غمان

کلمه "غمان" در زبان فارسی به معنای "اندوه" یا "غم" است و معمولاً به‌صورت "غمان" در شعر و ادبیات مورد استفاده قرار می‌گیرد. این واژه اغلب در متون ادبی و شعرها به کار می‌رود و معانی عمیق‌تری را به همراه دارد.

قواعد نگارشی مرتبط با کلمه غمان:

1. نقطه‌گذاری:

   • اگر "غمان" در جمله‌ای استفاده شود، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه کرد. مثلاً:
     • "دلش پر از غمان بود." (نقطه پایان جمله)
     • "غمان در دل او نشسته بود؛ سینه‌اش تنگ شده بود." (استفاده از علامت نیم‌فاصله و نقطه‌گذاری صحیح)

2. جایگاه کلمه در جمله:

   • توجه به جایگاه کلمه در جمله مهم است. می‌تواند به‌عنوان اسم فاعل، مفعول یا تکمیل‌کننده توصیف در جملات مختلف بیفتد:
     • "او با غمان زندگی می‌کند." (مفعول)
     • "غمان چهره‌اش را افسرده کرده بود." (فاعل)

3. تطابق با سایر کلمات:

   • از نظر جمع و مؤنث، این کلمه به‌طور کلی مؤنث است و باید با کلمات دیگر در جمله هماهنگی داشته باشد:
     • "غم‌ها و غمان‌های او هیچ‌گاه پایان ندارند."
4. استفاده در شعر و ادبیات:
   • "غمان" معمولاً در قالب شعر و نثر ادبی استفاده می‌شود و می‌تواند به‌صورت ترکیبی با دیگر کلمات نقش معنایی عمیق‌تری به متن بدهد:
     • "غمان عشق، دل را خواهد درد."

توجه به این نکات می‌تواند به بهبود نگارش و استفاده صحیح از کلمه "غمان" در متون کمک نماید.

1. در دل شب، غمان به قلبم چنگ می‌زد و خواب را از چشمانم می‌ربود.
2. با هر نوای موسیقی، غمان در جانم زنده می‌شد و یاد خاطرات تلخ را زنده می‌کرد.
3. در میان خنده‌ها و شادی‌های زندگی، گاهی غمان به سراغم می‌آمد و سایه‌ای بر روزهای روشن می‌افکند.