"رستم التواریخ" یک ترکیب است که به‌عنوان اسم خاص به کار می‌رود، و طبعاً قواعد خاصی برای نگارش آن وجود دارد. در زیر به برخی نکات نگارشی و قواعد فارسی مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. حروف بزرگ و کوچک: از آنجا که "رستم" نامی خاص است، باید با حرف بزرگ شروع شود. "التواریخ" نیز به‌عنوان بخشی از اسم، باید با حرف بزرگ نوشته شود. بنابراین، صحیح‌ترین شکل نوشتاری آن "رستم‌التواریخ" است.

2. فصل و پیوستگی: در فارسی، می‌توان برای نام‌های مرکب از خط فاصله (-) استفاده کرد تا پیوستگی دو بخش را نشان دهد. بنابراین شکل صحیح "رستم‌التواریخ" است.

3. تکیه و تلفظ: هر دو بخش کلمه باید به‌درستی تلفظ شوند. "رستم" با تکیه بر حرف اول و "التواریخ" با تکیه بر سیلاب‌های اول و دوم آن به‌صورت "ال-تا" و "و-ریخ" تلفظ می‌شود.

4. معنی و مفهوم: "رستم" به‌عنوان یکی از شخصیت‌های مهم شاهنامه و ادبیات ایران شناخته می‌شود و "التواریخ" به معنای تاریخ‌ها می‌باشد. در این ترکیب، به نوعی به تاریخ رستم و ماجراهای او اشاره دارد.

5. عوامل نگارشی دیگر: در متون رسمی و علمی، بهتر است شامل قیدهایی باشیم که به شناساندن این نام کمک کند. مثلاً: "رستم‌التواریخ، یکی از شخصیت‌های مهم ادبیات فارسی..."

با رعایت این نکات، می‌توان نگارشی صحیح و واضح از "رستم‌التواریخ" ارائه داد.