کلمه "علف‌خوار" در زبان فارسی به عنوان یک واژه مرکب شناخته می‌شود که از دو جزء "علف" و "خوار" تشکیل شده است. در ادامه به توضیح برخی از قواعد نگارشی و کاربردی مرتبط با این کلمه می‌پردازم:

1. نقطه‌گذاری: در این کلمه، بخشی از اصلی (علف) و بخشی توصیفی (خوار) با یک خط تیره (-) از یکدیگر جدا شده‌اند. این نوع ترکیب برای مشخص کردن نوع تغذیه حیوانات از گیاهان استفاده می‌شود.

2. نوشتار صحیح: شکل صحیح نوشتار این کلمه "علف‌خوار" است و نباید به صورت "علف خر" یا بدون خط تیره نوشته شود.

3. تلفظ: به طور کلی، کلمات مرکب معمولاً به همان شکل نوشته و تلفظ می‌شوند، لذا "علف‌خوار" باید به یک صورت و با همان تلفظ ترکیبی بیان شود.

4. کاربرد: معمولاً "علف‌خوار" به حیواناتی اطلاق می‌شود که تغذیه اصلی آن‌ها از علف‌ها و گیاهان است. این کلمه در متون علمی و ادبیات می‌تواند در زمینه‌های زیست‌شناسی و دام‌پروری مورد استفاده قرار گیرد.

5. صرف و نحوه‌ی استفاده: "علف‌خوار" به عنوان یک صفت یا اسم می‌تواند به کار برود. مثلاً:
   • "گوسفند یک حیوان علف‌خوار است." (در اینجا به عنوان اسم)
   • "این حیوان علف‌خوار است." (در اینجا به عنوان صفت)

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "علف‌خوار" در نوشتار و گفتار استفاده کنید.

1. در جنگل‌های سرسبز، علف‌خواران به آرامی در حال چرا هستند و از چمن‌ها تغذیه می‌کنند.
2. زرافه‌ها به عنوان یکی از بزرگ‌ترین علف‌خواران، با گردن‌های بلندشان می‌توانند به برگ‌های درختان دسترسی پیدا کنند.
3. علف‌خواران نقش مهمی در اکوسیستم ایفا می‌کنند و با گازیدن گیاهان، به حفظ تعادل طبیعی کمک می‌کنند.