کلمه "حضرت دوست" معمولاً به عنوان یک عنوان یا نام برای خداوند یا یک یار معنوی استفاده می‌شود و در نوشتار فارسی به صورت زیر باید رعایت شود:

1. استفاده از حروف بزرگ: در صورتی که "حضرت دوست" به عنوان عنوان اشاره به خداوند است، معمولاً حروف اول کلمات با حروف بزرگ نوشته می‌شوند: "حضرت دوست".

2. استفاده از نشانه‌گذاری: در جملات، "حضرت دوست" باید به درستی با دیگر اجزای جمله ارتباط برقرار کند. به عنوان مثال: "من به حضرت دوست توکل کردم."

3. تلفظ و نگارش صحیح: در نوشته‌ها باید به بیانی ساده و صریح توجه کرد. به علاوه، در صورت استفاده از عبارات ادبی و عرفانی، باید با دقت انتخاب شوند تا مفهوم مورد نظر به‌درستی منتقل شود.

4. تطابق با بافت معنایی: توجه کنید که "حضرت دوست" در متن باید با موضوع کلی نوشته هماهنگی داشته باشد و از الفاظ مناسب برای القای احترام و ادب استفاده شود.

در نهایت، بسته به نوع نوشتار (ادبی، مذهبی، فلسفی و ...) ممکن است از الفاظ و عبارات دیگری نیز استفاده شود که باید با دقت انتخاب گردند.