عبارت "چس خور" در زبان فارسی یک اصطلاح عامیانه و غیردیپلماتیک است که به معنای کسی است که به طور گسترده و بی‌مبنا از دیگران سوء‌استفاده می‌کند یا به نوعی به دیگران وابسته است. این واژه دارای تن tones منفی است و معمولاً در محیط‌ های غیررسمی و محاوره‌ای به کار می‌رود.

قواعد نوشتاری و نگارشی:

1. نکته زبان‌شناختی:

   • "چس" به طور معمول حاکی از ضعف یا بی‌عرضگی است و در برخی مناطق به معنای بی‌ارزشی یا بی‌فایده بودن نیز استفاده می‌شود.
   • "خور" به معنای "خوردن" یا "گرفتن" است که معمولاً به معنای پذیرش یا بحرانی کردن یک وضعیت به کار می‌رود.

2. قلمرو استفاده:

   • این اصطلاح بیشتر در مکالمات غیررسمی یا در فضای جوانان استفاده می‌شود و از نظر نگارشی در متون رسمی نامناسب است.
   • در نوشته‌های ادبی یا رسمی، بهتر است از معادل‌های محترمانه‌تر استفاده شود.

3. قواعد نگارشی:

   • همیشه توجه داشته باشید که از علائم نگارشی مناسب، مانند ویرگول و نقطه استفاده کنید تا متن شما روان و قابل فهم باشد.
   • کلمه "چس خور" وقتی در متن نوشته می‌شود، ممکن است به صورت جدا یا متصل نوشته شود. با این حال، استفاده از این اصطلاح به صورت جدا رایج‌تر است.
4. تنوع زبانی:
   • در برخی از لهجه‌ها و گویش‌ها، معانی و کاربردهای متفاوتی دارد. بنابراین، توجه به زمینه و فرهنگ محلی نیز مهم است.

به طور کلی، استفاده از اصطلاحات عامیانه باید با احتیاط و در محیط‌های مناسب انجام شود.

1. روزی در مدرسه، بچه‌ها درباره‌ی عادت‌های غذایی چس خور خود صحبت کردند.
2. او همیشه به عنوان یک چس خور شناخته می‌شود زیرا هیچ وقت از خوردن غذاهای خوشمزه دست نمی‌کشد.
3. بعد از خوردن شام شل و ول، به شوخی گفتند که چس خور شده و تا صبح هیچ چیز نمی‌خورد.