بودار

کلمه "بودار" به معنای "دارای بو" است و معمولاً برای توصیف اشیاء یا مواد مختلف که بویی خاص دارند، به کار می‌رود. در زبان فارسی، در استفاده از این کلمه توجه به چند نکته نگارشی و دستوری ضروری است:

1. استفاده از پسوندها: "بودار" در ترکیب‌های توصیفی و صفتی به کار می‌رود. مثلاً: "میوه‌های بودار" یا "گل‌های بودار".

2. ترکیب با فعل: این کلمه می‌تواند به عنوان صفت کنار فعل‌هایی مانند "بودن"، "بوییدن" و غیره استفاده شود. مثلاً: "این میوه بودار است" یا "بوییدید این گل بودار را؟"

3. قید و صفات: در صورت نیاز به توصیف بیشتر، می‌توان با استفاده از قیدها و صفات دیگر آن را توصیف کرد. مثلاً: "این گل بسیار بودار است" یا "میوه بودار و شیرینی است".

4. جایگاه در جمله: "بودار" معمولاً قبل از اسم قرار می‌گیرد و به آن وصف می‌دهد. مثلاً: "گلابی بودار" یا "دستمال بودار".

5. نحوه‌ی نگارش: کلمه "بودار" باید به فارسی به همین شکل نوشته شود و از استفاده از اشکال نادرست، مانند "بودر" یا "بودارَ" پرهیز شود.

به این ترتیب، استفاده صحیح از کلمه "بودار" به درک بهتر مفهوم و زیبایی متن کمک می‌کند.

البته! در ادامه چند مثال برای کلمه "بودار" در جمله آورده‌ام:

1. درختان بهار با شکوفه‌های بودار خود، پارک را زیباتر کرده‌اند.
2. عطر گل‌های بودار در هوا در حال پخش شدن بود.
3. این صابون با عصاره‌های گیاهی بودار تهیه شده است.
4. درختان مرکبات در باغ به خاطر میوه‌های بودارشان بسیار شناخته شده‌اند.
5. او همیشه پس از دوش گرفتن از عطرهای بودار استفاده می‌کند.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، بفرمایید!