شراره

کلمه "شراره" در فارسی به معنای شعله یا آتش‌افروزی است و در متن‌های ادبی و غیرادبی به کار می‌رود. برای استفاده صحیح و نگارش درست این کلمه، قواعد زیر را رعایت کنید:

1. نگارش صحیح: این کلمه باید به صورت "شراره" نوشته شود و از نوشتن شکل‌های غلط یا مخفف پرهیز کنید.

2. آوای کلمه: "شراره" در زبان فارسی به صورت "شَراَرِه" تلفظ می‌شود و به نوعی بر یک لحن خاص تأکید دارد.

3. استفاده در جمله:

   • می‌توان از این کلمه در جملات توصیفی یا مجازی استفاده کرد. برای مثال: "شراره عشق در دلش شعله‌ور بود."

4. تناسب معنایی: هنگام استفاده از کلمه "شراره"، دقت کنید که در بافت مناسب و با معانی مرتبط به کار رود؛ معمولاً در ادبیات به‌کار می‌رود و معانی احساسی و شاعرانه به همراه دارد.

5. نکات نگارشی: در متون رسمی، از نوشتن کلمات مشابه یا هم‌معنی که باعث ایجاد ابهام می‌شوند خودداری کنید. مثلاً به جای "آتش" یا "شعله"، در مواقعی که قصد دارید احساس خاصی را منتقل کنید، از "شراره" استفاده کنید.

با رعایت این موارد، می‌توانید به شکل مؤثری از کلمه "شراره" در نوشتار و گفتار خود بهره ببرید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "شراره" در جملات مختلف آورده شده است:

1. در شب‌های سرد زمستان، شراره‌های آتش در بخاری گرمابخش می‌رقصیدند.
2. وقتی که او نی را به دهان گذاشت، شراره‌های موسیقی در هوا پخش شد و همه را به وجد آورد.
3. در تاریکی جنگل، شراره‌های آتش‌سوزی دور از ما می‌درخشیدند و نگران‌مان کردند.
4. چهره‌اش پر از شراره‌های شوق و هیجان بود زمانی که خبر موفقیتش را اعلام کردند.
5. شراره‌های عشق در دل او شعله‌ور شده و زندگی‌اش را دگرگون کرد.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!