بی‌تمیز

کلمه "بی‌تمیز" یک واژه مرکب در زبان فارسی است که به معنای "غیر تمیز" یا "بدون تمیزی" استفاده می‌شود. در زیر به برخی قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه و نحوه‌ی استفاده از آن اشاره می‌شود:

1. قواعد نوشتاری:

   • این کلمه به شکل "بی‌تمیز" نوشته می‌شود و نباید آن را به صورت "بیتmiz" یا "بیمیز" نوشت.
   • "بی" به عنوان پیشوند منفی عمل می‌کند و همواره باید به کلمه بعدی که می‌آید، متصل باشد.

2. فاصله‌گذاری:

   • در زبان فارسی، بین "بی" و "تمیز" نباید فاصله‌ای باشد. بنابراین صحیح‌ترین شکل "بی‌تمیز" است.

3. استفاده در جمله‌:

   • این کلمه معمولاً در جملاتی استفاده می‌شود که به کیفیت یا وضعیت چیزی اشاره دارند. مثلاً: "این اتاق بی‌تمیز است."

4. نحو:

   • "بی‌تمیز" می‌تواند به عنوان صفت به کار رود، بنابراین می‌تواند به جایگاهی که وصف کننده آن می‌باشد، نزدیک شود، مانند: "کتاب‌های بی‌تمیز".
5. آوردن مثال:
   • برای درک بهتر: "در روز بارانی، کفش‌های او بی‌تمیز شدند."

استفاده صحیح از "بی‌تمیز" به درک مطلب و دقت در نوشتار کمک می‌کند.

1. اتاق او همیشه بی‌تمیز و نامرتب بود و هیچ‌وقت به فکر نظم آن نمی‌افتاد.
2. بی‌تمیز بودن محیط کار باعث کاهش بهره‌وری و ناراحتی کارکنان می‌شود.
3. حتی با وجود بی‌تمیز بودن خیابان‌ها، مردم به زندگی روزمره خود ادامه می‌دهند.