آن هم به عنوان اسم و هم به عنوان صفت استفاده کرد.

5. نوشتن با شکل صحیح: توجه داشته باشیم که در نوشتن، این کلمه به شکل درست و بدون غلط‌های املایی یا نگارشی استفاده شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «عزادار» به درستی در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. خانواده‌ی او به خاطر از دست دادن عزیزشان به شدت عزادار بودند و همه در سوک آن عزیز جمع شده بودند.
2. در روز عاشورا، مردم شهر به خیابان‌ها آمدند و عزادار امام حسین (ع) شدند.
3. بسیاری از افراد برای ابراز همدردی با عزاداران، در مراسم سوگواری شرکت کردند.