هم‌سفره

کلمه "هم‌سفره" از دو جزء "هم" و "سفره" تشکیل شده است. در زبان فارسی، قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه به طور کلی به شرح زیر است:

1. نوشتن با هیجان: "هم‌سفره" با استفاده از حروف جدانوشته می‌شود و بین دو بخش آن (هم و سفره) یک فاصله نمی‌گذاریم.

2. معنی و کاربرد: "هم‌سفره" به معنی کسی است که با شما در یک سفره نشسته و غذا می‌خورد. این واژه می‌تواند به معنای هم‌نشین یا هم‌سفر نیز به کار برود.

3. تلفظ: در تلفظ "هم‌سفره"، هردو بخش به‌درستی باید بیان شوند.

4. قواعد مربوط به حروف اضافه: با استفاده از حروف اضافه، همچون "با"، می‌توان جمله‌هایی مانند "من با هم‌سفره‌ام غذا می‌خورم" ایجاد کرد.

5. توجه به واژه‌های مرکب: "هم‌سفره" یک واژه مرکب است و باید به این نکته توجه کرد که واژه‌های مرکب معمولاً یک مفهوم خاص دارند و نباید به اجزای آن‌ها به صورت جداگانه نگاه کرد.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه "هم‌سفره" در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. در سفر به شمال، هم‌سفره‌ام همیشه راه‌های جدید برای گشت و گذار پیشنهاد می‌دهد.
2. شب‌های چادر زدن در زیر ستاره‌ها، هم‌سفره‌ام داستان‌های جالبی از زندگی‌اش برایم گفت.
3. در مهمانی خانوادگی، هم‌سفره‌هایمان به یاد روزهای خوب گذشته با هم صحبت کردند.