کلمه "فتوا" در زبان فارسی به معنای نظری است که عالم دینی درباره مسائل شرعی و دینی صادر می‌کند. در نگارش صحیح و قواعد فارسی، چند نکته را در مورد این کلمه باید مدنظر قرار داد:

1. نقش کلمه: "فتوا" معمولاً به عنوان اسم مورد استفاده قرار می‌گیرد و به نوعی از حکم دینی اشاره دارد.

2. نحو جمله: مانند دیگر اسم‌ها می‌توان این کلمه را به همراه فعل یا صفات دیگر به کار برد. برای مثال: "فقیهان فتوا صادر کردند."

3. تطابق جمع و نوع: "فتوا" به صورت جمع یعنی "فتاوی" (یا "فتواها") نیز کاربرد دارد. به عنوان مثال: "فتاوی مختلفی در این زمینه وجود دارد."

4. کتابت صحیح: حتماً باید به جمله‌ها و عبارات دقت شود تا کلمه در متن به درستی و به شکل صحیح به کار رود. مثلاً: "ایشان فتوا صادر کرد" به جای "ایشان فتوا صادر کرد."

5. نشانه‌های نگارشی: استفاده از ویرگول و نقطه‌ها در وسط یا انتهای جملات حاوی این کلمه، مانند سایر جملات، باید رعایت گردد.

به‌طور کلی، کلمه "فتوا" مانند سایر کلمات باید در متن با دقت و به‌طور صحیح به کار رفته و نگارش آن به‌خوبی انجام گیرد.

1. آیت‌الله در یک سخنرانی عمومی، فتواهایی درباره مسائل اجتماعی و اقتصادی صادر کرد.
2. این فتوا موجب شد که بسیاری از مردم در انتخاب‌های روزمره خود تجدیدنظر کنند.
3. فتواهای جدید در مورد مسائل دینی باید با دقت و توجه بسیاری مورد بررسی قرار گیرند.