دلمون دیلمون بحرین
license
98
4988
100
معنی کلمه دلمون دیلمون بحرین
معنی واژه دلمون دیلمون بحرین
دلمون دیلمون بحرین
معنی:
دیلمون سرزمین و تمدنی کهن در سواحل خلیج فارس است. مکان احتمالی دیلمون استان الحساء و ناحیه قطیف در شرق عربستان، جزایر بحرین و قطر بوده است.
دیلمون در نوشته‌های به‌جامانده در میان‌رودان به‌عنوان یک شریک تجاری، گذرگاهی که بین میان‌رودان و تمدن واقع در دره رود سند (جنوب پاکستان کنونی) واقع‌شده و منبع مواد خام از جمله مس و چوب ذکر شده‌است.
مطابق اساطیرِ سومری خداوند در دیلمون زندگی جاوید را به زیودسورا (اُتناپیشتیم) بخشید. برخی از پژوهشگران دیلمون را سرزمینی می‌دانند که بهشت عدن در آن قرار داشت. مایکل رایس در مورد این تمدن می‌نویسد:
«دیلمون اسرارآمیز ترین فرهنگ را در میانِ تمدن های پیشرفته عصر برنز داشته است. حتی اسرارآمیزتر از آن چه که در مصر شکوفا شد. دیلمون در دوره‌ای مرکز شبکه بازرگانی بین‌المللی مهمی بود که پهنه‌ای به وسعتِ تمامی دنیای شناخته شدهِ آن روزگار را دربر می‌گرفت و در دوره‌ای دیگر سرزمینی جادویی و مقدس بود، موطن خدایان و محل وقوع حوادثی شگفت انگیز؛ مانندِ پیدایشِ هنرهای بشری که خدایان بازیگران اصلی آن بودند. بعدها خدایان در آنجا انسان ستایش برانگیزی که طوفان نوح را از سر گذرانده بود، اعتلا بخشیدند؛ زیوسودرا، پادشاه عادلِ شوروپاک کسی که شخصیت نوح در کتاب مقدس از آن گرته برداری شده است. حماسهِ مذهبی توفان از افسانه بسیار قدیمی‌تر بین النهرینی ریشه گرفته است. روایتی از آن که به دنیایِ امروز رسیده است، انعکاسِ بخشیِ از منظومه حماسی گیلگمش است.»
محتویات
تاریخ
دیلمون نخستین بار در یک کتیبه گلی متعلق به انتهای هزاره چهارم پیش از میلاد در معبد اینانا (یک الهه سومری) در شهر اوروک ذکر شده‌است. در این متن دیلمون صفت نوعی تبر و وصف یک مقام رسمی است و همچنین از طاقه‌های پشم که به مردم دیلمون تحویل داده شده، سخن به میان آمده‌است.
در شهر نیپ‌پور هم دو نامه از دوران سلطنت بورنابوریاش پادشاه بابل در دوران حکومت کاسی‌ها (یک قوم آریایی که محل اصلی زندگی آنان در سواحل جنوبی و غربی دریای خزر بوده‌است) در سده چهارده قبل از میلاد به‌دست آمده که آنها را یک مقام رسمی دیلمون به مقامات مافوق خود در مرکز تمدن بابل نوشته است.
اسطوره‌شناسی
دیلمون در روزگاران باستان آنچنان که در نوشته‌های سومریان آمده است به جایی که آفتاب از آن طلوع می‌کند و سرزمین زندگی معروف بوده است. دریای کنار دیلمون (خلیج فارس) نیز به تبع آن دریای طلوع آفتاب و دریای سرزمین حیات نامیده می‌شد.
دیلمون و توفان نوح
شخصیت اسطوره‌ای زیودسورا که به (زی-اود-سورا، اُتناپیشتیم، پارناپیشتیم و زیسوتروس) هم معروف است، کهن الگوی نوح پیغمبر در ادیان ابراهیمی به شمار می‌آید و در افسانه گیلگمش پدر انسان خوانده شده است. بر اساس اساطیرِ سومری خداوند در دیلمون زندگی جاوید را به او بخشید.(به جاودانگی او در حماسه مرگِ گیلگمش و حماسه نخستین فرمانروایان اشاره شده).
کتیبه پیدایش (یا آفرینش) متن مهم دیگری‌ست که به نام دیلمون اشاره کرده است. در پایانِ این کتیبه تکه تکه که در قرن ۱۸ ق.م به زبان سومری نوشته شده و اسطوره آفرینش و داستان توفان را نقل می‌کند، آمده‌است:
«حیوانات یکی پس از دیگری بر خاک پا می نهادند. پادشاه زی-اود-سورا پیش روی آن و انلیل به خاک افتاد. آن و اِنلیل با او مهربان بودند (از بین رفته) آنها زندگی جاودانه مانندِ یک خدا را به او بخشیدند. آنها حیاتِ ابدی را به او بخشیدند. در آن هنگام، برایِ مراقبت (زی-اود-سورا) از جانوران و نسلِ بشر، آنها به زی-اود-سورا پادشاهی سرزمینی را در آن سوی آبها اعطا کردند، در سرزمینِ دیلمون، جایی که آفتاب طلوع می‌کند.»
دیلمون و سرزمین آفرینش
در حماسه اِنکی و نینهورسَگ و البته در حماسه گیلگمش از دیلمون به عنوان محل آفرینش یاد شده و برخی از اسطوره شناسان نیز دیلمون را محل واقعی بهشت عدن می‌دانند.
نینلیل خداوند آسمان و باد جنوب نیز به روایت سومریان در دیلمون منزل داشته است. در حماسه قدیمی "اِنمِرکار و پادشاه آراتا" وقایع اصلی داستان در زیگورات‌های ساخته شده توسط انمرکار در شهرهای اوروک و انریدو (در میان رودان) رخ می‌دهند و آنجا به عنوان قبل از اینکه دیلمون مسکونی شود، توصیف میشود.
منابع
↑ *شورروپاک از شهرهای سومر بود. زیوسودرا در یک متن سومری که پادشاهان سومر را می‌شمارد فرمانروای شورروپاک نام گرفته است.
↑ Michael Rice, The Power of the Bull, Routledge, 1998, ISBN 978-0-415-09032-2 p164
↑ *Prototype
↑ ترجمه انگلیسی مرگ گیلگمش در وب سایت دانشکده شرق‌شناسی دانشگاه آکسفورد.
↑ ترجمه انگلیسی حماسه نخستین فرمانروایان در وب سایت دانشکده شرق‌شناسی دانشگاه آکسفورد.
↑ «Eridu Genesis». دانشکده شرق شناسی دانشگاه آکسفورد. بازبینی‌شده در ۰۶-۰۷-۲۰۰۸.
↑ Walter Reinhold Warttig, Dilmun "The Sumerian Paradise" or Pre-biblical Prototype for the "Garden of Eden" has _not_ been identified yet as of 2008
پیوند به بیرون
دیلمون در موزه‌های بحرین
زبان تلوگو و زبان اهالی تلمون
کتیبه‌های یونانی پیدا شده در دیلمون (فایل پی دی اف)
دیلمون در وب‌گاه باستان‌شناسی کویت
رده‌ها: آثار تاریخی بحرین تاریخ بحرین تاریخ خلیج فارس سومرعصر برنز
همچنین
نام سرزمین دیلمون را -که مکانش در سمت دریای بر آمدن خورشید (شرق بین النهرین) قید شده- در زبانهای سامی می توان سرزمین محصور در آب (جزیره) و همچنین معبد آبها معنی نمود که این خود معنی لفظی ائا خدای خرد و زمین و آبهای ژرف بابلی هاست که خدای جزیرهً دیلمون به شمار میرفته است. معانی عام این نام معلوم میدارند که از این سرزمین اساطیری بابلیان سومری و اکدی بنادر و جزایر مهم خلیج فارس و دریای عمان و اقیانوس هند در اساس جزیره سیلان (سر-لان، بهشت برتر) که ایرانیان و هندوان "سراندیپ" (درخشانترین سرزمین)، سریلانکا (با شکوهترین سرزمین) و یونانیان و رومیان "تاپروبانه" (سرزمین خوشبختی) نامیده اند، بوده است. روایت اسلامی هبوط آدم ابوالبشر به جزیرهً سراندیپ/سیلان نیز گویای بهشت روی زمینی بودن سیلان است. ولی دوری این سرزمین از بین النهرین باعث شده جزیرهً بحرین (به معنی لفظی سرزمین درون دریاها و مردابها)، بندر دیلم و جزیرهً خارک و همچنین سرزمین دیلمان ساحل دریای مازندران به جای این سرزمین بهشتی گرفته شوند. پیداست که هر دو نام دیلم و دیلمستان با نام سرزمین اساطیری دیلمون مربوط می باشند. موسی خورنی در کتاب جغرافیای خود نام استان ساحلی هرمزگان کنونی را در رابطه با منطقه کرمان با نام مشابهی به صورت دیمون (مه وبخارآلود) یاد کرده است که باید نامی کهن بر این منطقه بوده باشد و ژوزف مارکوارت در کتاب جغرافیای بطلمیوس/خورنی خویش به خطا در صحت و اصالت وجود آن در نزد بطلمیوس تردید می کند؛ چه هرودوت نام این منطقه را به صورت کلمه اوستایی ائوتیا یاد نموده است که به معنی سرزمین بدون سرما است. در اسطورهً بابلی گیل گامش به صراحت سرزمین دیلمون در سمت دریای مصب رودخانه ها (مازندران) قید گردیده است که گیل گامش در سر راهش از بین النهرین بدانجا از کوه زردآلوخیز مشو (کوه میشو کنار شهر مرند) عبور می نماید. در این رابطه نام مرداب انزلی (سرزمین دیلمون=مرداب دارای داروی ضد پیری) بسیار جالب است چه طبق اسطورهً گیل گامش، وی گیاه جوانی را در آنجا از اوتناپیشتیم (خضر دارای حیات جاودانه) دریافت میدارد، ولی به هنگام خواب ماری آن را از وی می رباید. در کتیبه های سومری از کشتی های دیلمونی حاوی چوب و کالای دیگر به سومر سخن میرانند که بی شک مراد لنجهای مردم سواحل ایرانی خلیج فارس است. جالب است که اساطیر سومری نام خدای سرزمین دیلمون را به صورت انساگ ثبت نموده اند. در اینجا بی شک از دیلمون (سرزمین خورشید=اوتو) همان جزیرهً بحرین(سرزمین دو دریا) در خلیج فارس منظور است. چه انساگ (بهترین سرور) با شاگان(رهبرآسمانی نامی=نبو/ اسماعیل/ فرواک اساطیر ایرانی)/ ساموکوآ (رهبر آسمانی کنام/معبد/شیار، سامک/ سیامک چرم پلنگینه پوش اساطیر ایرانی، ایزد چهارپا شکل و پر مو و پر ریش بابلیها، ملقب به یاور انلیل و شیر کوهستان) مطابقت دارد. از آنجاییکه در اسطورهً دیلمون موکّداً از چاهای آب و رستنیهای دیلمون صحبت میشود، بنابراین به احتمال زیاد نام انساگ(بهترین سرور) اسم مترادف دیگری بر نینورتا (خدای کامل و سالم و سالم نگهدارندهً چهارپایان و ایزد کشاورزی به طریق استفاده از چاه و کانال در آبیاری با سمبل گاو آهن بوده است)، اوروتال خبر هرودوت (یعنی ایزد کامل و سالم) که با خدایان بابلی نبو(=نامی/فریادرس، پسر مردوک)، نین گیرسو(ایزد فریادرس= یغوث، با سمبل شیر بالدار= اسدالله) یکی به شمار رفته است. این همان خدای قبیله ای اعراب است که در اساطیر به صورت اسماعیل، سلمان فارسی خندق ساز، سلیمان معبد ساز (پسر داود=مردوک) و در دین کهن اعراب به شکل بتان صلم و یغوث در مقام نیای اساطیری اعراب ظاهر میشود. ظاهراً نام کهن دیگر بحرین یعنی اوال که به نظر میرسد در اصل نام شهری بوده است که اکنون نیز موجود است در اصل با خدای اوال (ایزد سزاوار به شکل نخستین گاونر شاخدار، ذوالقرنین خداگونه) مردم کهن بحرین مطابقت دارد که نام پیش از اسلام بحرین و همچنین نام بت معروفی در شبه جزیرهً عربستان بوده است. گاو شاخدار در اساطیر و اعتقادات بابلی خصوصاً نمودار ونشانهً خدایی به نامهای سومری بابّار(درخشان)، آمار(گوساله)، آماربانداانلیل آ (گوسالهً خدای آسمان و هوا) و به نام اکدی سین(سوئن، ماه) می بوده است. تحت نام سین(ماه) نیز این ایزد یک گاوشاخدار(قرنو) و یک میوهً خودرو معرفی شده است. طبق سرودی معروف این ایزد از پدرش انلیل(ایزد آسمان و هوا) خواهان چنین الطافی میشود:"در رود به من آب فراوان بده، در دشت غلهً بسیار برویان، در باتلاق علف و نی برویان، به نخلستان و تاکستان عسل و شراب ببخش، در قصر حیات طولانی به من عطا کن." نام بحرین در منابع یونانی کهن عهد اسکندر مقدونی و جانشینانش تیلوس آمده است که در زبان عرب مترادف با نام منامه پایتخت بحرین به معنی جایگاه خواب و استراحت است. به نظر میرسد این معانی در رؤیایی و افسانه ای شدن جزیرهً بحرین عهد باستان نقش مهمی داشته اند. در قرآن سورهً کهف صحبت از سفر دریایی موسی (مردوک/موش هوشو) و برادر و مصاحبش یوشع (نینازو، سرور شفابخش) در مجمع بحرین (اطراف بحرین) و ملاقاتشان با پیر دانای دریاها(ائا/انکی، اوانس نیمه ماهی-نیمه انسان) است. موسی دارای عصای جادویی مارشکل به عنوان برادر هارون (ایشکورا، آداد) همان انکی پدر مردوک(تئوژیه= مار نیرومند) است چه خود انکی/ائا (مار خردمند باغ عدن تورات) نیز اغلب به شکل مار تجسم میشده است.
بهشت سومری یا سرزمین جاودانی دیلمون از نگاه سومریان
سرزمین دیلمون مقدس است
سرزمین دیلمون پاک است
سرزمین دیلمون پاکیزه است
سرزمین دیلمون روشن است
در دیلمون کلاغ سیاه نمی نالد
مرغ وحشی ناله سر نمی دهد
شیر کسی را نمی درد
گرگ بره را نمی درد
سگ وحشی کودکان را نمی برد
پرنده دست رنج بیوه زنان را نمیرباید
هیچکس از درد نمی نالد
هیچکس نوحه نمی خواند
هیچکس سوگواری نمی کند
کتیبهً سومری ـ پیدا شده در شهر باستانی نیپور
((کریمرـص۱۶۸ـ۱۸۱:هوکــ ص ۱۵۶
اما افسانه ً سومری که با خواندن آن به شباهت های فراوانی حتی با باورهای امروزی پی می بریم افسانهً انکی(Enki) خدای آب و نینهورساگ(Ninhursag) خدا-بانوی زمین است. این افسانه را با هم بخوانیم و شباهتها را ببینیم:
سومریان معتقد به سرزمینی پاک و مقدس به نام دیلمون (Dilmun) بودند که مظهر روشنایی و پاکی و سلامتی بود. باغ مقدس که خدایان در آن زندگی می کردند. آنچه برای زنده ماندن این باغ لازم بود آب تازه بود که اوتو (Utu) خدای خورشید باید از زمین به آن باغ مقدس بیاورد. اوتو آب تازه را از زمین به باغ می آورد و همه ی باغ پر از میوه و سبزه و طراوت میشود.
همین موضوع آوردن آب از زمین برای تازگی و طراوت باغ مقدس در افسانه ی آفرینش در تورات (10-2) به این صورت آمده است: "اما آب از زمین بیرون می آمد و خشکیها را سیراب می کرد."
در این باغ بارور شده و پر طراوت نینهورساگ از سه نسل بانو-خدایان، 8 گیاه مقدس پدید می آورد و می رویاند. اما انکی می خواهد که این 8 گیاه مقدس را بخورد و فرمانبر او ایسیمود دوچهره آن 8 گیاه مقدس را به پیش انکی می آورد و انکی یکی یکی آنها را می خورد:
"انکی در سبزه زار به اطراف می نگرد، به اطراف می نگرد"
انکی به فرمانبرش ایسیمود می گوید:
"من فرمان می دهم، من می خواهم درون آنها را دریابم،
این چه گیاهی ست؟ این چه گیاهی ست؟"
و فرمانبرش پاسخ می دهد:
"پادشاه من، این گیاه درختی است،
او گیاه را می بُرد. انکی گیاه را می خورد.
پادشاه من، گیاه عسل،
گیاه را می چیند. انکی گیاه را می خورد.
پادشاه من، گیاه وحشی کنار راهها،
گیاه را می بُرد، انکی گیاه را می خورد. ...."
و متن ادامه دارد تا انکی هر هشت گیاه مقدس را می خورد. در اینجا نینهورساگ خشمگین و ناراحت می شود و انکی را به مرگ نفرین می کند و از صحنه ی ماجرا خارج می شود.
هشت عضو اصلی بدن انکی بیمار می شود و انکی به بستر بیماری سخت می افتد. سرانجام انلیل پادشاه خدایان موفق می شود تا نینهورساگ را پیش انکی بیاورد و تنها اوست که می تواند بیماری سخت انکی را درمان کند.
رویدادهای موازی و مشابه هم درماجرای شکستن تقدس گیاه در بهشت سومری آشکار است. و بخاطر داشته باشیم که فاصله ی زمانی این اسطوره ها و برداشت توراتی آن به حداقل دو هزار سال می رسد.
این اسطوره در جایی مفصلتر ذکر گردیده است که ما آن را نیز قید می کنیم:
انکی ونین خورسَگ:
بر اساس منظومه اسطوره ای آسمانی دیلمون محلی است مطهر، پاکیزه ودرخشان.آنجا سرزمینی است که در آنجا به هحتمال بیماری و مرگ وجود ندارد.آنجا شهری است که به فرمان انکی، خدای آبها آنجا مملو از آبهای شیرین و مزارع سرشار از غله شده، و بنابراین به "خانۀ اسکله های ساحلی سرزمین " شهرت یافته است. الهه نین خورسَگ، "مادر سرزمین " از انکی باردار می شود، و پس از نه روز بارداری بدون تحمل درد و تقلا الهه نین مو را به دنیا می آورد. سپس انکی دختر خویش، نین مو، را باردار می کند، و او به همان شیوۀ مادر نین خورسَگ، الهه ای به نام نین کورَّ را به دنیا می آورد.آنگاه انکی نوۀ خویش نین کوَّر را باردار می کند، و او الهه اوتّو را به دنیا می آورد.الهۀ دیگری نام نین سیگ را باید به عنوان چهارمین تولد به جمع سه الهۀ بالا افزود.نین مو ونین سیگ با قضاوت از روی نامی که دارند (بانویی که به ثمر می آورند) یا (بانویی که سبز می کند) ، به نظر می رسد الهه هایی باشند که فعالیت های آنها در اصل با گیاهان ارتباط داشته است. الهه نین کور" بانوی کوهستان" یا شاید " بانوی جهان زیرین" الهه ای است که فعالیتهای او ظاهراً به کار با سنگ منحصر بوده است و الهه اوتّو به احتمال الهه ای است که فعالیتهای او با لباس و به طور کلی پوشش ارتباط داشته است. انکی اکنون آشکارا خود را آمادۀ باردار کردن نتیجۀ خویش اوتّو کرده است که خورسَگ، مادر بزرگ، دخالت کرده ونصایحی را به اوتّو می دهد. اوتوّ به احتمال طبق دستور نین خورسَگ بر آن می شود که با انکی ازدواج نکند مگر آنکه وی برای او هدیه ای شامل خیار وسیب و انگور بیاورد.اگر این برداشت درست بوده باشد می بینیم که انکی از باغبانی خیار و سیب و انگور دریافت می دارد. باغبان به احتمال میوه ها را در برابر آبیاری به کمک سدها، کانالها، ومحلهای کشت نشده در اختیار انکی قرار می دهد. انکی آنها را به عنوان هدیه برای اوتّو می آورد، و اوتّو با شادمانی او را پذیرا شده وبا وی ازدواج می کند. به روایتی اوتو را با شراب مست کرده و به کامجویی می پردازد. اما از این ازدواج به احتمال هیچ الهه ای متولد نمی شود. به جای آن به نظر می رسد ازدواج اینها منجر به رویش هشت گیاه متفاوت می شود که عبارت از:گیاه"درخت"، گیاه "عسل"، گیاه"علف هرز جاده"، گیاه " اَپسَر"، گیاه"خار"، گیاه"چسب"، گیاهی که نام آن نا مفهوم است، وگیاه"درخت فلوس". و اکنون انکی مرتکب عمل گناه آلود می شود.او همانگونه که در سرزمین مردابی به پیرامون خویش می نگریست، متوجه هشت گیاه می شود وبه احتمال مصمم می شود تا سرنوشت آنها را تعیین کند.اما به نظر می رسد که نخست می بایست قلب آنها را بشناسد، یعنی اینکه به احتمال می بایست آنها را مزه کند.بنا براین، پیک او ایسیمود، هدای دو صورتی، هر هشت گیاه را می چیند و برای انکی می آورد، و او آنها را یکی پس از دیگری می خورد. الهه نین خورسَگ که در واقع مسؤول به وجود آمدن گیاهان بالا بود، از کار انکی خشمگین می شود، واو را نفرین کرده می گوید: تا زمانی که زنده است با " چشم زندگی" به اونگاه خواهد کرد، وبا بیان این جمله بی درنگ نا پدید می شود. در نتیجهً نفرین او چاهها و رودخانه ها خشک میشوند و آب در اعماق زمین پنهان میگردد. بی تردید در نتیجه نفرین او انکی به تدریج لاغر ونحیف می شود، و اَنونَّکی، خدایان " بزرگ" اما بی نام سومری، خاک می نشینند.در این مرحله روباه برای نجات می آید.وی از انلیل، فرمانروای مجمع خدایان سومری می پرسد اگر نین خورسَگ را به مجمع خدایان باز گرداند چه چیزی را به عنوان پاداش به وی خواهد داد.انلیل پاداش او را تعیین می کند، و روباه با اطمینان خاطر به نحوی موفق می شود نین خورسَگ را به مجمع خدایان در دیلمون باز گرداند. آنگاه نین خورسگ انکی در حال مرگ را بر فرج خویش نشانده از او می پرسد که در کدام عضو از بدن خویش احساس درد می کند. انکی عضوی از بدن را نام می برد که او را می آزارد، و نین خورسَگ وی را آگاه می سازد که وی موجبات تولد خدایی را برای او فراهم آورده است. مفهوم این گفته آن است که تولد آن خدا موجب بهبود عضو بیمار خواهد شد.به همین ترتیب، نین خورسَگ پرسش خویس را هشت بار تکرار می کند.هر بار انکی یکی از اعضای دردناک بدن را نام می برد، ونین خورسَگ تولد خدایی در رابطۀ با آن را اعلام می دارد. سرانجام، به احتمال به در خواست نین خورسَگ انکی سرنوشت خدایان تازه متولد را رقم زده و آخرین آنها به نام اِنساگ(یا انساگیل) را به مقام "خدای حامی دیلمون " منصوب می کند.
قس عربی
دلمون هی حضارة قامت فی جزیرة البحرین وشرق الجزیرة العربیة وعرفها السومریون بأرض الفردوس وأرض الخلود والحیاة.
محتویات
الموقع الجغرافی
کان مرکزها قبل خمسة آلاف سنة تقریبا فی جزر البحرین وجزیرة تاروت فی القطیف هی جنة دلمون والسبب انها کانت تحوی مقبرة دلمون.. ومثلت مرکزا استراتیجیا مهما فهی حلقة الوصل بین بلدان الشرق الأوسط والأدنى حیث کانت فی الشمال حضارة بلاد ما بین النهرین (العراق) وفی الشرق حضارة میلوخا فی وادی السند (باکستان) وفی مصر حضارة الفراعنة وفی شبه الجزیرة العربیة وحضارة مجان بعمان وحضارة الیمن.
امتدت حضارة الدلمون على طول الساحل الشرقی لشبه الجزیرة العربیة من الکویت عند جزیرة فیلکا حتى حدود حضارة مجان فی سلطنة عمان وحضارة أم النار فی إمارة أبو ظبی فی دولة الإمارات العربیة المتحدة. وعرفت دلمون بهذا الاسم عبر التاریخ لأنها: محاطة بالماء من کل ناحیة.
نصوص تاریخیة
ما ورد فی النصوص التاریخیة السومریة والبابلیة والآشوریة والتی تصف دلمون بأنها أرض تحیط بها المیاه من کل جانب فهی کالسمکة فی وسط البحر وتبعد عن الساحل الشمالی للخلیج العربی مسافة ساعة واحدة إذا کانت الریح مواتیة.
ورد اسم دلمون فی لوحة من عهد (أور- نانشی) ملک لاجاش فی سومر 2520 ق.م وتشیر إلى أن بعض مراکبها کانت تنقل للملک أخشابا من بلاد غریبة.
عثر فی البحرین على صخرة علیها بالخط المسماری (هذا قصر – ریموم خادم الإله) والإله هو أنکى وهو معروف لدى السومریین بأنه الإله الحارس لدلمون.
المخلفات الأثریة التی عثر علیها فی أماکن متفرقة فی البحرین وأهمها الأختام الدلمونیة التی تعتبر سجلا للحیاة الدینیة والاجتماعیة والاقتصادیة لتلک الفترة.
أهم الآثار المکتشفة فی البحرین عن حضارة دلمون
أکبر مقبرة تاریخیة فی العالم:
تضم جزیرة البحرین الصغیرة أکبر مقبرة تاریخیة اکتشفت فی العالم حتى الآن إنها مقبرة عالی وهی عبارة عن مجموعة من التلال المتجانسة وقد اکتشف فیها أکبر مقبرة تاریخیة فی العالم حتى وقتنا الحاضر.
مدن ومعابد قدیمة: عثر المنقبون تحت قلعة البحرین وحولها على مجموعة من المدن المحصنة یعود تاریخ بناء أقدم مدینة فیها إلى حوالی سنة 2800 ق.م وقد أحرقت هذه المدینة بعد خمسمائة سنة من إنشاءها وشیدت مکانها المدینة الثانیة التی أحیطت بسور عالی یصد عنها الغزاة القادمین من البحر. وبالإضافة إلى هذه المدن القدیمة وجدت آثار معابد کثیرة أهمها: معابد بار بار الثلاثة فی قریة بار بار ولم تبن هذه المعابد مرة واحدة وإنما شیدت على التوالی شأنها فی ذلک شأن المدن التی عثر علیها تحت قلعة البحرین.
من الآثار القدیمة لدلمون: عثر المنقبون على الکثیر من الأوانی الفخاریة المتنوعة مرصوفة فی القبور کما عثروا أیضا آنیة نحاسیة للاستخدام المنزلی وتماثیل کانت لها مکانة دینیة فی نظر أصحابها وأختام کانت تستخدم لإثبات الملکیة والتوقیع على الاتفاقیات وعلى کثیر من العقود فی آنیة فخاریة.
مظاهر حضارة البحرین القدیمة
نظام الحکم
کان نظام الحکم فیها ملکیاً وراثیا وتشیر النصوص التی عثر علیها أنه لا بد أن یکون خادم الإله ملکاً ولکن مملکة دلمون کانت فی معظم الأحیان تخضع لسیطرة حکام بلاد الرافدین وتدفع الجزیة لهم ولقد هاجمها سرجون الأکادی وأحرق مدینتها الأولى وأخضعها لحکمه.
الحیاة الدینیة
بنى أهل دلمون المعابد المقدسة ومئات الآلاف من المدافن على مختل الأشکال والأحجام، مما یدل على إیمانهم بعقیدة الخلود ویدل على ذلک تشیید المقابر الضخمة ووجود مخلفات مادیة وجنائزیة فی القبور، بالإضافة إلى اکتشاف بعض المعابد التی عثر فیها على أقداح مخروطیة الشکل مثل التی عرفت فی العراق فی العصر السومری ومن أهم هذه المعابد((معبد باربار)).
الزراعة
کانت دلمون بلدا زراعیا وافر المحاصیل نظرا لوفرة المیاه العذبة والأرض الخصبة.
الصناعة
اشتهرت فی دلمون صناعة الفخار والذی یتمیز بأشکال ورسومات تختلف عن رسومات فخار الحضارات المجاورة کما ازدهرت صناعة الأختام الدلمونیة الدائریة التی کانت تستعمل لإثبات الملکیة وصناعة التماثیل والأوانی الخزفیة والنحاسیة.
الاقتصاد
کانت أهم البضائع الصالحة للتجارة هی: النحاس والذهب والخرز الملون والأحجار الثمینة واللؤلؤ والعاج والأخشاب والبخور والثیاب المزخرفة والدهون والفضة وکان النحاس السلعة الرئیسیة لتجارة دلمون تلیه المنتجات الصوفیة والزیوت النباتیة.
العمارة
اهتم أهل دلمون ببناء مدنهم المحاطة بالأسوار بالقرب من سواحل البحر وقد استخدموا الحجارة فی البناء.
الصید
اشتهرت دلمون کذلک بصید الأسماک واللؤلؤ، فقد عمل الکثیر من سکانها فی هذه المهنة منذ الأزل والتی لا زالت قائمة لهذا الیوم.
تصنیفات: سومرشعوب قدیمةعصر برونزیتاریخ البحرینحضارات قدیمة
قس کاتالان
Dilmun fou el nom que donaren els accadis a la regió dal-Hassà, costa aràbiga entre Kuwait i Bahrain. Hi va haver un intens comerç amb aquesta regió.
Qalat al-Bahrain, antic port i capital de Dilmun, està inscrit des del 2000 a la llista de la UNESCO del Patrimoni de la Humanitat.
Referència
Cassin, Elena; Bottéro, Joean; Vercoeur, Joan. Los Imperios del Antiguo Oriente del Paleolítico a la mitad del segundo milenio. 1a edició (en castellà), 1970, p. . ISBN 84-323-0118-3.
Categories: SumerPatrimoni de la Humanitat dÀsia
قس پرتغالی
Dilmun (também Telmun) é associada a sítios da antigüidade nas ilhas de Bahrain, no Golfo Pérsico. Devido à sua localização junto à rota de comércio marítima que ligava a Mesopotâmia à civilização do Vale do Indo, Dilmun desenvolveu-se fortemente durante a Idade do Bronze, por volta de de 3000 a.C., tornando-se um dos maiores entrepostos de comércio do mundo antigo.
Dilmun, às vezes descrita como o local onde nasce o sol e a Terra dos Vivos é o corolário de um mito de criação suméria e o lugar onde o deificado herói sumeriano do dilúvio, Ziusudra (nome sumério de Noé – conferir também o conceito de Utnapishtim), foi acolhido pelos deuses para viver eternamente. Após seu real declínio, Dilmun desenvolveu uma mitologia estilizada envolvendo jardins de exótica perfeição de forma tal que parece ter chegado a influenciar o conceito de Jardim do Éden. Também, num processo às avessas, baseando-se no tópico de forma mais literal, alguns tentaram estabelecer a presença dum paraíso em Dilmun.
Índice
História
O Museu Nacional de Bahrain estabelece a Idade de Ouro de Dilmun no período que se estende desde 2.200 até 1.600 a.C, enquanto que seu declínio data do tempo em que a civilização do Vale do Indo entrou em colapso repentina e misteriosamente, em meados do segundo milênio a.C. Obviamente isso privaria Dilmun de sua importância como centro comercial entre a Mesopotâmia e a Índia. A queda do grande comércio marítimo com o leste pode haver afetado a transferência de poder em direção ao norte, fato que pode ser observado na própria Mesopotâmia.
Evidências sobre culturas humanas do período neolítico em Dilmun provêm de ferramentas e armas silícicas. Em períodos posteriores, tabuinhas em cuneiforme, selos cilíndricos, cerâmica e até correspondência entre reis lançam Dilmun à ribalta. Registros escritos mencionando o arquipélago existem em fontes sumérias, acádias, persas, gregas e latinas.
Há informações de que Dilmun subsistiu sob o poder da Assíria no século VIII a.C., sendo inteiramente reincorporada ao Império Neo-Babilônico em 600 a.C. A cidade então cairia num profundo eclipse marcado pelo declínio do comércio de cobre, até o momento controlado por Dilmun, passando a um papel muito menos importante no comércio de olíbano e especiarias. A descoberta de um impressionante palácio na área de Ras al Qalah em Bahrain traz a promessa de maiores esclarecimentos acerca desse período tardio.
Para além disso, o passado se mostra inacessível, não provendo qualquer informação até a passagem de Nearco, almirante responsável pela frota de Alexandre, o Grande, quando retornava do Vale do Indo. Nearco manteve-se fiel ao trajeto marcado pela passagem adjacente à costa iraniana do Golfo, de forma que seja improvável haver parado em Dilmun. O almirante estabeleceu uma colônia na ilha de Falaika, ao largo da costa do Kuwait no fim do século IX a.C. e explorou o golfo tendo talvez chegado tão ao sul quanto as fronteiras de Dilmun/Bahrain. No período que abrange Nearco até a vinda do Islã no século VII d.C. Dilmun/Bahrain ficara conhecida pela denominação grega de Τύλος (Tilos). A área foi anexada por Shapur II à Arábia oriental, formando o império persa sasaniano no século IV d.C.
Comércio
Marcas de selos de argila e sinais de cordas ou sacas do lado inverso dos embrulhos de mercadorias, originários da cidade de Harappa, na região do Vale do Indu, mostram que essas técnicas eram evidentemente usadas como selos de proteção de mercancia. Um número considerável desses selos provindos do Vale do Indo foram encontrados em Ur e outras cidades mesopotâmicas. Os selos oriundos do "Golfo Pérsico", que tinham forma circular, diferentemente daqueles usados em Dilmun, que tinham forma cilíndrica, aparecem em Lothal, cidade da região de Gujarat, na Índia, em Faylahkah e na Mesopotâmia, corroborando de forma decisiva a crença de que existia um comércio marítimo de longa-distância – o que não se pode especificar é em que, exatamente, consistia esse comércio. Entre os bens enviados à Mesopotâmia encontravam-se madeira, marfim, lápis-lazúli, ouro e outros bens de luxo como cornalina e contas de pedra vidradas, pérolas do Golfo e ornamentos feitos de conchas e ossos. Tudo isso em troca de prata, estanho, tecidos de lã, talvez óleo e grãos, além de alimentos outros. Lingotes de cobre e muito provavelmente o betume, que eram comuns na Mesopotâmia, podem ter sido escambados por tecidos de algodão e galinhas, produtos abundantes na região do Indo e não próprios da região mesopotâmica.
Documentos de comércio mesopotâmicos, lista de mercadorias e inscrições oficiais mencionando Meluhha suplementam os selos de Harappa e os achados arqueológicos. Apesar das referências literárias ao comércio de Meluhha datarem do período acádio, da Terceira Dinastia de Ur e do período Isin-Larsa (ou seja, o intervalo compreendido entre 2.350 e 1.800 a.C.), as transações comerciais provavelmente iniciaram-se no Antigo Período Dinástico (aprox. 2.600 a.C.). Algumas ânforas podem haver sido levadas aos portos mesopotâmicos, mas no período Isin-Larsa Dilmun já monopolizava o comércio. Já no subseqüente antigo perído babilônico, o comércio entre as duas culturas havia cessado por completo.
Dilmun no Livro de Urântia
Dilmun: De acordo com O Livro de Urantia, no Documento 77, foi uma Antiga cidade Nodita fundada após a submersão de Dalamantia; Quartel general da raça e da cultura dos descententes de Nod.
Ligações externas
Documento 77 (em português)
Tradução do Sumério p/ Ingles sobre Dilmun
Brief text; aerial photo of circular burials in the north of Bahrain island (em inglês)
Indus Valley - Mesopotamian trade passing through Dilmun (em inglês)
Bahrain National Museums hall of Dilmun (em inglês)
Ver avaliações
Avaliar esta página
O que é isto?
Credibilidade
Imparcialidade
Profundidade
Redação
Conheço este assunto muito profundamente (opcional)
Enviar avaliações
Categorias: Sítios arqueológicosMesopotâmia
قس آلمانی
Dilmun (sumerisch kur.dilmun.na; akkadisch Tilmun; griech. Týlos) ist der sumerische Name für ein paradiesisches Land, vermutlich die Insel Bahrain. Während der Bronzezeit stieg die Insel Bahrain auf Grund ihrer Lage am Seehandelsweg, zwischen Mesopotamien und dem Indus-Tal, zu einem bedeutenden Handelsplatz auf. Außer seiner strategischen Lage war das Vorkommen von Süßwasser in Form, heute versiegter, artesischer Quellen Grundlage des Wohlstands und der Bedeutung von Dilmun.
Inhaltsverzeichnis
Geschichte
Sargon von Akkad gibt an, dass Schiffe aus Dilmun seinen Hafen anliefen. Auch das Reich Elam, dass den Handel mit Zinn kontrollierte, pflegte engen Kontakt mit Dilmun. Im 14. Jahrhundert v. Chr. kontrollierten die Kassiten das südliche Mesopotamien und setzten einen Statthalter auf der Insel ein. Aus zwei Texten aus Nippur geht hervor, dass ein gewisser Ili-ippašra der kassitische Statthalter in Dilmun war. Er schickte diese Briefe an Illilija oder Enlil-kidinni, den Statthalter von Nippur unter Burna-buriaš II. und Kurigalzu II. Ein dritter Brief ist sehr schlecht erhalten. Ein Siegel im Britischen Museum gehörte Uballissu-Marduk, Urenkel des Usiananuri šakkanakku von Dilmun und belegt ebenfalls die kassitische Herrschaft über die Insel, ist aber nicht genauer zeitlich einzuordnen. Agum, Sohn des Kaštiliaš, also Agum III. inspizierte, nach der Chronik der frühen Könige seine Armee und marschierte gegen das „Seeland“. Darunter wird gewöhnlich das südliche Mesopotamien verstanden, aber eine Keilschrifttafel aus Qalat al-Bahrain datiert aus dem 4. palu des kassitischen Herrschers Agum. Meist wird angenommen, dass sie Agum III. zuzuweisen ist . Sie könnte also auf eine Eroberung von Bahrain hinweisen.
Im 8. Jahrhundert v. Chr. wird es als Vasall des assyrischen Reichs genannt, im 6. Jahrhundert v. Chr. war es Teil des Neubabylonischen Reichs. Um 800 v. Chr. soll Obiri laut assyrischen Keilschrifttexten in seinem mächtigem Palast regiert haben.
Liste der Herrscher und Statthalter
(es werden nur die namentlich bekannten Regierenden genannt)
Name Funktion Datierung Quelle
Rimum König ca. 1470-1450 v. Chr. Inschrift aus Bahrein (Der Palast des Rimum, Diener des Inzak, der vom (Stamme) Agarum)
Usiananuri... kassitischer Statthalter ca. 1400-1380 v. Chr. Zylindersiegel seines Großenkels
Ili-ippaschra kassitischer Statthalter ca. 1340-1320 v. Chr. Zwei Briefe an Ililiya in Nippur
Uperi König ca. 720-706 v. Chr. Annalen von Sargon II.
Ahundaru I. König ca. 706-685 v. Chr. Annalen von Sargon II.
Qanaia König ca. 685-660 v. Chr. Annalen von Assurhaddon
Ahundaru II. König ca. 660-635 v. Chr. Annalen von Assurbanipal
Kephisodoros Strategos kurz vor 124 v. Chr. Bauinschrift eines Tempels
Yarhai Satrap der Charakene um 131 n. Chr. Inschrift aus Palmyra
Sanatruk Satrap (?) der Charakene um 131 n. Chr. wird von Tabari als König bezeichnet
Siehe auch
Geschichte Bahrains
Qalat al-Bahrain
Literatur
Geoffrey Bibby: Dilmun. Die Entdeckung der ältesten Hochkultur. Rowohlt, Reinbek 1973, ISBN 3-498-00440-9
Daniel T. Potts: Dilmun. New Studies in the Archaeology and Early History of Bahrain. (Berliner Beiträge zum Vorderen Orient, Band 2) Dietrich Reimer, Berlin 1983, ISBN 3496007443
Weblinks
Samuel Noah Kramer: The Indus Civilization and Dilmun, the Sumerian Paradise Land. Expedition, Bd. 6, Nr. 3, 1964, S. 44–52 (PDF-Datei; 1,32 MB)
Einzelnachweise
↑ Randolf Rausch, Heiko Dirks, Katlen Trautmann: Die artesischen Quellen von Dilmun. Spektrum der Wissenschaft, Juni 2008, S. 62–69.
↑ Albrecht Goetze, The texts No. 615 and 641 of the Istanbul Museum. Journal of Cuneiform Studies 6, 1952, 142–145
↑ BE XVII 88
↑ J. E. Reade, Commerce or Conquest: Variations in the Mesopotamia-Dilmun Relationship. In: H. A. Al Khalifa/M. Rice (Hrsg.), Bahrain through the Ages: The Archaeology (London, 1986), fig. 137
↑ D. T. Potts, Elamites and Kassites in the Persian Gulf. Journal of Near Eastern Studies 65/2, 2006, 116
Kategorien: DilmunGeschichte (Bahrain)Mythologischer OrtHistorischer Staat (Vorderasien)
قس روسی
Дильму́н (возможно, современный остров Бахрейн) — известный древним шумерам остров в Персидском заливе. В представлениях шумеров Дильмун представлялся родиной человечества и колыбелью цивилизации в целом и шумерского народа в частности.
Дильмун впервые упоминается в шумерской мифологии и аккадском героическом эпосе о Гильгамеше, а также в торговых надписях шумерских городов-государств III тысячелетия до н. э., в которых остров играет роль посредника в торговле Шумера и Хараппской цивилизации долины Инда (видимо, страна Мелухха в аккадских записях). В шумерских сказаниях героического цикла и поэме о Гильгамеше Дильмун фигурирует как место жительства Ут-Напиштима — человека, спасшегося от потопа, к которому Гильгамеш приплывает после смерти Энкиду в поисках секрета вечной жизни.
Через Дильмун в Шумер осуществлялся экспорт меди, драгоценных камней, жемчуга и отдельных овощей, взамен из Месопотамии через остров вывозилась разнообразная продукция сельского хозяйства. Дильмун оставался важным центром международной торговли и после объединения Шумера и Аккада под властью Шаррумкена и Ур-Намму; собственно, документация времён Саргона Аккадского утверждает, что царь «принимал корабли из Мелуххи, Магана, Дильмуна».
На северном побережье современного Бахрейна археологами было обнаружено значительное по размерам городское поселение, занимавшее площадь около 19 га и населённое несколькими тысячами жителей. Поселение расстраивалось в несколько этапов в период около 2800—1800 до н. э., что соответствует времени упоминания о Дильмуне в месопотамских источниках. Археологические памятники, напоминающие найденные в дильмунском поселении на Бахрейне, встречаются также на южном побережье Персидского залива и на ряде островов в заливе.
В последующие века остров теряет своё торговое значение: в период Новоассирийской империи он считался вассалом Ассирии, а позже вошёл в состав Нововавилонского царства без сохранения автономных прав. Недавнее открытие дворца Рас аль-Калах на острове Бахрейн должно принести новую информацию о позднем периоде истории Дильмуна.
Следующие упоминания об острове, уже под греческим названием Тилос, относятся к периоду эллинизма. Полководец Александра Македонского Неарх, возможно, доплывал до острова, но не высаживался на него. После малоизученного периода владычества Селевкидов бывший Дильмун отошёл к парфянам, а затем — к Шапуру II. После арабского завоевания начинается мусульманская история Бахрейна.
Примечания
↑ Ряд современных археологических исследований также локализует Дильмун, по крайней мере частично, на острове Файлака (Кувейт).
Для улучшения этой статьи желательно?:
Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное.
Категории: ШумерБахрейнИсторические государства Ближнего Востока
قس فرانسه
Dilmun (en sumérien kur.dilmun.na; en akkadien Tilmun; en grec Týlos) est un pays mentionné durant toute lhistoire de la Mésopotamie ancienne, depuis le IIIe millénaire av. J.‑C. jusquau milieu du Ier millénaire av. J.‑C.. Il est situé daprès les textes dans le Golfe Persique, sur une route commerciale dimportance entre Mésopotamie et Indus, en bord de mer, à proximité de sources artésiennes. On saccorde pour le localiser plus précisément dans lîle de Bahreïn, et aussi lîle de Failaka, située au Koweït, voire les territoire côtiers du nord-est de la Péninsule Arabique, comme lîlot de Tarut. Lappellation pourrait correspondre à une fédération, réelle ou fictive, selon les époques, de petits ports de transit des époques anciennes.
Sommaire
Dilmun dans les sources écrites
Sources antiques mésopotamiennes
La plus ancienne attestation de Dilmun se trouve dans une inscription du roi Ur-Nanshe de Lagash (xxive siècle). Le site est ensuite mentionné tout au long de lhistoire mésopotamienne, essentiellement dans des textes traitant des échanges à longue distance. On a retrouvé à Ur et Larsa les archives de marchands des xixe-xviiie siècles spécialisés dans les commerce avec Dilmun. Ce pays pourvoit les royaumes mésopotamiens en bois, en pierres précieuses et en cuivre. Il sagit en fait de produits venant dautres régions, comme Magan (Oman), doù vient le cuivre, ou Meluhha (la vallée de lIndus), qui transitent par Dilmun. Du fait de cette importance, les rois mésopotamiens ont toujours tenu à garder de bonnes relations avec Dilmun, quand ils ne sen sont pas carrément arrogé le contrôle, comme cela semble être le cas sous les rois kassites de Babylone, dont Agum III, Assarhaddon, Assurbanipal ou plus tard aux époques néo-assyrienne et néo-babylonienne.
Dilmun est aussi mentionnée dans des textes mythologiques mésopotamiens : dans Enki et Ninhursag, qui attribue la création de cette île au dieu Enki, qui en fit un pays dabondance ; dans le mythe mésopotamien du Déluge, le héros Ziusudra y fut établi par les dieux avec son épouse.
Sources tardives
Sources archéologiques
Les recherches archéologiques dans le nord-est du golfe Persique ont trouvé des preuves de lépanouissement de la civilisation de Dilmun, et son importance comme plaque tournante du commerce international de cette région.
A Bahreïn, le site le plus important est celui de Qalaat al Bahrain, situé au nord de lîle. Ses plus anciens niveaux remontent au milieu du iiie millénaire. Une importante quantité de sceaux y a été retrouvée, preuve de limportance du commerce dans cette île.
À environ, 4 km plus à louest, trois temples associés à la culture de Dilmun ont été exhumés dans le village de Barbar.
Sur lîle de Failaka, on a retrouvé une culture matérielle semblable à celle de Bahrein, avec davantage dobjets mésopotamiens (sceaux-cylindres, céramiques), ce qui indiquerait que ce lieu servait de point de contact entre Dilmun et la Mésopotamie. Dans les niveaux de la première moitié du ier millénaire de Failaka, une stèle écrite par Nabuchodonosor II, et un bol voué par ce même roi au temple local, prouvent une mainmise babylonienne datée sur ce lieu.
Lîle de Tarut, situé plus au sud, a été un aussi port de transit entre ces deux régions.
Tylos
Après le vie siècle, on perd toute information sur Dilmun. Avec le passage de Néarque à la tête de la flotte dAlexandre le Grand, réapparaît la référence au Golfe Persique, dans les sources historiques. Les Grecs ne sarrêtent cependant pas à Bahreïn, mais à Failaka, où une colonie est établie. Depuis lépoque hellénistique jusquaux débuts de la conquête musulmane, Dilmun réapparaît dans les textes sous le nom grec de Tylos. Elle aurait été intégrée quelque temps à lempire des Séleucides, puis sans doute à celui des Parthes. Les Perses Sassanides sen emparent sous le règne de Shapur II, et en gardent le contrôle jusquà la conquête musulmane au viie siècle de notre ère.
Voir aussi
Bibliographie
(de) Geoffrey Bibby, Dilmun. Die Entdeckung der ältesten Hochkultur. Rowohlt, Reinbek 1973, ISBN 3-498-00440-9
(en) Geoffrey Bibby, Looking for Dilmun, Londres, Stacey International, 2001 (ISBN 978-0905743905)
(en) D.T. Potts, The Arabian Gulf in Antiquity (Vol 1 - From Prehistory to the Fall of the Achaemenid Empire), Oxford, Clarendon Press, 1990 (ISBN 978-0198143918)
(en) D.T. Potts, The Arabian Gulf in Antiquity (Vol 2 - From Alexander the Great to the Coming of Islam), Oxford, Clarendon Press, 1990 (ISBN 978-0198143901)
Liens internes
Qalaat al Bahrain
Anciennes cités dArabie saoudite
Histoire de lArabie préislamique
Gerrha
Liens externes
Bahrain National Museums hall of Dilmun
site répertorié par lUNESCO
Samuel Noah Kramer: The Indus Civilization and Dilmun, the Sumerian Paradise Land. Expedition, Bd. 6, Nr. 3, 1964, S 44–52 (PDF-Datei; 1,32 MB)
Rapport de mission archéologique française
(en) Liste de lignées royales dArabie
Portail du Proche-Orient ancien Portail de Bahreïn
Catégories : Histoire du BahreïnSite archéologique du BahreïnRégion du Proche-Orient ancienProche-Orient ancienCulture au Bahreïn
قس انگلیسی
Dilmun or Telmun (Arabic: دلمون) is a land mentioned by Mesopotamian civilizations as a trade partner, a source of the metal copper, and an entrepôt of the Mesopotamia-to-Indus Valley Civilization trade route. Although the exact location of Dilmun is unclear, it might be associated with the islands of Bahrain, the Eastern Province of Saudi Arabia, Qatar, Oman and nearby Iranian coast in the Persian Gulf. It is also noted that Gilgamesh had to pass through Mount Mashu to reach Dilmun in the Epic of Gilgamesh, which is usually identified with the whole of the parallel Lebanon and Anti-Lebanon ranges, with the narrow gap between these mountains constituting the tunnel.
Contents
History
Dilmun appears first in Sumerian cuneiform clay tablets dated to the end of fourth millennium BC, found in the temple of goddess Inanna, in the city of Uruk. The adjective Dilmun is used to describe a type of axe and one specific official; in addition there are lists of rations of wool issued to people connected with Dilmun.
One of the earliest inscriptions mentioning Dilmun is that of king Ur-Nanshe of Lagash found in a door-socket: "The ships of Dilmun brought him wood as tribute from foreign lands."
Dilmun was mentioned in two letters dated to the reign of Burnaburiash (c. 1370 BC) recovered from Nippur, during the Kassite dynasty of Babylon. These letters were from a provincial official, Ilī-ippašra, in Dilmun to his friend Enlil-kidinni, the governor of Nippur. The names referred to are Akkadian. These letters and other documents, hint at an administrative relationship between Dilmun and Babylon at that time. Following the collapse of the Kassite dynasty, Mesopotamian documents make no mention of Dilmun with the exception of Assyrian inscriptions dated to 1250 BC which proclaimed the Assyrian king to be king of Dilmun and Meluhha, as well as Lower Sea and Upper Sea. Assyrian inscriptions recorded tribute from Dilmun. There are other Assyrian inscriptions during the first millennium BC indicating Assyrian sovereignty over Dilmun. One of the early sites discovered in Bahrain suggests that Sennacherib, king of Assyria (707–681 BC), attacked northeast Arabia and captured the Bahrainian islands. The most recent reference to Dilmun came during the Neo-Babylonian dynasty. Neo-Babylonian administrative records, dated 567 BC, stated that Dilmun was controlled by the king of Babylon. The name of Dilmun fell from use after the collapse of Babylon in 538 BC.
There is both literary and archaeological evidence of trade between Ancient Mesopotamia and the Indus Valley civilization (probably correctly identified with the land called Meluhha in Akkadian). Impressions of clay seals from the Indus Valley city of Harappa were evidently used to seal bundles of merchandise, as clay seal impressions with cord or sack marks on the reverse side testify. A number of these Indus Valley seals have turned up at Ur and other Mesopotamian sites. The "Persian Gulf" types of circular, stamped (rather than rolled) seals known from Dilmun, that appear at Lothal in Gujarat, India, and Failaka, as well as in Mesopotamia, are convincing corroboration of the long-distance sea trade. What the commerce consisted of is less known: timber and precious woods, ivory, lapis lazuli, gold, and luxury goods such as carnelian and glazed stone beads, pearls from the Persian Gulf, shell and bone inlays, were among the goods sent to Mesopotamia in exchange for silver, tin, woolen textiles, olive oil and grains. Copper ingots from Oman and bitumen which occurred naturally in Mesopotamia may have been exchanged for cotton textiles and domestic fowl, major products of the Indus region that are not native to Mesopotamia. Instances of all of these trade goods have been found. The importance of this trade is shown by the fact that the weights and measures used at Dilmun were in fact identical to those used by the Indus, and were not those used in Southern Mesopotamia.
Mesopotamian trade documents, lists of goods, and official inscriptions mentioning Meluhha supplement Harappan seals and archaeological finds. Literary references to Meluhhan trade date from the Akkadian, the Third Dynasty of Ur, and Isin-Larsa Periods (c. 2350–1800 BC), but the trade probably started in the Early Dynastic Period (c. 2600 BC). Some Meluhhan vessels may have sailed directly to Mesopotamian ports, but by the Isin-Larsa Period, Dilmun monopolized the trade. The Bahrain National Museum assesses that its "Golden Age" lasted ca. 2200-1600 BC. Discoveries of ruins under the Persian Gulf maybe of Dilmun.
Dilmun and mythology
Dilmun, sometimes described as "the place where the sun rises" and "the Land of the Living", is the scene of some versions of the Sumerian creation myth, and the place where the deified Sumerian hero of the flood, Utnapishtim (Ziusudra), was taken by the gods to live forever. Thorkild Jacobsens translation of the Eridu Genesis calls it "Mount Dilmun" which he locates as a "faraway, half-mythical place".
Dilmun is also described in the epic story of Enki and Ninhursag as the site at which the Creation occurred. Ninlil, the Sumerian goddess of air and south wind had her home in Dilmun. It is also featured in the Epic of Gilgamesh.
However, in the early epic "Enmerkar and the Lord of Aratta", the main events, which center on Enmerkars construction of the ziggurats in Uruk and Eridu, are described as taking place in a world "before Dilmun had yet been settled".
As of 2008, archaeoligists have failed to find a site in existence from 3300 BC (Uruk IV) to 556 BC (Neo-Babylonian Era) when Dilmun (Telmun) appears in texts. Despite the scholarly consensus that Dilmun encompasses three locations: (1) the eastern littoral of Arabia from the vicinity of modern Kuwait to Bahrain; (2) the island of Bahrain; (3) the island of Failaka east of Kuwait, the earliest known site is Qalat al-Bahrain which is dated no earlier than c. 2200 BC according to Flemming Hojlund. Failaka was settled after 2000 BC following a drop in sea level. No settlements exist in the Arabian littoral 3300-2000 BC according to Hojlund. Thus, despite Dilmuns appearance in ancient texts dating from 3300-2300 BC archaeologists have failed to find a site for Dilmun dating to this period. Hymns regarding the Sumerian god Enki of Eridu in Sumer speak of his assaulting and deflowering Dilmuns maidens as they standمعنی برای کلمه دلمون دیلمون بحرین پیدا نشد.
دیلمون در نوشته‌های به‌جامانده در میان‌رودان به‌عنوان یک شریک تجاری، گذرگاهی که بین میان‌رودان و تمدن واقع در دره رود سند (جنوب پاکستان کنونی) واقع‌شده و منبع مواد خام از جمله مس و چوب ذکر شده‌است.
مطابق اساطیرِ سومری خداوند در دیلمون زندگی جاوید را به زیودسورا (اُتناپیشتیم) بخشید. برخی از پژوهشگران دیلمون را سرزمینی می‌دانند که بهشت عدن در آن قرار داشت. مایکل رایس در مورد این تمدن می‌نویسد:
«دیلمون اسرارآمیز ترین فرهنگ را در میانِ تمدن های پیشرفته عصر برنز داشته است. حتی اسرارآمیزتر از آن چه که در مصر شکوفا شد. دیلمون در دوره‌ای مرکز شبکه بازرگانی بین‌المللی مهمی بود که پهنه‌ای به وسعتِ تمامی دنیای شناخته شدهِ آن روزگار را دربر می‌گرفت و در دوره‌ای دیگر سرزمینی جادویی و مقدس بود، موطن خدایان و محل وقوع حوادثی شگفت انگیز؛ مانندِ پیدایشِ هنرهای بشری که خدایان بازیگران اصلی آن بودند. بعدها خدایان در آنجا انسان ستایش برانگیزی که طوفان نوح را از سر گذرانده بود، اعتلا بخشیدند؛ زیوسودرا، پادشاه عادلِ شوروپاک کسی که شخصیت نوح در کتاب مقدس از آن گرته برداری شده است. حماسهِ مذهبی توفان از افسانه بسیار قدیمی‌تر بین النهرینی ریشه گرفته است. روایتی از آن که به دنیایِ امروز رسیده است، انعکاسِ بخشیِ از منظومه حماسی گیلگمش است.»
محتویات
تاریخ
دیلمون نخستین بار در یک کتیبه گلی متعلق به انتهای هزاره چهارم پیش از میلاد در معبد اینانا (یک الهه سومری) در شهر اوروک ذکر شده‌است. در این متن دیلمون صفت نوعی تبر و وصف یک مقام رسمی است و همچنین از طاقه‌های پشم که به مردم دیلمون تحویل داده شده، سخن به میان آمده‌است.
در شهر نیپ‌پور هم دو نامه از دوران سلطنت بورنابوریاش پادشاه بابل در دوران حکومت کاسی‌ها (یک قوم آریایی که محل اصلی زندگی آنان در سواحل جنوبی و غربی دریای خزر بوده‌است) در سده چهارده قبل از میلاد به‌دست آمده که آنها را یک مقام رسمی دیلمون به مقامات مافوق خود در مرکز تمدن بابل نوشته است.
اسطوره‌شناسی
دیلمون در روزگاران باستان آنچنان که در نوشته‌های سومریان آمده است به جایی که آفتاب از آن طلوع می‌کند و سرزمین زندگی معروف بوده است. دریای کنار دیلمون (خلیج فارس) نیز به تبع آن دریای طلوع آفتاب و دریای سرزمین حیات نامیده می‌شد.
دیلمون و توفان نوح
شخصیت اسطوره‌ای زیودسورا که به (زی-اود-سورا، اُتناپیشتیم، پارناپیشتیم و زیسوتروس) هم معروف است، کهن الگوی نوح پیغمبر در ادیان ابراهیمی به شمار می‌آید و در افسانه گیلگمش پدر انسان خوانده شده است. بر اساس اساطیرِ سومری خداوند در دیلمون زندگی جاوید را به او بخشید.(به جاودانگی او در حماسه مرگِ گیلگمش و حماسه نخستین فرمانروایان اشاره شده).
کتیبه پیدایش (یا آفرینش) متن مهم دیگری‌ست که به نام دیلمون اشاره کرده است. در پایانِ این کتیبه تکه تکه که در قرن ۱۸ ق.م به زبان سومری نوشته شده و اسطوره آفرینش و داستان توفان را نقل می‌کند، آمده‌است:
«حیوانات یکی پس از دیگری بر خاک پا می نهادند. پادشاه زی-اود-سورا پیش روی آن و انلیل به خاک افتاد. آن و اِنلیل با او مهربان بودند (از بین رفته) آنها زندگی جاودانه مانندِ یک خدا را به او بخشیدند. آنها حیاتِ ابدی را به او بخشیدند. در آن هنگام، برایِ مراقبت (زی-اود-سورا) از جانوران و نسلِ بشر، آنها به زی-اود-سورا پادشاهی سرزمینی را در آن سوی آبها اعطا کردند، در سرزمینِ دیلمون، جایی که آفتاب طلوع می‌کند.»
دیلمون و سرزمین آفرینش
در حماسه اِنکی و نینهورسَگ و البته در حماسه گیلگمش از دیلمون به عنوان محل آفرینش یاد شده و برخی از اسطوره شناسان نیز دیلمون را محل واقعی بهشت عدن می‌دانند.
نینلیل خداوند آسمان و باد جنوب نیز به روایت سومریان در دیلمون منزل داشته است. در حماسه قدیمی "اِنمِرکار و پادشاه آراتا" وقایع اصلی داستان در زیگورات‌های ساخته شده توسط انمرکار در شهرهای اوروک و انریدو (در میان رودان) رخ می‌دهند و آنجا به عنوان قبل از اینکه دیلمون مسکونی شود، توصیف میشود.
منابع
↑ *شورروپاک از شهرهای سومر بود. زیوسودرا در یک متن سومری که پادشاهان سومر را می‌شمارد فرمانروای شورروپاک نام گرفته است.
↑ Michael Rice, The Power of the Bull, Routledge, 1998, ISBN 978-0-415-09032-2 p164
↑ *Prototype
↑ ترجمه انگلیسی مرگ گیلگمش در وب سایت دانشکده شرق‌شناسی دانشگاه آکسفورد.
↑ ترجمه انگلیسی حماسه نخستین فرمانروایان در وب سایت دانشکده شرق‌شناسی دانشگاه آکسفورد.
↑ «Eridu Genesis». دانشکده شرق شناسی دانشگاه آکسفورد. بازبینی‌شده در ۰۶-۰۷-۲۰۰۸.
↑ Walter Reinhold Warttig, Dilmun "The Sumerian Paradise" or Pre-biblical Prototype for the "Garden of Eden" has _not_ been identified yet as of 2008
پیوند به بیرون
دیلمون در موزه‌های بحرین
زبان تلوگو و زبان اهالی تلمون
کتیبه‌های یونانی پیدا شده در دیلمون (فایل پی دی اف)
دیلمون در وب‌گاه باستان‌شناسی کویت
رده‌ها: آثار تاریخی بحرین تاریخ بحرین تاریخ خلیج فارس سومرعصر برنز
همچنین
نام سرزمین دیلمون را -که مکانش در سمت دریای بر آمدن خورشید (شرق بین النهرین) قید شده- در زبانهای سامی می توان سرزمین محصور در آب (جزیره) و همچنین معبد آبها معنی نمود که این خود معنی لفظی ائا خدای خرد و زمین و آبهای ژرف بابلی هاست که خدای جزیرهً دیلمون به شمار میرفته است. معانی عام این نام معلوم میدارند که از این سرزمین اساطیری بابلیان سومری و اکدی بنادر و جزایر مهم خلیج فارس و دریای عمان و اقیانوس هند در اساس جزیره سیلان (سر-لان، بهشت برتر) که ایرانیان و هندوان "سراندیپ" (درخشانترین سرزمین)، سریلانکا (با شکوهترین سرزمین) و یونانیان و رومیان "تاپروبانه" (سرزمین خوشبختی) نامیده اند، بوده است. روایت اسلامی هبوط آدم ابوالبشر به جزیرهً سراندیپ/سیلان نیز گویای بهشت روی زمینی بودن سیلان است. ولی دوری این سرزمین از بین النهرین باعث شده جزیرهً بحرین (به معنی لفظی سرزمین درون دریاها و مردابها)، بندر دیلم و جزیرهً خارک و همچنین سرزمین دیلمان ساحل دریای مازندران به جای این سرزمین بهشتی گرفته شوند. پیداست که هر دو نام دیلم و دیلمستان با نام سرزمین اساطیری دیلمون مربوط می باشند. موسی خورنی در کتاب جغرافیای خود نام استان ساحلی هرمزگان کنونی را در رابطه با منطقه کرمان با نام مشابهی به صورت دیمون (مه وبخارآلود) یاد کرده است که باید نامی کهن بر این منطقه بوده باشد و ژوزف مارکوارت در کتاب جغرافیای بطلمیوس/خورنی خویش به خطا در صحت و اصالت وجود آن در نزد بطلمیوس تردید می کند؛ چه هرودوت نام این منطقه را به صورت کلمه اوستایی ائوتیا یاد نموده است که به معنی سرزمین بدون سرما است. در اسطورهً بابلی گیل گامش به صراحت سرزمین دیلمون در سمت دریای مصب رودخانه ها (مازندران) قید گردیده است که گیل گامش در سر راهش از بین النهرین بدانجا از کوه زردآلوخیز مشو (کوه میشو کنار شهر مرند) عبور می نماید. در این رابطه نام مرداب انزلی (سرزمین دیلمون=مرداب دارای داروی ضد پیری) بسیار جالب است چه طبق اسطورهً گیل گامش، وی گیاه جوانی را در آنجا از اوتناپیشتیم (خضر دارای حیات جاودانه) دریافت میدارد، ولی به هنگام خواب ماری آن را از وی می رباید. در کتیبه های سومری از کشتی های دیلمونی حاوی چوب و کالای دیگر به سومر سخن میرانند که بی شک مراد لنجهای مردم سواحل ایرانی خلیج فارس است. جالب است که اساطیر سومری نام خدای سرزمین دیلمون را به صورت انساگ ثبت نموده اند. در اینجا بی شک از دیلمون (سرزمین خورشید=اوتو) همان جزیرهً بحرین(سرزمین دو دریا) در خلیج فارس منظور است. چه انساگ (بهترین سرور) با شاگان(رهبرآسمانی نامی=نبو/ اسماعیل/ فرواک اساطیر ایرانی)/ ساموکوآ (رهبر آسمانی کنام/معبد/شیار، سامک/ سیامک چرم پلنگینه پوش اساطیر ایرانی، ایزد چهارپا شکل و پر مو و پر ریش بابلیها، ملقب به یاور انلیل و شیر کوهستان) مطابقت دارد. از آنجاییکه در اسطورهً دیلمون موکّداً از چاهای آب و رستنیهای دیلمون صحبت میشود، بنابراین به احتمال زیاد نام انساگ(بهترین سرور) اسم مترادف دیگری بر نینورتا (خدای کامل و سالم و سالم نگهدارندهً چهارپایان و ایزد کشاورزی به طریق استفاده از چاه و کانال در آبیاری با سمبل گاو آهن بوده است)، اوروتال خبر هرودوت (یعنی ایزد کامل و سالم) که با خدایان بابلی نبو(=نامی/فریادرس، پسر مردوک)، نین گیرسو(ایزد فریادرس= یغوث، با سمبل شیر بالدار= اسدالله) یکی به شمار رفته است. این همان خدای قبیله ای اعراب است که در اساطیر به صورت اسماعیل، سلمان فارسی خندق ساز، سلیمان معبد ساز (پسر داود=مردوک) و در دین کهن اعراب به شکل بتان صلم و یغوث در مقام نیای اساطیری اعراب ظاهر میشود. ظاهراً نام کهن دیگر بحرین یعنی اوال که به نظر میرسد در اصل نام شهری بوده است که اکنون نیز موجود است در اصل با خدای اوال (ایزد سزاوار به شکل نخستین گاونر شاخدار، ذوالقرنین خداگونه) مردم کهن بحرین مطابقت دارد که نام پیش از اسلام بحرین و همچنین نام بت معروفی در شبه جزیرهً عربستان بوده است. گاو شاخدار در اساطیر و اعتقادات بابلی خصوصاً نمودار ونشانهً خدایی به نامهای سومری بابّار(درخشان)، آمار(گوساله)، آماربانداانلیل آ (گوسالهً خدای آسمان و هوا) و به نام اکدی سین(سوئن، ماه) می بوده است. تحت نام سین(ماه) نیز این ایزد یک گاوشاخدار(قرنو) و یک میوهً خودرو معرفی شده است. طبق سرودی معروف این ایزد از پدرش انلیل(ایزد آسمان و هوا) خواهان چنین الطافی میشود:"در رود به من آب فراوان بده، در دشت غلهً بسیار برویان، در باتلاق علف و نی برویان، به نخلستان و تاکستان عسل و شراب ببخش، در قصر حیات طولانی به من عطا کن." نام بحرین در منابع یونانی کهن عهد اسکندر مقدونی و جانشینانش تیلوس آمده است که در زبان عرب مترادف با نام منامه پایتخت بحرین به معنی جایگاه خواب و استراحت است. به نظر میرسد این معانی در رؤیایی و افسانه ای شدن جزیرهً بحرین عهد باستان نقش مهمی داشته اند. در قرآن سورهً کهف صحبت از سفر دریایی موسی (مردوک/موش هوشو) و برادر و مصاحبش یوشع (نینازو، سرور شفابخش) در مجمع بحرین (اطراف بحرین) و ملاقاتشان با پیر دانای دریاها(ائا/انکی، اوانس نیمه ماهی-نیمه انسان) است. موسی دارای عصای جادویی مارشکل به عنوان برادر هارون (ایشکورا، آداد) همان انکی پدر مردوک(تئوژیه= مار نیرومند) است چه خود انکی/ائا (مار خردمند باغ عدن تورات) نیز اغلب به شکل مار تجسم میشده است.
بهشت سومری یا سرزمین جاودانی دیلمون از نگاه سومریان
سرزمین دیلمون مقدس است
سرزمین دیلمون پاک است
سرزمین دیلمون پاکیزه است
سرزمین دیلمون روشن است
در دیلمون کلاغ سیاه نمی نالد
مرغ وحشی ناله سر نمی دهد
شیر کسی را نمی درد
گرگ بره را نمی درد
سگ وحشی کودکان را نمی برد
پرنده دست رنج بیوه زنان را نمیرباید
هیچکس از درد نمی نالد
هیچکس نوحه نمی خواند
هیچکس سوگواری نمی کند
کتیبهً سومری ـ پیدا شده در شهر باستانی نیپور
((کریمرـص۱۶۸ـ۱۸۱:هوکــ ص ۱۵۶
اما افسانه ً سومری که با خواندن آن به شباهت های فراوانی حتی با باورهای امروزی پی می بریم افسانهً انکی(Enki) خدای آب و نینهورساگ(Ninhursag) خدا-بانوی زمین است. این افسانه را با هم بخوانیم و شباهتها را ببینیم:
سومریان معتقد به سرزمینی پاک و مقدس به نام دیلمون (Dilmun) بودند که مظهر روشنایی و پاکی و سلامتی بود. باغ مقدس که خدایان در آن زندگی می کردند. آنچه برای زنده ماندن این باغ لازم بود آب تازه بود که اوتو (Utu) خدای خورشید باید از زمین به آن باغ مقدس بیاورد. اوتو آب تازه را از زمین به باغ می آورد و همه ی باغ پر از میوه و سبزه و طراوت میشود.
همین موضوع آوردن آب از زمین برای تازگی و طراوت باغ مقدس در افسانه ی آفرینش در تورات (10-2) به این صورت آمده است: "اما آب از زمین بیرون می آمد و خشکیها را سیراب می کرد."
در این باغ بارور شده و پر طراوت نینهورساگ از سه نسل بانو-خدایان، 8 گیاه مقدس پدید می آورد و می رویاند. اما انکی می خواهد که این 8 گیاه مقدس را بخورد و فرمانبر او ایسیمود دوچهره آن 8 گیاه مقدس را به پیش انکی می آورد و انکی یکی یکی آنها را می خورد:
"انکی در سبزه زار به اطراف می نگرد، به اطراف می نگرد"
انکی به فرمانبرش ایسیمود می گوید:
"من فرمان می دهم، من می خواهم درون آنها را دریابم،
این چه گیاهی ست؟ این چه گیاهی ست؟"
و فرمانبرش پاسخ می دهد:
"پادشاه من، این گیاه درختی است،
او گیاه را می بُرد. انکی گیاه را می خورد.
پادشاه من، گیاه عسل،
گیاه را می چیند. انکی گیاه را می خورد.
پادشاه من، گیاه وحشی کنار راهها،
گیاه را می بُرد، انکی گیاه را می خورد. ...."
و متن ادامه دارد تا انکی هر هشت گیاه مقدس را می خورد. در اینجا نینهورساگ خشمگین و ناراحت می شود و انکی را به مرگ نفرین می کند و از صحنه ی ماجرا خارج می شود.
هشت عضو اصلی بدن انکی بیمار می شود و انکی به بستر بیماری سخت می افتد. سرانجام انلیل پادشاه خدایان موفق می شود تا نینهورساگ را پیش انکی بیاورد و تنها اوست که می تواند بیماری سخت انکی را درمان کند.
رویدادهای موازی و مشابه هم درماجرای شکستن تقدس گیاه در بهشت سومری آشکار است. و بخاطر داشته باشیم که فاصله ی زمانی این اسطوره ها و برداشت توراتی آن به حداقل دو هزار سال می رسد.
این اسطوره در جایی مفصلتر ذکر گردیده است که ما آن را نیز قید می کنیم:
انکی ونین خورسَگ:
بر اساس منظومه اسطوره ای آسمانی دیلمون محلی است مطهر، پاکیزه ودرخشان.آنجا سرزمینی است که در آنجا به هحتمال بیماری و مرگ وجود ندارد.آنجا شهری است که به فرمان انکی، خدای آبها آنجا مملو از آبهای شیرین و مزارع سرشار از غله شده، و بنابراین به "خانۀ اسکله های ساحلی سرزمین " شهرت یافته است. الهه نین خورسَگ، "مادر سرزمین " از انکی باردار می شود، و پس از نه روز بارداری بدون تحمل درد و تقلا الهه نین مو را به دنیا می آورد. سپس انکی دختر خویش، نین مو، را باردار می کند، و او به همان شیوۀ مادر نین خورسَگ، الهه ای به نام نین کورَّ را به دنیا می آورد.آنگاه انکی نوۀ خویش نین کوَّر را باردار می کند، و او الهه اوتّو را به دنیا می آورد.الهۀ دیگری نام نین سیگ را باید به عنوان چهارمین تولد به جمع سه الهۀ بالا افزود.نین مو ونین سیگ با قضاوت از روی نامی که دارند (بانویی که به ثمر می آورند) یا (بانویی که سبز می کند) ، به نظر می رسد الهه هایی باشند که فعالیت های آنها در اصل با گیاهان ارتباط داشته است. الهه نین کور" بانوی کوهستان" یا شاید " بانوی جهان زیرین" الهه ای است که فعالیتهای او ظاهراً به کار با سنگ منحصر بوده است و الهه اوتّو به احتمال الهه ای است که فعالیتهای او با لباس و به طور کلی پوشش ارتباط داشته است. انکی اکنون آشکارا خود را آمادۀ باردار کردن نتیجۀ خویش اوتّو کرده است که خورسَگ، مادر بزرگ، دخالت کرده ونصایحی را به اوتّو می دهد. اوتوّ به احتمال طبق دستور نین خورسَگ بر آن می شود که با انکی ازدواج نکند مگر آنکه وی برای او هدیه ای شامل خیار وسیب و انگور بیاورد.اگر این برداشت درست بوده باشد می بینیم که انکی از باغبانی خیار و سیب و انگور دریافت می دارد. باغبان به احتمال میوه ها را در برابر آبیاری به کمک سدها، کانالها، ومحلهای کشت نشده در اختیار انکی قرار می دهد. انکی آنها را به عنوان هدیه برای اوتّو می آورد، و اوتّو با شادمانی او را پذیرا شده وبا وی ازدواج می کند. به روایتی اوتو را با شراب مست کرده و به کامجویی می پردازد. اما از این ازدواج به احتمال هیچ الهه ای متولد نمی شود. به جای آن به نظر می رسد ازدواج اینها منجر به رویش هشت گیاه متفاوت می شود که عبارت از:گیاه"درخت"، گیاه "عسل"، گیاه"علف هرز جاده"، گیاه " اَپسَر"، گیاه"خار"، گیاه"چسب"، گیاهی که نام آن نا مفهوم است، وگیاه"درخت فلوس". و اکنون انکی مرتکب عمل گناه آلود می شود.او همانگونه که در سرزمین مردابی به پیرامون خویش می نگریست، متوجه هشت گیاه می شود وبه احتمال مصمم می شود تا سرنوشت آنها را تعیین کند.اما به نظر می رسد که نخست می بایست قلب آنها را بشناسد، یعنی اینکه به احتمال می بایست آنها را مزه کند.بنا براین، پیک او ایسیمود، هدای دو صورتی، هر هشت گیاه را می چیند و برای انکی می آورد، و او آنها را یکی پس از دیگری می خورد. الهه نین خورسَگ که در واقع مسؤول به وجود آمدن گیاهان بالا بود، از کار انکی خشمگین می شود، واو را نفرین کرده می گوید: تا زمانی که زنده است با " چشم زندگی" به اونگاه خواهد کرد، وبا بیان این جمله بی درنگ نا پدید می شود. در نتیجهً نفرین او چاهها و رودخانه ها خشک میشوند و آب در اعماق زمین پنهان میگردد. بی تردید در نتیجه نفرین او انکی به تدریج لاغر ونحیف می شود، و اَنونَّکی، خدایان " بزرگ" اما بی نام سومری، خاک می نشینند.در این مرحله روباه برای نجات می آید.وی از انلیل، فرمانروای مجمع خدایان سومری می پرسد اگر نین خورسَگ را به مجمع خدایان باز گرداند چه چیزی را به عنوان پاداش به وی خواهد داد.انلیل پاداش او را تعیین می کند، و روباه با اطمینان خاطر به نحوی موفق می شود نین خورسَگ را به مجمع خدایان در دیلمون باز گرداند. آنگاه نین خورسگ انکی در حال مرگ را بر فرج خویش نشانده از او می پرسد که در کدام عضو از بدن خویش احساس درد می کند. انکی عضوی از بدن را نام می برد که او را می آزارد، و نین خورسَگ وی را آگاه می سازد که وی موجبات تولد خدایی را برای او فراهم آورده است. مفهوم این گفته آن است که تولد آن خدا موجب بهبود عضو بیمار خواهد شد.به همین ترتیب، نین خورسَگ پرسش خویس را هشت بار تکرار می کند.هر بار انکی یکی از اعضای دردناک بدن را نام می برد، ونین خورسَگ تولد خدایی در رابطۀ با آن را اعلام می دارد. سرانجام، به احتمال به در خواست نین خورسَگ انکی سرنوشت خدایان تازه متولد را رقم زده و آخرین آنها به نام اِنساگ(یا انساگیل) را به مقام "خدای حامی دیلمون " منصوب می کند.
قس عربی
دلمون هی حضارة قامت فی جزیرة البحرین وشرق الجزیرة العربیة وعرفها السومریون بأرض الفردوس وأرض الخلود والحیاة.
محتویات
الموقع الجغرافی
کان مرکزها قبل خمسة آلاف سنة تقریبا فی جزر البحرین وجزیرة تاروت فی القطیف هی جنة دلمون والسبب انها کانت تحوی مقبرة دلمون.. ومثلت مرکزا استراتیجیا مهما فهی حلقة الوصل بین بلدان الشرق الأوسط والأدنى حیث کانت فی الشمال حضارة بلاد ما بین النهرین (العراق) وفی الشرق حضارة میلوخا فی وادی السند (باکستان) وفی مصر حضارة الفراعنة وفی شبه الجزیرة العربیة وحضارة مجان بعمان وحضارة الیمن.
امتدت حضارة الدلمون على طول الساحل الشرقی لشبه الجزیرة العربیة من الکویت عند جزیرة فیلکا حتى حدود حضارة مجان فی سلطنة عمان وحضارة أم النار فی إمارة أبو ظبی فی دولة الإمارات العربیة المتحدة. وعرفت دلمون بهذا الاسم عبر التاریخ لأنها: محاطة بالماء من کل ناحیة.
نصوص تاریخیة
ما ورد فی النصوص التاریخیة السومریة والبابلیة والآشوریة والتی تصف دلمون بأنها أرض تحیط بها المیاه من کل جانب فهی کالسمکة فی وسط البحر وتبعد عن الساحل الشمالی للخلیج العربی مسافة ساعة واحدة إذا کانت الریح مواتیة.
ورد اسم دلمون فی لوحة من عهد (أور- نانشی) ملک لاجاش فی سومر 2520 ق.م وتشیر إلى أن بعض مراکبها کانت تنقل للملک أخشابا من بلاد غریبة.
عثر فی البحرین على صخرة علیها بالخط المسماری (هذا قصر – ریموم خادم الإله) والإله هو أنکى وهو معروف لدى السومریین بأنه الإله الحارس لدلمون.
المخلفات الأثریة التی عثر علیها فی أماکن متفرقة فی البحرین وأهمها الأختام الدلمونیة التی تعتبر سجلا للحیاة الدینیة والاجتماعیة والاقتصادیة لتلک الفترة.
أهم الآثار المکتشفة فی البحرین عن حضارة دلمون
أکبر مقبرة تاریخیة فی العالم:
تضم جزیرة البحرین الصغیرة أکبر مقبرة تاریخیة اکتشفت فی العالم حتى الآن إنها مقبرة عالی وهی عبارة عن مجموعة من التلال المتجانسة وقد اکتشف فیها أکبر مقبرة تاریخیة فی العالم حتى وقتنا الحاضر.
مدن ومعابد قدیمة: عثر المنقبون تحت قلعة البحرین وحولها على مجموعة من المدن المحصنة یعود تاریخ بناء أقدم مدینة فیها إلى حوالی سنة 2800 ق.م وقد أحرقت هذه المدینة بعد خمسمائة سنة من إنشاءها وشیدت مکانها المدینة الثانیة التی أحیطت بسور عالی یصد عنها الغزاة القادمین من البحر. وبالإضافة إلى هذه المدن القدیمة وجدت آثار معابد کثیرة أهمها: معابد بار بار الثلاثة فی قریة بار بار ولم تبن هذه المعابد مرة واحدة وإنما شیدت على التوالی شأنها فی ذلک شأن المدن التی عثر علیها تحت قلعة البحرین.
من الآثار القدیمة لدلمون: عثر المنقبون على الکثیر من الأوانی الفخاریة المتنوعة مرصوفة فی القبور کما عثروا أیضا آنیة نحاسیة للاستخدام المنزلی وتماثیل کانت لها مکانة دینیة فی نظر أصحابها وأختام کانت تستخدم لإثبات الملکیة والتوقیع على الاتفاقیات وعلى کثیر من العقود فی آنیة فخاریة.
مظاهر حضارة البحرین القدیمة
نظام الحکم
کان نظام الحکم فیها ملکیاً وراثیا وتشیر النصوص التی عثر علیها أنه لا بد أن یکون خادم الإله ملکاً ولکن مملکة دلمون کانت فی معظم الأحیان تخضع لسیطرة حکام بلاد الرافدین وتدفع الجزیة لهم ولقد هاجمها سرجون الأکادی وأحرق مدینتها الأولى وأخضعها لحکمه.
الحیاة الدینیة
بنى أهل دلمون المعابد المقدسة ومئات الآلاف من المدافن على مختل الأشکال والأحجام، مما یدل على إیمانهم بعقیدة الخلود ویدل على ذلک تشیید المقابر الضخمة ووجود مخلفات مادیة وجنائزیة فی القبور، بالإضافة إلى اکتشاف بعض المعابد التی عثر فیها على أقداح مخروطیة الشکل مثل التی عرفت فی العراق فی العصر السومری ومن أهم هذه المعابد((معبد باربار)).
الزراعة
کانت دلمون بلدا زراعیا وافر المحاصیل نظرا لوفرة المیاه العذبة والأرض الخصبة.
الصناعة
اشتهرت فی دلمون صناعة الفخار والذی یتمیز بأشکال ورسومات تختلف عن رسومات فخار الحضارات المجاورة کما ازدهرت صناعة الأختام الدلمونیة الدائریة التی کانت تستعمل لإثبات الملکیة وصناعة التماثیل والأوانی الخزفیة والنحاسیة.
الاقتصاد
کانت أهم البضائع الصالحة للتجارة هی: النحاس والذهب والخرز الملون والأحجار الثمینة واللؤلؤ والعاج والأخشاب والبخور والثیاب المزخرفة والدهون والفضة وکان النحاس السلعة الرئیسیة لتجارة دلمون تلیه المنتجات الصوفیة والزیوت النباتیة.
العمارة
اهتم أهل دلمون ببناء مدنهم المحاطة بالأسوار بالقرب من سواحل البحر وقد استخدموا الحجارة فی البناء.
الصید
اشتهرت دلمون کذلک بصید الأسماک واللؤلؤ، فقد عمل الکثیر من سکانها فی هذه المهنة منذ الأزل والتی لا زالت قائمة لهذا الیوم.
تصنیفات: سومرشعوب قدیمةعصر برونزیتاریخ البحرینحضارات قدیمة
قس کاتالان
Dilmun fou el nom que donaren els accadis a la regió dal-Hassà, costa aràbiga entre Kuwait i Bahrain. Hi va haver un intens comerç amb aquesta regió.
Qalat al-Bahrain, antic port i capital de Dilmun, està inscrit des del 2000 a la llista de la UNESCO del Patrimoni de la Humanitat.
Referència
Cassin, Elena; Bottéro, Joean; Vercoeur, Joan. Los Imperios del Antiguo Oriente del Paleolítico a la mitad del segundo milenio. 1a edició (en castellà), 1970, p. . ISBN 84-323-0118-3.
Categories: SumerPatrimoni de la Humanitat dÀsia
قس پرتغالی
Dilmun (também Telmun) é associada a sítios da antigüidade nas ilhas de Bahrain, no Golfo Pérsico. Devido à sua localização junto à rota de comércio marítima que ligava a Mesopotâmia à civilização do Vale do Indo, Dilmun desenvolveu-se fortemente durante a Idade do Bronze, por volta de de 3000 a.C., tornando-se um dos maiores entrepostos de comércio do mundo antigo.
Dilmun, às vezes descrita como o local onde nasce o sol e a Terra dos Vivos é o corolário de um mito de criação suméria e o lugar onde o deificado herói sumeriano do dilúvio, Ziusudra (nome sumério de Noé – conferir também o conceito de Utnapishtim), foi acolhido pelos deuses para viver eternamente. Após seu real declínio, Dilmun desenvolveu uma mitologia estilizada envolvendo jardins de exótica perfeição de forma tal que parece ter chegado a influenciar o conceito de Jardim do Éden. Também, num processo às avessas, baseando-se no tópico de forma mais literal, alguns tentaram estabelecer a presença dum paraíso em Dilmun.
Índice
História
O Museu Nacional de Bahrain estabelece a Idade de Ouro de Dilmun no período que se estende desde 2.200 até 1.600 a.C, enquanto que seu declínio data do tempo em que a civilização do Vale do Indo entrou em colapso repentina e misteriosamente, em meados do segundo milênio a.C. Obviamente isso privaria Dilmun de sua importância como centro comercial entre a Mesopotâmia e a Índia. A queda do grande comércio marítimo com o leste pode haver afetado a transferência de poder em direção ao norte, fato que pode ser observado na própria Mesopotâmia.
Evidências sobre culturas humanas do período neolítico em Dilmun provêm de ferramentas e armas silícicas. Em períodos posteriores, tabuinhas em cuneiforme, selos cilíndricos, cerâmica e até correspondência entre reis lançam Dilmun à ribalta. Registros escritos mencionando o arquipélago existem em fontes sumérias, acádias, persas, gregas e latinas.
Há informações de que Dilmun subsistiu sob o poder da Assíria no século VIII a.C., sendo inteiramente reincorporada ao Império Neo-Babilônico em 600 a.C. A cidade então cairia num profundo eclipse marcado pelo declínio do comércio de cobre, até o momento controlado por Dilmun, passando a um papel muito menos importante no comércio de olíbano e especiarias. A descoberta de um impressionante palácio na área de Ras al Qalah em Bahrain traz a promessa de maiores esclarecimentos acerca desse período tardio.
Para além disso, o passado se mostra inacessível, não provendo qualquer informação até a passagem de Nearco, almirante responsável pela frota de Alexandre, o Grande, quando retornava do Vale do Indo. Nearco manteve-se fiel ao trajeto marcado pela passagem adjacente à costa iraniana do Golfo, de forma que seja improvável haver parado em Dilmun. O almirante estabeleceu uma colônia na ilha de Falaika, ao largo da costa do Kuwait no fim do século IX a.C. e explorou o golfo tendo talvez chegado tão ao sul quanto as fronteiras de Dilmun/Bahrain. No período que abrange Nearco até a vinda do Islã no século VII d.C. Dilmun/Bahrain ficara conhecida pela denominação grega de Τύλος (Tilos). A área foi anexada por Shapur II à Arábia oriental, formando o império persa sasaniano no século IV d.C.
Comércio
Marcas de selos de argila e sinais de cordas ou sacas do lado inverso dos embrulhos de mercadorias, originários da cidade de Harappa, na região do Vale do Indu, mostram que essas técnicas eram evidentemente usadas como selos de proteção de mercancia. Um número considerável desses selos provindos do Vale do Indo foram encontrados em Ur e outras cidades mesopotâmicas. Os selos oriundos do "Golfo Pérsico", que tinham forma circular, diferentemente daqueles usados em Dilmun, que tinham forma cilíndrica, aparecem em Lothal, cidade da região de Gujarat, na Índia, em Faylahkah e na Mesopotâmia, corroborando de forma decisiva a crença de que existia um comércio marítimo de longa-distância – o que não se pode especificar é em que, exatamente, consistia esse comércio. Entre os bens enviados à Mesopotâmia encontravam-se madeira, marfim, lápis-lazúli, ouro e outros bens de luxo como cornalina e contas de pedra vidradas, pérolas do Golfo e ornamentos feitos de conchas e ossos. Tudo isso em troca de prata, estanho, tecidos de lã, talvez óleo e grãos, além de alimentos outros. Lingotes de cobre e muito provavelmente o betume, que eram comuns na Mesopotâmia, podem ter sido escambados por tecidos de algodão e galinhas, produtos abundantes na região do Indo e não próprios da região mesopotâmica.
Documentos de comércio mesopotâmicos, lista de mercadorias e inscrições oficiais mencionando Meluhha suplementam os selos de Harappa e os achados arqueológicos. Apesar das referências literárias ao comércio de Meluhha datarem do período acádio, da Terceira Dinastia de Ur e do período Isin-Larsa (ou seja, o intervalo compreendido entre 2.350 e 1.800 a.C.), as transações comerciais provavelmente iniciaram-se no Antigo Período Dinástico (aprox. 2.600 a.C.). Algumas ânforas podem haver sido levadas aos portos mesopotâmicos, mas no período Isin-Larsa Dilmun já monopolizava o comércio. Já no subseqüente antigo perído babilônico, o comércio entre as duas culturas havia cessado por completo.
Dilmun no Livro de Urântia
Dilmun: De acordo com O Livro de Urantia, no Documento 77, foi uma Antiga cidade Nodita fundada após a submersão de Dalamantia; Quartel general da raça e da cultura dos descententes de Nod.
Ligações externas
Documento 77 (em português)
Tradução do Sumério p/ Ingles sobre Dilmun
Brief text; aerial photo of circular burials in the north of Bahrain island (em inglês)
Indus Valley - Mesopotamian trade passing through Dilmun (em inglês)
Bahrain National Museums hall of Dilmun (em inglês)
Ver avaliações
Avaliar esta página
O que é isto?
Credibilidade
Imparcialidade
Profundidade
Redação
Conheço este assunto muito profundamente (opcional)
Enviar avaliações
Categorias: Sítios arqueológicosMesopotâmia
قس آلمانی
Dilmun (sumerisch kur.dilmun.na; akkadisch Tilmun; griech. Týlos) ist der sumerische Name für ein paradiesisches Land, vermutlich die Insel Bahrain. Während der Bronzezeit stieg die Insel Bahrain auf Grund ihrer Lage am Seehandelsweg, zwischen Mesopotamien und dem Indus-Tal, zu einem bedeutenden Handelsplatz auf. Außer seiner strategischen Lage war das Vorkommen von Süßwasser in Form, heute versiegter, artesischer Quellen Grundlage des Wohlstands und der Bedeutung von Dilmun.
Inhaltsverzeichnis
Geschichte
Sargon von Akkad gibt an, dass Schiffe aus Dilmun seinen Hafen anliefen. Auch das Reich Elam, dass den Handel mit Zinn kontrollierte, pflegte engen Kontakt mit Dilmun. Im 14. Jahrhundert v. Chr. kontrollierten die Kassiten das südliche Mesopotamien und setzten einen Statthalter auf der Insel ein. Aus zwei Texten aus Nippur geht hervor, dass ein gewisser Ili-ippašra der kassitische Statthalter in Dilmun war. Er schickte diese Briefe an Illilija oder Enlil-kidinni, den Statthalter von Nippur unter Burna-buriaš II. und Kurigalzu II. Ein dritter Brief ist sehr schlecht erhalten. Ein Siegel im Britischen Museum gehörte Uballissu-Marduk, Urenkel des Usiananuri šakkanakku von Dilmun und belegt ebenfalls die kassitische Herrschaft über die Insel, ist aber nicht genauer zeitlich einzuordnen. Agum, Sohn des Kaštiliaš, also Agum III. inspizierte, nach der Chronik der frühen Könige seine Armee und marschierte gegen das „Seeland“. Darunter wird gewöhnlich das südliche Mesopotamien verstanden, aber eine Keilschrifttafel aus Qalat al-Bahrain datiert aus dem 4. palu des kassitischen Herrschers Agum. Meist wird angenommen, dass sie Agum III. zuzuweisen ist . Sie könnte also auf eine Eroberung von Bahrain hinweisen.
Im 8. Jahrhundert v. Chr. wird es als Vasall des assyrischen Reichs genannt, im 6. Jahrhundert v. Chr. war es Teil des Neubabylonischen Reichs. Um 800 v. Chr. soll Obiri laut assyrischen Keilschrifttexten in seinem mächtigem Palast regiert haben.
Liste der Herrscher und Statthalter
(es werden nur die namentlich bekannten Regierenden genannt)
Name Funktion Datierung Quelle
Rimum König ca. 1470-1450 v. Chr. Inschrift aus Bahrein (Der Palast des Rimum, Diener des Inzak, der vom (Stamme) Agarum)
Usiananuri... kassitischer Statthalter ca. 1400-1380 v. Chr. Zylindersiegel seines Großenkels
Ili-ippaschra kassitischer Statthalter ca. 1340-1320 v. Chr. Zwei Briefe an Ililiya in Nippur
Uperi König ca. 720-706 v. Chr. Annalen von Sargon II.
Ahundaru I. König ca. 706-685 v. Chr. Annalen von Sargon II.
Qanaia König ca. 685-660 v. Chr. Annalen von Assurhaddon
Ahundaru II. König ca. 660-635 v. Chr. Annalen von Assurbanipal
Kephisodoros Strategos kurz vor 124 v. Chr. Bauinschrift eines Tempels
Yarhai Satrap der Charakene um 131 n. Chr. Inschrift aus Palmyra
Sanatruk Satrap (?) der Charakene um 131 n. Chr. wird von Tabari als König bezeichnet
Siehe auch
Geschichte Bahrains
Qalat al-Bahrain
Literatur
Geoffrey Bibby: Dilmun. Die Entdeckung der ältesten Hochkultur. Rowohlt, Reinbek 1973, ISBN 3-498-00440-9
Daniel T. Potts: Dilmun. New Studies in the Archaeology and Early History of Bahrain. (Berliner Beiträge zum Vorderen Orient, Band 2) Dietrich Reimer, Berlin 1983, ISBN 3496007443
Weblinks
Samuel Noah Kramer: The Indus Civilization and Dilmun, the Sumerian Paradise Land. Expedition, Bd. 6, Nr. 3, 1964, S. 44–52 (PDF-Datei; 1,32 MB)
Einzelnachweise
↑ Randolf Rausch, Heiko Dirks, Katlen Trautmann: Die artesischen Quellen von Dilmun. Spektrum der Wissenschaft, Juni 2008, S. 62–69.
↑ Albrecht Goetze, The texts No. 615 and 641 of the Istanbul Museum. Journal of Cuneiform Studies 6, 1952, 142–145
↑ BE XVII 88
↑ J. E. Reade, Commerce or Conquest: Variations in the Mesopotamia-Dilmun Relationship. In: H. A. Al Khalifa/M. Rice (Hrsg.), Bahrain through the Ages: The Archaeology (London, 1986), fig. 137
↑ D. T. Potts, Elamites and Kassites in the Persian Gulf. Journal of Near Eastern Studies 65/2, 2006, 116
Kategorien: DilmunGeschichte (Bahrain)Mythologischer OrtHistorischer Staat (Vorderasien)
قس روسی
Дильму́н (возможно, современный остров Бахрейн) — известный древним шумерам остров в Персидском заливе. В представлениях шумеров Дильмун представлялся родиной человечества и колыбелью цивилизации в целом и шумерского народа в частности.
Дильмун впервые упоминается в шумерской мифологии и аккадском героическом эпосе о Гильгамеше, а также в торговых надписях шумерских городов-государств III тысячелетия до н. э., в которых остров играет роль посредника в торговле Шумера и Хараппской цивилизации долины Инда (видимо, страна Мелухха в аккадских записях). В шумерских сказаниях героического цикла и поэме о Гильгамеше Дильмун фигурирует как место жительства Ут-Напиштима — человека, спасшегося от потопа, к которому Гильгамеш приплывает после смерти Энкиду в поисках секрета вечной жизни.
Через Дильмун в Шумер осуществлялся экспорт меди, драгоценных камней, жемчуга и отдельных овощей, взамен из Месопотамии через остров вывозилась разнообразная продукция сельского хозяйства. Дильмун оставался важным центром международной торговли и после объединения Шумера и Аккада под властью Шаррумкена и Ур-Намму; собственно, документация времён Саргона Аккадского утверждает, что царь «принимал корабли из Мелуххи, Магана, Дильмуна».
На северном побережье современного Бахрейна археологами было обнаружено значительное по размерам городское поселение, занимавшее площадь около 19 га и населённое несколькими тысячами жителей. Поселение расстраивалось в несколько этапов в период около 2800—1800 до н. э., что соответствует времени упоминания о Дильмуне в месопотамских источниках. Археологические памятники, напоминающие найденные в дильмунском поселении на Бахрейне, встречаются также на южном побережье Персидского залива и на ряде островов в заливе.
В последующие века остров теряет своё торговое значение: в период Новоассирийской империи он считался вассалом Ассирии, а позже вошёл в состав Нововавилонского царства без сохранения автономных прав. Недавнее открытие дворца Рас аль-Калах на острове Бахрейн должно принести новую информацию о позднем периоде истории Дильмуна.
Следующие упоминания об острове, уже под греческим названием Тилос, относятся к периоду эллинизма. Полководец Александра Македонского Неарх, возможно, доплывал до острова, но не высаживался на него. После малоизученного периода владычества Селевкидов бывший Дильмун отошёл к парфянам, а затем — к Шапуру II. После арабского завоевания начинается мусульманская история Бахрейна.
Примечания
↑ Ряд современных археологических исследований также локализует Дильмун, по крайней мере частично, на острове Файлака (Кувейт).
Для улучшения этой статьи желательно?:
Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное.
Категории: ШумерБахрейнИсторические государства Ближнего Востока
قس فرانسه
Dilmun (en sumérien kur.dilmun.na; en akkadien Tilmun; en grec Týlos) est un pays mentionné durant toute lhistoire de la Mésopotamie ancienne, depuis le IIIe millénaire av. J.‑C. jusquau milieu du Ier millénaire av. J.‑C.. Il est situé daprès les textes dans le Golfe Persique, sur une route commerciale dimportance entre Mésopotamie et Indus, en bord de mer, à proximité de sources artésiennes. On saccorde pour le localiser plus précisément dans lîle de Bahreïn, et aussi lîle de Failaka, située au Koweït, voire les territoire côtiers du nord-est de la Péninsule Arabique, comme lîlot de Tarut. Lappellation pourrait correspondre à une fédération, réelle ou fictive, selon les époques, de petits ports de transit des époques anciennes.
Sommaire
Dilmun dans les sources écrites
Sources antiques mésopotamiennes
La plus ancienne attestation de Dilmun se trouve dans une inscription du roi Ur-Nanshe de Lagash (xxive siècle). Le site est ensuite mentionné tout au long de lhistoire mésopotamienne, essentiellement dans des textes traitant des échanges à longue distance. On a retrouvé à Ur et Larsa les archives de marchands des xixe-xviiie siècles spécialisés dans les commerce avec Dilmun. Ce pays pourvoit les royaumes mésopotamiens en bois, en pierres précieuses et en cuivre. Il sagit en fait de produits venant dautres régions, comme Magan (Oman), doù vient le cuivre, ou Meluhha (la vallée de lIndus), qui transitent par Dilmun. Du fait de cette importance, les rois mésopotamiens ont toujours tenu à garder de bonnes relations avec Dilmun, quand ils ne sen sont pas carrément arrogé le contrôle, comme cela semble être le cas sous les rois kassites de Babylone, dont Agum III, Assarhaddon, Assurbanipal ou plus tard aux époques néo-assyrienne et néo-babylonienne.
Dilmun est aussi mentionnée dans des textes mythologiques mésopotamiens : dans Enki et Ninhursag, qui attribue la création de cette île au dieu Enki, qui en fit un pays dabondance ; dans le mythe mésopotamien du Déluge, le héros Ziusudra y fut établi par les dieux avec son épouse.
Sources tardives
Sources archéologiques
Les recherches archéologiques dans le nord-est du golfe Persique ont trouvé des preuves de lépanouissement de la civilisation de Dilmun, et son importance comme plaque tournante du commerce international de cette région.
A Bahreïn, le site le plus important est celui de Qalaat al Bahrain, situé au nord de lîle. Ses plus anciens niveaux remontent au milieu du iiie millénaire. Une importante quantité de sceaux y a été retrouvée, preuve de limportance du commerce dans cette île.
À environ, 4 km plus à louest, trois temples associés à la culture de Dilmun ont été exhumés dans le village de Barbar.
Sur lîle de Failaka, on a retrouvé une culture matérielle semblable à celle de Bahrein, avec davantage dobjets mésopotamiens (sceaux-cylindres, céramiques), ce qui indiquerait que ce lieu servait de point de contact entre Dilmun et la Mésopotamie. Dans les niveaux de la première moitié du ier millénaire de Failaka, une stèle écrite par Nabuchodonosor II, et un bol voué par ce même roi au temple local, prouvent une mainmise babylonienne datée sur ce lieu.
Lîle de Tarut, situé plus au sud, a été un aussi port de transit entre ces deux régions.
Tylos
Après le vie siècle, on perd toute information sur Dilmun. Avec le passage de Néarque à la tête de la flotte dAlexandre le Grand, réapparaît la référence au Golfe Persique, dans les sources historiques. Les Grecs ne sarrêtent cependant pas à Bahreïn, mais à Failaka, où une colonie est établie. Depuis lépoque hellénistique jusquaux débuts de la conquête musulmane, Dilmun réapparaît dans les textes sous le nom grec de Tylos. Elle aurait été intégrée quelque temps à lempire des Séleucides, puis sans doute à celui des Parthes. Les Perses Sassanides sen emparent sous le règne de Shapur II, et en gardent le contrôle jusquà la conquête musulmane au viie siècle de notre ère.
Voir aussi
Bibliographie
(de) Geoffrey Bibby, Dilmun. Die Entdeckung der ältesten Hochkultur. Rowohlt, Reinbek 1973, ISBN 3-498-00440-9
(en) Geoffrey Bibby, Looking for Dilmun, Londres, Stacey International, 2001 (ISBN 978-0905743905)
(en) D.T. Potts, The Arabian Gulf in Antiquity (Vol 1 - From Prehistory to the Fall of the Achaemenid Empire), Oxford, Clarendon Press, 1990 (ISBN 978-0198143918)
(en) D.T. Potts, The Arabian Gulf in Antiquity (Vol 2 - From Alexander the Great to the Coming of Islam), Oxford, Clarendon Press, 1990 (ISBN 978-0198143901)
Liens internes
Qalaat al Bahrain
Anciennes cités dArabie saoudite
Histoire de lArabie préislamique
Gerrha
Liens externes
Bahrain National Museums hall of Dilmun
site répertorié par lUNESCO
Samuel Noah Kramer: The Indus Civilization and Dilmun, the Sumerian Paradise Land. Expedition, Bd. 6, Nr. 3, 1964, S 44–52 (PDF-Datei; 1,32 MB)
Rapport de mission archéologique française
(en) Liste de lignées royales dArabie
Portail du Proche-Orient ancien Portail de Bahreïn
Catégories : Histoire du BahreïnSite archéologique du BahreïnRégion du Proche-Orient ancienProche-Orient ancienCulture au Bahreïn
قس انگلیسی
Dilmun or Telmun (Arabic: دلمون) is a land mentioned by Mesopotamian civilizations as a trade partner, a source of the metal copper, and an entrepôt of the Mesopotamia-to-Indus Valley Civilization trade route. Although the exact location of Dilmun is unclear, it might be associated with the islands of Bahrain, the Eastern Province of Saudi Arabia, Qatar, Oman and nearby Iranian coast in the Persian Gulf. It is also noted that Gilgamesh had to pass through Mount Mashu to reach Dilmun in the Epic of Gilgamesh, which is usually identified with the whole of the parallel Lebanon and Anti-Lebanon ranges, with the narrow gap between these mountains constituting the tunnel.
Contents
History
Dilmun appears first in Sumerian cuneiform clay tablets dated to the end of fourth millennium BC, found in the temple of goddess Inanna, in the city of Uruk. The adjective Dilmun is used to describe a type of axe and one specific official; in addition there are lists of rations of wool issued to people connected with Dilmun.
One of the earliest inscriptions mentioning Dilmun is that of king Ur-Nanshe of Lagash found in a door-socket: "The ships of Dilmun brought him wood as tribute from foreign lands."
Dilmun was mentioned in two letters dated to the reign of Burnaburiash (c. 1370 BC) recovered from Nippur, during the Kassite dynasty of Babylon. These letters were from a provincial official, Ilī-ippašra, in Dilmun to his friend Enlil-kidinni, the governor of Nippur. The names referred to are Akkadian. These letters and other documents, hint at an administrative relationship between Dilmun and Babylon at that time. Following the collapse of the Kassite dynasty, Mesopotamian documents make no mention of Dilmun with the exception of Assyrian inscriptions dated to 1250 BC which proclaimed the Assyrian king to be king of Dilmun and Meluhha, as well as Lower Sea and Upper Sea. Assyrian inscriptions recorded tribute from Dilmun. There are other Assyrian inscriptions during the first millennium BC indicating Assyrian sovereignty over Dilmun. One of the early sites discovered in Bahrain suggests that Sennacherib, king of Assyria (707–681 BC), attacked northeast Arabia and captured the Bahrainian islands. The most recent reference to Dilmun came during the Neo-Babylonian dynasty. Neo-Babylonian administrative records, dated 567 BC, stated that Dilmun was controlled by the king of Babylon. The name of Dilmun fell from use after the collapse of Babylon in 538 BC.
There is both literary and archaeological evidence of trade between Ancient Mesopotamia and the Indus Valley civilization (probably correctly identified with the land called Meluhha in Akkadian). Impressions of clay seals from the Indus Valley city of Harappa were evidently used to seal bundles of merchandise, as clay seal impressions with cord or sack marks on the reverse side testify. A number of these Indus Valley seals have turned up at Ur and other Mesopotamian sites. The "Persian Gulf" types of circular, stamped (rather than rolled) seals known from Dilmun, that appear at Lothal in Gujarat, India, and Failaka, as well as in Mesopotamia, are convincing corroboration of the long-distance sea trade. What the commerce consisted of is less known: timber and precious woods, ivory, lapis lazuli, gold, and luxury goods such as carnelian and glazed stone beads, pearls from the Persian Gulf, shell and bone inlays, were among the goods sent to Mesopotamia in exchange for silver, tin, woolen textiles, olive oil and grains. Copper ingots from Oman and bitumen which occurred naturally in Mesopotamia may have been exchanged for cotton textiles and domestic fowl, major products of the Indus region that are not native to Mesopotamia. Instances of all of these trade goods have been found. The importance of this trade is shown by the fact that the weights and measures used at Dilmun were in fact identical to those used by the Indus, and were not those used in Southern Mesopotamia.
Mesopotamian trade documents, lists of goods, and official inscriptions mentioning Meluhha supplement Harappan seals and archaeological finds. Literary references to Meluhhan trade date from the Akkadian, the Third Dynasty of Ur, and Isin-Larsa Periods (c. 2350–1800 BC), but the trade probably started in the Early Dynastic Period (c. 2600 BC). Some Meluhhan vessels may have sailed directly to Mesopotamian ports, but by the Isin-Larsa Period, Dilmun monopolized the trade. The Bahrain National Museum assesses that its "Golden Age" lasted ca. 2200-1600 BC. Discoveries of ruins under the Persian Gulf maybe of Dilmun.
Dilmun and mythology
Dilmun, sometimes described as "the place where the sun rises" and "the Land of the Living", is the scene of some versions of the Sumerian creation myth, and the place where the deified Sumerian hero of the flood, Utnapishtim (Ziusudra), was taken by the gods to live forever. Thorkild Jacobsens translation of the Eridu Genesis calls it "Mount Dilmun" which he locates as a "faraway, half-mythical place".
Dilmun is also described in the epic story of Enki and Ninhursag as the site at which the Creation occurred. Ninlil, the Sumerian goddess of air and south wind had her home in Dilmun. It is also featured in the Epic of Gilgamesh.
However, in the early epic "Enmerkar and the Lord of Aratta", the main events, which center on Enmerkars construction of the ziggurats in Uruk and Eridu, are described as taking place in a world "before Dilmun had yet been settled".
As of 2008, archaeoligists have failed to find a site in existence from 3300 BC (Uruk IV) to 556 BC (Neo-Babylonian Era) when Dilmun (Telmun) appears in texts. Despite the scholarly consensus that Dilmun encompasses three locations: (1) the eastern littoral of Arabia from the vicinity of modern Kuwait to Bahrain; (2) the island of Bahrain; (3) the island of Failaka east of Kuwait, the earliest known site is Qalat al-Bahrain which is dated no earlier than c. 2200 BC according to Flemming Hojlund. Failaka was settled after 2000 BC following a drop in sea level. No settlements exist in the Arabian littoral 3300-2000 BC according to Hojlund. Thus, despite Dilmuns appearance in ancient texts dating from 3300-2300 BC archaeologists have failed to find a site for Dilmun dating to this period. Hymns regarding the Sumerian god Enki of Eridu in Sumer speak of his assaulting and deflowering Dilmuns maidens as they standمعنی برای کلمه دلمون دیلمون بحرین پیدا نشد.
نمایش تصویر
اطلاعات بیشتر واژه
آواشناسی:
منبع:
واژه‌نامه آزاد
معادل ابجد:
540
شمارگان هجا:
تشریح نگارش (هوش مصنوعی)
در زبان فارسی، استفاده از کلمات و عبارات خاص نیازمند رعایت برخی قواعد و اصول نگارشی است. در مورد کلمه "دلمون" و "دیلمون" در ارتباط با "بحرین"، به شرح زیر می‌توان اشاره کرد:
-
نحوه نوشتن:
- "دلمون" به معنای "دل ما" است که در زبان محاوره‌ای و گویش‌های مختلف ممکن است به این شکل نوشته شود.
- "دیلمون" یک واژه تاریخی و مربوط به جزیره‌ای در خلیج فارس (در نزدیکی بحرین) است و بیشتر در متون تاریخی و فرهنگی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
-
رعایت قواعد نگارشی:
- در نوشتار فارسی، استفاده از واژه‌ها باید به شکل صحیح و متناسب با معنا باشد. بنابراین، در متن‌هایی که مربوط به فرهنگ و تاریخ است، بهتر است واژه "دیلمون" در جایگاه خودش و با دقت به کار برده شود.
- همچنین، برای جلوگیری از سوءتفاهم، در زمان استفاده از این کلمات، باید به زمینه و سیاق متن توجه کرد.
- استفاده محاوره‌ای:
- در محاورات روزمره، ممکن است این کلمات به شکل غیررسمی و با لهجه‌های مختلف بیان شوند. به همین دلیل می‌توان در گفتگوهای دوستانه از این نوع واژه‌ها استفاده کرد.
به طور کلی، توجه به سیاق مکالمات یا متون کمک می‌کند تا معانی صحیح و کاربردهای درست این کلمات را بهتر درک کنیم.