واژه "وجدان" در زبان فارسی به معنای حس درونی فرد و آگاهی از خوب و بد است. در مورد قواعد نگارشی و استفاده از این کلمه، چند نکته کلیدی وجود دارد:

1. نوشتار صحیح: واژه "وجدان" به همین شکل و با این املاء نوشته می‌شود و باید توجه داشت که هیچ حرفی از آن حذف یا اضافه نشود.

2. استفاده در جملات: این کلمه معمولاً به عنوان اسم استعمال می‌شود. به عنوان مثال:

   • "وجدان من به من می‌گوید که این کار ناصحیح است."
   • "همه ما باید به وجدان خود گوش دهیم."

3. قافیه و وزن: در شعر یا آثار ادبی، می‌توان با استفاده از وجدان به قافیه‌ها و وزن‌های مختلف رسید. این کلمه معمولاً در اشعار عرفانی و فلسفی به کار می‌رود.

4. استفاده همراه با قید و صفت: کلمات و عبارات زیر همراه با "وجدان" عموماً مورد استفاده قرار می‌گیرند:

   • "وجدان آرام"
   • "وجدان پاک"
   • "وجدان بیدار"
5. نشانه‌های نگارشی: استفاده از ویرگول و سایر علائم نگارشی در جملات استفاده از "وجدان" بسته به ساختار جمله ممکن است ضروری باشد. به عنوان مثال:
   • "با این وجود، وجدان من مرا به سمت حقیقت هدایت می‌کند."

توجه به این نکات می‌تواند به شما کمک کند تا از این واژه به درستی و به شکل مؤثری در نگارش خود استفاده کنید.

1. وجدان انسان همواره او را به سوی انجام کارهای درست هدایت می‌کند.
2. وقتی ناعدالتی را می‌بیند، وجدانش او را وادار به واکنش می‌کند.
3. او به خاطر رفتارهای ناپسندش، از عذاب وجدان رنج می‌برد.