خودباخته

کلمه "خودباخته" در زبان فارسی به معنای فردی است که نسبت به خود احساس افت و از دست رفتگی دارد یا به عبارت دیگر، خود را در شرایطی ضعیف و ناتوان احساس می‌کند. در ادامه به برخی از قواعد زبانی و نگارشی در استفاده از این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. نوشتن با املای صحیح: کلمه "خودباخته" به صورت ترکیبی از "خود" و "باخته" نوشته می‌شود. طبق قواعد املایی فارسی، این کلمه باید به همین صورت نوشته شود.

2. قید و صفت: "خودباخته" به‌عنوان صفت می‌تواند برای توصیف افراد مختلف به‌کار رود. مثلاً می‌توانیم بگوییم "او یک فرد خودباخته است".

3. استفاده در جملات: کلمه "خودباخته" را می‌توانید در جملات به شکل‌های مختلف و در موقعیت‌های مختلف به‌کار ببرید. مثلاً:

   • "بعد از آن حادثه، او احساس خودباختگی می‌کرد."
   • "برخی افراد در شرایط دشوار خودباخته می‌شوند."

4. توجه به بار معنایی: این کلمه بار معنایی منفی دارد و به‌طور معمول برای توصیف افرادی استفاده می‌شود که اعتماد به نفس پایینی دارند یا در مواجهه با چالش‌ها دچار نگرانی و اضطراب می‌شوند.

5. ترکیب با پیشوندها و پسوندها: می‌توان "خودباخته" را در قالب‌های مختلف از جمله اسمی و فعلی نیز به‌کار برد. برای مثال:
   • "خودباختگی" به‌عنوان اسم: "خودباختگی او باعث شد که نتواند تصمیم‌های صحیح بگیرد."
   • "خودباخته بودن" به‌عنوان فعل: "او همیشه خودباخته بودن را تجربه کرده است."

با رعایت این موارد، می‌توانید به طور مؤثر و صحیح از کلمه "خودباخته" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. او به خاطر نداشتن اعتماد به نفس، خودباخته و همیشه در سایه دیگران بود.
2. در شرایط دشوار، نباید اجازه دهیم که خودباخته شویم و باید به توانایی‌های خود ایمان داشته باشیم.
3. رفتارهای خودباخته او نشان می‌دهد که به راحتی تحت تأثیر نظر دیگران قرار می‌گیرد.