نام‌آور

کلمه «نام‌آور» ترکیب دو واژه «نام» و «آور» است و در فارسی به معنای کسی است که شناخته شده و مشهور باشد. در بررسی قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه، نکات زیر اهمیت دارند:

1. نوشتن با خط فاصله: کلمه «نام‌آور» با خط فاصله نوشته می‌شود که نشان‌دهنده ترکیب دو واژه مستقل است.

2. جدا نوشتن و ترکیب: برخی کلمات مشابه ممکن است به صورت جدا یا ترکیبی به کار روند. در این مورد، «نام‌آور» به صورت ترکیبی و با خط فاصله پذیرفته شده است. هنجارهای زبانی در این مورد باید رعایت شود.

3. نقش کلمه در جمله: کلمه «نام‌آور» می‌تواند به عنوان صفت یا اسم استفاده شود. برای مثال:

   • او یک نام‌آور در حوزه علم است.
   • این کتاب درباره‌ی زندگی نام‌آوران است.

4. نکات نگارشی: در متون رسمی و ادبی، باید به قواعد نگارشی مانند استفاده از ویرگول، نقطه، و علائم دیگر توجه شود تا جمله‌ها روان‌تر و واضح‌تر بیان شوند.

5. جنس و تعداد: «نام‌آور» هم به صورت مفرد و هم به صورت جمع (نام‌آوران) به کار می‌رود. در هر دو حالت، باید به هماهنگی آن با فعل و سایر کلمات در جمله دقت شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «نام‌آور» به درستی در نگارش‌های خود استفاده کنید.

1. او به‌خاطر آثارش در حوزه ادبیات، به عنوان یک نویسنده نام‌آور شناخته می‌شود.
2. نام‌آوران تاریخ همیشه الهام‌بخش نسل‌های آینده خواهند بود.
3. نمایشگاه از作品‌های هنرمند نام‌آور دنیای معاصر بازدیدکنندگان زیادی را جذب کرد.