کلمه "عجیب غریب" ترکیبی از دو واژه است که هر یک به تنهایی معنای خاصی دارند. این ترکیب به معنای چیزی غیرعادی و غیرمعمول به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی و زبانی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. قید و صفت: "عجیب" به عنوان صفت و "غریب" به عنوان قید به کار می‌رود. این ترکیب به توصیف یک حال یا وضعیت خاص می‌پردازد.

2. تاکید بر غیرعادی بودن: این ترکیب عموماً برای تأکید بر غیرعادی بودن یا به نوعی شگفت‌انگیز بودن چیزی به کار می‌رود. می‌توان آن را برای توصیف اشیا، رفتارها، یا وضعیت‌ها استفاده کرد.

3. نحوه‌ی نوشتن: در نگارش فارسی، معمولاً این کلمات به صورت هم‌نوشت (یعنی پشت سر هم) و بدون فاصله نوشته می‌شوند. بنابراین درست است که بنویسیم "عجیب‌غریب" و نه "عجیب غریب".

4. استفاده در جملات: از این ترکیب می‌توان در جملات مختلف استفاده کرد. مثلاً:

   • "او یک داستان عجیب‌غریب برای ما تعریف کرد."
   • "این نوع لباس‌ها واقعاً عجیب‌غریب هستند."

5. توجه به ساختار جمله: در استفاده از "عجیب‌غریب" باید به ساختار کلی جمله توجه کرد تا معنی واضح و قابل فهم باشد.

6. هم‌نشینی با دیگر کلمات: این ترکیب معمولاً می‌تواند با کلمات دیگری مانند "چیز"، "داستان"، "ساعت"، و... هم‌نشینی داشته باشد.

با رعایت این قواعد می‌توان در نگارش و گفتار از "عجیب‌غریب" به درستی بهره‌برد.