لعلگر

کلمه "لعلگر" به معنای شخصی است که لعل (نوعی سنگ قیمتی) را در دستان خود تراش می‌دهد یا آن را تهیه می‌کند. در مورد قواعد نگارشی و استفاده از این کلمه، می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

1. نحوه نگارش: کلمه "لعلگر" باید به صورت صحیح و با رعایت املای دقیق آن نوشته شود. از جمله اشتباهات رایج، نوشتن آن به صورت "لعل گَر" یا "لعل گر" است که اشتباه است.

2. جدا و یا متصل نوشتن: "لعلگر" باید به صورت یک کلمه متصل نوشته شود و جعلی برای به کار بردن کلماتی نظیر "لعل‌گر" وجود ندارد.

3. نقش دستوری: "لعلگر" در جملات معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و ممکن است فاعل، مفعول یا حتی مضاف الیه قرار بگیرد.

4. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه به صورت "لعل‌گر" است، با تأکید بر "ع" و "گ".

5. کنار هم آوردن ترکیبات: در نوشتار رسمی، استفاده از این کلمه باید با دیگر کلمات منطبق با معنا و سیاق جملات باشد.

6. استفاده در شعر و ادبیات: این کلمه در ادبیات فارسی و اشعار سنتی به وفور یافت می‌شود و می‌توان در آنجا زیبایی و غنای خاصی را مشاهده کرد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "لعلگر" به درستی در متون فارسی استفاده کرد.

1. در بازار بزرگ تهران، لعلگران هنرمند با دقت و مهارت، سنگ‌های قیمتی را تراش می‌دهند.
2. لعلگر معروف شهر از نسل‌های قدیمی این حرفه بوده و هنر خود را به فرزندانش نیز منتقل کرده است.
3. در نمایشگاه جواهرات، آثار بی‌نظیر لعلگری که با سنگ‌های درخشان ساخته شده بودند، همه را خیره کرد.