فصاحت ‌

کلمه "فصاحت" در زبان فارسی به معنای روانی و شفافیت در بیان، به‌خصوص در نوشتار و گفتار است. برای استفاده صحیح از این کلمه، به نکات زیر توجه کنید:

1. جایگاه کلمه: "فصاحت" معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند به عنوان یک صفت توصیفی برای وصف سخن یا نوشتار مورد استفاده قرار گیرد.

2. جنس و تعدادی: "فصاحت" مؤنث است و در حالت جمع "فصاحت‌ها" به کار می‌رود، هرچند کاربرد جمع آن کمتر رایج است.

3. ساختار جملات:

   • می‌توانید از "فصاحت" در جملات توصیفی استفاده کنید:
     • «سخنرانی او به خاطر فصاحتش مورد تحسین قرار گرفت.»
   • از این کلمه می‌توان به عنوان اسم خاص نیز در متون ادبی استفاده کرد:
     • «فصاحت ادبیات فارسی ستودنی است.»

4. تضاد: برای توضیح بیشتر، می‌توانید از واژه‌های متضاد مانند "کلفت‌گویی" یا "غموض" در کنار "فصاحت" استفاده کنید:

   • «فصاحت و سادگی گفتمان یکی از ویژگی‌های مهم نویسندگان بزرگ است.»
5. محل قرارگیری: در جملات، معمولاً "فصاحت" بعد از فعل یا در نقش مفعول قرار می‌گیرد:
   • «ما به فصاحت این شعر پی می‌بریم.»

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "فصاحت" به درستی و به زیبایی در نوشتار و گفتار خود بهره ببرید.

1. فصاحت او در ادبیات فارسی باعث شد که همه به سخنانش گوش دهند و تحت تأثیر قرار بگیرند.
2. نویسنده با فصاحت خاصی داستان را روایت کرد و احساسات عمیق شخصیت‌ها را به خوبی منتقل نمود.
3. در جلسه سخنرانی، فصاحت و بلاغت او مورد تحسین حضار قرار گرفت و جو را جدی‌تر کرد.