لؤلؤ

کلمه "لؤلؤ" یک اسم فارسی به معنای مروارید است و به چند نکته نگارشی و قواعدی می‌توان اشاره کرد:

1. نوشتار صحیح: کلمه "لؤلؤ" باید به همین شکل و با استفاده از حروف "ل" و "ؤ" نوشته شود. حرف "ؤ" در این کلمه به صورت جداگانه قرار دارد و اشاره به حروف صدا دارد.

2. آکوستیک: این کلمه دارای سه سلول آوایی است: "لؤ"، "لؤ"، و "لؤ"، که می‌تواند در مواردی چون شعر و ادبیات مورد توجه قرار گیرد.

3. تلفظ: تلفظ این کلمه به‌صورت [lɛʊlɛʊ] است و صدای "ؤ" همانند "و" در زبان فارسی است.

4. جمع: جمع این کلمه به شکل "لؤلؤها" ساخته می‌شود.

5. مفاهیم مرتبط: لؤلؤ به عنوان یک گوهری گرانبها، در ادبیات فارسی به‌خصوص در شعر و نثر تزئینی به کار می‌رود.

از این رو، در استفاده و نگارش این کلمه در متون formal و رسمی، باید به قواعد فوق توجه شود.

1. لؤلؤهای درخشان در صدف‌های دریا مانند جواهراتی ارزشمند هستند.
2. او یک گردنبند زیبا با لؤلؤهای سفید و درخشان هدیه گرفت.
3. در جشن عروسی، عروس زیبا با گوشواره‌های لؤلؤ خوش درخشید.