زنوبیا
license
98
1667
100
معنی کلمه زنوبیا
معنی واژه زنوبیا
zenobia
|
زنوبیا
معنی:
زنوبیا(به یونانی: Ζηνοβία) (زادهٔ ۲۴۰- مرگ پس از سال ۲۷۴ میلادی) همسر اودیناتوس شاه تدمر (پالمیر)بود که بر ضد روم شورید و آسیای کوچک و مصر را به متصرفاتش افزود. نام او در زبان آرامی بت زبای و به عربی زباء یا زینت آمدهاست. در لاتین او را یولیا اورلیا زنوبیا خواندهاند. زبای در آرامی معنای دارندهٔ موی بلند را میرساند.
زندگی
اذینه یا به رومی اودیناتوس شاه بومی تدمر و زیردست امپراتور روم شمرده میشد و حتی به هواخواهی از رومیان با شاپور یکم جنگیدهبود. ولی سرانجام سر از فرمان رومیان پیچید و پادشاهی مستقل را بنیاد نهاد. زنوبیا همسر دوم اودیناتوس بود که با مرگ شوهر در ۲۶۷ میلادی فرماندهی شورش را به دوش کشید و به زودی بر قلمرو آسیایی روم و نیز مصر دست یافت. با گشودن اسکندریه در سال ۲۷۰ میلادی وی پسرش وهباللات(به لاتین وابالاتوس) را پادشاه خواند. همچنین تناگینو پروبوس فرماندار رومی مصر را که کوشید دوباره بر مصر دست یازد پس از شکست دادن گردن زد. سرانجام اورلیانوس امپراتور روم با لشکرکشی به تدمر شورش زنوبیا را در هم شکست، تدمریان را کشتار نمود و زنوبیا و پسرش را به بند کشید و آنها را در نزدیکی رم به صورت گروگان نگهداشت. دربارهٔ سرنوشت او گفتههای چندیاست. گفته شده که در روم او را به زنجیر کشیدهاند. دربارهٔ چگونگی مردنش هم به همین سان داستانها ناهمگوناند. مرگ او را بر اثر گرسنگی، بیماری یا سر بریدن به دستور اورلیانوس نوشتهاند و حتی برخی گفتهاند که مورد توجه امپراتور قرار گرفت و همنشینش گشت.
خاستگاه نژادی او به درستی دانسته نیست و او را عرب، آرامی یا قبطیتبار انگاشتهاند. وی زادهٔ پالمیر(تدمر) در سوریه کنونی بود.
منبع
حسینعلی ممتحن، نهضت شعوبیه، جنبش ملی ایرانیان در برابر خلافت اموی و عباسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ISBN 964-445-566-5
Wikipedia contributors, "Zenobia," Wikipedia, The Free Encyclopedia, (accessed January 20, 2010).
ردهها: اهالی سوریهزادگان ۲۷۴ (میلادی)زادگان سده ۳ (میلادی)زنان نایبالسلطنه
قس عربی
زنوبیا أو الزباء (240 - حوالى 274) کانت ملکة تدمر، قادت مع زوجها أذینة عصیانا على الإمبراطوریة الرومانیة تمکنا خلاله من السیطرة على معظم سوریا. بعد وفاة زوجها قادت الإمبراطوریة التدمریة إلى غزو مصر لفترة وجیزة قبل أن یتمکن الإمبراطور أوریلیان من هزمها وأسرها إلى روما حیث سرعان ما توفیت لأسباب غامضة.
محتویات
العائلة والأصل
اسم زنوبیا الأصلی بالآرامیة کان بات زبای (בת זבי) أی بنت زبای. کما عرفت بالاتینیة باسم یولیا أوریلیا زنوبیا (Julia Aurelia Zenobia) وبالیونانیة سبتیما زنوبیا، کما عرفها العرب باسم الزباء. بالرغم من انحادرها من عائلة آرامیة، زعمت زنوبیا أنها ذات أصل بطلمی، مشبهة نفسها بکلیوبترا. ومن المؤکد أنها اعتنقت الیهودیة فی وقت ما من حیاتها کما مالت إلى تعالیم بولس الشمیشطی المسیحیة. بینما زعم الطبری أنها کانت من عمالیق العرب.
حکمها لتدمر
اغتیال أذینه
أثناء انشغال أذینه الثانی ملک تدمر بإنشاء مجلس السیناتورات تمهیدا للانفصال عن روما سرا ومتظاهرا بالولاء جهرا فإن القیصر وعن طریق العیون یعلم بالأمر فیقرر اغتیاله عن طریق أمراء آخرین یکنون الولاء لروما ویرغبون بتسلم حکم تدمر. کان على رأسهم معن) موینوس ابن اخت الملک أذینه. فی حفلة صاخبه یسقی أذینه وابنه حران الخمره ویدخل معاونیه لیقتلهما عام 267م. کونها صاحبة الحضانه فإن زنوبیا تتسلم الحکم الانتقالی باسم وهب الات وتأسر معن ومن ساعده ولکونها صاحبة أعلى سلطه تحکم علیهم بالإعدام وینفذ. کانت زنوبیا تصف معن بالبذئ وتسیطر زنوبیا بقوتها وتفرض هیبتها لتحکم تدمر.
تولی زنوبیا للسلطه
تولت المُلک وعمرها 14 عاما باسم ابنها وهب اللات، وأصبحت زنوبیا ملکة الملکات وتولت عرش المملکة وازدهرت تدمر فی عهدها وامتد نفوذها على جزء کبیر من الشرق. مع وجود ألقاب أخرى مثل "الملکه المحاربة" تعتمر زنوبیا خوذه أبوللو حین تحارب مع جیشها التدمری الذی فرض سیطرته جنوبأ وشرقأ وغربأ وتلبس الملکة زنوبیا العمامه الکسرویه حینما تقابل الوفود فی دیوانها الملکی.
توسعت مملکتها حتی شملت باقى مناطق سوریا وامتدت من شواطئ البسفور حتى النیل، وأطلقت علیها الإمبراطوریة الشرقیة مملکة تدمر وأصبحت أهم الممالک وأقواها فی الشرق على الإطلاق، مما دعى الإمبراطور الرومانی أورلیانوس للتفاوض مع الملکة زنوبیا لتأمین حدود امبراطوریتة ولوقف زحف جیوش تدمر مقابل الاعتراف بألقاب ابنها وامتیازاته الملکیة.
أصدرت الملکة زنوبیا العملة الخاصة ب تدمر وصکت النقود فی إنطاکیة وطبعت علیها صورة وهب اللات على وجه وعلى الوجه الثانی صورة الإمبراطور أورلیانوس، وأزالت من النقود صورة الإمبراطور ممیزة النقود السوریة التدمریة عن نقود روما، ووسعت مملکتها وضمت الکثیر من البلاد، لکن الإمبراطور الرومانی صمم على التصدی ل المملکة التدمریة القویة التی سیطرت على العدید من المناطق.
فی سنة 271م أرسل جیش قوی مجهز إلى أطراف المملکة وجیشاً آخر بقیادة الإمبراطور أورلیانوس نفسه توجه به إلى سوریا وآسیا الصغرى لیلتقی الجیشان وتدور معرکة کبیرة بین مملکة تدمر والامبراطوریة الرومانیة، احتل بروبوس أجزاء من جنوب المملکة فی أفریقیا وبلغ أورلیانوس أنطاکیة فی سوریا، وتواجه مع زنوبیا بتجهیزات کبیرة وهزمها هناک، مما جعلها تنسحب لتدمر وکان أورلیانوس قد بلغ مدینة حمص، فدارت بینهما معارک شرسة قدمت فیها زنوبیا الکثیر ودفع اورلیانوس بالمزید من القوات فی مواجهة جیش زنوبیا، تراجع جیشها إلى تدمر، فتقدم أورلیانوس إلى تدمر وحاصر أسوارها المنیعة حصاراً محکما، وکانت زنوبیا قد حصنت المدینة ووضعت على کل برج من أبراج السور إثنین أو ثلاثة من المجانیق تقذف بالحجارة المهاجمین لأسوارها وتمطرهم بقذائف النفط الملتهبة، والتی کانت تعرف بالنار الإغریقیة، وقاومت الغزاة بشجاعة معلنة القتال حتی الموت دفاعا عن مملکتها. عرض أورلیانوس علیها التسلیم وخروجها سالمة من المدینة النی لن تمس، لکنها رفضت ووضعت خطة وحاولت إعادة الالتفاف على جیش اورلیانس فتحصنت بالقرب من نهر الفرات إلا أنها وبعد معارک ضاریة وقعت فی الأسر ولاقاها أورلیانوس وهو فی میدان القتال فأحسن معاملتها وکان ذلک سنة 272م، ثم اصطحبها معه إلى روما ولم یقتلها بل قتل بعض کبار قادتها ومستشاریها بعد محاکمة أجریت لهم فی مدینة حمص. توفیت زنوبیا فی روما سنة 274 فی ضروف غامضة.
المصادر
↑ أ ب stoneman, 1995,2.
^ Ball, p. 78.
^ Choueiri, 2000, p. 35.
^ Teixidor,Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 218. ISBN 978-90-04-12418-9.
المراجع
Ball,Warwick (2001). Rome in the East: the transformation of an empire (Illustrated, reprint ed.). Routledge. ISBN 0-415-24357-2, 9780415243575.
Choueiri,Youssef M. (2000). Arab nationalism – a history: nation and state in the Arab world (Illustrated ed.). Wiley-Blackwell. ISBN 0-631-21729-0, 9780631217299.
Stoneman,Richard (1995). Palmyra and its empire: Zenobias revolt against Rome (Reprint, illustrated ed.). University of Michigan Press. ISBN 0-472-08315-5, 9780472083152.
Wilden,Anthony (1987). Man and woman, war and peace: the strategists companion (Illustrated ed.). Routledge. ISBN 0-7100-9867-7, 9780710098672.
تصنیفات: منتحراتمملکة تدمرتاریخ سوریاملکات سوریاتموالید القرن 3أمیراتوفیات القرن 3
قس عبری
זנוביה הייתה מלכתה של האימפריה הפלמירית במאה השלישית לספירה. היא עלתה לשלטון לאחר שאביה נהרג ובנו בן השנה ירש אותו. זנוביה ידועה במיוחד עקב הצלחתה לדחוק את הרומאים ולהרחיב את האימפריה עד מצרים, בה שלטה עד שנת 274. בשנה זו הקיסר הרומי אורליאנוס דיכא את המרד שהביא ליסודה של האימפריה ולקח את זנוביה בשבי. סיפור מותה זכה לגרסאות רבות. באחת מהן היא הובלה בשלשלאות זהב ברחובות רומא.
זנוביה נולדה בשנת 240. שנת מותה לא ידועה אך משערים שהדבר התרחש ב-274. דמותה מופיעה באמנות ושמה הפך לסמל לעמידה בפני הרומאים.
ראו גם
תדמור
ערך זה הוא קצרמר בנושא אישים. אתם מוזמנים לתרום לוויקיפדיה ולהרחיב אותו.
קטגוריות: קצרמר אישיםסוריםסוריה: היסטוריהאנשי המאה ה-3
قس ترکی آذری
Zenobia; ( d. 240 - ö. 274dən sonra) 3. əsrdə Suriyada hökm sürən Palmira İmperatorluğunun kraliçasi və Kral Septimius Odinatusun ikinci həyat yoldaşı.Kralın ölümüylə rəhbərliyi ələ keçirdi və əsir düşənə qədər imperatorluğu idarə etdi.Suriya, Livan, Fələstin, Misir və Anadolunun cənub və şərq bölgələrini idarəsi altına aldı.Roma İmperatoru Orelian tərəfindən imperatorluğu yıxılaraq, əsir alındı və İtaliyanın Tibur (Tivoli) şəhərində iqamətə məcbur edildi.
Mündəricat
Həyatı
Zenobia, Suriyanın Palmira şəhərində dünyaya gəlib və böyüdü.Latın və Yunan yazıçılar onu Zenobia kimi adlandırıblar.Onun Roman adı Julia Aurelia Zenobia və Yunancada Zēnobía (yunan. ἡ Ζηνοβία) və ya Septimia Zenobia kimi tanınır."Septimia"nı Septimius Odaenatus ilə evləndikdən sonra adına əlavə ediblər.Onun adının Aramicə forması Bat-Zabbai (arami. בת זבי) idi. Ərəbcə yazıçılara, o al-Zabbā (ərəb. الزباء) kimi tanınır.
Qalereya
Zenobianın dinar sikkələri
"Zenobia zəncirdə", Harriet Hosmerin əsəri
İstinadlar
↑ 1,0 1,1 1,2 stoneman, 1995,p. 2
Həmçinin bax
Commonsda Zenobiya ilə əlaqədar müxtəlif fayllar var.
Zenobia:Palmira imperatriçəsi(267–272)
Kateqoriyalar: Suriya tarixiHökmdarlarQədim Roma
قس یونانی
Η Ζηνοβία ήταν βασίλισσα της Παλμύρας (αραβικά: Ταντμόρ), ρωμαϊκής αποικίας στη σημερινή Συρία, που βασίλευσε από το 267 ή 268 μέχρι το 272 μ.Χ. Πέθανε μετά το 274 μ.Χ. Το πλήρες όνομά της είναι Σεπτιμία Ζηνοβία (αραμαϊκά: Znwoya Bat Zabbai).
Ζωή και δράση
Γεννημένη στην Παλμύρα, η Ζηνοβία ήταν μια μελαχρινή γυναίκα εκθαμβωτικής ομορφιάς, σαγηνευτική, ευφυής, θαρραλέα και υπέρμετρα φιλόδοξη, ένα πλάσμα ακαταμάχητα χαρισματικό. Ηταν μία από τις πιο μορφωμένες και γλωσσομαθείς γυναίκες της εποχής της - μιλούσε ελληνικά, λατινικά, αραμαϊκά, αιγυπτιακά και τις τοπικές διαλέκτους. Ήταν επιρρεπής στις απολαύσεις των αισθήσεων, αγαπούσε το θέατρο και παρακολουθούσε τα θεάματα στο ελληνικό θέατρο της πόλης.
Η Ζηνοβία ονειρευόταν να κάνει την πρωτεύουσά της Παλμύρα όχι μόνο εμπορικό, αλλά και πνευματικό κέντρο. Στη διάρκεια της πεντάχρονης βασιλείας της (267 - 272 μ.Χ.), κατόρθωσε να μετατρέψει την υποτελή στη Ρώμη πολιτεία της σε ανεξάρτητο βασίλειο και την Παλμύρα ως μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Ανατολής.
Ο σύζυγος της Ζηνοβίας Οδαίναθος, κυβερνήτης της Παλμύρας και υποτελής στη Ρώμη, όπως και ο πρεσβύτερος γιος και διάδοχός του Ηρωδιανός, δολοφονήθηκαν το 267 ή 268 μ.Χ. και η χήρα του Ζηνοβία ανέλαβε την αντιβασιλεία για λογαριασμό του νεαρού γιου της Ουαμπαλάτ, που ονομαζόταν στα ελληνικά Αθηνόδωρος.
Η Ζηνοβία, η οποία ισχυριζόταν ότι είχε την καταγωγή της από την Κλεοπάτρα της Αιγύπτου, κατέστησε τον εαυτό της βασίλισσα της Παλμύρας, παίρνοντας από μόνη της τον τίτλο της Αυγούστας. Αντίθετα με το δολοφονημένο σύζυγό της Οδαίναθο, η Ζηνοβία δεν ανεχόταν να παραμένει υποτελής στους Ρωμαίους. Το 269 μ.Χ. ξεκίνησε πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων, κατέλαβε πρώτα ολόκληρη τη Συρία και την Παλαιστίνη και στη συνέχεια την Αίγυπτο, κατόπιν κατέκτησε πολλές από τις ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολίας και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Ρώμη.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αυρηλιανός εξεστράτευσε εναντίον της Ζηνοβίας, νίκησε το 272 μ.Χ το στρατό της στην Αντιόχεια (σημερ. Αντάκυα, Τουρκία) και στην Εμεσα (σημερ. Χομς, Συρία) και πολιόρκησε την Παλμύρα.
Η Ζηνοβία και ο γιος της Ουαμπαλάτ προσπάθησαν να διαφύγουν από την πόλη, αιχμαλωτίστηκαν όμως κοντά στον ποταμό Ευφράτη και μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 272 μ.Χ. Κατά τη θριαμβευτική πομπή που έκανε ο Αυρηλιανός στη Ρώμη, η Ζηνοβία στολισμένη, κατά διαταγή του αυτοκράτορα, με τους πολύτιμους λίθους της και όλα τα κοσμήματά της, σύρθηκε δεμένη με χρυσές αλυσίδες πίσω από το άρμα του.
Εντυπωσιασμένος όμως ο Αυρηλιανός από την εκθαμβωτική ομορφιά της Ζηνοβίας, αλλά και το θάρρος της να ορθώσει το ανάστημά της κατά της Αυτοκρατορίας της Ρώμης, πρόσφερε σ’ αυτή την ελευθερία της. Στη Ρώμη, η έκπτωτη «βασίλισσα της ερήμου» παντρεύτηκε ένα Ρωμαίο συγκλητικό και πέρασε την υπόλοιπη ζωή της μέσα σε ανέσεις και πολυτέλεια στη ρωμαϊκή έπαυλή του κοντά στο σημερινό Τίβολι της Ιταλίας.
H Ζηνοβία στην τέχνη
Η ιστορία της θρυλικής βασίλισσας Ζηνοβίας έχει εμπνεύσει συνθέτες της όπερας, συγγραφείς και καλλιτέχνες. Ο βενετσιάνος ζωγράφος του 18ου αιώνα Τζοβάνι Μπατίστα Τιέπολο (1696 – 1770) φιλοτέχνησε το «Θρίαμβο του Αυρηλιανού ή η βασίλισσα Ζηνοβία ενώπιον του Αυρηλιανού» (1717), που βρίσκεται στο Μουσείο ντελ Πράδο της Μαδρίτης.
Και ο Αγγλο-γερμανός ζωγράφος Χέρμπερτ Σμαλτς (1857 – 1935) έχει φιλοτεχνήσει τη «Βασίλισσα Ζηνοβία να ατενίζει για τελευταία φορά την Παλμύρα».
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα «Ζηνοβία», τόμ. 26, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
Michel de Grece: «Συρία: Ελληνικοί Απόηχοι», Εκδόσεις ΑΔΑΜ, Αθήνα, 1993.
Myriam Antaki/Mύριαμ Αντάκι: «Θυμάμαι την Παλμύρα» (μτφρ. ‘Εφη Κορομηλά), Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ Α.Ε., Αθήνα, 2005.
Βάνα Χαραλαμπίδου: "Τόποι του μύθου και της ιστορίας" (Κεφάλαιο "Παλμύρα: Το μυθικό βασίλειο της Ζηνοβίας"), Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, Αθήνα, 2006.
Κατηγορία: Αρχαία Συρία
قس انگلیسی
Zenobia (240 – c. 274) was a 3rd-century Queen of the Palmyrene Empire in Roman Syria. She led a famous revolt against the Roman Empire. The second wife of King Septimius Odaenathus, Zenobia became queen of the Palmyrene Empire following Odaenathus death in 267. By 269, Zenobia had expanded the empire, conquering Egypt and expelling the Roman prefect, Tenagino Probus, who was beheaded after he led an attempt to recapture the territory. She ruled over Egypt until 274, when she was defeated and taken as a hostage to Rome by Emperor Aurelian.
Contents
Family, ancestry and early life
Zenobia in Chains by Harriet Hosmer.
Zenobia was born and raised in Palmyra, Syria. Latin and Greek writers referred to her as Zenobia. Her Roman name was Julia Aurelia Zenobia and in Greek, she is known as Zēnobía (ἡ Ζηνοβία) or Septimia Zenobia, having added Septimia after marrying Septimius Odaenathus. The Aramaic form of her name was Bat-Zabbai (בת זבי), and this is how she signed her name. To Arabic writers she is known as al-Zabbā’ (الزباء).
She belonged to a family with Aramaic names. She herself claimed to be of the Seleucid line of the Cleopatras and the Ptolemies. Athanasius of Alexandria reported her being "a Jewess follower of Paul of Samosata", which explains her strained relationship with the rabbis. Later doubtful Arabic sources provide indications of her Arab descent. Al-Tabari, for example, writes that she belonged to the same tribe as her future husband, the Amlaqi, which was probably one of the four original tribes of Palmyra. According to him, Zenobias father, ‘Amr ibn al-Ẓarib, was the sheikh of the Amlaqi. After he was killed by members of the rival Tanukh tribal confederation, Zenobia became the head of the Amlaqis, leading them in their nomadic lifestyle to summer and winter pastures.
Her fathers Roman name was Julius Aurelius Zenobius, with the gentilicium Aurelius showing that his paternal ancestors received Roman citizenship under either Antoninus Pius (reigned 138–161), Marcus Aurelius (reigned 161–180) or Commodus (reigned 180–192). Zenobius was Governor of Palmyra in 229. Her fathers Greek name was Antiochus, according to scriptures found in Palmyra. However, according to the Augustan History (Aurel. 31.2), his name was Achilleus and his usurper was named Antiochus (Zos. 1.60.2). Traceable up to six generations, her fathers paternal ancestry includes Sampsiceramus, a Syrian chieftain who founded the Royal family of Emesa (modern Homs, Syria) and Gaius Julius Bassianus, a high priest from Emesa and father of Roman Empress Julia Domna.
Zenobia claimed to be a descendant of Dido, Queen of Carthage; Sampsiceramus, the King of Emesa; and the Ptolemaic Greek Queen Cleopatra VII of Egypt. Though there is no concrete evidence of this, she did have knowledge of the ancient Egyptian language, showed a predisposition towards Egyptian culture, and may have been part Egyptian through her mother. According to the Augustan History, an imperial declaration of hers in 269 was sent to the citizens of Alexandria, Egypt, describing the city as “my ancestral city”. This declaration only fits Vaballathus, the son of Zenobia. Historian Callinicus dedicated a ten-book history of Alexandria to a "Cleopatra", who can only be Zenobia.
Zenobia is thought to have descended from Sampsiceramus, Dido, and Cleopatra VII through Drusilla of Mauretania. Drusilla was a daughter of King Ptolemy of Mauretania and Queen Julia Urania of Mauretania. Drusilla’s mother most probably came from the Royal family of Emesa and married into the Mauretanian royal family. Drusilla’s paternal grandmother, the Queen of Mauretania Cleopatra Selene II, was a daughter of the Ptolemaic Greek Queen Cleopatra VII of Egypt and Roman triumvir Mark Antony. Drusilla’s paternal grandfather, the African King Juba II of Mauretania, claimed to be a descendant of the sister of the General of Carthage, Hannibal (Lucan. Pharsalia 8.287). Hannibal’s family, the Barcids, claimed to be descended from Dido’s younger brother.
Classical and Arabic sources describe Zenobia as beautiful and intelligent with a dark complexion, pearly white teeth, and bright black eyes. She was said to be even more beautiful than Cleopatra, differing though in her reputation for extreme chastity. Sources also describe Zenobia as carrying herself like a man, riding, hunting and drinking on occasion with her officers. Well educated and fluent in Greek, Aramaic, and Egyptian, with working knowledge of Latin, tradition (?) accords her renown for hosting literary salons and surrounding herself with philosophers and poets, the most famous of these being Cassius Longinus.
Queen of Palmyra
Inscription of Julius Aurelius Zenobius at Palmyra
Empires of the Mediterranean in 271.
The Palmyrene Empire under Zenobia is shown in yellow
Zenobia had married Septimius Odaenathus, the King of Palmyra, by 258; she was his second wife. She had a stepson, Hairan, a son from Odaenathus’ first marriage. There is an inscription, ‘the illustrious consul our lord’ at Palmyra, dedicated to Odaenathus by Zenobia. Around 266, Zenobia and Odaenathus had a son, his second child, Lucius Julius Aurelius Septimius Vaballathus Athenodorus. Her son Vaballathus (Latin from Aramaic והבלת, Wahballat "Gift of the Goddess") inherited the name of Odaenathus’ paternal grandfather.
In 267, Zenobia’s husband and stepson were assassinated. The titled heir, Vaballathus, was only a year old, so his mother succeeded her husband and ruled Palmyra. Zenobia bestowed upon herself and her son the honorific titles of Augusta and Augustus. Zenobia conquered new territories and increased the Palmyrene Empire in the memory of her husband and as a legacy to her son. Her stated goal was to protect the Eastern Roman Empire from the Sassanid Empire, for the peace of Rome; however, her efforts significantly increased the power of her own throne.
Invasions of Egypt and Anatolia
In 269 Zenobia, her army, and the Palmyrene General Zabdas violently conquered Egypt with help from their Egyptian ally, Timagenes, and his army. The Roman prefect of Egypt, Tenagino Probus and his forces, tried to expel them from Egypt, but Zenobias forces captured and beheaded Probus. She then proclaimed herself Queen of Egypt. After these initial forays, Zenobia became known as a "Warrior Queen". In leading her army, she displayed significant prowess: she was an able horse rider and would walk three or four miles with her foot soldiers.
Zenobia, with her large army, made expeditions and conquered Anatolia as far as Ancyra or Ankara and Chalcedon, followed by Syria, Palestine, and Lebanon. In her short-lived empire, Zenobia took the vital trade routes in these areas from the Romans. Roman Emperor Aurelian, who was at that time campaigning with his forces in the Gallic Empire, probably did recognise the authority of Zenobia and Vaballathus; however, this relationship began to break down when Aurelian began a military campaign to reunite the Roman Empire in 272–273. Aurelian and his forces left the Gallic Empire and arrived in Syria. The forces of Aurelian and Zenobia met and fought near Antioch. After a crushing defeat, the remaining Palmyrenes briefly fled into Antioch and then into Emesa.
Zenobia was unable to remove her treasury at Emesa before Aurelian successfully entered and besieged the city. Zenobia and her son escaped Emesa by camel with help from the Sassanids, but they were captured on the Euphrates River by Aurelian’s horsemen. Zenobia’s short-lived Egyptian kingdom and the Palmyrene Empire had ended. The remaining Palmyrenes who refused to surrender were captured by Aurelian and were executed on his orders. Among those who were put to death was Zenobias chief counselor and Greek sophist, Cassius Longinus.
Giovanni Battista Tiepolo, Triumph of Aurelian, 1717, Museo del Prado.
Rome
Zenobia and Vaballathus were taken as hostages to Rome by Aurelian. Vaballathus is presumed to have died on his way to Rome. In 274, Zenobia reportedly appeared in golden chains in Aurelian’s military triumph parade in Rome, in the presence of the senator Marcellus Petrus Nutenus. There are competing accounts of Zenobias own fate: some versions suggest that she died relatively soon after her arrival in Rome, whether through illness, hunger strike, or beheading. The happiest narrative, though, relates that Aurelian, impressed by her beauty and dignity and out of a desire for clemency, freed Zenobia and granted her an elegant villa in Tibur (modern Tivoli, Italy). She supposedly lived in luxury and became a prominent philosopher, socialite and Roman matron. Zenobia is said to have married a Roman governor and senator whose name is unknown, though there is reason to think it may have been Marcellus Petrus Nutenus. They reportedly had several daughters, whose names are also unknown, but who are reported to have married into Roman noble families. She is said to have had further descendants surviving into the 4th and 5th centuries. Evidence in support of there being descendants of Zenobia is offered by a name in an inscription found in Rome:needed the name of L. Septimia Patavinia Balbilla Tyria Nepotilla Odaenathiania incorporates the names of Zenobias first husband and son and may be suggestive of a possible family relationship (after the deaths of Odaenathus and his sons, Odaenathus had no descendants). Another possible descendant of Zenobia is Saint Zenobius of Florence, a Christian bishop who lived in the 5th century.
Zenobia in the arts
Queen Zenobias Last Look Upon Palmyra,
by Herbert Gustave Schmalz. Original on exhibit, Art Gallery of South Australia, Adelaide.
Operas
Zenobia (1694) by Tomaso Albinoni
Zenobia in Palmira (1789) by Pasquale Anfossi
Zenobia in Palmira (1790) by Giovanni Paisiello
Aureliano in Palmira (1813) by Gioachino Rossini
Zenobia (2007) by Mansour Rahbani
Literature
Chaucer tells a condensed story of Zenobias life in one of a series of "tragedies" in The Monks Tale.
The Living Wood (1947) by Louis de Wohl contains many references to Zenobia.
The Queen of the East (1956) by Alexander Baron
Beloved (1986) by Bertrice Small
Haley Elizabeth Garwood
The Chronicle of Zenobia: the Rebel Queen (2006) by Judith Weingarten
The Book of the City of Ladies"" by Christine de Pisan
Sculpture
Zenobia in Chains (1859) by Harriet Hosmer
Characters named for Zenobia
Zenobia has become a popular name for exotic or regal female characters in many other works, including Nathaniel Hawthornes The Blithedale Romance, P.G. Wodehouses Joy in the Morning, William Goldings Rites of Passage, Heinleins Stranger in a Strange Land, Surrealist author Gellu Naums Zenobia and in Robert E. Howards Conan series, Edward Goreys "Fletcher and Zenobia", and Zenobia/Zeena in Ethan Frome by Edith Wharton.
She is also an elfin Valkyrie in the Ragnarok (manhwa) series, and the name of a cruise liner in the video game Resident Evil: Revelations. which serves as the principal setting of the title. Zenobia is also the name of the primary continent of the Ogre Battle series and one of the "Undying" enemy Cieth in Final Fantasy XIII.
References
^ a b c stoneman, 1995,p. 2.
^ a b Teixidor, Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 218. ISBN 978-90-04-12418-9.
^ Teixidor, Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 201. ISBN 978-90-04-12418-9.
^ a b c d e f g Ball, p. 78.
^ Sue M. Sefscik. "Zenobia". Womens History. Retrieved 2008-04-01.
^ Choueiri, 2000, p. 35.
^ Teixidor, Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 213. ISBN 978-90-04-12418-9.
^ Ball, Warwick. "Rome in the East" (Routledge, 2000).
^ Zenobia
Bibliography
Ball, Warwick (2001). Rome in the East: the transformation of an empire (Illustrated, reprint ed.). Routledge. ISBN 0-415-24357-2, 9780415243575.
Choueiri, Youssef M. (2000). Arab nationalism – a history: nation and state in the Arab world (Illustrated ed.). Wiley-Blackwell. ISBN 0-631-21729-0, 9780631217299.
Stoneman, Richard (1995). Palmyra and its empire: Zenobias revolt against Rome (Reprint, illustrated ed.). University of Michigan Press. ISBN 0-472-08315-5, 9780472083152.
Wilden, Anthony (1987). Man and woman, war and peace: the strategists companion (Illustrated ed.). Routledge. ISBN 0-7100-9867-7, 9780710098672.
Additional reading
Scriptores Historiae Augustae, Historia Augusta
The Monkes Tale – Geoffrey Chaucer, Notes to the Canterbury Tales
Zenobia of Palmyra: History, Myth and the Neo-Classical Imagination, Rex Winsbury, 2010, Duckworth, ISBN 978-0-7156-3853-8
External links
Wikimedia Commons has media related to: Zenobia
Wikisource has original works on the topic: Zenobia
Zenobia and Longinus
Vaballathus and Zenobia
Zenobia: empress of Palmyra (267–272)
Zenobia as a third-century queen of Palmyra
Zenobia-Halabiya fortress on Euphrates
View page ratings
Rate this page
Whats this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)
Submit ratings
Categories: Syrian peopleFemale regentsCrisis of the Third CenturyThirty TyrantsRoman rebels3rd-century birthsPalmyra3rd-century female rulersWomen in 3rd-century warfare3rd-century viceregal rulersRoyal Family of EmesaWomen in war in Asia
قس ترکی استانبولی
Zenobia; (d. 240- ö. 274den sonra) 3. yüzyılda Suriyede hüküm süren Palmira İmparatorluğunun kraliçesi ve Kral Septimius Odaenathusun ikinci karısı. Kralın ölümüyle yönetimi ele geçirdi ve esir düşene kadar imparatorluğu yönetti. Suriye, Lübnan, Filistin, Mısır ve Anadolunun güney ve doğu bölgelerini kontrolü altına aldı. Roma İmparatoru Aurelian tarafından imparatorluğu yıkılarak, esir alındı ve İtalyanın Tibur (Tivoli) şehrinde ikamete mecbur edildi.
Konu başlıkları
İlk dönemleri
Zenobia, Iulia (veya Julia) Aurelia Zenobia ismiyle 240 yılında doğdu. Arapça; Zenübya Bat Zaddai ya da (الزباء بنت عمرو بن الظرب بن حسان ابن أذینة بن السمیدع); Antik Yunanca; η Ζηνοβία, Türkçede ise Zennube veya Zeynep olarak bilinir. Ayrıca Zeynubiye, Zenobiya, Zabuniye, Zaynubiye, Zeyneb, Zeyno gibi isimlerle de bilinir. Aramicesi (İbrani Alfabesiyle) ספטמיא בת זבי נהירתא וזדקתא מלכתא dir.
Bazı kaynaklarda Xenobia veya Septimia Zenobia şeklinde geçmektedir. (Evlendikten sonra kocası Septimius Odaenathusdan Septimia ekini almıştır.) Resmi dökümanlarda Zenobia, Bat-Zabbai (Al-Zabbanın kızı) olarak adlandırılmıştır, Zenobia ve annesi Al-Zabba ismiyle anılmıştır, bunun anlamı "güzel, uzun saçlı biricik"dir. Zeynep ismi ise Arapça "Zeyn-u Eb" den birleştirilmiş bir kelime olup, "Babasının süsü" ya da "Babasının güzelliği" anlamına gelmektedir.
Babası Zabaii ben Selim veya Iulius (ya da Julius) Aurelius Zenobius 229 yılında Suriyede bir klan lideri iken, annesi muhtemelen Mısırlı idi. Babasının ismindeki Aurelius ibaresi onun atalarının Roma vatandaşlığını, Roma İmparatorları Antoninus Pius (görev yılları 138-161), Marcus Aurelius (görev yılları 161-180) veya Commodus (görev yılları 180-192) zamanlarından itibaren taşıdığını göstermekteydi. Zenobia, Palmira şehrinde doğdu ve büyüdü. Kesin olmamakla birlikte Zenobianın annesinin Mısırlı olması nedeniyle, Zenobianın Antik Mısır dilini ve kültürünü iyi bildiği düşünülmektedir. Palmirada yapılan son kazılarda babasının Antiochus şeklinde bir Yunan ismine de sahip olduğu bulunmuştur. Zenobia; Arap Emesa kraliyet ailesine mensuptu. Arap aristokrasisi içindeki bu aile Humus kökenliydi. Fas prensesi Julia Uranianın (Drusilla) ve Mısır kraliçesi VIII. Kleopatranın bu Emesa kraliyet soyundan olduğu bilinmektedir.
Zenobia, güzelliği ve zeki olması ile biliniyordu. Zenobia, koyu bir tene, inci beyazlığında dişlere, siyah ve parlak gözlere ve güzel bir yüze sahipti. Melodik ve güçlü bir sesi vardı. Antik Yunanca, Aramice, Arapça ve Latince bilmekte ve tarihe ilgi duymaktaydı. Homeros ve Eflatunun başta olmak üzere diğer Yunan yazarların da çalışmalarını takip etmekteydi. Avcılık ve içmek başlıca eğlencelerindendi.
Kraliçe olması ve yönetimi
Suriye Devletince basılmış posta pulu
Zenobia, 258 yılında Kral Septimius Odaenathusun ikinci karısı olarak evlendi. Odaenathusun ilk karısından olan oğlu Hairanın üvey annesi oldu. Odaenathus Romalıların bölgede zayıflamasıyla Palmira bölgesinin tek hakimi haline geldi, Zenobia ise kralın her zaman destekçisi oldu.
266 yılında Zenobia ve Odaenathusun oğulları Lucius Iulius Aurelius Septimius Vaballathus Athenodorus doğdu. Vaballathus (Arapça: وهب اللات Wahballāt "Tanrıçanın armağanı") Odaenathusun büyükbabasının adı idi.
267 yılında Zenobianın kocası Odaenathus ve oğlu Hairan suikaste uğrayarak öldüler. Vaballathus henüz bir yaşındaydı ve Zenobia yönetimi ele aldı. İlk işi oğlu ve kendisi için isimlerine onursal Augusta ve Augustus eklerini almak oldu.
Zenobia Palmira İmparatorluğunun hakimiyet alanını kısa sürede genişletmeye başladı. Roma İmparatorluğunu Sasani İmparatorluğunun saldırılarından koruması bir müddet de olsa Romalılarla barış içinde olmasını sağladı.
269 yılında Palmira ordusu, Zenobia ve General Zabdas komutasında kanlı bir şekilde Mısıra girdi. Romalı komutan Tenagino Probusun kuvvetleri Palmiralıları Mısırdan çıkarmayı denediyse de başarılı olamadı. Zenobia kendisini "Mısır Kraliçesi" ilan etti. Zenobia askerlerle birlikte at sürmesi ve kilometrelerce yürümesi dolayısıyla "Savaşçı Kraliçe" olarak anıldı.
Zenobianın ordusu Anadolunun Ankara ve Kalkedon yakınlarına kadar olan bölgeleri kontrol altına aldı. Ardından Suriye, Filistin ve Lübnan tamamen ele geçirildi. Böylece Roma İmparatorluğunun denetiminde olan ticaret yollarının tümü kontrol altına alınarak Palmira İmparatorluğuna katılmıştı.
İmparatorluğun yıkılması, kraliçenin esareti ve ölümü
Roma İmparatoru Aurelian, batıda Galya İmparatorluğuna sefer düzenlemekle meşguldü, Palmiralıların hakimiyetini kabul etmemekle birlikte geçici bir barış içerisindeydi. Nitekim Galyadaki askeri başarıları sonrasında doğu topraklarını tekrar ele geçirmek üzere harekete geçti. Kuvvetlerini Suriyeye sevketmeye başladı. Aurelianın kuvvetleri ve Zenobia Antakya yakınlarında karşılaştı ve çarpıştı. Bozulan Palmira kuvvetleri Antakya ve Emesa şehirlerine çekildi. Zenobia, Roma ordusu ulaşmadan Emesadaki hazinelerini naklettirdi. Kraliçe ve oğlu deve üzerinde Sasanilerden yardım istemek üzere kaçarken, Romalı süvarilerce Fırat nehri yakınlarında yakalandı. Palmira ise Roma kuvvetlerine teslim oldu ve imparatorluk sona erdirildi.
Zenobia ve Vaballathus, Aurelian tarafından Romaya esir olarak götürülmek üzere yola çıkartıldı. Vaballathus, Roma yolunda öldü. 274 yılında Aurelianın Romada düzenlediği zafer geçidinde Zenobia altından zincirlerle bağlanmış bir şekilde Romalı vatandaşlara gösterildi. Zerafeti ve güzelliğiyle Romalıları etkileyen Zenobiaya imparator tarafından hayatı garanti edildi ve Tiburda (Tivoli) iyi koşullarda yaşaması sağlandı. Oldukça iyi koşullarda yaşamını sürdüren Zenobia, Romada sosyal bir elit, filozof ve saygı duyulan bir hükümdar olarak kabul gördü. Adı bilinmeyen bir Roma valisi ve senatörü ile evlendi.
Zenobianın bundan sonraki yaşamı hakkında elde kesin bilgiler yoktur. Bazı araştırmacılara göre 4. yüzyıla kadar yaşamını huzur içinde sürdürdüğü, bazılarına göre ise Aurelian bozgunu sonrası henüz Palmirada iken suikaste uğrayarak öldüğü kabul edilmektedir. Bazı araştırmacılar ise 5. yüzyılda yaşayan Azize Floransalı Zenobiusun (Saint Zenobius of Florence) kraliçe Zenobia olduğunu ileri sürmektedirler.
Kitaplar
Geoffrey Chaucer, "The Monks Prologue and Tale", The Canterbury Tales, vv. 359-486
Beloved, Bertrice Smallın Zenobianın hayatını anlatan tarihi romanı. ISBN 0-345-32785-3
Louis de Wohlin romanı The Living Wood
The Chronicle of Zenobia: the Rebel Queen, Judith Weingartenden (Pegasus 2006).
Haley Elizabeth Garwood, Zenobia (2005, ISBN 0-9649721-3-5)
"Hand maiden of Palmyra," Fleur Reynoldsdan. Kraliçe Zenobia hakkında roman.
Ayrıca bakınız
Palmira İmparatorluğu
Palmira
Aurelian
Birincil kaynaklar
Trebellius Pollio, Tyranni triginta xv, xvi, xxx
Augustan History, Scriptores Historiae Augustae
Flavius Vopiscus, Divus Aurelianus xxii-xxx, xxxiii-xxxiv
İkincil kaynaklar
The Monkes Tale - Geoffrey Chaucer, Notes to the Canterbury Tales
Dış bağlantılar
Wikimedia Commonsta
Zenobia ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.
Cleopatra Selene
Zenobia ve Longinus
Vaballathus ve Zenobia
Zenobia: empress of Palmyra (267-272)
Zenobia as a third-century queen of Palmyra
Kategoriler: 240 doğumlular3. yüzyıl liderleri3. yüzyıl kadınlarıEmesa Kraliyet AilesiSuriyelilerPalmira İmparatorluğuAntik Yakın DoğuSuriye tarihiOtuz TiranÜçüncü Yüzyıl Krizi
قس اسپانیولی
Septimia Bathzabbai Zainib, más conocida como Zenobia (23 de diciembre 245 - 274), fue la segunda mujer del príncipe Odenato de Palmira y reina del Imperio de Palmira entre 267 y 272. Odenato (castellanización del nombre Odenat) era un príncipe cliente del Imperio romano, pero fue asesinado en el 267 y entonces Zenobia tomó las riendas del poder a nombre de su joven hijo heredero.
Aprovechando las disputas en el interior del imperio por la corona del mismo, el reino de Palmira se sublevó e intentó crear su propio imperio con la intención de dominar a los dos que le flanqueaban, el romano y el sasánida. También tenían el incentivo de aprovechar el vacío de poder que el Imperio sasánida aún no había alcanzado a llenar. Las campañas militares de Zenobia le permitieron crear un imperio que abarcaba toda el Asia Menor e incluso logró tomar Egipto con sus tropas en el año 269, ya que allí se había levantado un posible candidato al trono romano. Zenobia logró deponer al pretendiente y reclamó la corona del imperio para su hijo.
Gobernó Egipto hasta el año 272, cuando fue derrotada y enviada como rehén a Roma por el emperador Aureliano. A partir de este momento, el destino de Zenobia parece confuso. Existen múltiples teorías desde que una enfermedad acabó con la vida de Zenobia, hasta que fue una huelga de hambre o una decapitación la causa de su muerte. La versión más optimista cuenta que Aureliano quedó tan impresionado por Zenobia que la liberó, otorgándole una villa en Tibur (actual Tívoli, Italia) donde se convirtió en una filósofa destacada de la alta sociedad, viviendo con sus hijos como una matrona romana.
Contenido
1 Reina de Palmira
1.1 Las invasiones de Egipto y Anatolia
2 Referencias
3 Narrativa
4 Enlaces externos
Reina de Palmira
Zenobia se casó con el rey de Palmira Septimio Odenato por 258 como su segunda esposa. Ella tenía un hijastro llamado Hairan, hijo del primer matrimonio de Odenato.
Alrededor de 266 Odenato y Zenobia tuvieron un hijo, su segundo hijo, Lucius Iulius Aurelio Septimio Vaballathus Atenodoro, más conocido como Vabalato.
En 267, el marido de Zenobia y su hijastro fueron asesinados, cuando Vabalato tenía solo un año de edad, por lo que su madre sucedió a su esposo y gobernó Palmira. A Zenobia y su hijo le fueron otorgados los títulos honoríficos de Augusta y Augusto.
Zenobia fortificó y embelleció la ciudad de Palmira con una avenida custodiada por grandes columnas corintias de más de 15 metros de altura. Estatuas de héroes y de benefactores se encontraban por toda la ciudad, pidiendo a todos los nobles de la ciudad que mandaran esculpir sus estatuas y con ellas levantaran una columna en la que exhibirlas. Todos los notables de la ciudad, posaron ante los artistas para satisfacción de los ediles. En Palmira podían encontrarse cerca de doscientas estatuas en sus columnas y en las paredes del ágora.
También mandó erigir en el año 271 d.C. un par de estatuas de ella y de su difunto esposo. La ciudad que contaba con una población que superaba los 150.000 habitantes, estaba llena de hermosos templos, monumentos, jardines y edificios públicos, entre ellos destacaba el Templo del Sol. Las murallas que rodeaban la ciudad, según se decía, tenían 21 kilómetros de circunferencia.
Tras la muerte de Galieno en el año 268 d.C. y viendo que su sucesor, Claudio el Gótico, tenía que dedicar todos sus esfuerzos a contrarrestar una invasión goda, Zenobia sublevó al reino de Palmira e intentó crear su propio imperio, con la intención de dominar a los dos imperios que le flanqueaban, el Imperio Sasánida y el Imperio Romano.
Roma, envuelta en un nuevo periodo de caos debido a las distintas sucesiones, dejaba a la reina de Palmira, que estaba bien asentada en su reino, intentar aspirar a crear un tercer imperio que dominara a ambos.
Zenobia fue conquistando nuevos territorios, aumentando el territorio del Imperio de Palmira en memoria de su esposo y como un legado a su hijo. Su objetivo declarado era proteger el Imperio Romano de Oriente del Imperio sasánida, por la paz de Roma, sin embargo, sus esfuerzos aumentaron significativamente el poder de su trono.
Las invasiones de Egipto y Anatolia
En 269, Zenobia, su ejército, y el General Zabdas de Palmira conquistaron violentamente Egipto con la ayuda de su aliado egipcio, Timagenes, y su ejército. El prefecto romano de Egipto, Probus Tenagino y sus fuerzas, trataron de expulsarles de Egipto, pero el ejército de Zenobia capturó y decapitó a Probus. Zenobia se proclamó reina de Egipto y acuñó monedas con su nombre. En ese momento su reino se extendía desde el Nilo hasta el Éufrates.
El Imperio de Palmira en amarillo (año 271).
Después de estas incursiones iniciales, Zenobia llegó a ser conocida como "la reina guerrera" al dirigir a su ejército, demostrando ser buena jinete, capaz de caminar tres o cuatro millas con sus soldados a pie.
Zenobia hizo expediciones con su gran ejército y conquistó Anatolia hasta Ancira y Calcedonia, y más tarde Siria, Palestina y el Líbano. En su imperio de corta duración, Zenobia tomó rutas de comercio vitales para los romanos. El emperador Aureliano, subido al trono en el año 270, tras estabilizar la frontera del Danubio, decidió finalmente emprender una campaña militar contra Zenobia. Mandó algunas de sus fuerzas hacia Egipto y el grueso de su ejército hacia el este a través de Asia Menor. Zenobia contaba con un gran ejército, formado por sus arqueros y catafractos comandado por dos generales, Zabdas y Zabbai. Pero Aureliano conquistó Egipto y lanzó sus fuerzas hacia Siria.
Zenobia fue derrotada en Emesa (actual Homs), y se retiró a Palmira, donde fue sitiada por Aureliano. Palmira había hecho acopio de víveres y confiaba en la fuerza de sus excelentes arqueros, esperando resistir durante meses, pero gracias a los jefes árabes del desierto, que Zenobia había desdeñado, Aureliano venció la resistencia de la ciudad. Zenobia y su hijo se escaparon de allí en camello con la ayuda de los sasánidas, pero fueron capturados en el río Éufrates por los jinetes de Aureliano. El corto reinado de Zenobia sobre Egipto y el Imperio de Palmira habían terminado. Los palmiros restantes que se negaron a rendirse fueron capturados y ejecutados por órden de Aureliano.
Referencias
Eric M. Moormann, Wilfried Uitterhoeve. De Adriano a Zenobia: temas de historia clásica en literatura, música, artes plásticas y el teatro.
Narrativa
Jose Luis Corral (2011). La prisionera de Roma. pp. 792. ISBN 978-84-08-09951-2.
Tessa Korber (2000). La reina de las caravanas. ISBN 978-84-270-2529-5.
Enlaces externos
Wikimedia Commons alberga contenido multimedia sobre Zenobia.
Ver las calificaciones de la página
Evalúa este artículo
¿Qué es esto?
Confiable
Objetivo
Completo
Bien escrito
Estoy muy bien informado sobre este tema (opcional)
Enviar calificaciones
Categorías: Enemigos y aliados de la Antigua RomaGobernantes de Asia antigua
قس روسی
Зенобия Септимия (лат. Zenobia Septimia) (240—после 274) — вторая жена царя Пальмиры Одената II, который, признав себя вассалом Римской империи в 258 году, получил от императора в 261 году пост главнокомандующего на Востоке и был направлен римлянами против Сасанидов. Разбив персов, Оденат принял титул Август и присоединил к Пальмирскому царству обширные территории в Сирии.
После его убийства в 267 году, Зенобия приняла на себя бразды правления от имени их малолетнего сына Вабаллата. Зенобия, собственное имя которой предположительно по-арабски звучало как Зейнеб, а по-арамейски как Бат-Себин или как Бат-Заббай, была высокообразованной женщиной. Она пригласила философа-неоплатоника Лонгина для воспитания её сына, а затем назначила его министром. Зенобия оказывала также покровительство епископу Павлу из Самосаты. После того как император Галлиен отказал её сыну в подтверждении титулов, дарованных Оденату, Зенобия объявила о независимости от Рима и за короткое время подчинила своей власти всю Сирию, восточную часть Малой Азии и Египет.
Денарий царицы Зенобии
К этому времени Галлиен был убит, а наследовавший ему Клавдий II умер от чумы. Новый император Аврелиан выступил против Зенобии, разбил её войска в битвах при Антиохии и Эмесе и, в 272 году пленив Зенобию, вновь подчинил Пальмирское царство Римской империи. В 274 году во время триумфального шествия Аврелиана Зенобия была проведена через Рим в золотых цепях.
После этого она жила в поместье Тибур (современный Тиволи) возле Рима.
Интересные факты
Имя Зенобии в римском стиле: Iulia Aurelia Zenobia Septimia.
Имя Зенобии в арабском стиле: al-Zabba’ bint ‘Amr ibn al-Zarib ibn Hassan ibn Adhinat ibn al-Samida.
До начала XX века (например, в Энциклопедическом словаре Брокгауза и Ефрона) имя царицы писалось как Зеновия.
В честь царицы Зенобии назван красивоцветущий американский кустарник из семейства Вересковые — Зеновия (Zenobia).
Литература
Зенобия Септимия. — С. 213. // Словарь античности.— М.: СП «Внешсигма», 1992. — С.704. — ISBN 5-86290-008-X
Ссылки
Зенобия (царица) на Викискладе?
Зеновия // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
Категории: Персоналии по алфавитуИстория СирииЦарствующие королевыЖенщины-главы государств и правительствАвгустыТридцать тирановПравители Азии III века
zenobia
زنوبيا
زندگی
اذینه یا به رومی اودیناتوس شاه بومی تدمر و زیردست امپراتور روم شمرده میشد و حتی به هواخواهی از رومیان با شاپور یکم جنگیدهبود. ولی سرانجام سر از فرمان رومیان پیچید و پادشاهی مستقل را بنیاد نهاد. زنوبیا همسر دوم اودیناتوس بود که با مرگ شوهر در ۲۶۷ میلادی فرماندهی شورش را به دوش کشید و به زودی بر قلمرو آسیایی روم و نیز مصر دست یافت. با گشودن اسکندریه در سال ۲۷۰ میلادی وی پسرش وهباللات(به لاتین وابالاتوس) را پادشاه خواند. همچنین تناگینو پروبوس فرماندار رومی مصر را که کوشید دوباره بر مصر دست یازد پس از شکست دادن گردن زد. سرانجام اورلیانوس امپراتور روم با لشکرکشی به تدمر شورش زنوبیا را در هم شکست، تدمریان را کشتار نمود و زنوبیا و پسرش را به بند کشید و آنها را در نزدیکی رم به صورت گروگان نگهداشت. دربارهٔ سرنوشت او گفتههای چندیاست. گفته شده که در روم او را به زنجیر کشیدهاند. دربارهٔ چگونگی مردنش هم به همین سان داستانها ناهمگوناند. مرگ او را بر اثر گرسنگی، بیماری یا سر بریدن به دستور اورلیانوس نوشتهاند و حتی برخی گفتهاند که مورد توجه امپراتور قرار گرفت و همنشینش گشت.
خاستگاه نژادی او به درستی دانسته نیست و او را عرب، آرامی یا قبطیتبار انگاشتهاند. وی زادهٔ پالمیر(تدمر) در سوریه کنونی بود.
منبع
حسینعلی ممتحن، نهضت شعوبیه، جنبش ملی ایرانیان در برابر خلافت اموی و عباسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ISBN 964-445-566-5
Wikipedia contributors, "Zenobia," Wikipedia, The Free Encyclopedia, (accessed January 20, 2010).
ردهها: اهالی سوریهزادگان ۲۷۴ (میلادی)زادگان سده ۳ (میلادی)زنان نایبالسلطنه
قس عربی
زنوبیا أو الزباء (240 - حوالى 274) کانت ملکة تدمر، قادت مع زوجها أذینة عصیانا على الإمبراطوریة الرومانیة تمکنا خلاله من السیطرة على معظم سوریا. بعد وفاة زوجها قادت الإمبراطوریة التدمریة إلى غزو مصر لفترة وجیزة قبل أن یتمکن الإمبراطور أوریلیان من هزمها وأسرها إلى روما حیث سرعان ما توفیت لأسباب غامضة.
محتویات
العائلة والأصل
اسم زنوبیا الأصلی بالآرامیة کان بات زبای (בת זבי) أی بنت زبای. کما عرفت بالاتینیة باسم یولیا أوریلیا زنوبیا (Julia Aurelia Zenobia) وبالیونانیة سبتیما زنوبیا، کما عرفها العرب باسم الزباء. بالرغم من انحادرها من عائلة آرامیة، زعمت زنوبیا أنها ذات أصل بطلمی، مشبهة نفسها بکلیوبترا. ومن المؤکد أنها اعتنقت الیهودیة فی وقت ما من حیاتها کما مالت إلى تعالیم بولس الشمیشطی المسیحیة. بینما زعم الطبری أنها کانت من عمالیق العرب.
حکمها لتدمر
اغتیال أذینه
أثناء انشغال أذینه الثانی ملک تدمر بإنشاء مجلس السیناتورات تمهیدا للانفصال عن روما سرا ومتظاهرا بالولاء جهرا فإن القیصر وعن طریق العیون یعلم بالأمر فیقرر اغتیاله عن طریق أمراء آخرین یکنون الولاء لروما ویرغبون بتسلم حکم تدمر. کان على رأسهم معن) موینوس ابن اخت الملک أذینه. فی حفلة صاخبه یسقی أذینه وابنه حران الخمره ویدخل معاونیه لیقتلهما عام 267م. کونها صاحبة الحضانه فإن زنوبیا تتسلم الحکم الانتقالی باسم وهب الات وتأسر معن ومن ساعده ولکونها صاحبة أعلى سلطه تحکم علیهم بالإعدام وینفذ. کانت زنوبیا تصف معن بالبذئ وتسیطر زنوبیا بقوتها وتفرض هیبتها لتحکم تدمر.
تولی زنوبیا للسلطه
تولت المُلک وعمرها 14 عاما باسم ابنها وهب اللات، وأصبحت زنوبیا ملکة الملکات وتولت عرش المملکة وازدهرت تدمر فی عهدها وامتد نفوذها على جزء کبیر من الشرق. مع وجود ألقاب أخرى مثل "الملکه المحاربة" تعتمر زنوبیا خوذه أبوللو حین تحارب مع جیشها التدمری الذی فرض سیطرته جنوبأ وشرقأ وغربأ وتلبس الملکة زنوبیا العمامه الکسرویه حینما تقابل الوفود فی دیوانها الملکی.
توسعت مملکتها حتی شملت باقى مناطق سوریا وامتدت من شواطئ البسفور حتى النیل، وأطلقت علیها الإمبراطوریة الشرقیة مملکة تدمر وأصبحت أهم الممالک وأقواها فی الشرق على الإطلاق، مما دعى الإمبراطور الرومانی أورلیانوس للتفاوض مع الملکة زنوبیا لتأمین حدود امبراطوریتة ولوقف زحف جیوش تدمر مقابل الاعتراف بألقاب ابنها وامتیازاته الملکیة.
أصدرت الملکة زنوبیا العملة الخاصة ب تدمر وصکت النقود فی إنطاکیة وطبعت علیها صورة وهب اللات على وجه وعلى الوجه الثانی صورة الإمبراطور أورلیانوس، وأزالت من النقود صورة الإمبراطور ممیزة النقود السوریة التدمریة عن نقود روما، ووسعت مملکتها وضمت الکثیر من البلاد، لکن الإمبراطور الرومانی صمم على التصدی ل المملکة التدمریة القویة التی سیطرت على العدید من المناطق.
فی سنة 271م أرسل جیش قوی مجهز إلى أطراف المملکة وجیشاً آخر بقیادة الإمبراطور أورلیانوس نفسه توجه به إلى سوریا وآسیا الصغرى لیلتقی الجیشان وتدور معرکة کبیرة بین مملکة تدمر والامبراطوریة الرومانیة، احتل بروبوس أجزاء من جنوب المملکة فی أفریقیا وبلغ أورلیانوس أنطاکیة فی سوریا، وتواجه مع زنوبیا بتجهیزات کبیرة وهزمها هناک، مما جعلها تنسحب لتدمر وکان أورلیانوس قد بلغ مدینة حمص، فدارت بینهما معارک شرسة قدمت فیها زنوبیا الکثیر ودفع اورلیانوس بالمزید من القوات فی مواجهة جیش زنوبیا، تراجع جیشها إلى تدمر، فتقدم أورلیانوس إلى تدمر وحاصر أسوارها المنیعة حصاراً محکما، وکانت زنوبیا قد حصنت المدینة ووضعت على کل برج من أبراج السور إثنین أو ثلاثة من المجانیق تقذف بالحجارة المهاجمین لأسوارها وتمطرهم بقذائف النفط الملتهبة، والتی کانت تعرف بالنار الإغریقیة، وقاومت الغزاة بشجاعة معلنة القتال حتی الموت دفاعا عن مملکتها. عرض أورلیانوس علیها التسلیم وخروجها سالمة من المدینة النی لن تمس، لکنها رفضت ووضعت خطة وحاولت إعادة الالتفاف على جیش اورلیانس فتحصنت بالقرب من نهر الفرات إلا أنها وبعد معارک ضاریة وقعت فی الأسر ولاقاها أورلیانوس وهو فی میدان القتال فأحسن معاملتها وکان ذلک سنة 272م، ثم اصطحبها معه إلى روما ولم یقتلها بل قتل بعض کبار قادتها ومستشاریها بعد محاکمة أجریت لهم فی مدینة حمص. توفیت زنوبیا فی روما سنة 274 فی ضروف غامضة.
المصادر
↑ أ ب stoneman, 1995,2.
^ Ball, p. 78.
^ Choueiri, 2000, p. 35.
^ Teixidor,Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 218. ISBN 978-90-04-12418-9.
المراجع
Ball,Warwick (2001). Rome in the East: the transformation of an empire (Illustrated, reprint ed.). Routledge. ISBN 0-415-24357-2, 9780415243575.
Choueiri,Youssef M. (2000). Arab nationalism – a history: nation and state in the Arab world (Illustrated ed.). Wiley-Blackwell. ISBN 0-631-21729-0, 9780631217299.
Stoneman,Richard (1995). Palmyra and its empire: Zenobias revolt against Rome (Reprint, illustrated ed.). University of Michigan Press. ISBN 0-472-08315-5, 9780472083152.
Wilden,Anthony (1987). Man and woman, war and peace: the strategists companion (Illustrated ed.). Routledge. ISBN 0-7100-9867-7, 9780710098672.
تصنیفات: منتحراتمملکة تدمرتاریخ سوریاملکات سوریاتموالید القرن 3أمیراتوفیات القرن 3
قس عبری
זנוביה הייתה מלכתה של האימפריה הפלמירית במאה השלישית לספירה. היא עלתה לשלטון לאחר שאביה נהרג ובנו בן השנה ירש אותו. זנוביה ידועה במיוחד עקב הצלחתה לדחוק את הרומאים ולהרחיב את האימפריה עד מצרים, בה שלטה עד שנת 274. בשנה זו הקיסר הרומי אורליאנוס דיכא את המרד שהביא ליסודה של האימפריה ולקח את זנוביה בשבי. סיפור מותה זכה לגרסאות רבות. באחת מהן היא הובלה בשלשלאות זהב ברחובות רומא.
זנוביה נולדה בשנת 240. שנת מותה לא ידועה אך משערים שהדבר התרחש ב-274. דמותה מופיעה באמנות ושמה הפך לסמל לעמידה בפני הרומאים.
ראו גם
תדמור
ערך זה הוא קצרמר בנושא אישים. אתם מוזמנים לתרום לוויקיפדיה ולהרחיב אותו.
קטגוריות: קצרמר אישיםסוריםסוריה: היסטוריהאנשי המאה ה-3
قس ترکی آذری
Zenobia; ( d. 240 - ö. 274dən sonra) 3. əsrdə Suriyada hökm sürən Palmira İmperatorluğunun kraliçasi və Kral Septimius Odinatusun ikinci həyat yoldaşı.Kralın ölümüylə rəhbərliyi ələ keçirdi və əsir düşənə qədər imperatorluğu idarə etdi.Suriya, Livan, Fələstin, Misir və Anadolunun cənub və şərq bölgələrini idarəsi altına aldı.Roma İmperatoru Orelian tərəfindən imperatorluğu yıxılaraq, əsir alındı və İtaliyanın Tibur (Tivoli) şəhərində iqamətə məcbur edildi.
Mündəricat
Həyatı
Zenobia, Suriyanın Palmira şəhərində dünyaya gəlib və böyüdü.Latın və Yunan yazıçılar onu Zenobia kimi adlandırıblar.Onun Roman adı Julia Aurelia Zenobia və Yunancada Zēnobía (yunan. ἡ Ζηνοβία) və ya Septimia Zenobia kimi tanınır."Septimia"nı Septimius Odaenatus ilə evləndikdən sonra adına əlavə ediblər.Onun adının Aramicə forması Bat-Zabbai (arami. בת זבי) idi. Ərəbcə yazıçılara, o al-Zabbā (ərəb. الزباء) kimi tanınır.
Qalereya
Zenobianın dinar sikkələri
"Zenobia zəncirdə", Harriet Hosmerin əsəri
İstinadlar
↑ 1,0 1,1 1,2 stoneman, 1995,p. 2
Həmçinin bax
Commonsda Zenobiya ilə əlaqədar müxtəlif fayllar var.
Zenobia:Palmira imperatriçəsi(267–272)
Kateqoriyalar: Suriya tarixiHökmdarlarQədim Roma
قس یونانی
Η Ζηνοβία ήταν βασίλισσα της Παλμύρας (αραβικά: Ταντμόρ), ρωμαϊκής αποικίας στη σημερινή Συρία, που βασίλευσε από το 267 ή 268 μέχρι το 272 μ.Χ. Πέθανε μετά το 274 μ.Χ. Το πλήρες όνομά της είναι Σεπτιμία Ζηνοβία (αραμαϊκά: Znwoya Bat Zabbai).
Ζωή και δράση
Γεννημένη στην Παλμύρα, η Ζηνοβία ήταν μια μελαχρινή γυναίκα εκθαμβωτικής ομορφιάς, σαγηνευτική, ευφυής, θαρραλέα και υπέρμετρα φιλόδοξη, ένα πλάσμα ακαταμάχητα χαρισματικό. Ηταν μία από τις πιο μορφωμένες και γλωσσομαθείς γυναίκες της εποχής της - μιλούσε ελληνικά, λατινικά, αραμαϊκά, αιγυπτιακά και τις τοπικές διαλέκτους. Ήταν επιρρεπής στις απολαύσεις των αισθήσεων, αγαπούσε το θέατρο και παρακολουθούσε τα θεάματα στο ελληνικό θέατρο της πόλης.
Η Ζηνοβία ονειρευόταν να κάνει την πρωτεύουσά της Παλμύρα όχι μόνο εμπορικό, αλλά και πνευματικό κέντρο. Στη διάρκεια της πεντάχρονης βασιλείας της (267 - 272 μ.Χ.), κατόρθωσε να μετατρέψει την υποτελή στη Ρώμη πολιτεία της σε ανεξάρτητο βασίλειο και την Παλμύρα ως μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Ανατολής.
Ο σύζυγος της Ζηνοβίας Οδαίναθος, κυβερνήτης της Παλμύρας και υποτελής στη Ρώμη, όπως και ο πρεσβύτερος γιος και διάδοχός του Ηρωδιανός, δολοφονήθηκαν το 267 ή 268 μ.Χ. και η χήρα του Ζηνοβία ανέλαβε την αντιβασιλεία για λογαριασμό του νεαρού γιου της Ουαμπαλάτ, που ονομαζόταν στα ελληνικά Αθηνόδωρος.
Η Ζηνοβία, η οποία ισχυριζόταν ότι είχε την καταγωγή της από την Κλεοπάτρα της Αιγύπτου, κατέστησε τον εαυτό της βασίλισσα της Παλμύρας, παίρνοντας από μόνη της τον τίτλο της Αυγούστας. Αντίθετα με το δολοφονημένο σύζυγό της Οδαίναθο, η Ζηνοβία δεν ανεχόταν να παραμένει υποτελής στους Ρωμαίους. Το 269 μ.Χ. ξεκίνησε πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων, κατέλαβε πρώτα ολόκληρη τη Συρία και την Παλαιστίνη και στη συνέχεια την Αίγυπτο, κατόπιν κατέκτησε πολλές από τις ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολίας και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Ρώμη.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αυρηλιανός εξεστράτευσε εναντίον της Ζηνοβίας, νίκησε το 272 μ.Χ το στρατό της στην Αντιόχεια (σημερ. Αντάκυα, Τουρκία) και στην Εμεσα (σημερ. Χομς, Συρία) και πολιόρκησε την Παλμύρα.
Η Ζηνοβία και ο γιος της Ουαμπαλάτ προσπάθησαν να διαφύγουν από την πόλη, αιχμαλωτίστηκαν όμως κοντά στον ποταμό Ευφράτη και μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 272 μ.Χ. Κατά τη θριαμβευτική πομπή που έκανε ο Αυρηλιανός στη Ρώμη, η Ζηνοβία στολισμένη, κατά διαταγή του αυτοκράτορα, με τους πολύτιμους λίθους της και όλα τα κοσμήματά της, σύρθηκε δεμένη με χρυσές αλυσίδες πίσω από το άρμα του.
Εντυπωσιασμένος όμως ο Αυρηλιανός από την εκθαμβωτική ομορφιά της Ζηνοβίας, αλλά και το θάρρος της να ορθώσει το ανάστημά της κατά της Αυτοκρατορίας της Ρώμης, πρόσφερε σ’ αυτή την ελευθερία της. Στη Ρώμη, η έκπτωτη «βασίλισσα της ερήμου» παντρεύτηκε ένα Ρωμαίο συγκλητικό και πέρασε την υπόλοιπη ζωή της μέσα σε ανέσεις και πολυτέλεια στη ρωμαϊκή έπαυλή του κοντά στο σημερινό Τίβολι της Ιταλίας.
H Ζηνοβία στην τέχνη
Η ιστορία της θρυλικής βασίλισσας Ζηνοβίας έχει εμπνεύσει συνθέτες της όπερας, συγγραφείς και καλλιτέχνες. Ο βενετσιάνος ζωγράφος του 18ου αιώνα Τζοβάνι Μπατίστα Τιέπολο (1696 – 1770) φιλοτέχνησε το «Θρίαμβο του Αυρηλιανού ή η βασίλισσα Ζηνοβία ενώπιον του Αυρηλιανού» (1717), που βρίσκεται στο Μουσείο ντελ Πράδο της Μαδρίτης.
Και ο Αγγλο-γερμανός ζωγράφος Χέρμπερτ Σμαλτς (1857 – 1935) έχει φιλοτεχνήσει τη «Βασίλισσα Ζηνοβία να ατενίζει για τελευταία φορά την Παλμύρα».
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα «Ζηνοβία», τόμ. 26, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.
Michel de Grece: «Συρία: Ελληνικοί Απόηχοι», Εκδόσεις ΑΔΑΜ, Αθήνα, 1993.
Myriam Antaki/Mύριαμ Αντάκι: «Θυμάμαι την Παλμύρα» (μτφρ. ‘Εφη Κορομηλά), Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ Α.Ε., Αθήνα, 2005.
Βάνα Χαραλαμπίδου: "Τόποι του μύθου και της ιστορίας" (Κεφάλαιο "Παλμύρα: Το μυθικό βασίλειο της Ζηνοβίας"), Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, Αθήνα, 2006.
Κατηγορία: Αρχαία Συρία
قس انگلیسی
Zenobia (240 – c. 274) was a 3rd-century Queen of the Palmyrene Empire in Roman Syria. She led a famous revolt against the Roman Empire. The second wife of King Septimius Odaenathus, Zenobia became queen of the Palmyrene Empire following Odaenathus death in 267. By 269, Zenobia had expanded the empire, conquering Egypt and expelling the Roman prefect, Tenagino Probus, who was beheaded after he led an attempt to recapture the territory. She ruled over Egypt until 274, when she was defeated and taken as a hostage to Rome by Emperor Aurelian.
Contents
Family, ancestry and early life
Zenobia in Chains by Harriet Hosmer.
Zenobia was born and raised in Palmyra, Syria. Latin and Greek writers referred to her as Zenobia. Her Roman name was Julia Aurelia Zenobia and in Greek, she is known as Zēnobía (ἡ Ζηνοβία) or Septimia Zenobia, having added Septimia after marrying Septimius Odaenathus. The Aramaic form of her name was Bat-Zabbai (בת זבי), and this is how she signed her name. To Arabic writers she is known as al-Zabbā’ (الزباء).
She belonged to a family with Aramaic names. She herself claimed to be of the Seleucid line of the Cleopatras and the Ptolemies. Athanasius of Alexandria reported her being "a Jewess follower of Paul of Samosata", which explains her strained relationship with the rabbis. Later doubtful Arabic sources provide indications of her Arab descent. Al-Tabari, for example, writes that she belonged to the same tribe as her future husband, the Amlaqi, which was probably one of the four original tribes of Palmyra. According to him, Zenobias father, ‘Amr ibn al-Ẓarib, was the sheikh of the Amlaqi. After he was killed by members of the rival Tanukh tribal confederation, Zenobia became the head of the Amlaqis, leading them in their nomadic lifestyle to summer and winter pastures.
Her fathers Roman name was Julius Aurelius Zenobius, with the gentilicium Aurelius showing that his paternal ancestors received Roman citizenship under either Antoninus Pius (reigned 138–161), Marcus Aurelius (reigned 161–180) or Commodus (reigned 180–192). Zenobius was Governor of Palmyra in 229. Her fathers Greek name was Antiochus, according to scriptures found in Palmyra. However, according to the Augustan History (Aurel. 31.2), his name was Achilleus and his usurper was named Antiochus (Zos. 1.60.2). Traceable up to six generations, her fathers paternal ancestry includes Sampsiceramus, a Syrian chieftain who founded the Royal family of Emesa (modern Homs, Syria) and Gaius Julius Bassianus, a high priest from Emesa and father of Roman Empress Julia Domna.
Zenobia claimed to be a descendant of Dido, Queen of Carthage; Sampsiceramus, the King of Emesa; and the Ptolemaic Greek Queen Cleopatra VII of Egypt. Though there is no concrete evidence of this, she did have knowledge of the ancient Egyptian language, showed a predisposition towards Egyptian culture, and may have been part Egyptian through her mother. According to the Augustan History, an imperial declaration of hers in 269 was sent to the citizens of Alexandria, Egypt, describing the city as “my ancestral city”. This declaration only fits Vaballathus, the son of Zenobia. Historian Callinicus dedicated a ten-book history of Alexandria to a "Cleopatra", who can only be Zenobia.
Zenobia is thought to have descended from Sampsiceramus, Dido, and Cleopatra VII through Drusilla of Mauretania. Drusilla was a daughter of King Ptolemy of Mauretania and Queen Julia Urania of Mauretania. Drusilla’s mother most probably came from the Royal family of Emesa and married into the Mauretanian royal family. Drusilla’s paternal grandmother, the Queen of Mauretania Cleopatra Selene II, was a daughter of the Ptolemaic Greek Queen Cleopatra VII of Egypt and Roman triumvir Mark Antony. Drusilla’s paternal grandfather, the African King Juba II of Mauretania, claimed to be a descendant of the sister of the General of Carthage, Hannibal (Lucan. Pharsalia 8.287). Hannibal’s family, the Barcids, claimed to be descended from Dido’s younger brother.
Classical and Arabic sources describe Zenobia as beautiful and intelligent with a dark complexion, pearly white teeth, and bright black eyes. She was said to be even more beautiful than Cleopatra, differing though in her reputation for extreme chastity. Sources also describe Zenobia as carrying herself like a man, riding, hunting and drinking on occasion with her officers. Well educated and fluent in Greek, Aramaic, and Egyptian, with working knowledge of Latin, tradition (?) accords her renown for hosting literary salons and surrounding herself with philosophers and poets, the most famous of these being Cassius Longinus.
Queen of Palmyra
Inscription of Julius Aurelius Zenobius at Palmyra
Empires of the Mediterranean in 271.
The Palmyrene Empire under Zenobia is shown in yellow
Zenobia had married Septimius Odaenathus, the King of Palmyra, by 258; she was his second wife. She had a stepson, Hairan, a son from Odaenathus’ first marriage. There is an inscription, ‘the illustrious consul our lord’ at Palmyra, dedicated to Odaenathus by Zenobia. Around 266, Zenobia and Odaenathus had a son, his second child, Lucius Julius Aurelius Septimius Vaballathus Athenodorus. Her son Vaballathus (Latin from Aramaic והבלת, Wahballat "Gift of the Goddess") inherited the name of Odaenathus’ paternal grandfather.
In 267, Zenobia’s husband and stepson were assassinated. The titled heir, Vaballathus, was only a year old, so his mother succeeded her husband and ruled Palmyra. Zenobia bestowed upon herself and her son the honorific titles of Augusta and Augustus. Zenobia conquered new territories and increased the Palmyrene Empire in the memory of her husband and as a legacy to her son. Her stated goal was to protect the Eastern Roman Empire from the Sassanid Empire, for the peace of Rome; however, her efforts significantly increased the power of her own throne.
Invasions of Egypt and Anatolia
In 269 Zenobia, her army, and the Palmyrene General Zabdas violently conquered Egypt with help from their Egyptian ally, Timagenes, and his army. The Roman prefect of Egypt, Tenagino Probus and his forces, tried to expel them from Egypt, but Zenobias forces captured and beheaded Probus. She then proclaimed herself Queen of Egypt. After these initial forays, Zenobia became known as a "Warrior Queen". In leading her army, she displayed significant prowess: she was an able horse rider and would walk three or four miles with her foot soldiers.
Zenobia, with her large army, made expeditions and conquered Anatolia as far as Ancyra or Ankara and Chalcedon, followed by Syria, Palestine, and Lebanon. In her short-lived empire, Zenobia took the vital trade routes in these areas from the Romans. Roman Emperor Aurelian, who was at that time campaigning with his forces in the Gallic Empire, probably did recognise the authority of Zenobia and Vaballathus; however, this relationship began to break down when Aurelian began a military campaign to reunite the Roman Empire in 272–273. Aurelian and his forces left the Gallic Empire and arrived in Syria. The forces of Aurelian and Zenobia met and fought near Antioch. After a crushing defeat, the remaining Palmyrenes briefly fled into Antioch and then into Emesa.
Zenobia was unable to remove her treasury at Emesa before Aurelian successfully entered and besieged the city. Zenobia and her son escaped Emesa by camel with help from the Sassanids, but they were captured on the Euphrates River by Aurelian’s horsemen. Zenobia’s short-lived Egyptian kingdom and the Palmyrene Empire had ended. The remaining Palmyrenes who refused to surrender were captured by Aurelian and were executed on his orders. Among those who were put to death was Zenobias chief counselor and Greek sophist, Cassius Longinus.
Giovanni Battista Tiepolo, Triumph of Aurelian, 1717, Museo del Prado.
Rome
Zenobia and Vaballathus were taken as hostages to Rome by Aurelian. Vaballathus is presumed to have died on his way to Rome. In 274, Zenobia reportedly appeared in golden chains in Aurelian’s military triumph parade in Rome, in the presence of the senator Marcellus Petrus Nutenus. There are competing accounts of Zenobias own fate: some versions suggest that she died relatively soon after her arrival in Rome, whether through illness, hunger strike, or beheading. The happiest narrative, though, relates that Aurelian, impressed by her beauty and dignity and out of a desire for clemency, freed Zenobia and granted her an elegant villa in Tibur (modern Tivoli, Italy). She supposedly lived in luxury and became a prominent philosopher, socialite and Roman matron. Zenobia is said to have married a Roman governor and senator whose name is unknown, though there is reason to think it may have been Marcellus Petrus Nutenus. They reportedly had several daughters, whose names are also unknown, but who are reported to have married into Roman noble families. She is said to have had further descendants surviving into the 4th and 5th centuries. Evidence in support of there being descendants of Zenobia is offered by a name in an inscription found in Rome:needed the name of L. Septimia Patavinia Balbilla Tyria Nepotilla Odaenathiania incorporates the names of Zenobias first husband and son and may be suggestive of a possible family relationship (after the deaths of Odaenathus and his sons, Odaenathus had no descendants). Another possible descendant of Zenobia is Saint Zenobius of Florence, a Christian bishop who lived in the 5th century.
Zenobia in the arts
Queen Zenobias Last Look Upon Palmyra,
by Herbert Gustave Schmalz. Original on exhibit, Art Gallery of South Australia, Adelaide.
Operas
Zenobia (1694) by Tomaso Albinoni
Zenobia in Palmira (1789) by Pasquale Anfossi
Zenobia in Palmira (1790) by Giovanni Paisiello
Aureliano in Palmira (1813) by Gioachino Rossini
Zenobia (2007) by Mansour Rahbani
Literature
Chaucer tells a condensed story of Zenobias life in one of a series of "tragedies" in The Monks Tale.
The Living Wood (1947) by Louis de Wohl contains many references to Zenobia.
The Queen of the East (1956) by Alexander Baron
Beloved (1986) by Bertrice Small
Haley Elizabeth Garwood
The Chronicle of Zenobia: the Rebel Queen (2006) by Judith Weingarten
The Book of the City of Ladies"" by Christine de Pisan
Sculpture
Zenobia in Chains (1859) by Harriet Hosmer
Characters named for Zenobia
Zenobia has become a popular name for exotic or regal female characters in many other works, including Nathaniel Hawthornes The Blithedale Romance, P.G. Wodehouses Joy in the Morning, William Goldings Rites of Passage, Heinleins Stranger in a Strange Land, Surrealist author Gellu Naums Zenobia and in Robert E. Howards Conan series, Edward Goreys "Fletcher and Zenobia", and Zenobia/Zeena in Ethan Frome by Edith Wharton.
She is also an elfin Valkyrie in the Ragnarok (manhwa) series, and the name of a cruise liner in the video game Resident Evil: Revelations. which serves as the principal setting of the title. Zenobia is also the name of the primary continent of the Ogre Battle series and one of the "Undying" enemy Cieth in Final Fantasy XIII.
References
^ a b c stoneman, 1995,p. 2.
^ a b Teixidor, Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 218. ISBN 978-90-04-12418-9.
^ Teixidor, Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 201. ISBN 978-90-04-12418-9.
^ a b c d e f g Ball, p. 78.
^ Sue M. Sefscik. "Zenobia". Womens History. Retrieved 2008-04-01.
^ Choueiri, 2000, p. 35.
^ Teixidor, Javier (2005). A journey to Palmyra: collected essays to remember. Brill. p. 213. ISBN 978-90-04-12418-9.
^ Ball, Warwick. "Rome in the East" (Routledge, 2000).
^ Zenobia
Bibliography
Ball, Warwick (2001). Rome in the East: the transformation of an empire (Illustrated, reprint ed.). Routledge. ISBN 0-415-24357-2, 9780415243575.
Choueiri, Youssef M. (2000). Arab nationalism – a history: nation and state in the Arab world (Illustrated ed.). Wiley-Blackwell. ISBN 0-631-21729-0, 9780631217299.
Stoneman, Richard (1995). Palmyra and its empire: Zenobias revolt against Rome (Reprint, illustrated ed.). University of Michigan Press. ISBN 0-472-08315-5, 9780472083152.
Wilden, Anthony (1987). Man and woman, war and peace: the strategists companion (Illustrated ed.). Routledge. ISBN 0-7100-9867-7, 9780710098672.
Additional reading
Scriptores Historiae Augustae, Historia Augusta
The Monkes Tale – Geoffrey Chaucer, Notes to the Canterbury Tales
Zenobia of Palmyra: History, Myth and the Neo-Classical Imagination, Rex Winsbury, 2010, Duckworth, ISBN 978-0-7156-3853-8
External links
Wikimedia Commons has media related to: Zenobia
Wikisource has original works on the topic: Zenobia
Zenobia and Longinus
Vaballathus and Zenobia
Zenobia: empress of Palmyra (267–272)
Zenobia as a third-century queen of Palmyra
Zenobia-Halabiya fortress on Euphrates
View page ratings
Rate this page
Whats this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)
Submit ratings
Categories: Syrian peopleFemale regentsCrisis of the Third CenturyThirty TyrantsRoman rebels3rd-century birthsPalmyra3rd-century female rulersWomen in 3rd-century warfare3rd-century viceregal rulersRoyal Family of EmesaWomen in war in Asia
قس ترکی استانبولی
Zenobia; (d. 240- ö. 274den sonra) 3. yüzyılda Suriyede hüküm süren Palmira İmparatorluğunun kraliçesi ve Kral Septimius Odaenathusun ikinci karısı. Kralın ölümüyle yönetimi ele geçirdi ve esir düşene kadar imparatorluğu yönetti. Suriye, Lübnan, Filistin, Mısır ve Anadolunun güney ve doğu bölgelerini kontrolü altına aldı. Roma İmparatoru Aurelian tarafından imparatorluğu yıkılarak, esir alındı ve İtalyanın Tibur (Tivoli) şehrinde ikamete mecbur edildi.
Konu başlıkları
İlk dönemleri
Zenobia, Iulia (veya Julia) Aurelia Zenobia ismiyle 240 yılında doğdu. Arapça; Zenübya Bat Zaddai ya da (الزباء بنت عمرو بن الظرب بن حسان ابن أذینة بن السمیدع); Antik Yunanca; η Ζηνοβία, Türkçede ise Zennube veya Zeynep olarak bilinir. Ayrıca Zeynubiye, Zenobiya, Zabuniye, Zaynubiye, Zeyneb, Zeyno gibi isimlerle de bilinir. Aramicesi (İbrani Alfabesiyle) ספטמיא בת זבי נהירתא וזדקתא מלכתא dir.
Bazı kaynaklarda Xenobia veya Septimia Zenobia şeklinde geçmektedir. (Evlendikten sonra kocası Septimius Odaenathusdan Septimia ekini almıştır.) Resmi dökümanlarda Zenobia, Bat-Zabbai (Al-Zabbanın kızı) olarak adlandırılmıştır, Zenobia ve annesi Al-Zabba ismiyle anılmıştır, bunun anlamı "güzel, uzun saçlı biricik"dir. Zeynep ismi ise Arapça "Zeyn-u Eb" den birleştirilmiş bir kelime olup, "Babasının süsü" ya da "Babasının güzelliği" anlamına gelmektedir.
Babası Zabaii ben Selim veya Iulius (ya da Julius) Aurelius Zenobius 229 yılında Suriyede bir klan lideri iken, annesi muhtemelen Mısırlı idi. Babasının ismindeki Aurelius ibaresi onun atalarının Roma vatandaşlığını, Roma İmparatorları Antoninus Pius (görev yılları 138-161), Marcus Aurelius (görev yılları 161-180) veya Commodus (görev yılları 180-192) zamanlarından itibaren taşıdığını göstermekteydi. Zenobia, Palmira şehrinde doğdu ve büyüdü. Kesin olmamakla birlikte Zenobianın annesinin Mısırlı olması nedeniyle, Zenobianın Antik Mısır dilini ve kültürünü iyi bildiği düşünülmektedir. Palmirada yapılan son kazılarda babasının Antiochus şeklinde bir Yunan ismine de sahip olduğu bulunmuştur. Zenobia; Arap Emesa kraliyet ailesine mensuptu. Arap aristokrasisi içindeki bu aile Humus kökenliydi. Fas prensesi Julia Uranianın (Drusilla) ve Mısır kraliçesi VIII. Kleopatranın bu Emesa kraliyet soyundan olduğu bilinmektedir.
Zenobia, güzelliği ve zeki olması ile biliniyordu. Zenobia, koyu bir tene, inci beyazlığında dişlere, siyah ve parlak gözlere ve güzel bir yüze sahipti. Melodik ve güçlü bir sesi vardı. Antik Yunanca, Aramice, Arapça ve Latince bilmekte ve tarihe ilgi duymaktaydı. Homeros ve Eflatunun başta olmak üzere diğer Yunan yazarların da çalışmalarını takip etmekteydi. Avcılık ve içmek başlıca eğlencelerindendi.
Kraliçe olması ve yönetimi
Suriye Devletince basılmış posta pulu
Zenobia, 258 yılında Kral Septimius Odaenathusun ikinci karısı olarak evlendi. Odaenathusun ilk karısından olan oğlu Hairanın üvey annesi oldu. Odaenathus Romalıların bölgede zayıflamasıyla Palmira bölgesinin tek hakimi haline geldi, Zenobia ise kralın her zaman destekçisi oldu.
266 yılında Zenobia ve Odaenathusun oğulları Lucius Iulius Aurelius Septimius Vaballathus Athenodorus doğdu. Vaballathus (Arapça: وهب اللات Wahballāt "Tanrıçanın armağanı") Odaenathusun büyükbabasının adı idi.
267 yılında Zenobianın kocası Odaenathus ve oğlu Hairan suikaste uğrayarak öldüler. Vaballathus henüz bir yaşındaydı ve Zenobia yönetimi ele aldı. İlk işi oğlu ve kendisi için isimlerine onursal Augusta ve Augustus eklerini almak oldu.
Zenobia Palmira İmparatorluğunun hakimiyet alanını kısa sürede genişletmeye başladı. Roma İmparatorluğunu Sasani İmparatorluğunun saldırılarından koruması bir müddet de olsa Romalılarla barış içinde olmasını sağladı.
269 yılında Palmira ordusu, Zenobia ve General Zabdas komutasında kanlı bir şekilde Mısıra girdi. Romalı komutan Tenagino Probusun kuvvetleri Palmiralıları Mısırdan çıkarmayı denediyse de başarılı olamadı. Zenobia kendisini "Mısır Kraliçesi" ilan etti. Zenobia askerlerle birlikte at sürmesi ve kilometrelerce yürümesi dolayısıyla "Savaşçı Kraliçe" olarak anıldı.
Zenobianın ordusu Anadolunun Ankara ve Kalkedon yakınlarına kadar olan bölgeleri kontrol altına aldı. Ardından Suriye, Filistin ve Lübnan tamamen ele geçirildi. Böylece Roma İmparatorluğunun denetiminde olan ticaret yollarının tümü kontrol altına alınarak Palmira İmparatorluğuna katılmıştı.
İmparatorluğun yıkılması, kraliçenin esareti ve ölümü
Roma İmparatoru Aurelian, batıda Galya İmparatorluğuna sefer düzenlemekle meşguldü, Palmiralıların hakimiyetini kabul etmemekle birlikte geçici bir barış içerisindeydi. Nitekim Galyadaki askeri başarıları sonrasında doğu topraklarını tekrar ele geçirmek üzere harekete geçti. Kuvvetlerini Suriyeye sevketmeye başladı. Aurelianın kuvvetleri ve Zenobia Antakya yakınlarında karşılaştı ve çarpıştı. Bozulan Palmira kuvvetleri Antakya ve Emesa şehirlerine çekildi. Zenobia, Roma ordusu ulaşmadan Emesadaki hazinelerini naklettirdi. Kraliçe ve oğlu deve üzerinde Sasanilerden yardım istemek üzere kaçarken, Romalı süvarilerce Fırat nehri yakınlarında yakalandı. Palmira ise Roma kuvvetlerine teslim oldu ve imparatorluk sona erdirildi.
Zenobia ve Vaballathus, Aurelian tarafından Romaya esir olarak götürülmek üzere yola çıkartıldı. Vaballathus, Roma yolunda öldü. 274 yılında Aurelianın Romada düzenlediği zafer geçidinde Zenobia altından zincirlerle bağlanmış bir şekilde Romalı vatandaşlara gösterildi. Zerafeti ve güzelliğiyle Romalıları etkileyen Zenobiaya imparator tarafından hayatı garanti edildi ve Tiburda (Tivoli) iyi koşullarda yaşaması sağlandı. Oldukça iyi koşullarda yaşamını sürdüren Zenobia, Romada sosyal bir elit, filozof ve saygı duyulan bir hükümdar olarak kabul gördü. Adı bilinmeyen bir Roma valisi ve senatörü ile evlendi.
Zenobianın bundan sonraki yaşamı hakkında elde kesin bilgiler yoktur. Bazı araştırmacılara göre 4. yüzyıla kadar yaşamını huzur içinde sürdürdüğü, bazılarına göre ise Aurelian bozgunu sonrası henüz Palmirada iken suikaste uğrayarak öldüğü kabul edilmektedir. Bazı araştırmacılar ise 5. yüzyılda yaşayan Azize Floransalı Zenobiusun (Saint Zenobius of Florence) kraliçe Zenobia olduğunu ileri sürmektedirler.
Kitaplar
Geoffrey Chaucer, "The Monks Prologue and Tale", The Canterbury Tales, vv. 359-486
Beloved, Bertrice Smallın Zenobianın hayatını anlatan tarihi romanı. ISBN 0-345-32785-3
Louis de Wohlin romanı The Living Wood
The Chronicle of Zenobia: the Rebel Queen, Judith Weingartenden (Pegasus 2006).
Haley Elizabeth Garwood, Zenobia (2005, ISBN 0-9649721-3-5)
"Hand maiden of Palmyra," Fleur Reynoldsdan. Kraliçe Zenobia hakkında roman.
Ayrıca bakınız
Palmira İmparatorluğu
Palmira
Aurelian
Birincil kaynaklar
Trebellius Pollio, Tyranni triginta xv, xvi, xxx
Augustan History, Scriptores Historiae Augustae
Flavius Vopiscus, Divus Aurelianus xxii-xxx, xxxiii-xxxiv
İkincil kaynaklar
The Monkes Tale - Geoffrey Chaucer, Notes to the Canterbury Tales
Dış bağlantılar
Wikimedia Commonsta
Zenobia ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.
Cleopatra Selene
Zenobia ve Longinus
Vaballathus ve Zenobia
Zenobia: empress of Palmyra (267-272)
Zenobia as a third-century queen of Palmyra
Kategoriler: 240 doğumlular3. yüzyıl liderleri3. yüzyıl kadınlarıEmesa Kraliyet AilesiSuriyelilerPalmira İmparatorluğuAntik Yakın DoğuSuriye tarihiOtuz TiranÜçüncü Yüzyıl Krizi
قس اسپانیولی
Septimia Bathzabbai Zainib, más conocida como Zenobia (23 de diciembre 245 - 274), fue la segunda mujer del príncipe Odenato de Palmira y reina del Imperio de Palmira entre 267 y 272. Odenato (castellanización del nombre Odenat) era un príncipe cliente del Imperio romano, pero fue asesinado en el 267 y entonces Zenobia tomó las riendas del poder a nombre de su joven hijo heredero.
Aprovechando las disputas en el interior del imperio por la corona del mismo, el reino de Palmira se sublevó e intentó crear su propio imperio con la intención de dominar a los dos que le flanqueaban, el romano y el sasánida. También tenían el incentivo de aprovechar el vacío de poder que el Imperio sasánida aún no había alcanzado a llenar. Las campañas militares de Zenobia le permitieron crear un imperio que abarcaba toda el Asia Menor e incluso logró tomar Egipto con sus tropas en el año 269, ya que allí se había levantado un posible candidato al trono romano. Zenobia logró deponer al pretendiente y reclamó la corona del imperio para su hijo.
Gobernó Egipto hasta el año 272, cuando fue derrotada y enviada como rehén a Roma por el emperador Aureliano. A partir de este momento, el destino de Zenobia parece confuso. Existen múltiples teorías desde que una enfermedad acabó con la vida de Zenobia, hasta que fue una huelga de hambre o una decapitación la causa de su muerte. La versión más optimista cuenta que Aureliano quedó tan impresionado por Zenobia que la liberó, otorgándole una villa en Tibur (actual Tívoli, Italia) donde se convirtió en una filósofa destacada de la alta sociedad, viviendo con sus hijos como una matrona romana.
Contenido
1 Reina de Palmira
1.1 Las invasiones de Egipto y Anatolia
2 Referencias
3 Narrativa
4 Enlaces externos
Reina de Palmira
Zenobia se casó con el rey de Palmira Septimio Odenato por 258 como su segunda esposa. Ella tenía un hijastro llamado Hairan, hijo del primer matrimonio de Odenato.
Alrededor de 266 Odenato y Zenobia tuvieron un hijo, su segundo hijo, Lucius Iulius Aurelio Septimio Vaballathus Atenodoro, más conocido como Vabalato.
En 267, el marido de Zenobia y su hijastro fueron asesinados, cuando Vabalato tenía solo un año de edad, por lo que su madre sucedió a su esposo y gobernó Palmira. A Zenobia y su hijo le fueron otorgados los títulos honoríficos de Augusta y Augusto.
Zenobia fortificó y embelleció la ciudad de Palmira con una avenida custodiada por grandes columnas corintias de más de 15 metros de altura. Estatuas de héroes y de benefactores se encontraban por toda la ciudad, pidiendo a todos los nobles de la ciudad que mandaran esculpir sus estatuas y con ellas levantaran una columna en la que exhibirlas. Todos los notables de la ciudad, posaron ante los artistas para satisfacción de los ediles. En Palmira podían encontrarse cerca de doscientas estatuas en sus columnas y en las paredes del ágora.
También mandó erigir en el año 271 d.C. un par de estatuas de ella y de su difunto esposo. La ciudad que contaba con una población que superaba los 150.000 habitantes, estaba llena de hermosos templos, monumentos, jardines y edificios públicos, entre ellos destacaba el Templo del Sol. Las murallas que rodeaban la ciudad, según se decía, tenían 21 kilómetros de circunferencia.
Tras la muerte de Galieno en el año 268 d.C. y viendo que su sucesor, Claudio el Gótico, tenía que dedicar todos sus esfuerzos a contrarrestar una invasión goda, Zenobia sublevó al reino de Palmira e intentó crear su propio imperio, con la intención de dominar a los dos imperios que le flanqueaban, el Imperio Sasánida y el Imperio Romano.
Roma, envuelta en un nuevo periodo de caos debido a las distintas sucesiones, dejaba a la reina de Palmira, que estaba bien asentada en su reino, intentar aspirar a crear un tercer imperio que dominara a ambos.
Zenobia fue conquistando nuevos territorios, aumentando el territorio del Imperio de Palmira en memoria de su esposo y como un legado a su hijo. Su objetivo declarado era proteger el Imperio Romano de Oriente del Imperio sasánida, por la paz de Roma, sin embargo, sus esfuerzos aumentaron significativamente el poder de su trono.
Las invasiones de Egipto y Anatolia
En 269, Zenobia, su ejército, y el General Zabdas de Palmira conquistaron violentamente Egipto con la ayuda de su aliado egipcio, Timagenes, y su ejército. El prefecto romano de Egipto, Probus Tenagino y sus fuerzas, trataron de expulsarles de Egipto, pero el ejército de Zenobia capturó y decapitó a Probus. Zenobia se proclamó reina de Egipto y acuñó monedas con su nombre. En ese momento su reino se extendía desde el Nilo hasta el Éufrates.
El Imperio de Palmira en amarillo (año 271).
Después de estas incursiones iniciales, Zenobia llegó a ser conocida como "la reina guerrera" al dirigir a su ejército, demostrando ser buena jinete, capaz de caminar tres o cuatro millas con sus soldados a pie.
Zenobia hizo expediciones con su gran ejército y conquistó Anatolia hasta Ancira y Calcedonia, y más tarde Siria, Palestina y el Líbano. En su imperio de corta duración, Zenobia tomó rutas de comercio vitales para los romanos. El emperador Aureliano, subido al trono en el año 270, tras estabilizar la frontera del Danubio, decidió finalmente emprender una campaña militar contra Zenobia. Mandó algunas de sus fuerzas hacia Egipto y el grueso de su ejército hacia el este a través de Asia Menor. Zenobia contaba con un gran ejército, formado por sus arqueros y catafractos comandado por dos generales, Zabdas y Zabbai. Pero Aureliano conquistó Egipto y lanzó sus fuerzas hacia Siria.
Zenobia fue derrotada en Emesa (actual Homs), y se retiró a Palmira, donde fue sitiada por Aureliano. Palmira había hecho acopio de víveres y confiaba en la fuerza de sus excelentes arqueros, esperando resistir durante meses, pero gracias a los jefes árabes del desierto, que Zenobia había desdeñado, Aureliano venció la resistencia de la ciudad. Zenobia y su hijo se escaparon de allí en camello con la ayuda de los sasánidas, pero fueron capturados en el río Éufrates por los jinetes de Aureliano. El corto reinado de Zenobia sobre Egipto y el Imperio de Palmira habían terminado. Los palmiros restantes que se negaron a rendirse fueron capturados y ejecutados por órden de Aureliano.
Referencias
Eric M. Moormann, Wilfried Uitterhoeve. De Adriano a Zenobia: temas de historia clásica en literatura, música, artes plásticas y el teatro.
Narrativa
Jose Luis Corral (2011). La prisionera de Roma. pp. 792. ISBN 978-84-08-09951-2.
Tessa Korber (2000). La reina de las caravanas. ISBN 978-84-270-2529-5.
Enlaces externos
Wikimedia Commons alberga contenido multimedia sobre Zenobia.
Ver las calificaciones de la página
Evalúa este artículo
¿Qué es esto?
Confiable
Objetivo
Completo
Bien escrito
Estoy muy bien informado sobre este tema (opcional)
Enviar calificaciones
Categorías: Enemigos y aliados de la Antigua RomaGobernantes de Asia antigua
قس روسی
Зенобия Септимия (лат. Zenobia Septimia) (240—после 274) — вторая жена царя Пальмиры Одената II, который, признав себя вассалом Римской империи в 258 году, получил от императора в 261 году пост главнокомандующего на Востоке и был направлен римлянами против Сасанидов. Разбив персов, Оденат принял титул Август и присоединил к Пальмирскому царству обширные территории в Сирии.
После его убийства в 267 году, Зенобия приняла на себя бразды правления от имени их малолетнего сына Вабаллата. Зенобия, собственное имя которой предположительно по-арабски звучало как Зейнеб, а по-арамейски как Бат-Себин или как Бат-Заббай, была высокообразованной женщиной. Она пригласила философа-неоплатоника Лонгина для воспитания её сына, а затем назначила его министром. Зенобия оказывала также покровительство епископу Павлу из Самосаты. После того как император Галлиен отказал её сыну в подтверждении титулов, дарованных Оденату, Зенобия объявила о независимости от Рима и за короткое время подчинила своей власти всю Сирию, восточную часть Малой Азии и Египет.
Денарий царицы Зенобии
К этому времени Галлиен был убит, а наследовавший ему Клавдий II умер от чумы. Новый император Аврелиан выступил против Зенобии, разбил её войска в битвах при Антиохии и Эмесе и, в 272 году пленив Зенобию, вновь подчинил Пальмирское царство Римской империи. В 274 году во время триумфального шествия Аврелиана Зенобия была проведена через Рим в золотых цепях.
После этого она жила в поместье Тибур (современный Тиволи) возле Рима.
Интересные факты
Имя Зенобии в римском стиле: Iulia Aurelia Zenobia Septimia.
Имя Зенобии в арабском стиле: al-Zabba’ bint ‘Amr ibn al-Zarib ibn Hassan ibn Adhinat ibn al-Samida.
До начала XX века (например, в Энциклопедическом словаре Брокгауза и Ефрона) имя царицы писалось как Зеновия.
В честь царицы Зенобии назван красивоцветущий американский кустарник из семейства Вересковые — Зеновия (Zenobia).
Литература
Зенобия Септимия. — С. 213. // Словарь античности.— М.: СП «Внешсигма», 1992. — С.704. — ISBN 5-86290-008-X
Ссылки
Зенобия (царица) на Викискладе?
Зеновия // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
Категории: Персоналии по алфавитуИстория СирииЦарствующие королевыЖенщины-главы государств и правительствАвгустыТридцать тирановПравители Азии III века
zenobia
زنوبيا
نمایش تصویر
اطلاعات بیشتر واژه
آواشناسی:
منبع:
واژهنامه آزاد
معادل ابجد:
76
شمارگان هجا:
دیگر زبان ها
انگلیسی
zenobia
عربی
زنوبيا