فسیح

کلمه "فسیح" به معنی گویای شیوا و روان است و به طور کلی در زبان فارسی به کار می‌رود. برای استفاده صحیح از این کلمه در جملات و نوشتار، رعایت چند قاعده نگارشی و زبانی می‌تواند کمک کننده باشد:

1. استفاده درست در جملات:

   • "نثر او بسیار فسیح و روان است."
   • "سخنرانی او به قدری فسیح بود که همه را تحت تأثیر قرار داد."

2. تلفظ و نوشتار صحیح:

   • کلمه "فسیح" به صورت "fa-seeh" تلفظ می‌شود و باید دقت کرد که در نوشتار، به درستی و بدون اشتباه املایی نوشته شود.

3. قدرت کلمه در توصیف:

   • این کلمه معمولاً برای توصیف زبان، نثر یا گفتار استفاده می‌شود و نشان‌دهنده زیبایی و شیوایی در کلام است.

4. مراقبت از تکرار:

   • برای جلوگیری از تکرار بی‌مورد، در متن‌های طولانی می‌توان از مترادف‌ها یا عبارات مشابه استفاده کرد.
5. جمله‌سازی:
   • می‌توان از کلمه "فسیح" برای توصیف هنر نویسندگان یا سخنرانان استفاده کرد و در محیط‌های ادبی، آموزشی یا نقد ادبی به کار برد.

استفاده از این قواعد می‌تواند به بهبود نگارش و بیان کمک کند و باعث شود تا از کلمه "فسیح" به شکلی مؤثر و زیبا استفاده شود.

1. فسیح در واژه‌گانی به کار می‌رود که به طرز شیوایی و روان بیان شده‌اند.
2. استاد ادبیات به فسیح بودن اشعار حافظ اشاره کرد و تأکید کرد که زیبایی شعر در بیان دلنشین آن است.
3. در جلسه‌ی شعرخوانی، شاعر با فسیح و دلنشین گفتن اشعارش، همه را مجذوب خود کرد.