بهوش

کلمه "بهوش" به معنای بیدار، آگاه و هوشیار است. در زبان فارسی و نگارش آن، توجه به چند نکته مهم است:

1. فصاحت و بلاغت: در نوشتار رسمی، بهتر است از واژگان عمومی و رایج استفاده شود. به جای "بهوش"، ممکن است "هوشیار" یا "آگاه" مناسب‌تر باشد.

2. نقطه‌گذاری: اگر "بهوش" بخشی از جمله باشد، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه کرد. مثلاً:

   • "او در این شرایط بهوش است."
   • "به هوش بیا، وضعیت جدی است."

3. جملات شرطی: در جملات شرطی، باید به ارتباط منطقی توجه داشت. مثلاً:

   • "اگر در چنین موقعیتی بهوش نباشی، ممکن است با مشکل مواجه شوی."
4. نقد و نظر: وقتی در متون ادبی یا محاوره‌ای از "بهوش" استفاده می‌شود، باید بهContext (زمینه) توجه کرد تا معنای دقیقی منتقل شود.

در نهایت، توجه به زبان فارسی معیار و رعایت قواعد نگارشی در به‌کارگیری این کلمه امری مهم است.

1. او همیشه در کلاس درس بهوش و attentive است و به یادگیری علاقه‌مند است.
2. اگر در شرایط سخت بهوش نباشیم، ممکن است تصمیمات نادرستی بگیریم.
3. من به خاطر رفتار بهوش و هوشمندانه‌اش در تجاوز به دانشگاه، او را تحسین می‌کنم.