سهروردی
license
98
1276
100
معنی کلمه سهروردی
معنی واژه سهروردی
suhrawardi
|
سهروردی
معنی:
شهاب الدین یحیی ابن حبش بن امیرک ابوالفتوح سهروردی، ملقب به شهاب‌الدین ، شیخ اشراق ، شیخ مقتول و شیخ شهید(۵۴۹ - ۵۸۷ ق / ۱۱۵۴ - ۱۱۹۱ م) فیلسوف نامدار کرد ایرانی است.
محتویات
زندگی
قابل اعتمادترین منبع برای مطالعه زندگی‌نامه سهروردی کتاب نزهه الارواح و روضه الافراح است که تاریخ فلسفه‌ای است و به دستِ یکی از مهم‌ترین شارحان آثار سهروردی، شمس‌الدین شهروزی نوشته شده‌است. اصل عربی این کتاب هنوز در ایران منتشر نشده است.
شهاب‌الدین سهروردی در سال ۵۴۹ هجری قمری/۱۱۵۵ میلادی در دهکده سهرورد از قیدار زنجان واقع در ایران زاده شد. وی تحصیلات مقدماتی را که شامل حکمت، منطق و اصول فقه بود در نزد مجدالدین جیلی استادِ فخر رازی در مراغه آموخت و در علوم حکمی و فلسفی سرآمد شد و بقوت ذکا، وحدت ذهن و نیک اندیشی بر بسیاری از علوم اطلاع یافت. سهروردی بعد از آن به اصفهان، که در آن زمان مهم‌ترین مرکز علمی و فکری در سرتاسر ایران بود، رفت و تحصیلات صوری خود را در محضر ظهیرالدین قاری به نهایت رسانید. در گزارش‌ها معروف است که یکی از هم‌درسان وی، فخر‌الدین رازی، که از بزرگترین مخالفان فلسفه بود، چون چندی بعد از آن زمان، و بعد از مرگ سهروردی، نسخه‌ای از کتاب تلویحات وی را به او دادند آن را بوسید و به یادِ همدرس قدیمش در مراغه اشک ریخت.
سهروردی پس از پایان تحصیلات رسمی، به سفر در داخل ایران پرداخت، و از بسیاری از مشایخ تصوف دیدن کرد.در واقع، در همین دوره بود که سهروردی شیفته راه تصوف گشت و دوره‌های درازی را به اعتکاف و عبادت و تفکر گذراند. او همچنین سفرهایش را گسترش داد و به آناتولی و شامات رسید، و چنان‌چه از گزارش‌ها برمی‌آید، مناظر شام در سوریه کنونی او را بسیار مجذوب خود نمود. در یکی از سفرها از دمشق به حلب رفت و در آنجا با ملک ظاهر پسر صلاح الدین ایوبی (سردار معروف مسلمانان در جنگ‌های صلیبی ) دیدار کرد.ملک ظاهر که محبت شدیدی نسبت به صوفیان و دانشمندان داشت، مجذوب این حکیم جوان شد و از وی خواست که در دربار وی در حلب ماندگار شود. سهروردی نیز که عشق شدیدی نسبت به مناظر آن دیار داشت، شادمانه پیشنهاد ملک ظاهر را پذیرفت و در دربار او ماند.در همین شهر حلب بود که وی کار بزرگ خویش، یعنی، حکمةالاشراق را به پایان برد.
اما سخن گفتن‌های بی پرده و بی احتیاط بودن وی در بیان معتقدات باطنی در برابر همگان، و زیرکی و هوشمندی فراوان وی که سبب آن می‌شد که با هر کس بحث کند، بر وی پیروز شود، و نیز استادی وی در فلسفه و تصوف، از عواملی بود که دشمنان فراوانی مخصوصا از میان علمای قشری برای سهروردی فراهم آورد.
وفات
عاقبت به دستاویز آن که وی سخنانی برخلاف اصول دین می‌گوید، از ملک ظاهر خواستند که او را به قتل برساند، و چون وی از اجابت خواسته آنها خودداری کرد، به صلاح الدین ایوبی شکایت بردند. متعصبان او را به الحاد متهم کردند و علمای حلب خون او را مباح شمردند.
صلاح‌الدین که به تازگی سوریه را از دست صلیبیون بیرون آورده بود و برای حفظ اعتبار خود به تایید علمای دین احتیاج داشت، ناچار در برابر درخواست ایشان تسلیم شد.
به همین دلیل، پسرش ملک ظاهر تحت فشار قرار گرفت و ناگزیر سهروردی را در سال ۵ رجب ۵۸۷ هجری قمری به زندان افکند و شیخ همان جا از دنیا رفت. وی در هنگام مرگ، ۳۸ سال داشت و مزار ایشان در مسجد امام سهرودی شهر حلب می باشد. علت مستقیم وفات وی معلوم نیست.(البته مشهور آن است که سهروردی به دلیل گرسنگی از دنیا رفت.)
بزرگداشت
روز بزرگداشت ایشان به تائید مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران ، ۸ مرداد هرسال برابر با ۲۹ ژوئیه می باشد که در این روز همایش ها، بزرگداشتها و یادبودهایی برای ایشان برگزار می شود .
خصوصیات اجتماعی
رفتار سهروردی خالی از غرابت نبوده است چنانکه در عین کناره گیری از خلق و خلوت گزینی، اهل بحث و مناظره و جدل بوده است و شاید اگر این میل در او نبود ناگزیر از افشای سر ربوبیت نمی شد و تعصب قشریان را بر نمی انگیخت و جان خویش بر سر این کار نمی نهاد. 1 سدیدالدین (معروف به ابن رفیقه) نگاه مردمان آن زمان نسبت به سهروردی را به زیبایی نقل می کند: « روزی با شیخ شهاب‌الدین در مسجد جامع میافارقین راه می‌رفتیم، او جبه کوتاهِ آسمانی رنگی پوشیده بود و فوطه تابیده‌ای را به سر بسته بود، یکی از دوستان مرا با او دید. مرا به کناری کشید و گفت: مگر کسی نبود با او راه بروی که با این خربنده حرکت می‌کنی! گفتم ساکت باش، مگر او را نمی‌شناسی؟ گفت: نه او را نمی شناسم. گفتم: این عالم وقت و حکیم عصر است، این جوان پریشان ظاهر شهاب‌الدین سهروردی است. در موردش گویند که شیخ به مقامات عالیه و نهایت مکاشفه رسیده و صاحب کرامات و خوارق عادات گردیده است.» 2 با اندکی تحقیق در منابع تاریخی، می توان دریافت که شناخت مردمان آن دوره مشابه روایتی بود که نقل گردید. و سهرودی را به ژنده پوشی و حتی بعضی به دیوانگی می خواندند.
فلسفه اشراق
سهروردی کسی است که مکتب فلسفی اشراق را بوجود آورد که بعد از مرگش وسعت یافت. او نظریه خود را در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم ارائه کرد. سهروردی را رهبر افلاطونیان جهان اسلام لقب داده‌اند. او خود فلسفه اش را حکمت اشراق نامیده بود که به معنای درخشندگی و برآمدن آفتاب است و اقوام لاتین آن را aurora consurgens نام نهاده اند. اما این تفکر فلسفه خاص افلاطونی نیست و در آن آرای افلاطون و ارسطو و نوافلاطونیان و زرتشت و هرمس و اسطوره تحوت و آرای نخستین صوفیان مسلمان در هم آمیخته است.
مکتب سهروردی هم فلسفه هست و هم نیست. فلسفه است از این جهت که به عقل اعتقاد دارد، اما عقل را تنها مرجع شناخت نمی‌داند. عرفان است از این نظر که کشف و شهود و اشراق را شریف ترین و بلندمرتبه ترین مرحله شناخت می‌شناسد. او به سختی بر ابن سینا می تازد و از کلیات و مثل افلاطون دفاع می‌کند. بر وجودشناسی ابن سینا ایراد می‌گیرد که چرا اظهار داشته که در هر شئ موجود، وجود امری حقیقی است و ماهیت امری اعتباری، و برای تحقق محتاج وجود است. در حالی که طبق حکمت اشراق، ماهیت امری حقیقی است و وجود امری اعتباری.
امروزه حکیم دینانی با پژوهش و معرفی بهتر سهروردی و حکمت اشراق با مجموعه ای از تالیفات در قالب کتاب و مقاله مانند «شعاع اندیشه و شهود در فلسفه سهروردی» مروج اندیشه های اوست.
نورالانوار
سهروردی وجودشناسی خود را «نورالانوار» نام داده است. همان حقیقت الهی که درجه روشنی آن چشم را کور می‌کند. نور را نمی‌توان با کمک چیز دیگر و نسبت به آن تعریف کرد، زیرا تمام اشیا با نور آشکار می‌شوند و طبعا باید با نور تعریف شوند. «نورالانوار» یا «نور مطلق» همان وجود مطلق است و تمام موجودات، وجود خود را از این منبع کسب کرده اند و جهان هستی چیزی جز مراتب و درجات گوناگون روشنایی و تاریکی نیست. به همین دلیل سلسله مراتب موجودات بستگی به درجه نزدیکی آن ها با «نورالانوار» دارد، یعنی به میزان درجه «اشراق» و نوری که از نورالانوار به آن ها می‌رسد.
آثار
فهرست کامل آثار فارسی و عربی شهاب الدین یحیی سهروردی با استفاده از فهرست شهرزوری و مقایسه آن با فهرست (ریتر) در دائرةالمعارف اسلامیه بشرح زیر آمده‌است:
۱- المشارع و المطارحات، در منطق، طبیعیات، الهیات.
۲- التلویحات.
۳- حکمةالاشراق، در دو بخش. بخش نخست، در سه مقاله در منطق، بخش دوم در الهیات در پنج مقاله. (این کتاب مهم‌ترین تألیف سهروردی می‌باشد و مذهب و مسلک فلسفی او را بخوبی روشن مینماید).
۴- اللمحات، کتاب مختصر و کوچکی در سه فن از حکمت، یعنی: طبیعیات، الهیات و منطق.
۵- الالواح المعادیه، در دانشهای حکمت و اصطلاحات فلسفه.
۶- الهیاکل النوریه، یا هیاکل النور. این کتاب مشتمل بر آراء و نظریه‌های فلسفی می‌باشد، بر مسلک و ذوق اشراقی. سهروردی نخست آن را به زبان عربی نگاشته و سپس خود آن را به پارسی ترجمه کرده‌است.
۷- المقاومات، رساله مختصری است که سهروردی خود آن را به منزله ذیل یا ملحقات التلویحات قرار داده‌است.
۸- الرمز المومی(رمز مومی) هیچیک از نویسندگانی که آثار و تألیف‌های سهروردی را یاد کرده‌اند، از این کتاب نامی نبرده‌اند، جز شهروزی که آن را در فهرست سهروردی آورده‌است.
۹- المبدء والمعاد. این کتاب به زبان پارسی است، و کسی جز شهرزوری از آن یاد نکرده‌است.
۱۰- بستان القلوب، کتاب مختصری است در حکمت، سهروردی آن را برای گروهی از یاران و پیروان مکتب خود به زبان پارسی در اصفهان نگاشته‌است.
۱۱- طوراق الانوار، این کتاب را شهرزوری یاد کرده، ولی ریتر از آن نام نبرده‌است.
۱۲- التنقیحات فی الاصول، این کتاب در فهرست شهرزوری آمده ولی ریتر از قلم انداخته‌است.
۱۳- کلمةالتصوف. شهرزوری این کتاب را با این نام در فهرست خود آورده، و ریتر آنرا بنام (مقامات الصوفیه) یاد کرده‌است.
۱۴- البارقات الالهیة، شهرزوری این را در فهرست خود آورده و ریتر از آن نام نبرده‌است.
۱۵- النفحات المساویة، شهرزوری در فهرست خود یاد کرده و ریتر نام آن را نیاورده.
۱۶- لوامع الانوار.
۱۷- الرقم القدسی.
۱۸- اعتقاد الحکما.
۱۹- کتاب الصبر. نام این چهار کتاب اخیر در فهرست شهرزوری آمده و در فهرست ریتر دیده نمی‌شود.
۲۰- رسالة العشق، شهرزوری این کتاب را بدین نام آورده‌است، ولی ریتر آنرا بنام «مونس العشاق» یاد کرده‌است. این کتاب به زبان فارسی است.
۲۱- رساله در حالة طفولیت، این رساله به زبان فارسی است. شهرزوری آنرا یاد کرده و ریتر آنرا نیاورده‌است.
۲۳- رساله روزی با جماعت صوفیان، این رساله نیز به زبان پارسی است. در فهرست شهرزوری آمده و از ریتر دیده نمی‌شود.
۲۴- رساله عقل، این نیز به زبان پارسی است، در فهرست شهرروزی آمده، و در فهرست ریتر دیده نمی‌شود.
۲۵- شرح رساله «آواز پر جبرئیل» این رساله هم به زبان پارسی است.
۲۶- رساله پرتو نامه، مختصری در حکمت به زبان پارسی است، سهروردی در آن به شرح بعضی اصطلاحات فلسفی پرداخته‌است.
۲۷- رساله لغت موران، داستان‌هائی است، رمزی که سهروردی آن را به زبان پارسی نگاشته‌است.
۲۸- رساله غربةالغربیة، شهرزوری این را به همین نام یاد کرده‌است، اما ریتر آنرا بنام (الغربةالغربیة) آورده‌است. داستانی است که سهروردی آن را به رمز به عربی نگاشته و در نگارش آن از رساله (حی بن یقطان) این سینا مایه گرفته، و یا بر آن منوال نگاشته‌است.
۲۹- رساله صفیر سیمرغ، که به پارسی است.
۳۰- رسالةالطیر، شهرزوری نام این رساله را چنین نگاشته، ولی ریتر نام آنرا (ترجمه رساله طیر) نوشته‌است. این رساله ترجمه پارسی رسالةالطیر ابن سینا می‌باشد که سهروردی خود نگاشته‌است.
۳۱- رساله تفسیر آیات «من کتاب الله و خبر عن رسول الله». این رساله را شهرزوری یاد کرده و ریتر از آن نام نبرده‌است.
۳۲- التسبیحات و دعوات الکواکب. شهرزوری این کتاب را بهمین نام در فهرست خود آورده، اما در فهرست ریتر کتابی بدین نام نیامده‌است. ریتر مجموعه رساله‌ها و نوشته‌ها و نوشته‌های سهروردی را که در این نوع بوده، یکجا تحت عنوان (الواردات و التقدیسات) در فهرست خود آورده‌است و احتمال داده می‌شود که کتاب التسبیحات.... نیز جزء مجموعه مزبور باشد.
۳۳- ادعیة متفرقه. در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۳۴- الدعوة الشمسیة. شهرزوری از این کتاب یاد کرده‌است.
۳۵- السراج الوهاج. شهرزوری این کتاب را در فهرست خود آورده‌است، اما خودش درباره صحت نسبت این کتاب به سهروردی تردید نموده‌است، زیرا می‌گوید: (والاظهر انه لیس له) درست تر آنست که این کتاب از او نباشد.
۳۶- الواردات الالهیة بتحیرات الکواکب و تسبیحاتها. این کتاب تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۳۷- مکاتبات الی الملوک و المشایخ، این را نیز شهرزوری نام برده‌است.
۳۸- کتاب فی السیمیاء. این کتابها را شهرزوری نام برده، اما نامهای ویژه آنها را تعیین نکرده و نوشته‌است این کتابها به سهروردی منسوب می‌باشد.
۳۹- الالواح، این کتاب را شهرزوری یک بار (شماره ۵) در فهرست خود یاد کرده که به زبان عربی است و اکنون بار دوم در اینجا آورده‌است که به زبان پارسی است. (سهروردی خود این کتاب را به هر دو زبان نگاشته، یا به یک زبان نگاشته و سپس به زبان دیگر ترجمه کرده‌است).
۴۰- تسبیحات العقول و النفوس والعناصر. تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۴۱- الهیاکل. این کتاب را شهرزوری در فهرست خود یکبار بنام (هیاکل النور) یاد کرده و می‌گوید به زبان عربی است و بار دیگر به عنوان الهیاکل آورده‌است و می‌گوید به زبان پارسی است. این را نیز سهروردی خود به هر دو زبان پارسی و عربی نگاشته‌است.
۴۲- شرح الاشارات. پارسی است. تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۴۳- کشف الغطاء لاخوان الصفا. این کتاب در فهرست ریتر آمده و در شهرزوری مذکور نمی‌باشد.
۴۴- الکلمات الذوقیه و النکات الشوقیه، یا «رسالةالابراج» این کتاب نیز تنها در فهرست ریتر آمده‌است.
۴۵- رساله (این رساله عنوان ندارد) تنها در فهرست ریتر آمده‌است. ریتر نوشته‌است: موضوعهائی که در این رساله از آنها بحث شده، عبارت است از جسم، حرکت، ربوبیة(الهی)معاد، وحی و الهام.
۴۶- مختصر کوچکی در حکمت: شهرزوری این را یاد نکرده، ولی در فهرست ریتر آمده‌است، و می‌گوید: سهروردی در این رساله از فنون سه گانه حکمت یعنی منطق، طبیعیات و الهیات بحث می‌کند.
۴۷- شهرزوری و ریتر منظومه‌های کوتاه و بلند عربی از سهروردی نقل کرده‌اند که در موضوعهای فلسفی و اخلاقی یا عرفانی می‌باشد، نظیر قصیده عربی مشهور ابن سینا: سقطت الیک من.... که مطلع یکی از آنها این بیت می‌باشد.
ابداً تحن الیکم الارواح - و وصالکم ریحانها والروح
سروده‌ها و کلمات قصار
شهرزوری نوشته‌است که شیخ شهاب الدین یحیی سهروردی بر سبیل تفنن به فارسی نیز شعر می‌گفته‌است.اشعار نسبتا زیادی از او به زبان عربی در دست است.اشعار فارسی او بیشتر قطعه و دوبیتی هستند که برخی از آنها در متن داستان های فلسفی کوتاه او آمده اند. این رباعی در تذکره‌ها از او مشهور است:
هان تا سر رشته خرد گم نکنی خود را ز برای نیک و بد گم نکنی
رهرو توئی و راه توئی منزل تو هشدار که راه خود به خود گم نکنی
در وصیت نامه سهروردی به نقل از دینانی آمده است: «وقتی خواستی قرآن بخوانی، به گونه ای بخوان که تو گویی فقط برای تو نازل شده نه کس دیگری...».
پانویس
↑ خبرگزاری کتاب ایران، ، اشراق یعنی سپیده صبحگاهی، طلیعه فجر- اعتقاد دینانی درباره سهروردی.
↑
↑ مجسمه سازی
↑ مجله حافظ - شماره 24 - شناختی از کرد و کردستان
↑ موسسه کرمانج
↑ سرشنا سان بیجاری - بیجار گروس کردستان Bijarpersons2
↑ sarkhon.ir - پیشمرگان کردستان/پاسداران آب وخاک واستقلال
↑ دانشمند گروسی محمدبن عبداالله بن محمدبن سهروردی و شهاب الدین سهروردی » پورتال رسمی شهرستان بیجار- وب سایت رسمی شهرستان بیجار
↑ گردشگری کردستان - تصوف و طریقه های آن
↑ مجله آینه پژوهش - شماره 93 - معرفی های اجمالی
↑ کردستان سرزمین زیبایی‌های طبیعی و تاریخی
↑ مشاهیر کردستان « به تور
↑ فرهنگ فارسی دکتر معین
↑ بانک جامع مدفن اولیا، دانشمندان، بزرگان و مشاهیر، مدفن، مدفن سهروردی در حلب
↑ دانشنامه رشد
↑ مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، دانلود فایل pdf رویدادهای مهم و تاریخی، تقویم سال هجری شمسی با درج مناسبتها
↑ خبرآنلاین، هشتم مرداد، همایش بزرگداشت روز سهروردی در سهرورد
↑ کتاب ملاصدرا تالیف هانری کربن
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، ص ۳۳
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، ص ۳۳
↑ محمدرضا فشاهی، * سهروردی
↑ Ontology
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، صص ۳۴-۳۵
↑ خبرگزاری کتاب ایران، ، وصیت سهروردی به نقل از دینانی.
جستارهای وابسته
حکمت‌الاشراق
دینانی
منابع
این مقاله شامل بخش‌هایی به قلم محمد معین (درگذشته در ۲۱ تیر ۱۳۵۰) است. حقوق معنوی آن بخش‌ها برای محمد معین محفوظ است.
۱ فرهنگ فارسی دکتر معین
۲دانشنامه رشد
3سهروردی
4 کتاب ملاصدرا تالیف هانری کربن ترجمه ذبیح الله منصوری
سه حکیم مسلمان، تالیف سید حسین نصر، ترجمه احمد آرام،۱۳۴۵
Nasr, Seyyed Hossein, and Leaman, Oliver (eds), History of Islamic Philosophy, Ansarian Publications - Qum, Iran, 1993. ISBN 964-438-307-9
ن • ب • و
تصوف
ن • ب • و
فیلسوفان مسلمان
ن • ب • و
ادبیات فارسی
ن • ب • و
فلسفه اسلامی
رده‌های صفحه: فیلسوفان مسلمان فیلسوفان فارسی‌زبان کردهافیلسوفان کرد اعدام‌شدگان اهل ایران اهالی سهروردت اریخ اسلام دانشمندان اهل ایران درگذشتگان ۱۱۹۱ (میلادی)درگذشتگان ۵۷۸ (قمری)زادگان ۱۱۵۵ (میلادی)زادگان ۵۴۹ (قمری)عالمان مقتول فیلسوفان اهل ایران
قس عربی
أبو الفتوح یحیى بن حبش بن أمیرک السهروردی ویلقب بـ "شهاب الدین"، واشتهر بالشیخ المقتول تمییزاً له عن صوفیین آخرین هما: شهاب الدین أبو حفص عمر السهروردی البغدادی (632هـ)، مؤلف کتاب «عوارف المعارف» فی التصوف، وصاحب الطریقة السهروردیة، أما الآخر فهو أبو النجیب السهروردی (ت:563هـ).
وأبو الفتوح فیلسوف إشراقی، شافعی المذهب، ولد فی سهرورد الواقعة شمال غربی إیران، وقرأ کتب الدین والحکمة ونشأ فی مراغة وسافر إلى حلب وبغداد , حیث کان مقتله بأمر صلاح الدین بعد أن نسب البعض إلیه الفساد المعتقد ولتوهم صلاح الدین أن السهروردی یفتن ابنه بالکفر والخروج عن الدین وکان مقتله ب قلعة حلب سنة 586 هـ، مع أنه کان من کبار المتصوفة فی زمانه ومن أفقه علماء عصره بأمور الدین والفلسفة والمنطق والحکمة ویسمی مذهبه الذی عرف به "حکمة الإشراق" وله کتاب بهذا الاسم. ومن کتبه أیضا رسائل فی اعتقادات الحکماء وهیاکل النور.
یعد مؤسسا للفکر الفلسفی الإشراقی، الذی یدعو إلى الوصول للمعرفة عن طریق الذوق والکشف الروحانی، بخلاف التوجه الفلسفی العام والمستدل بالتقصی والتحلیل البرهانی، جمع بین عدة توجهات فلسفیة من الیونان ومصر وغیرها کنماذج فلسفیة لتوضیح الفلسفة الإشراقیة، أکبر من دعى إلى التأمل الروحانی من بین الفلاسفة المسلمین کما عرف عنه بعدم الاقتناع بالمصادر بل بأسلوب التفکیر الذاتی والنفسی, ویحکی ابن أبی أصیبعة فی کتابه )عیون الأنباء فی طبقات الأطباء ٫ص ٦٤١ ( فیقول ما مختصره عن السهروردی:" کان أوحد فی العلوم الحکمیة، جامعاً للفنون الفلسفیة، بارعاً فی الأصول الفلکیة، مفرط الذکاء، جید الفطرة، فصیح العبارة، لم یناظر أحداً إلا بزّه، ولم یباحث محصلاً إلا أربى علیه، وکان علمه أکثر من عقله. فلما أتى إلى حلب وناظر بها الفقهاء کثر تشنیعهم علیه. وعملوا محاضر بکفره وسیروها إلى دمشق إلى الملک الناصر صلاح الدین. فبعث صلاح الدین إلى ولده الملک الظاهر بحلب کتابا فی حقه بخط القاضی الفاضل یقول فیه إن هذا الشاب السهروردی لا بد من قتله، ولا سبیل أن یطلق ولا یبقى بوجه من الوجوه، ولما بلغ شهاب الدین السهروردی ذلک، وأیقن أنه یقتل، ولیس جهة إلى الإفراج عنه اختار أنه یترک فی مکان مفرد ویمنع من الطعام والشراب إلى أن یلقى الله تعالى ففعل به ذلک. وکان ذلک فی أواخر سنة ست وثمانین وخمسمائة بقلعة حلب 586 هـ 1190م ".
لکن اختلف فی موته الکتاب فی تاریخ الفلاسفة فمنهم من ذکر أنه قتل عن طریق الجوع ومنعه من الطعام ومنهم من قال بالسیف کما قیل أنه أحرق لکن اجتمعوا على أنه حکم علیة بالإعدام بتهمة الإلحاد والزندقة. ، وبعد ذلک بعدة سنوات کان ابن رشد فی قرطبة یعانی من نفس المصیر.
مصادر
^ وفیات الأعیان، ابن خلکان
^ الأعلام، الزرکلی
مراجع
التزاعات المادیة بالفلسفة العربیة الإسلامیة للکاتب حسین مروة
کتاب التلمیحات للسهروردی
ع · ن · تفلاسفة العصور الوسطى
أوغسطینوس · بوثیوس (en) · الکندی · إریوجنا (en) · الرازی · الجاحظ · الفارابی · ابن مسرة · العامری · ابن مسکویه · إخوان الصفا · ابن الهیثم · أبو الریحان البیرونی · ابن سینا · ابن حزم · روسیلنیوس (en) · أنسلم من کانتربری (en) · الغزالی · برنارد من شارتریس (en) · عین القضاة الهمدانی · ابن باجة · هیو من سانت فیکتور (en) · جیلبرت دی لا بوریه (en) · أبلار · جرسونیدس · ابن ملکا · ریتشارد من سانت فیکتور (en) · ابن طفیل · موسى بن میمون · ألکسندر من هیلز (en) · ابن رشد · ابن سبعین · آلان دی لیل (en) · شهاب الدین السهروردی · موفق الدین عبد اللطیف البغدادی · ابن عربی · روبرت غروستست (en) · ألبیرتوس ماغنوس · أثیر الدین الأبهری · نصیر الدین الطوسی · زکریا القزوینی · روجر باکون · بونافنتور (en) · توما الأکوینی · هنری من غنت (en) · رامون لول · غودفری من فونتینس (en) · قطب الدین الشیرازی · جیلس من روما (en) · رشید الدین الهمذانی · فخر الدین الرازی · ابن تیمیة · دونز سکوتوس (en) · ولیام الأوکامی · نیکول أورسمه (en) · جان بوردان (en) · ابن خلدون · باسیلیوس بیساریون (en) · جمستوس بلیثو (en) · فرانشیسکو دی فیتوریا (en)
تصنیفات: موالید 1155وفیات 1191علماء إیرانیون تاریخ إسلامی فلاسفة فرس حلبیون فلاسفة مسلمون
قس آلمانی
Schihabuddin Yahya as-Suhrawardi (arabisch شهاب الدین یحیى السهروردی, DMG Šihābu d-Dīn Yaḥyā as-Suhrawardī; * 1153 in Suhraward in der persischen Provinz Zandschan; † 1191 in Aleppo) war ein islamischer Mystiker (siehe auch Sufismus). Er wird oft al-maqtul (der Getötete) genannt, um ihn nicht mit den beiden anderen Suhrawardis zu verwechseln, die bei der Bildung der Sufi-Orden und der Systematisierung mystischer Lehren eine entscheidende Rolle spielten. Seine Anhänger nennen ihn Scheich al-ischraq (Meister der Erleuchtung).
Inhaltsverzeichnis
1 Leben
2 Lehre
3 Tod
4 Erbe
5 Werke
6 Literatur
7 Siehe auch
8 Weblinks
Leben
Nach anfänglichen Studien zieht Suhrawardi durch die zentralen Gebiete des Islam. Angezogen durch den Ayyubiden-Herrscher al-Malik az-Zahir, der Sufis und Gelehrte fördert, lässt er sich schließlich in Aleppo nieder. Dort erreicht er schon in jungen Jahren einen hohen Bekanntheitsgrad durch seine mystisch-philosophischen Gedanken, die er in ununterbrochener Folge auf Arabisch und Persisch niederschreibt. Dabei verwendet er teilweise einen philosophischen Stil, andere Schriften verfasst er in Form von Parabeln.
Lehre
Suhrawardi gilt als der "Meister der Philosophie der Erleuchtung". Seine Lehren über die Lichttheologie diskutiert er in fast fünfzig verschiedenen Werken; dabei beschreibt er das Wesen Gottes als das überall in seiner Schöpfung verstreute Licht. Es lassen sich bei dieser Lehre Einflüsse von und gleichzeitig Kritik an der peripatetischen Philosophie und an Avicenna erkennen. Auch lassen sich Elemente der griechischen Philosophie, der hermetischen Philosophie, der Weisheit des alten Ägyptens und des Iran ausmachen.
Tod
Von den geistlichen Juristen (faqih) in Aleppo wird der junge mystische Philosoph Suhrawardi sehr gefürchtet. Diese können schließlich den Herrscher al-Malik az-Zahir mit Hilfe von dessen Vater Saladin davon überzeugen, dass Suhrawardi eine gefährliche Person sei. Er wird daraufhin gefangengenommen und im Alter von 38 Jahren im Kerker (daher sein Beiname der Getötete) hingerichtet.
Erbe
Die Philosophie Suhrawardis wird später hauptsächlich von Schia-Philosophen übernommen. Auf diese Weise stellt sie im späten Mittelalter ein wichtiges Element in der persisch-philosophischen Tradition dar. Mullah Sadra von Schiraz ist beispielsweise tief von Suhrawardis Gedankengut beeinflusst.
Perser, die später nach Indien auswandern, nehmen die Philosophie der Erleuchtung mit und lehren sie dort in den indischen mystischen Zirkeln. Große Anteile dieses Einflusses erkennt man zum Beispiel bei dem orthodoxen Mystiker Mir Dard im 18. Jahrhundert, der Gott mit Licht gleichsetzt.
Werke
Suhrawardis wichtigste Werke sind:
Hikmat al-ischraq (Philosophie der Erleuchtung)
Hayakil an-nur (Die Licht-Altäre)
Aql-i surch (Der Rote Intellekt)
Auaz-i par-i Dschibril (Der Klang der Schwinge Gabriels)
Qissat al-ghurba al-gharbiya (Die Erzählung vom westlichen Exil)
Lughat-i muran (Die Sprache der Ameisen)
Safir-i Simurgh (Das Flöten des Simurgh)
Waridat (Gebete)
Taqdisat (Heiligungen)
Literatur
Armin Eschraghi: Der mystische Pfad zu Gott. ʿUmar as-Suhrawardīs Schrift „Der versiegelte Wein“. Einleitung, Text und Übersetzung. In: Islamkundliche Untersuchungen. 300, 2011 (Originaltitel: Ar-rahīq al-maḫtūm) (Inhaltsverzeichnis).
Bettina Löber: Das Rauschen der Flügel Gabriels - Drei Erzählungen des "Meisters der Erleuchtung" Suhrawardi. DRP Rosenkreuz Verlag, Birnbach 2006
Henry Corbin: Die smaragdene Vision. Der Lichtmensch im persischen Sufismus. Diederichs Verlag 1989, Kapitel III (Sonne zur Mitternacht und Himmelspol)
Henry Corbin: En Islam iranien. Sohrawardi et les Platoniciens de Perse. Éditions Gallimard 1971
Henry Corbin: Sohravardi. Le Livre de la Sagesse Orientale. Éditions Verdier, Collection "Islam spirituelle" 1986.
Annemarie Schimmel: Mystische Dimensionen des Islam. Die Geschichte des Sufismus. Diederichs Verlag 1992, Kapitel Theosophischer Sufismus
Mehdi Amin Razavi: Suhrawardi and the School of Illumination. Curzon Press 1997.
Henry Corbin: Mundus Imaginalis; or the imaginary and the imaginal
Siehe auch
Illuminationsphilosophie
Weblinks
Literatur von und über Suhrawardi im Katalog der Deutschen Nationalbibliothek
Roxanne Marcotte: Suhrawardi. In: Edward N. Zalta (Hrsg.): Stanford Encyclopedia of Philosophy. (englisch, inklusive Literaturangaben)
Esfandiar Tabari: Eine methodische Untersuchung zur Kritik und Rationalität bei Suhrawardi im Kontext der europäischen Philosophie, Universität Stuttgart 2007.
Normdaten (Person): PND: 119031671 | LCCN: n79121685 | VIAF: 86440217 | Wikipedia-Personensuche
Kategorien: Islamischer PhilosophIslamischer Theologe (12. Jahrhundert)SufiTheosophPerserGeboren 1153Gestorben 1191Mann
قس کاتالان
"Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash as-Suhrawardī (Persian: شهاب‌الدین سهروردی, also known as Sohrevardi) was a Kurdish or Persian philosopher, a Sufi and founder of the Illuminationist philosophy or "Oriental Theosophy", an important school in Islamic mysticism that drew upon Zoroastrian and Platonic ideas. The "Orient" of his "Oriental Theosophy" symbolises spiritual light and knowledge.He is sometimes given the honorific title Shaikh al-Ishraq or "Master of Illumination" and sometimes is called Shaikh al-Maqtul, the "Murdered Sheikh", referring to his execution for heresy.
Contents
Life
Suhraward or Suhrabard is a village located between the present-day towns of Zanjan and Bijar where Suhrawardi was born in 1155. This Kurdish inhabited region in present-day northwestern Iran was controlled by the Kurds up to the 10th century and its inhabitants were mainly mystics. He learned wisdom and jurisprudence in Maragheh (located today in the East Azarbaijan Province of Iran). His teacher was Majd al-Din Jaili who was also Imam Fakhr Razi’s teacher. He then went to Iraq and Syria for several years and developed his knowledge while he was there.
His life spanned a period of less than forty years during which he produced a series of highly assured works that established him as the founder of a new school of philosophy, sometimes called "Illuminism" (hikmat al-Ishraq). According to Henry Corbin, Suhrawardi "came later to be called the Master of Oriental theosophy (Shaikh-i-Ishraq) because his great aim was the renaissance of ancient Iranian wisdom".
In 1186, at the age of thirty-two, he completed his magnum opus “The Philosophy of Illumination.”
There are several contradictory reports of his death. The most commonly held view is that he was executed sometime between 1191 and 1208 in Aleppo on charges of cultivating Batini teachings and philosophy, by the order of al-Malik al-Zahir, son of Saladin. Others traditions hold that he starved himself to death, others till that he was suffocated or thrown from the wall of the fortress, then burned.
Teachings
Arising out of the peripatetic philosophy as developed by Ibn Sina (Avicenna), Suhrawardis illuminationist philosophy is critical of several of his positions and radically departs from him in the creation of a symbolic language (mainly derived from ancient Iranian culture or Farhang-e Khosravani) to give expression to his wisdom (hikma).
Suhrawardi taught a complex and profound emanationist cosmology, in which all creation is a successive outflow from the original Supreme Light of Lights (Nur al-Anwar). The fundamental of his philosophy is pure immaterial light, than which nothing is more manifest, that unfolds from the light of lights in a descending order of ever-diminishing intensity and, through complex interaction, gives rise to a "horizontal" array of lights, similar in conception to Platonic forms, that governs the species of mundane reality. In other words, the universe and all levels of existence are but varying degrees of Light - the light and the darkness. In his division of bodies, he categorizes objects in terms of their reception or non-reception of light.
Suhrawardi considers a previous existence for every soul in the angelic domain before descending to the realm of the body. The soul is divided into two parts, one remaining in heaven and the other descending into the dungeon of the body. The human soul is always sad because it has been divorced from its other half. Therefore, it aspires to become united with it again. The soul can only reach felicity again when it is united with the celestial part, which has remained in heaven. He holds that the soul should seek felicity by detaching itself from its tenebrous body and worldly matters and access the world of immaterial lights. The souls of the gnostics and saints, after leaving the body, ascend even above the angelic world to enjoy proximity to the Supreme Light, which is the only absolute Reality.
Suhrawardi elaborated the neo-Platonic idea of an independent intermediary world, the imaginal world (alam-e mithal). His views have exerted a powerful influence down to this day, particularly through Mulla Sadra’s combined peripatetic and illuminationist description of reality.
Influence
Suhrawardis Illuminationist project was to have far-reaching consequences for Islamic philosophy in Shiite Iran. His teachings had a strong influence on subsequent esoteric Iranian thought and the idea of “Decisive Necessity” is believed to be one of the most important innovations of in the history of logical philosophical speculation, stressed by the majority of Muslim logicians and philosophers. In the seventeenth century it was to initiate an Illuminationist Zoroastrian revival in the figure of Azar Kayvan.
Suhrawardi and pre-Islamic Iranian Thought
Suhrawardi uses pre-Islamic Iranian gnosis, synthesising it with Greek and Islamic wisdom. He believed that the ancient Persians wisdom was shared by Greek philosophers such as Plato as well as by the Egyptian Hermes and considered his philosophy of illumination a rediscovery of this ancient wisdom. According to Nasr, Suhrawardi provides an important link between the thought of pre-Islamic and post-Islamic Iran and a harmonious synthesis between the two.
In the Alwah Imadi he offers an esoteric intrepretation of Ferdowsis Epic of Kings (Shah Nama) in which figures such as Fereydun, Zahak, Kay Khusraw and Jamshid are seen as manifestations of the divine light. Seyyed Hossein Nasr states: "Alwah Imadi is one of the most brilliant works of Suhrawardi in which the tales of ancient Persia and the wisdom of gnosis of antiquity in the context of the estoteric meaning of the Quran have been synthesized.".(pg16).
In the Partwa Nama he makes extensive use of Zoroastrian symbolism and his elaborate anegeology is also based on Zoroastrian models. The supreme light he calls both by its Quranic and Mazdean names, al-nur al-azam (the Supreme Light) and Vohuman (Bahman). Suhrawardi refers to the hukamayi-fars (Persian Philosophers) as major practitioners of his Ishraqi wisdom and to Zoroaster, Jamasp, Goshtasp, Kay Khusraw, Frashostar and Bozorgmehr as possessors of this ancient wisdom.
Among symbols and concepts used by Suhrawardi are: minu (incorporeal world), Giti (Corporeal World), Surush (messenger, Gabriel), Farvardin (the lower world), Gawhar (Pure sessense), Bahram, Hurakhsh (the Sun), Shahriyar (archetype of species), Isfahbad (Light in the body), Amordad (Zoroastrian Angel), Shahrivar (Zoroastrian Angel), and the Kiyyani Khwarnah. According to Suhrawardi: "Once the soul becomes illuminated and strong through the rays of divine light, it reachers the throne of Kiyani and becomes fully grounded in power and prosperity".
Writings
Suhrawardi left over 50 writings in Persian and Arabic.
Persian Writings
Partaw Nama ("Treatise on Illumination")
Hayakal al-Nur" al-Suhrawardi Shihaboddin Yahya (1154–91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (The Persian version appears in oeuvres vol. III.)
Alwah-i imadi ("The tablets dedicated to Imad al-Din")
Lughat-i Muran ("The language of Termites")
Risalat al-Tayr ("The treatise of the Bird")
Safir-i Simurgh ("The Calling of the Simurgh")
Ruzi ba jamaat Sufiyaan ("A day with the community of Sufis")
Fi halat al-tifulliyah ("Treatise on the state of the childhood")
Awaz-i par-i Jebrail ("The Chant of the Wing of Gabriel")
Aql-i Surkh ("The Red Intellect")
Fi Haqiqat al-Ishaq ("On the reality of love")
Bustan al-Qolub ("The Garden of the Heart")
Arabic Writings
Kitab al-talwihat
Kitab al-moqawamat
Kitab al-mashari wal-motarahat, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1976; vol II: I. Le Livre de la Théosophie oriental
(Kitab Hikmat al-ishraq). 2. Le Symbole de foi des philosophes. 3. Le Récit de lExil occidental, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977; vol III: oeuvres en persan, Persian texts edited with introduction in Persian by S.H. Nasr, introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977. (Only the metaphysics of the three texts in Vol. I were published.) Vol. III contains a Persian version of the Hayakil al-nur, ed. and trans. H. Corbin
LArchange empourpré: quinze traités et récits mystiques, Paris: Fayard, 1976, contains translations of most of the texts in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, plus four others. Corbin provides introductions to each treatise, and includes several extracts from commentaries on the texts. W.M. Thackston, Jr, The Mystical and Visionary Treatises of Shihabuddin Yahya Suhrawardi, London: Octagon Press, 1982, provides an English translation of most of the treatises in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, which eschews all but the most basic annotation; it is therefore less useful than Corbins translation from a philosophical point of view)
Mantiq al-talwihat, ed. A.A. Fayyaz, Tehran: Tehran University Press, 1955. (The logic of the Kitab al-talwihat (The Intimations)
Kitab hikmat al-ishraq (The Philosophy of Illumination), trans H. Corbin, ed. and intro. C. Jambet, Le livre de la sagesse orientale: Kitab Hikmat al-Ishraq, Lagrasse: Verdier, 1986. (Corbins translation of the Prologue and the Second Part (The Divine Lights), together with the introduction of Shams al-Din al-Shahrazuri and liberal extracts from the commentaries of Qutb al-Din al-Shirazi and Mulla Sadra. Published after Corbins death, this copiously annotated translation gives to the reader without Arabic immediate access to al-Suhrawardis illuminationist method and language)
See also
Gholamhossein Ebrahimi Dinani
Qari Muhammad Muslehuddin Siddiqui
References
Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon. (Clear and intelligent account of the main principles of his thought.)
Corbin, H. (1971) En Islam iranien: aspects spirituels et philosophiques, vol. II: Sohrawardi et les Platoniciens de Perse, Paris: Gallimard. (Corbin devoted more of his time to the study of al-Suhrawardi than to any other figure, and this volume represents the essence of his research.)
Jad Hatem Suhrawardî et Gibran, prophètes de la Terre astrale, Beyrouth, Albouraq, 2003
Hairi Yazdi, M. (1992) The Principles of Epistemology in Islamic Philosophy: Knowledge by Presence, Albany, NY: State University of New York Press. (An original work on epistemology by a contemporary Iranian philosopher drawing critical comparisons between certain Islamic and Western philosophers; incorporates the best exposition in a Western language of al-Suhrawardis theory of knowledge.)
Nasr, S.H. (1983) Shihab al-Din Suhrawardi Maqtul, in M.M. Sharif (ed.) A History of Muslim Philosophy, vol. I, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1963; repr. Karachi, no date. (Still one of the best short introductions to al-Suhrawardi, particularly useful on the cosmology.)
al-Shahrazuri, Shams al-Din (c.1288) Sharh hikmat al-ishraq (Commentary on the Philosophy of Illumination), ed. H. Ziai, Tehran: Institute for Cultural Studies and Research, 1993. (Critical edition of the thirteenth-century original; Arabic text only, but a useful short introduction in English.)
Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press, for the Centre for Middle Eastern Studies of Harvard University. (A study of one of al-Suhrawardis principal commentators, with a useful introduction on the philosophy of illumination.)
Walbridge, J.(1999) The Leaven of the Ancients: Suhrawardi and the Heritage of the Greeks, Albany, New York: State University of New York Press.
Walbridge, J. (2001) The Wisdom of the Mystic East: Suhrawardi and Platonic Orientalism, Albany, New York: State University of New York Press.
Ziai, H. (1990) Knowledge and Illumination: a Study of Suhrawardis Hikmat al-ishraq, Atlanta, GA: Scholars Press. (A pioneering study of al-Suhrawardis logic and epistemology, particularly his criticism of the peripatetic theory of definition; unfortunately this work suffers from sloppy production.)
Ziai, H. (1996a) Shihab al-Din Suhrawardi: Founder of the Illuminationist School, in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 434-64. (Biography of al-Suhrawardi.)
Ziai, H. (1996b) The Illuminationist Tradition, in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 465-96. (General description of the Illuminationist tradition.)
Notes
^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadras Transcendent Philosophy, Ashgate Publishing Inc, 2006, ISBN 0-7546-5271-8, p. 12.
^ R. Izady, Mehrdad (1991). The Kurds: a concise handbook.
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ *A) John Walbridge, “The leaven of the ancients: Suhrawardī and the heritage of the Greeks”, State University of New York Press, 1999. Excerpt: “Suhrawardi, a 12th-century Persian philosopher, was a key figure in the transition of Islamic thought from the neo-Aristotelianism of Avicenna to the mystically oriented philosophy of later centuries”
B)Seyyed Hossein Nasr, “The need for a sacred science”, SUNY Press, 1993. Pg 158: “Persian philosopher Suhrawardi refers in fact to this land as na-kuja abad, which in Persian means literally utopia..”
C)Matthew Kapstein, University of Chicago Press, 2004, "The presence of light: divine radiance and religious experience", University of Chicago Press, 2004. pg 285:"..the light of lights in the system of the Persian philosopher Suhrawardi"
D)Jonathan Glustrom Katz, "Dreams, Sufism, and sainthood: the visionary career of Muhammad al-Zawâwî", BRILL, 1996. pg XVI: "Unlike accounts of visions by other more famous Muslim visionaries, the Andalusian Ibn al-Arabi or the Iranian Suhrawardi, for example, Zawawis vision seldom lend..."
^ M. Kamal, Mulla Sadras Transcendent Philosophy, p.12, Ashgate Publishing Inc., 136 pp., 2006, ISBN 0-7546-5271-8 (see p.12)
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ H.Corbin, Spiritual Body and Celestial Earth (From Mazdean Iran to Shiite Iran), translated from French by Nancy Pearson, Princeton, 1977. (1:Paris, 1960), pg. 54.
^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadras transcendent philosophy, Ashgate Publishing, Ltd., 2006 (p.13)
^ a b c d e Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon Press.
External links
Biography
v t e
Islamic philosophy
v t e
Sufism and Tariqa
v t e
Persian literature
View page ratings
Rate this page
Whats this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)
Submit ratings
Categories: 1155 births1191 deathsIranian scientistsHistory of IslamMuslim philosophersPersian philosophersExecuted Iranian peoplePeople from Zanjan, IranMedieval Kurdish philosophersKurdish scholars
قس انگلیسی
"Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash as-Suhrawardī (Persian: شهاب‌الدین سهروردی, also known as Sohrevardi) was a Kurdish or Persian philosopher, a Sufi and founder of the Illuminationist philosophy or "Oriental Theosophy", an important school in Islamic mysticism that drew upon Zoroastrian and Platonic ideas. The "Orient" of his "Oriental Theosophy" symbolises spiritual light and knowledge.He is sometimes given the honorific title Shaikh al-Ishraq or "Master of Illumination" and sometimes is called Shaikh al-Maqtul, the "Murdered Sheikh", referring to his execution for heresy.
Contents
Life
Suhraward or Suhrabard is a village located between the present-day towns of Zanjan and Bijar where Suhrawardi was born in 1155. This Kurdish inhabited region in present-day northwestern Iran was controlled by the Kurds up to the 10th century and its inhabitants were mainly mystics. He learned wisdom and jurisprudence in Maragheh (located today in the East Azarbaijan Province of Iran). His teacher was Majd al-Din Jaili who was also Imam Fakhr Razi’s teacher. He then went to Iraq and Syria for several years and developed his knowledge while he was there.
His life spanned a period of less than forty years during which he produced a series of highly assured works that established him as the founder of a new school of philosophy, sometimes called "Illuminism" (hikmat al-Ishraq). According to Henry Corbin, Suhrawardi "came later to be called the Master of Oriental theosophy (Shaikh-i-Ishraq) because his great aim was the renaissance of ancient Iranian wisdom".
In 1186, at the age of thirty-two, he completed his magnum opus “The Philosophy of Illumination.”
There are several contradictory reports of his death. The most commonly held view is that he was executed sometime between 1191 and 1208 in Aleppo on charges of cultivating Batini teachings and philosophy, by the order of al-Malik al-Zahir, son of Saladin. Others traditions hold that he starved himself to death, others till that he was suffocated or thrown from the wall of the fortress, then burned.
Teachings
Arising out of the peripatetic philosophy as developed by Ibn Sina (Avicenna), Suhrawardis illuminationist philosophy is critical of several of his positions and radically departs from him in the creation of a symbolic language (mainly derived from ancient Iranian culture or Farhang-e Khosravani) to give expression to his wisdom (hikma).
Suhrawardi taught a complex and profound emanationist cosmology, in which all creation is a successive outflow from the original Supreme Light of Lights (Nur al-Anwar). The fundamental of his philosophy is pure immaterial light, than which nothing is more manifest, that unfolds from the light of lights in a descending order of ever-diminishing intensity and, through complex interaction, gives rise to a "horizontal" array of lights, similar in conception to Platonic forms, that governs the species of mundane reality. In other words, the universe and all levels of existence are but varying degrees of Light - the light and the darkness. In his division of bodies, he categorizes objects in terms of their reception or non-reception of light.
Suhrawardi considers a previous existence for every soul in the angelic domain before descending to the realm of the body. The soul is divided into two parts, one remaining in heaven and the other descending into the dungeon of the body. The human soul is always sad because it has been divorced from its other half. Therefore, it aspires to become united with it again. The soul can only reach felicity again when it is united with the celestial part, which has remained in heaven. He holds that the soul should seek felicity by detaching itself from its tenebrous body and worldly matters and access the world of immaterial lights. The souls of the gnostics and saints, after leaving the body, ascend even above the angelic world to enjoy proximity to the Supreme Light, which is the only absolute Reality.
Suhrawardi elaborated the neo-Platonic idea of an independent intermediary world, the imaginal world (alam-e mithal). His views have exerted a powerful influence down to this day, particularly through Mulla Sadra’s combined peripatetic and illuminationist description of reality.
Influence
Suhrawardis Illuminationist project was to have far-reaching consequences for Islamic philosophy in Shiite Iran. His teachings had a strong influence on subsequent esoteric Iranian thought and the idea of “Decisive Necessity” is believed to be one of the most important innovations of in the history of logical philosophical speculation, stressed by the majority of Muslim logicians and philosophers. In the seventeenth century it was to initiate an Illuminationist Zoroastrian revival in the figure of Azar Kayvan.
Suhrawardi and pre-Islamic Iranian Thought
Suhrawardi uses pre-Islamic Iranian gnosis, synthesising it with Greek and Islamic wisdom. He believed that the ancient Persians wisdom was shared by Greek philosophers such as Plato as well as by the Egyptian Hermes and considered his philosophy of illumination a rediscovery of this ancient wisdom. According to Nasr, Suhrawardi provides an important link between the thought of pre-Islamic and post-Islamic Iran and a harmonious synthesis between the two.
In the Alwah Imadi he offers an esoteric intrepretation of Ferdowsis Epic of Kings (Shah Nama) in which figures such as Fereydun, Zahak, Kay Khusraw and Jamshid are seen as manifestations of the divine light. Seyyed Hossein Nasr states: "Alwah Imadi is one of the most brilliant works of Suhrawardi in which the tales of ancient Persia and the wisdom of gnosis of antiquity in the context of the estoteric meaning of the Quran have been synthesized.".(pg16).
In the Partwa Nama he makes extensive use of Zoroastrian symbolism and his elaborate anegeology is also based on Zoroastrian models. The supreme light he calls both by its Quranic and Mazdean names, al-nur al-azam (the Supreme Light) and Vohuman (Bahman). Suhrawardi refers to the hukamayi-fars (Persian Philosophers) as major practitioners of his Ishraqi wisdom and to Zoroaster, Jamasp, Goshtasp, Kay Khusraw, Frashostar and Bozorgmehr as possessors of this ancient wisdom.
Among symbols and concepts used by Suhrawardi are: minu (incorporeal world), Giti (Corporeal World), Surush (messenger, Gabriel), Farvardin (the lower world), Gawhar (Pure sessense), Bahram, Hurakhsh (the Sun), Shahriyar (archetype of species), Isfahbad (Light in the body), Amordad (Zoroastrian Angel), Shahrivar (Zoroastrian Angel), and the Kiyyani Khwarnah. According to Suhrawardi: "Once the soul becomes illuminated and strong through the rays of divine light, it reachers the throne of Kiyani and becomes fully grounded in power and prosperity".
Writings
Suhrawardi left over 50 writings in Persian and Arabic.
Persian Writings
Partaw Nama ("Treatise on Illumination")
Hayakal al-Nur" al-Suhrawardi Shihaboddin Yahya (1154–91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (The Persian version appears in oeuvres vol. III.)
Alwah-i imadi ("The tablets dedicated to Imad al-Din")
Lughat-i Muran ("The language of Termites")
Risalat al-Tayr ("The treatise of the Bird")
Safir-i Simurgh ("The Calling of the Simurgh")
Ruzi ba jamaat Sufiyaan ("A day with the community of Sufis")
Fi halat al-tifulliyah ("Treatise on the state of the childhood")
Awaz-i par-i Jebrail ("The Chant of the Wing of Gabriel")
Aql-i Surkh ("The Red Intellect")
Fi Haqiqat al-Ishaq ("On the reality of love")
Bustan al-Qolub ("The Garden of the Heart")
Arabic Writings
Kitab al-talwihat
Kitab al-moqawamat
Kitab al-mashari wal-motarahat, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1976; vol II: I. Le Livre de la Théosophie oriental
(Kitab Hikmat al-ishraq). 2. Le Symbole de foi des philosophes. 3. Le Récit de lExil occidental, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977; vol II
suhrawardi
سوهواردي
sührvardi
suhrvardi
suhrvardi
suhrvardi
suhrvardi
محتویات
زندگی
قابل اعتمادترین منبع برای مطالعه زندگی‌نامه سهروردی کتاب نزهه الارواح و روضه الافراح است که تاریخ فلسفه‌ای است و به دستِ یکی از مهم‌ترین شارحان آثار سهروردی، شمس‌الدین شهروزی نوشته شده‌است. اصل عربی این کتاب هنوز در ایران منتشر نشده است.
شهاب‌الدین سهروردی در سال ۵۴۹ هجری قمری/۱۱۵۵ میلادی در دهکده سهرورد از قیدار زنجان واقع در ایران زاده شد. وی تحصیلات مقدماتی را که شامل حکمت، منطق و اصول فقه بود در نزد مجدالدین جیلی استادِ فخر رازی در مراغه آموخت و در علوم حکمی و فلسفی سرآمد شد و بقوت ذکا، وحدت ذهن و نیک اندیشی بر بسیاری از علوم اطلاع یافت. سهروردی بعد از آن به اصفهان، که در آن زمان مهم‌ترین مرکز علمی و فکری در سرتاسر ایران بود، رفت و تحصیلات صوری خود را در محضر ظهیرالدین قاری به نهایت رسانید. در گزارش‌ها معروف است که یکی از هم‌درسان وی، فخر‌الدین رازی، که از بزرگترین مخالفان فلسفه بود، چون چندی بعد از آن زمان، و بعد از مرگ سهروردی، نسخه‌ای از کتاب تلویحات وی را به او دادند آن را بوسید و به یادِ همدرس قدیمش در مراغه اشک ریخت.
سهروردی پس از پایان تحصیلات رسمی، به سفر در داخل ایران پرداخت، و از بسیاری از مشایخ تصوف دیدن کرد.در واقع، در همین دوره بود که سهروردی شیفته راه تصوف گشت و دوره‌های درازی را به اعتکاف و عبادت و تفکر گذراند. او همچنین سفرهایش را گسترش داد و به آناتولی و شامات رسید، و چنان‌چه از گزارش‌ها برمی‌آید، مناظر شام در سوریه کنونی او را بسیار مجذوب خود نمود. در یکی از سفرها از دمشق به حلب رفت و در آنجا با ملک ظاهر پسر صلاح الدین ایوبی (سردار معروف مسلمانان در جنگ‌های صلیبی ) دیدار کرد.ملک ظاهر که محبت شدیدی نسبت به صوفیان و دانشمندان داشت، مجذوب این حکیم جوان شد و از وی خواست که در دربار وی در حلب ماندگار شود. سهروردی نیز که عشق شدیدی نسبت به مناظر آن دیار داشت، شادمانه پیشنهاد ملک ظاهر را پذیرفت و در دربار او ماند.در همین شهر حلب بود که وی کار بزرگ خویش، یعنی، حکمةالاشراق را به پایان برد.
اما سخن گفتن‌های بی پرده و بی احتیاط بودن وی در بیان معتقدات باطنی در برابر همگان، و زیرکی و هوشمندی فراوان وی که سبب آن می‌شد که با هر کس بحث کند، بر وی پیروز شود، و نیز استادی وی در فلسفه و تصوف، از عواملی بود که دشمنان فراوانی مخصوصا از میان علمای قشری برای سهروردی فراهم آورد.
وفات
عاقبت به دستاویز آن که وی سخنانی برخلاف اصول دین می‌گوید، از ملک ظاهر خواستند که او را به قتل برساند، و چون وی از اجابت خواسته آنها خودداری کرد، به صلاح الدین ایوبی شکایت بردند. متعصبان او را به الحاد متهم کردند و علمای حلب خون او را مباح شمردند.
صلاح‌الدین که به تازگی سوریه را از دست صلیبیون بیرون آورده بود و برای حفظ اعتبار خود به تایید علمای دین احتیاج داشت، ناچار در برابر درخواست ایشان تسلیم شد.
به همین دلیل، پسرش ملک ظاهر تحت فشار قرار گرفت و ناگزیر سهروردی را در سال ۵ رجب ۵۸۷ هجری قمری به زندان افکند و شیخ همان جا از دنیا رفت. وی در هنگام مرگ، ۳۸ سال داشت و مزار ایشان در مسجد امام سهرودی شهر حلب می باشد. علت مستقیم وفات وی معلوم نیست.(البته مشهور آن است که سهروردی به دلیل گرسنگی از دنیا رفت.)
بزرگداشت
روز بزرگداشت ایشان به تائید مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران ، ۸ مرداد هرسال برابر با ۲۹ ژوئیه می باشد که در این روز همایش ها، بزرگداشتها و یادبودهایی برای ایشان برگزار می شود .
خصوصیات اجتماعی
رفتار سهروردی خالی از غرابت نبوده است چنانکه در عین کناره گیری از خلق و خلوت گزینی، اهل بحث و مناظره و جدل بوده است و شاید اگر این میل در او نبود ناگزیر از افشای سر ربوبیت نمی شد و تعصب قشریان را بر نمی انگیخت و جان خویش بر سر این کار نمی نهاد. 1 سدیدالدین (معروف به ابن رفیقه) نگاه مردمان آن زمان نسبت به سهروردی را به زیبایی نقل می کند: « روزی با شیخ شهاب‌الدین در مسجد جامع میافارقین راه می‌رفتیم، او جبه کوتاهِ آسمانی رنگی پوشیده بود و فوطه تابیده‌ای را به سر بسته بود، یکی از دوستان مرا با او دید. مرا به کناری کشید و گفت: مگر کسی نبود با او راه بروی که با این خربنده حرکت می‌کنی! گفتم ساکت باش، مگر او را نمی‌شناسی؟ گفت: نه او را نمی شناسم. گفتم: این عالم وقت و حکیم عصر است، این جوان پریشان ظاهر شهاب‌الدین سهروردی است. در موردش گویند که شیخ به مقامات عالیه و نهایت مکاشفه رسیده و صاحب کرامات و خوارق عادات گردیده است.» 2 با اندکی تحقیق در منابع تاریخی، می توان دریافت که شناخت مردمان آن دوره مشابه روایتی بود که نقل گردید. و سهرودی را به ژنده پوشی و حتی بعضی به دیوانگی می خواندند.
فلسفه اشراق
سهروردی کسی است که مکتب فلسفی اشراق را بوجود آورد که بعد از مرگش وسعت یافت. او نظریه خود را در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم ارائه کرد. سهروردی را رهبر افلاطونیان جهان اسلام لقب داده‌اند. او خود فلسفه اش را حکمت اشراق نامیده بود که به معنای درخشندگی و برآمدن آفتاب است و اقوام لاتین آن را aurora consurgens نام نهاده اند. اما این تفکر فلسفه خاص افلاطونی نیست و در آن آرای افلاطون و ارسطو و نوافلاطونیان و زرتشت و هرمس و اسطوره تحوت و آرای نخستین صوفیان مسلمان در هم آمیخته است.
مکتب سهروردی هم فلسفه هست و هم نیست. فلسفه است از این جهت که به عقل اعتقاد دارد، اما عقل را تنها مرجع شناخت نمی‌داند. عرفان است از این نظر که کشف و شهود و اشراق را شریف ترین و بلندمرتبه ترین مرحله شناخت می‌شناسد. او به سختی بر ابن سینا می تازد و از کلیات و مثل افلاطون دفاع می‌کند. بر وجودشناسی ابن سینا ایراد می‌گیرد که چرا اظهار داشته که در هر شئ موجود، وجود امری حقیقی است و ماهیت امری اعتباری، و برای تحقق محتاج وجود است. در حالی که طبق حکمت اشراق، ماهیت امری حقیقی است و وجود امری اعتباری.
امروزه حکیم دینانی با پژوهش و معرفی بهتر سهروردی و حکمت اشراق با مجموعه ای از تالیفات در قالب کتاب و مقاله مانند «شعاع اندیشه و شهود در فلسفه سهروردی» مروج اندیشه های اوست.
نورالانوار
سهروردی وجودشناسی خود را «نورالانوار» نام داده است. همان حقیقت الهی که درجه روشنی آن چشم را کور می‌کند. نور را نمی‌توان با کمک چیز دیگر و نسبت به آن تعریف کرد، زیرا تمام اشیا با نور آشکار می‌شوند و طبعا باید با نور تعریف شوند. «نورالانوار» یا «نور مطلق» همان وجود مطلق است و تمام موجودات، وجود خود را از این منبع کسب کرده اند و جهان هستی چیزی جز مراتب و درجات گوناگون روشنایی و تاریکی نیست. به همین دلیل سلسله مراتب موجودات بستگی به درجه نزدیکی آن ها با «نورالانوار» دارد، یعنی به میزان درجه «اشراق» و نوری که از نورالانوار به آن ها می‌رسد.
آثار
فهرست کامل آثار فارسی و عربی شهاب الدین یحیی سهروردی با استفاده از فهرست شهرزوری و مقایسه آن با فهرست (ریتر) در دائرةالمعارف اسلامیه بشرح زیر آمده‌است:
۱- المشارع و المطارحات، در منطق، طبیعیات، الهیات.
۲- التلویحات.
۳- حکمةالاشراق، در دو بخش. بخش نخست، در سه مقاله در منطق، بخش دوم در الهیات در پنج مقاله. (این کتاب مهم‌ترین تألیف سهروردی می‌باشد و مذهب و مسلک فلسفی او را بخوبی روشن مینماید).
۴- اللمحات، کتاب مختصر و کوچکی در سه فن از حکمت، یعنی: طبیعیات، الهیات و منطق.
۵- الالواح المعادیه، در دانشهای حکمت و اصطلاحات فلسفه.
۶- الهیاکل النوریه، یا هیاکل النور. این کتاب مشتمل بر آراء و نظریه‌های فلسفی می‌باشد، بر مسلک و ذوق اشراقی. سهروردی نخست آن را به زبان عربی نگاشته و سپس خود آن را به پارسی ترجمه کرده‌است.
۷- المقاومات، رساله مختصری است که سهروردی خود آن را به منزله ذیل یا ملحقات التلویحات قرار داده‌است.
۸- الرمز المومی(رمز مومی) هیچیک از نویسندگانی که آثار و تألیف‌های سهروردی را یاد کرده‌اند، از این کتاب نامی نبرده‌اند، جز شهروزی که آن را در فهرست سهروردی آورده‌است.
۹- المبدء والمعاد. این کتاب به زبان پارسی است، و کسی جز شهرزوری از آن یاد نکرده‌است.
۱۰- بستان القلوب، کتاب مختصری است در حکمت، سهروردی آن را برای گروهی از یاران و پیروان مکتب خود به زبان پارسی در اصفهان نگاشته‌است.
۱۱- طوراق الانوار، این کتاب را شهرزوری یاد کرده، ولی ریتر از آن نام نبرده‌است.
۱۲- التنقیحات فی الاصول، این کتاب در فهرست شهرزوری آمده ولی ریتر از قلم انداخته‌است.
۱۳- کلمةالتصوف. شهرزوری این کتاب را با این نام در فهرست خود آورده، و ریتر آنرا بنام (مقامات الصوفیه) یاد کرده‌است.
۱۴- البارقات الالهیة، شهرزوری این را در فهرست خود آورده و ریتر از آن نام نبرده‌است.
۱۵- النفحات المساویة، شهرزوری در فهرست خود یاد کرده و ریتر نام آن را نیاورده.
۱۶- لوامع الانوار.
۱۷- الرقم القدسی.
۱۸- اعتقاد الحکما.
۱۹- کتاب الصبر. نام این چهار کتاب اخیر در فهرست شهرزوری آمده و در فهرست ریتر دیده نمی‌شود.
۲۰- رسالة العشق، شهرزوری این کتاب را بدین نام آورده‌است، ولی ریتر آنرا بنام «مونس العشاق» یاد کرده‌است. این کتاب به زبان فارسی است.
۲۱- رساله در حالة طفولیت، این رساله به زبان فارسی است. شهرزوری آنرا یاد کرده و ریتر آنرا نیاورده‌است.
۲۳- رساله روزی با جماعت صوفیان، این رساله نیز به زبان پارسی است. در فهرست شهرزوری آمده و از ریتر دیده نمی‌شود.
۲۴- رساله عقل، این نیز به زبان پارسی است، در فهرست شهرروزی آمده، و در فهرست ریتر دیده نمی‌شود.
۲۵- شرح رساله «آواز پر جبرئیل» این رساله هم به زبان پارسی است.
۲۶- رساله پرتو نامه، مختصری در حکمت به زبان پارسی است، سهروردی در آن به شرح بعضی اصطلاحات فلسفی پرداخته‌است.
۲۷- رساله لغت موران، داستان‌هائی است، رمزی که سهروردی آن را به زبان پارسی نگاشته‌است.
۲۸- رساله غربةالغربیة، شهرزوری این را به همین نام یاد کرده‌است، اما ریتر آنرا بنام (الغربةالغربیة) آورده‌است. داستانی است که سهروردی آن را به رمز به عربی نگاشته و در نگارش آن از رساله (حی بن یقطان) این سینا مایه گرفته، و یا بر آن منوال نگاشته‌است.
۲۹- رساله صفیر سیمرغ، که به پارسی است.
۳۰- رسالةالطیر، شهرزوری نام این رساله را چنین نگاشته، ولی ریتر نام آنرا (ترجمه رساله طیر) نوشته‌است. این رساله ترجمه پارسی رسالةالطیر ابن سینا می‌باشد که سهروردی خود نگاشته‌است.
۳۱- رساله تفسیر آیات «من کتاب الله و خبر عن رسول الله». این رساله را شهرزوری یاد کرده و ریتر از آن نام نبرده‌است.
۳۲- التسبیحات و دعوات الکواکب. شهرزوری این کتاب را بهمین نام در فهرست خود آورده، اما در فهرست ریتر کتابی بدین نام نیامده‌است. ریتر مجموعه رساله‌ها و نوشته‌ها و نوشته‌های سهروردی را که در این نوع بوده، یکجا تحت عنوان (الواردات و التقدیسات) در فهرست خود آورده‌است و احتمال داده می‌شود که کتاب التسبیحات.... نیز جزء مجموعه مزبور باشد.
۳۳- ادعیة متفرقه. در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۳۴- الدعوة الشمسیة. شهرزوری از این کتاب یاد کرده‌است.
۳۵- السراج الوهاج. شهرزوری این کتاب را در فهرست خود آورده‌است، اما خودش درباره صحت نسبت این کتاب به سهروردی تردید نموده‌است، زیرا می‌گوید: (والاظهر انه لیس له) درست تر آنست که این کتاب از او نباشد.
۳۶- الواردات الالهیة بتحیرات الکواکب و تسبیحاتها. این کتاب تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۳۷- مکاتبات الی الملوک و المشایخ، این را نیز شهرزوری نام برده‌است.
۳۸- کتاب فی السیمیاء. این کتابها را شهرزوری نام برده، اما نامهای ویژه آنها را تعیین نکرده و نوشته‌است این کتابها به سهروردی منسوب می‌باشد.
۳۹- الالواح، این کتاب را شهرزوری یک بار (شماره ۵) در فهرست خود یاد کرده که به زبان عربی است و اکنون بار دوم در اینجا آورده‌است که به زبان پارسی است. (سهروردی خود این کتاب را به هر دو زبان نگاشته، یا به یک زبان نگاشته و سپس به زبان دیگر ترجمه کرده‌است).
۴۰- تسبیحات العقول و النفوس والعناصر. تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۴۱- الهیاکل. این کتاب را شهرزوری در فهرست خود یکبار بنام (هیاکل النور) یاد کرده و می‌گوید به زبان عربی است و بار دیگر به عنوان الهیاکل آورده‌است و می‌گوید به زبان پارسی است. این را نیز سهروردی خود به هر دو زبان پارسی و عربی نگاشته‌است.
۴۲- شرح الاشارات. پارسی است. تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.
۴۳- کشف الغطاء لاخوان الصفا. این کتاب در فهرست ریتر آمده و در شهرزوری مذکور نمی‌باشد.
۴۴- الکلمات الذوقیه و النکات الشوقیه، یا «رسالةالابراج» این کتاب نیز تنها در فهرست ریتر آمده‌است.
۴۵- رساله (این رساله عنوان ندارد) تنها در فهرست ریتر آمده‌است. ریتر نوشته‌است: موضوعهائی که در این رساله از آنها بحث شده، عبارت است از جسم، حرکت، ربوبیة(الهی)معاد، وحی و الهام.
۴۶- مختصر کوچکی در حکمت: شهرزوری این را یاد نکرده، ولی در فهرست ریتر آمده‌است، و می‌گوید: سهروردی در این رساله از فنون سه گانه حکمت یعنی منطق، طبیعیات و الهیات بحث می‌کند.
۴۷- شهرزوری و ریتر منظومه‌های کوتاه و بلند عربی از سهروردی نقل کرده‌اند که در موضوعهای فلسفی و اخلاقی یا عرفانی می‌باشد، نظیر قصیده عربی مشهور ابن سینا: سقطت الیک من.... که مطلع یکی از آنها این بیت می‌باشد.
ابداً تحن الیکم الارواح - و وصالکم ریحانها والروح
سروده‌ها و کلمات قصار
شهرزوری نوشته‌است که شیخ شهاب الدین یحیی سهروردی بر سبیل تفنن به فارسی نیز شعر می‌گفته‌است.اشعار نسبتا زیادی از او به زبان عربی در دست است.اشعار فارسی او بیشتر قطعه و دوبیتی هستند که برخی از آنها در متن داستان های فلسفی کوتاه او آمده اند. این رباعی در تذکره‌ها از او مشهور است:
هان تا سر رشته خرد گم نکنی خود را ز برای نیک و بد گم نکنی
رهرو توئی و راه توئی منزل تو هشدار که راه خود به خود گم نکنی
در وصیت نامه سهروردی به نقل از دینانی آمده است: «وقتی خواستی قرآن بخوانی، به گونه ای بخوان که تو گویی فقط برای تو نازل شده نه کس دیگری...».
پانویس
↑ خبرگزاری کتاب ایران، ، اشراق یعنی سپیده صبحگاهی، طلیعه فجر- اعتقاد دینانی درباره سهروردی.
↑
↑ مجسمه سازی
↑ مجله حافظ - شماره 24 - شناختی از کرد و کردستان
↑ موسسه کرمانج
↑ سرشنا سان بیجاری - بیجار گروس کردستان Bijarpersons2
↑ sarkhon.ir - پیشمرگان کردستان/پاسداران آب وخاک واستقلال
↑ دانشمند گروسی محمدبن عبداالله بن محمدبن سهروردی و شهاب الدین سهروردی » پورتال رسمی شهرستان بیجار- وب سایت رسمی شهرستان بیجار
↑ گردشگری کردستان - تصوف و طریقه های آن
↑ مجله آینه پژوهش - شماره 93 - معرفی های اجمالی
↑ کردستان سرزمین زیبایی‌های طبیعی و تاریخی
↑ مشاهیر کردستان « به تور
↑ فرهنگ فارسی دکتر معین
↑ بانک جامع مدفن اولیا، دانشمندان، بزرگان و مشاهیر، مدفن، مدفن سهروردی در حلب
↑ دانشنامه رشد
↑ مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، دانلود فایل pdf رویدادهای مهم و تاریخی، تقویم سال هجری شمسی با درج مناسبتها
↑ خبرآنلاین، هشتم مرداد، همایش بزرگداشت روز سهروردی در سهرورد
↑ کتاب ملاصدرا تالیف هانری کربن
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، ص ۳۳
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، ص ۳۳
↑ محمدرضا فشاهی، * سهروردی
↑ Ontology
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، صص ۳۴-۳۵
↑ خبرگزاری کتاب ایران، ، وصیت سهروردی به نقل از دینانی.
جستارهای وابسته
حکمت‌الاشراق
دینانی
منابع
این مقاله شامل بخش‌هایی به قلم محمد معین (درگذشته در ۲۱ تیر ۱۳۵۰) است. حقوق معنوی آن بخش‌ها برای محمد معین محفوظ است.
۱ فرهنگ فارسی دکتر معین
۲دانشنامه رشد
3سهروردی
4 کتاب ملاصدرا تالیف هانری کربن ترجمه ذبیح الله منصوری
سه حکیم مسلمان، تالیف سید حسین نصر، ترجمه احمد آرام،۱۳۴۵
Nasr, Seyyed Hossein, and Leaman, Oliver (eds), History of Islamic Philosophy, Ansarian Publications - Qum, Iran, 1993. ISBN 964-438-307-9
ن • ب • و
تصوف
ن • ب • و
فیلسوفان مسلمان
ن • ب • و
ادبیات فارسی
ن • ب • و
فلسفه اسلامی
رده‌های صفحه: فیلسوفان مسلمان فیلسوفان فارسی‌زبان کردهافیلسوفان کرد اعدام‌شدگان اهل ایران اهالی سهروردت اریخ اسلام دانشمندان اهل ایران درگذشتگان ۱۱۹۱ (میلادی)درگذشتگان ۵۷۸ (قمری)زادگان ۱۱۵۵ (میلادی)زادگان ۵۴۹ (قمری)عالمان مقتول فیلسوفان اهل ایران
قس عربی
أبو الفتوح یحیى بن حبش بن أمیرک السهروردی ویلقب بـ "شهاب الدین"، واشتهر بالشیخ المقتول تمییزاً له عن صوفیین آخرین هما: شهاب الدین أبو حفص عمر السهروردی البغدادی (632هـ)، مؤلف کتاب «عوارف المعارف» فی التصوف، وصاحب الطریقة السهروردیة، أما الآخر فهو أبو النجیب السهروردی (ت:563هـ).
وأبو الفتوح فیلسوف إشراقی، شافعی المذهب، ولد فی سهرورد الواقعة شمال غربی إیران، وقرأ کتب الدین والحکمة ونشأ فی مراغة وسافر إلى حلب وبغداد , حیث کان مقتله بأمر صلاح الدین بعد أن نسب البعض إلیه الفساد المعتقد ولتوهم صلاح الدین أن السهروردی یفتن ابنه بالکفر والخروج عن الدین وکان مقتله ب قلعة حلب سنة 586 هـ، مع أنه کان من کبار المتصوفة فی زمانه ومن أفقه علماء عصره بأمور الدین والفلسفة والمنطق والحکمة ویسمی مذهبه الذی عرف به "حکمة الإشراق" وله کتاب بهذا الاسم. ومن کتبه أیضا رسائل فی اعتقادات الحکماء وهیاکل النور.
یعد مؤسسا للفکر الفلسفی الإشراقی، الذی یدعو إلى الوصول للمعرفة عن طریق الذوق والکشف الروحانی، بخلاف التوجه الفلسفی العام والمستدل بالتقصی والتحلیل البرهانی، جمع بین عدة توجهات فلسفیة من الیونان ومصر وغیرها کنماذج فلسفیة لتوضیح الفلسفة الإشراقیة، أکبر من دعى إلى التأمل الروحانی من بین الفلاسفة المسلمین کما عرف عنه بعدم الاقتناع بالمصادر بل بأسلوب التفکیر الذاتی والنفسی, ویحکی ابن أبی أصیبعة فی کتابه )عیون الأنباء فی طبقات الأطباء ٫ص ٦٤١ ( فیقول ما مختصره عن السهروردی:" کان أوحد فی العلوم الحکمیة، جامعاً للفنون الفلسفیة، بارعاً فی الأصول الفلکیة، مفرط الذکاء، جید الفطرة، فصیح العبارة، لم یناظر أحداً إلا بزّه، ولم یباحث محصلاً إلا أربى علیه، وکان علمه أکثر من عقله. فلما أتى إلى حلب وناظر بها الفقهاء کثر تشنیعهم علیه. وعملوا محاضر بکفره وسیروها إلى دمشق إلى الملک الناصر صلاح الدین. فبعث صلاح الدین إلى ولده الملک الظاهر بحلب کتابا فی حقه بخط القاضی الفاضل یقول فیه إن هذا الشاب السهروردی لا بد من قتله، ولا سبیل أن یطلق ولا یبقى بوجه من الوجوه، ولما بلغ شهاب الدین السهروردی ذلک، وأیقن أنه یقتل، ولیس جهة إلى الإفراج عنه اختار أنه یترک فی مکان مفرد ویمنع من الطعام والشراب إلى أن یلقى الله تعالى ففعل به ذلک. وکان ذلک فی أواخر سنة ست وثمانین وخمسمائة بقلعة حلب 586 هـ 1190م ".
لکن اختلف فی موته الکتاب فی تاریخ الفلاسفة فمنهم من ذکر أنه قتل عن طریق الجوع ومنعه من الطعام ومنهم من قال بالسیف کما قیل أنه أحرق لکن اجتمعوا على أنه حکم علیة بالإعدام بتهمة الإلحاد والزندقة. ، وبعد ذلک بعدة سنوات کان ابن رشد فی قرطبة یعانی من نفس المصیر.
مصادر
^ وفیات الأعیان، ابن خلکان
^ الأعلام، الزرکلی
مراجع
التزاعات المادیة بالفلسفة العربیة الإسلامیة للکاتب حسین مروة
کتاب التلمیحات للسهروردی
ع · ن · تفلاسفة العصور الوسطى
أوغسطینوس · بوثیوس (en) · الکندی · إریوجنا (en) · الرازی · الجاحظ · الفارابی · ابن مسرة · العامری · ابن مسکویه · إخوان الصفا · ابن الهیثم · أبو الریحان البیرونی · ابن سینا · ابن حزم · روسیلنیوس (en) · أنسلم من کانتربری (en) · الغزالی · برنارد من شارتریس (en) · عین القضاة الهمدانی · ابن باجة · هیو من سانت فیکتور (en) · جیلبرت دی لا بوریه (en) · أبلار · جرسونیدس · ابن ملکا · ریتشارد من سانت فیکتور (en) · ابن طفیل · موسى بن میمون · ألکسندر من هیلز (en) · ابن رشد · ابن سبعین · آلان دی لیل (en) · شهاب الدین السهروردی · موفق الدین عبد اللطیف البغدادی · ابن عربی · روبرت غروستست (en) · ألبیرتوس ماغنوس · أثیر الدین الأبهری · نصیر الدین الطوسی · زکریا القزوینی · روجر باکون · بونافنتور (en) · توما الأکوینی · هنری من غنت (en) · رامون لول · غودفری من فونتینس (en) · قطب الدین الشیرازی · جیلس من روما (en) · رشید الدین الهمذانی · فخر الدین الرازی · ابن تیمیة · دونز سکوتوس (en) · ولیام الأوکامی · نیکول أورسمه (en) · جان بوردان (en) · ابن خلدون · باسیلیوس بیساریون (en) · جمستوس بلیثو (en) · فرانشیسکو دی فیتوریا (en)
تصنیفات: موالید 1155وفیات 1191علماء إیرانیون تاریخ إسلامی فلاسفة فرس حلبیون فلاسفة مسلمون
قس آلمانی
Schihabuddin Yahya as-Suhrawardi (arabisch شهاب الدین یحیى السهروردی, DMG Šihābu d-Dīn Yaḥyā as-Suhrawardī; * 1153 in Suhraward in der persischen Provinz Zandschan; † 1191 in Aleppo) war ein islamischer Mystiker (siehe auch Sufismus). Er wird oft al-maqtul (der Getötete) genannt, um ihn nicht mit den beiden anderen Suhrawardis zu verwechseln, die bei der Bildung der Sufi-Orden und der Systematisierung mystischer Lehren eine entscheidende Rolle spielten. Seine Anhänger nennen ihn Scheich al-ischraq (Meister der Erleuchtung).
Inhaltsverzeichnis
1 Leben
2 Lehre
3 Tod
4 Erbe
5 Werke
6 Literatur
7 Siehe auch
8 Weblinks
Leben
Nach anfänglichen Studien zieht Suhrawardi durch die zentralen Gebiete des Islam. Angezogen durch den Ayyubiden-Herrscher al-Malik az-Zahir, der Sufis und Gelehrte fördert, lässt er sich schließlich in Aleppo nieder. Dort erreicht er schon in jungen Jahren einen hohen Bekanntheitsgrad durch seine mystisch-philosophischen Gedanken, die er in ununterbrochener Folge auf Arabisch und Persisch niederschreibt. Dabei verwendet er teilweise einen philosophischen Stil, andere Schriften verfasst er in Form von Parabeln.
Lehre
Suhrawardi gilt als der "Meister der Philosophie der Erleuchtung". Seine Lehren über die Lichttheologie diskutiert er in fast fünfzig verschiedenen Werken; dabei beschreibt er das Wesen Gottes als das überall in seiner Schöpfung verstreute Licht. Es lassen sich bei dieser Lehre Einflüsse von und gleichzeitig Kritik an der peripatetischen Philosophie und an Avicenna erkennen. Auch lassen sich Elemente der griechischen Philosophie, der hermetischen Philosophie, der Weisheit des alten Ägyptens und des Iran ausmachen.
Tod
Von den geistlichen Juristen (faqih) in Aleppo wird der junge mystische Philosoph Suhrawardi sehr gefürchtet. Diese können schließlich den Herrscher al-Malik az-Zahir mit Hilfe von dessen Vater Saladin davon überzeugen, dass Suhrawardi eine gefährliche Person sei. Er wird daraufhin gefangengenommen und im Alter von 38 Jahren im Kerker (daher sein Beiname der Getötete) hingerichtet.
Erbe
Die Philosophie Suhrawardis wird später hauptsächlich von Schia-Philosophen übernommen. Auf diese Weise stellt sie im späten Mittelalter ein wichtiges Element in der persisch-philosophischen Tradition dar. Mullah Sadra von Schiraz ist beispielsweise tief von Suhrawardis Gedankengut beeinflusst.
Perser, die später nach Indien auswandern, nehmen die Philosophie der Erleuchtung mit und lehren sie dort in den indischen mystischen Zirkeln. Große Anteile dieses Einflusses erkennt man zum Beispiel bei dem orthodoxen Mystiker Mir Dard im 18. Jahrhundert, der Gott mit Licht gleichsetzt.
Werke
Suhrawardis wichtigste Werke sind:
Hikmat al-ischraq (Philosophie der Erleuchtung)
Hayakil an-nur (Die Licht-Altäre)
Aql-i surch (Der Rote Intellekt)
Auaz-i par-i Dschibril (Der Klang der Schwinge Gabriels)
Qissat al-ghurba al-gharbiya (Die Erzählung vom westlichen Exil)
Lughat-i muran (Die Sprache der Ameisen)
Safir-i Simurgh (Das Flöten des Simurgh)
Waridat (Gebete)
Taqdisat (Heiligungen)
Literatur
Armin Eschraghi: Der mystische Pfad zu Gott. ʿUmar as-Suhrawardīs Schrift „Der versiegelte Wein“. Einleitung, Text und Übersetzung. In: Islamkundliche Untersuchungen. 300, 2011 (Originaltitel: Ar-rahīq al-maḫtūm) (Inhaltsverzeichnis).
Bettina Löber: Das Rauschen der Flügel Gabriels - Drei Erzählungen des "Meisters der Erleuchtung" Suhrawardi. DRP Rosenkreuz Verlag, Birnbach 2006
Henry Corbin: Die smaragdene Vision. Der Lichtmensch im persischen Sufismus. Diederichs Verlag 1989, Kapitel III (Sonne zur Mitternacht und Himmelspol)
Henry Corbin: En Islam iranien. Sohrawardi et les Platoniciens de Perse. Éditions Gallimard 1971
Henry Corbin: Sohravardi. Le Livre de la Sagesse Orientale. Éditions Verdier, Collection "Islam spirituelle" 1986.
Annemarie Schimmel: Mystische Dimensionen des Islam. Die Geschichte des Sufismus. Diederichs Verlag 1992, Kapitel Theosophischer Sufismus
Mehdi Amin Razavi: Suhrawardi and the School of Illumination. Curzon Press 1997.
Henry Corbin: Mundus Imaginalis; or the imaginary and the imaginal
Siehe auch
Illuminationsphilosophie
Weblinks
Literatur von und über Suhrawardi im Katalog der Deutschen Nationalbibliothek
Roxanne Marcotte: Suhrawardi. In: Edward N. Zalta (Hrsg.): Stanford Encyclopedia of Philosophy. (englisch, inklusive Literaturangaben)
Esfandiar Tabari: Eine methodische Untersuchung zur Kritik und Rationalität bei Suhrawardi im Kontext der europäischen Philosophie, Universität Stuttgart 2007.
Normdaten (Person): PND: 119031671 | LCCN: n79121685 | VIAF: 86440217 | Wikipedia-Personensuche
Kategorien: Islamischer PhilosophIslamischer Theologe (12. Jahrhundert)SufiTheosophPerserGeboren 1153Gestorben 1191Mann
قس کاتالان
"Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash as-Suhrawardī (Persian: شهاب‌الدین سهروردی, also known as Sohrevardi) was a Kurdish or Persian philosopher, a Sufi and founder of the Illuminationist philosophy or "Oriental Theosophy", an important school in Islamic mysticism that drew upon Zoroastrian and Platonic ideas. The "Orient" of his "Oriental Theosophy" symbolises spiritual light and knowledge.He is sometimes given the honorific title Shaikh al-Ishraq or "Master of Illumination" and sometimes is called Shaikh al-Maqtul, the "Murdered Sheikh", referring to his execution for heresy.
Contents
Life
Suhraward or Suhrabard is a village located between the present-day towns of Zanjan and Bijar where Suhrawardi was born in 1155. This Kurdish inhabited region in present-day northwestern Iran was controlled by the Kurds up to the 10th century and its inhabitants were mainly mystics. He learned wisdom and jurisprudence in Maragheh (located today in the East Azarbaijan Province of Iran). His teacher was Majd al-Din Jaili who was also Imam Fakhr Razi’s teacher. He then went to Iraq and Syria for several years and developed his knowledge while he was there.
His life spanned a period of less than forty years during which he produced a series of highly assured works that established him as the founder of a new school of philosophy, sometimes called "Illuminism" (hikmat al-Ishraq). According to Henry Corbin, Suhrawardi "came later to be called the Master of Oriental theosophy (Shaikh-i-Ishraq) because his great aim was the renaissance of ancient Iranian wisdom".
In 1186, at the age of thirty-two, he completed his magnum opus “The Philosophy of Illumination.”
There are several contradictory reports of his death. The most commonly held view is that he was executed sometime between 1191 and 1208 in Aleppo on charges of cultivating Batini teachings and philosophy, by the order of al-Malik al-Zahir, son of Saladin. Others traditions hold that he starved himself to death, others till that he was suffocated or thrown from the wall of the fortress, then burned.
Teachings
Arising out of the peripatetic philosophy as developed by Ibn Sina (Avicenna), Suhrawardis illuminationist philosophy is critical of several of his positions and radically departs from him in the creation of a symbolic language (mainly derived from ancient Iranian culture or Farhang-e Khosravani) to give expression to his wisdom (hikma).
Suhrawardi taught a complex and profound emanationist cosmology, in which all creation is a successive outflow from the original Supreme Light of Lights (Nur al-Anwar). The fundamental of his philosophy is pure immaterial light, than which nothing is more manifest, that unfolds from the light of lights in a descending order of ever-diminishing intensity and, through complex interaction, gives rise to a "horizontal" array of lights, similar in conception to Platonic forms, that governs the species of mundane reality. In other words, the universe and all levels of existence are but varying degrees of Light - the light and the darkness. In his division of bodies, he categorizes objects in terms of their reception or non-reception of light.
Suhrawardi considers a previous existence for every soul in the angelic domain before descending to the realm of the body. The soul is divided into two parts, one remaining in heaven and the other descending into the dungeon of the body. The human soul is always sad because it has been divorced from its other half. Therefore, it aspires to become united with it again. The soul can only reach felicity again when it is united with the celestial part, which has remained in heaven. He holds that the soul should seek felicity by detaching itself from its tenebrous body and worldly matters and access the world of immaterial lights. The souls of the gnostics and saints, after leaving the body, ascend even above the angelic world to enjoy proximity to the Supreme Light, which is the only absolute Reality.
Suhrawardi elaborated the neo-Platonic idea of an independent intermediary world, the imaginal world (alam-e mithal). His views have exerted a powerful influence down to this day, particularly through Mulla Sadra’s combined peripatetic and illuminationist description of reality.
Influence
Suhrawardis Illuminationist project was to have far-reaching consequences for Islamic philosophy in Shiite Iran. His teachings had a strong influence on subsequent esoteric Iranian thought and the idea of “Decisive Necessity” is believed to be one of the most important innovations of in the history of logical philosophical speculation, stressed by the majority of Muslim logicians and philosophers. In the seventeenth century it was to initiate an Illuminationist Zoroastrian revival in the figure of Azar Kayvan.
Suhrawardi and pre-Islamic Iranian Thought
Suhrawardi uses pre-Islamic Iranian gnosis, synthesising it with Greek and Islamic wisdom. He believed that the ancient Persians wisdom was shared by Greek philosophers such as Plato as well as by the Egyptian Hermes and considered his philosophy of illumination a rediscovery of this ancient wisdom. According to Nasr, Suhrawardi provides an important link between the thought of pre-Islamic and post-Islamic Iran and a harmonious synthesis between the two.
In the Alwah Imadi he offers an esoteric intrepretation of Ferdowsis Epic of Kings (Shah Nama) in which figures such as Fereydun, Zahak, Kay Khusraw and Jamshid are seen as manifestations of the divine light. Seyyed Hossein Nasr states: "Alwah Imadi is one of the most brilliant works of Suhrawardi in which the tales of ancient Persia and the wisdom of gnosis of antiquity in the context of the estoteric meaning of the Quran have been synthesized.".(pg16).
In the Partwa Nama he makes extensive use of Zoroastrian symbolism and his elaborate anegeology is also based on Zoroastrian models. The supreme light he calls both by its Quranic and Mazdean names, al-nur al-azam (the Supreme Light) and Vohuman (Bahman). Suhrawardi refers to the hukamayi-fars (Persian Philosophers) as major practitioners of his Ishraqi wisdom and to Zoroaster, Jamasp, Goshtasp, Kay Khusraw, Frashostar and Bozorgmehr as possessors of this ancient wisdom.
Among symbols and concepts used by Suhrawardi are: minu (incorporeal world), Giti (Corporeal World), Surush (messenger, Gabriel), Farvardin (the lower world), Gawhar (Pure sessense), Bahram, Hurakhsh (the Sun), Shahriyar (archetype of species), Isfahbad (Light in the body), Amordad (Zoroastrian Angel), Shahrivar (Zoroastrian Angel), and the Kiyyani Khwarnah. According to Suhrawardi: "Once the soul becomes illuminated and strong through the rays of divine light, it reachers the throne of Kiyani and becomes fully grounded in power and prosperity".
Writings
Suhrawardi left over 50 writings in Persian and Arabic.
Persian Writings
Partaw Nama ("Treatise on Illumination")
Hayakal al-Nur" al-Suhrawardi Shihaboddin Yahya (1154–91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (The Persian version appears in oeuvres vol. III.)
Alwah-i imadi ("The tablets dedicated to Imad al-Din")
Lughat-i Muran ("The language of Termites")
Risalat al-Tayr ("The treatise of the Bird")
Safir-i Simurgh ("The Calling of the Simurgh")
Ruzi ba jamaat Sufiyaan ("A day with the community of Sufis")
Fi halat al-tifulliyah ("Treatise on the state of the childhood")
Awaz-i par-i Jebrail ("The Chant of the Wing of Gabriel")
Aql-i Surkh ("The Red Intellect")
Fi Haqiqat al-Ishaq ("On the reality of love")
Bustan al-Qolub ("The Garden of the Heart")
Arabic Writings
Kitab al-talwihat
Kitab al-moqawamat
Kitab al-mashari wal-motarahat, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1976; vol II: I. Le Livre de la Théosophie oriental
(Kitab Hikmat al-ishraq). 2. Le Symbole de foi des philosophes. 3. Le Récit de lExil occidental, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977; vol III: oeuvres en persan, Persian texts edited with introduction in Persian by S.H. Nasr, introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977. (Only the metaphysics of the three texts in Vol. I were published.) Vol. III contains a Persian version of the Hayakil al-nur, ed. and trans. H. Corbin
LArchange empourpré: quinze traités et récits mystiques, Paris: Fayard, 1976, contains translations of most of the texts in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, plus four others. Corbin provides introductions to each treatise, and includes several extracts from commentaries on the texts. W.M. Thackston, Jr, The Mystical and Visionary Treatises of Shihabuddin Yahya Suhrawardi, London: Octagon Press, 1982, provides an English translation of most of the treatises in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, which eschews all but the most basic annotation; it is therefore less useful than Corbins translation from a philosophical point of view)
Mantiq al-talwihat, ed. A.A. Fayyaz, Tehran: Tehran University Press, 1955. (The logic of the Kitab al-talwihat (The Intimations)
Kitab hikmat al-ishraq (The Philosophy of Illumination), trans H. Corbin, ed. and intro. C. Jambet, Le livre de la sagesse orientale: Kitab Hikmat al-Ishraq, Lagrasse: Verdier, 1986. (Corbins translation of the Prologue and the Second Part (The Divine Lights), together with the introduction of Shams al-Din al-Shahrazuri and liberal extracts from the commentaries of Qutb al-Din al-Shirazi and Mulla Sadra. Published after Corbins death, this copiously annotated translation gives to the reader without Arabic immediate access to al-Suhrawardis illuminationist method and language)
See also
Gholamhossein Ebrahimi Dinani
Qari Muhammad Muslehuddin Siddiqui
References
Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon. (Clear and intelligent account of the main principles of his thought.)
Corbin, H. (1971) En Islam iranien: aspects spirituels et philosophiques, vol. II: Sohrawardi et les Platoniciens de Perse, Paris: Gallimard. (Corbin devoted more of his time to the study of al-Suhrawardi than to any other figure, and this volume represents the essence of his research.)
Jad Hatem Suhrawardî et Gibran, prophètes de la Terre astrale, Beyrouth, Albouraq, 2003
Hairi Yazdi, M. (1992) The Principles of Epistemology in Islamic Philosophy: Knowledge by Presence, Albany, NY: State University of New York Press. (An original work on epistemology by a contemporary Iranian philosopher drawing critical comparisons between certain Islamic and Western philosophers; incorporates the best exposition in a Western language of al-Suhrawardis theory of knowledge.)
Nasr, S.H. (1983) Shihab al-Din Suhrawardi Maqtul, in M.M. Sharif (ed.) A History of Muslim Philosophy, vol. I, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1963; repr. Karachi, no date. (Still one of the best short introductions to al-Suhrawardi, particularly useful on the cosmology.)
al-Shahrazuri, Shams al-Din (c.1288) Sharh hikmat al-ishraq (Commentary on the Philosophy of Illumination), ed. H. Ziai, Tehran: Institute for Cultural Studies and Research, 1993. (Critical edition of the thirteenth-century original; Arabic text only, but a useful short introduction in English.)
Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press, for the Centre for Middle Eastern Studies of Harvard University. (A study of one of al-Suhrawardis principal commentators, with a useful introduction on the philosophy of illumination.)
Walbridge, J.(1999) The Leaven of the Ancients: Suhrawardi and the Heritage of the Greeks, Albany, New York: State University of New York Press.
Walbridge, J. (2001) The Wisdom of the Mystic East: Suhrawardi and Platonic Orientalism, Albany, New York: State University of New York Press.
Ziai, H. (1990) Knowledge and Illumination: a Study of Suhrawardis Hikmat al-ishraq, Atlanta, GA: Scholars Press. (A pioneering study of al-Suhrawardis logic and epistemology, particularly his criticism of the peripatetic theory of definition; unfortunately this work suffers from sloppy production.)
Ziai, H. (1996a) Shihab al-Din Suhrawardi: Founder of the Illuminationist School, in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 434-64. (Biography of al-Suhrawardi.)
Ziai, H. (1996b) The Illuminationist Tradition, in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 465-96. (General description of the Illuminationist tradition.)
Notes
^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadras Transcendent Philosophy, Ashgate Publishing Inc, 2006, ISBN 0-7546-5271-8, p. 12.
^ R. Izady, Mehrdad (1991). The Kurds: a concise handbook.
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ *A) John Walbridge, “The leaven of the ancients: Suhrawardī and the heritage of the Greeks”, State University of New York Press, 1999. Excerpt: “Suhrawardi, a 12th-century Persian philosopher, was a key figure in the transition of Islamic thought from the neo-Aristotelianism of Avicenna to the mystically oriented philosophy of later centuries”
B)Seyyed Hossein Nasr, “The need for a sacred science”, SUNY Press, 1993. Pg 158: “Persian philosopher Suhrawardi refers in fact to this land as na-kuja abad, which in Persian means literally utopia..”
C)Matthew Kapstein, University of Chicago Press, 2004, "The presence of light: divine radiance and religious experience", University of Chicago Press, 2004. pg 285:"..the light of lights in the system of the Persian philosopher Suhrawardi"
D)Jonathan Glustrom Katz, "Dreams, Sufism, and sainthood: the visionary career of Muhammad al-Zawâwî", BRILL, 1996. pg XVI: "Unlike accounts of visions by other more famous Muslim visionaries, the Andalusian Ibn al-Arabi or the Iranian Suhrawardi, for example, Zawawis vision seldom lend..."
^ M. Kamal, Mulla Sadras Transcendent Philosophy, p.12, Ashgate Publishing Inc., 136 pp., 2006, ISBN 0-7546-5271-8 (see p.12)
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ H.Corbin, Spiritual Body and Celestial Earth (From Mazdean Iran to Shiite Iran), translated from French by Nancy Pearson, Princeton, 1977. (1:Paris, 1960), pg. 54.
^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadras transcendent philosophy, Ashgate Publishing, Ltd., 2006 (p.13)
^ a b c d e Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon Press.
External links
Biography
v t e
Islamic philosophy
v t e
Sufism and Tariqa
v t e
Persian literature
View page ratings
Rate this page
Whats this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)
Submit ratings
Categories: 1155 births1191 deathsIranian scientistsHistory of IslamMuslim philosophersPersian philosophersExecuted Iranian peoplePeople from Zanjan, IranMedieval Kurdish philosophersKurdish scholars
قس انگلیسی
"Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash as-Suhrawardī (Persian: شهاب‌الدین سهروردی, also known as Sohrevardi) was a Kurdish or Persian philosopher, a Sufi and founder of the Illuminationist philosophy or "Oriental Theosophy", an important school in Islamic mysticism that drew upon Zoroastrian and Platonic ideas. The "Orient" of his "Oriental Theosophy" symbolises spiritual light and knowledge.He is sometimes given the honorific title Shaikh al-Ishraq or "Master of Illumination" and sometimes is called Shaikh al-Maqtul, the "Murdered Sheikh", referring to his execution for heresy.
Contents
Life
Suhraward or Suhrabard is a village located between the present-day towns of Zanjan and Bijar where Suhrawardi was born in 1155. This Kurdish inhabited region in present-day northwestern Iran was controlled by the Kurds up to the 10th century and its inhabitants were mainly mystics. He learned wisdom and jurisprudence in Maragheh (located today in the East Azarbaijan Province of Iran). His teacher was Majd al-Din Jaili who was also Imam Fakhr Razi’s teacher. He then went to Iraq and Syria for several years and developed his knowledge while he was there.
His life spanned a period of less than forty years during which he produced a series of highly assured works that established him as the founder of a new school of philosophy, sometimes called "Illuminism" (hikmat al-Ishraq). According to Henry Corbin, Suhrawardi "came later to be called the Master of Oriental theosophy (Shaikh-i-Ishraq) because his great aim was the renaissance of ancient Iranian wisdom".
In 1186, at the age of thirty-two, he completed his magnum opus “The Philosophy of Illumination.”
There are several contradictory reports of his death. The most commonly held view is that he was executed sometime between 1191 and 1208 in Aleppo on charges of cultivating Batini teachings and philosophy, by the order of al-Malik al-Zahir, son of Saladin. Others traditions hold that he starved himself to death, others till that he was suffocated or thrown from the wall of the fortress, then burned.
Teachings
Arising out of the peripatetic philosophy as developed by Ibn Sina (Avicenna), Suhrawardis illuminationist philosophy is critical of several of his positions and radically departs from him in the creation of a symbolic language (mainly derived from ancient Iranian culture or Farhang-e Khosravani) to give expression to his wisdom (hikma).
Suhrawardi taught a complex and profound emanationist cosmology, in which all creation is a successive outflow from the original Supreme Light of Lights (Nur al-Anwar). The fundamental of his philosophy is pure immaterial light, than which nothing is more manifest, that unfolds from the light of lights in a descending order of ever-diminishing intensity and, through complex interaction, gives rise to a "horizontal" array of lights, similar in conception to Platonic forms, that governs the species of mundane reality. In other words, the universe and all levels of existence are but varying degrees of Light - the light and the darkness. In his division of bodies, he categorizes objects in terms of their reception or non-reception of light.
Suhrawardi considers a previous existence for every soul in the angelic domain before descending to the realm of the body. The soul is divided into two parts, one remaining in heaven and the other descending into the dungeon of the body. The human soul is always sad because it has been divorced from its other half. Therefore, it aspires to become united with it again. The soul can only reach felicity again when it is united with the celestial part, which has remained in heaven. He holds that the soul should seek felicity by detaching itself from its tenebrous body and worldly matters and access the world of immaterial lights. The souls of the gnostics and saints, after leaving the body, ascend even above the angelic world to enjoy proximity to the Supreme Light, which is the only absolute Reality.
Suhrawardi elaborated the neo-Platonic idea of an independent intermediary world, the imaginal world (alam-e mithal). His views have exerted a powerful influence down to this day, particularly through Mulla Sadra’s combined peripatetic and illuminationist description of reality.
Influence
Suhrawardis Illuminationist project was to have far-reaching consequences for Islamic philosophy in Shiite Iran. His teachings had a strong influence on subsequent esoteric Iranian thought and the idea of “Decisive Necessity” is believed to be one of the most important innovations of in the history of logical philosophical speculation, stressed by the majority of Muslim logicians and philosophers. In the seventeenth century it was to initiate an Illuminationist Zoroastrian revival in the figure of Azar Kayvan.
Suhrawardi and pre-Islamic Iranian Thought
Suhrawardi uses pre-Islamic Iranian gnosis, synthesising it with Greek and Islamic wisdom. He believed that the ancient Persians wisdom was shared by Greek philosophers such as Plato as well as by the Egyptian Hermes and considered his philosophy of illumination a rediscovery of this ancient wisdom. According to Nasr, Suhrawardi provides an important link between the thought of pre-Islamic and post-Islamic Iran and a harmonious synthesis between the two.
In the Alwah Imadi he offers an esoteric intrepretation of Ferdowsis Epic of Kings (Shah Nama) in which figures such as Fereydun, Zahak, Kay Khusraw and Jamshid are seen as manifestations of the divine light. Seyyed Hossein Nasr states: "Alwah Imadi is one of the most brilliant works of Suhrawardi in which the tales of ancient Persia and the wisdom of gnosis of antiquity in the context of the estoteric meaning of the Quran have been synthesized.".(pg16).
In the Partwa Nama he makes extensive use of Zoroastrian symbolism and his elaborate anegeology is also based on Zoroastrian models. The supreme light he calls both by its Quranic and Mazdean names, al-nur al-azam (the Supreme Light) and Vohuman (Bahman). Suhrawardi refers to the hukamayi-fars (Persian Philosophers) as major practitioners of his Ishraqi wisdom and to Zoroaster, Jamasp, Goshtasp, Kay Khusraw, Frashostar and Bozorgmehr as possessors of this ancient wisdom.
Among symbols and concepts used by Suhrawardi are: minu (incorporeal world), Giti (Corporeal World), Surush (messenger, Gabriel), Farvardin (the lower world), Gawhar (Pure sessense), Bahram, Hurakhsh (the Sun), Shahriyar (archetype of species), Isfahbad (Light in the body), Amordad (Zoroastrian Angel), Shahrivar (Zoroastrian Angel), and the Kiyyani Khwarnah. According to Suhrawardi: "Once the soul becomes illuminated and strong through the rays of divine light, it reachers the throne of Kiyani and becomes fully grounded in power and prosperity".
Writings
Suhrawardi left over 50 writings in Persian and Arabic.
Persian Writings
Partaw Nama ("Treatise on Illumination")
Hayakal al-Nur" al-Suhrawardi Shihaboddin Yahya (1154–91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (The Persian version appears in oeuvres vol. III.)
Alwah-i imadi ("The tablets dedicated to Imad al-Din")
Lughat-i Muran ("The language of Termites")
Risalat al-Tayr ("The treatise of the Bird")
Safir-i Simurgh ("The Calling of the Simurgh")
Ruzi ba jamaat Sufiyaan ("A day with the community of Sufis")
Fi halat al-tifulliyah ("Treatise on the state of the childhood")
Awaz-i par-i Jebrail ("The Chant of the Wing of Gabriel")
Aql-i Surkh ("The Red Intellect")
Fi Haqiqat al-Ishaq ("On the reality of love")
Bustan al-Qolub ("The Garden of the Heart")
Arabic Writings
Kitab al-talwihat
Kitab al-moqawamat
Kitab al-mashari wal-motarahat, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1976; vol II: I. Le Livre de la Théosophie oriental
(Kitab Hikmat al-ishraq). 2. Le Symbole de foi des philosophes. 3. Le Récit de lExil occidental, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977; vol II
suhrawardi
سوهواردي
sührvardi
suhrvardi
suhrvardi
suhrvardi
suhrvardi
نمایش تصویر
اطلاعات بیشتر واژه
الگوی تکیه:
WWWS
نقش دستوری:
اسم فامیل
آواشناسی:
sohrevardi
منبع:
واژه‌نامه آزاد
معادل ابجد:
485
شمارگان هجا:
4
دیگر زبان ها
انگلیسی
suhrawardi
ترکی
sührvardi
فرانسوی
suhrvardi
آلمانی
suhrvardi
اسپانیایی
suhrvardi
ایتالیایی
suhrvardi
عربی
سوهواردي
تشریح نگارش (هوش مصنوعی)
کلمه "سهروردی" به عنوان یک اسم خاص، معمولاً به شخصیت‌ها یا مکان‌های مرتبط با شهاب‌الدین سهروردی، فیلسوف و عارف ایرانی اشاره دارد. در نگارش و استفاده از این واژه، قواعد زیر را می‌توان مدنظر قرار داد:
-
حروف بزرگ و کوچک: در ابتدای جمله و همچنین در نامهای خاص، حروف اول باید بزرگ نوشته شوند. مثلاً: "سهروردی" با حرف بزرگ "س".
-
نقطه‌گذاری: اگر "سهروردی" در وسط جمله بیفتد، نیازی به علامت خاص نیست، جز در مواردی که جمله نیاز به نقطه، کاما یا علامت سوال دارد.
-
تاکید بر صحت املایی: دقت در املای صحیح یک اسم خاص بسیار مهم است. "سهروردی" با "س" شروع و "ی" در انتها باید به درستی نوشته شود.
-
استفاده از حروف اضافه: هنگام اشاره به شخصیت سهروردی، ممکن است لازم باشد از حروف اضافه استفاده کنید، مانند "کتاب سهروردی" یا "آثار سهروردی".
- فعل و زمان: در جملاتی که به فعالیت‌ها یا آثار او اشاره می‌شود، باید توجه داشت که فعل‌ها با زمان مناسب و هماهنگ با جمله انتخاب شوند.
با رعایت این قواعد، میتوانید به درستی و به‌طور مؤثر از کلمه "سهروردی" در نوشته‌های خود استفاده کنید.
مثال برای واژه (هوش مصنوعی)
البته! در زیر چند مثال برای کلمه "سهروردی" در جمله‌های مختلف آورده شده است:
- شهاب‌الدین سهروردی یکی از بزرگترین فیلسوفان و عارفان دینی ایران در قرن دوازدهم میلادی بود.
- آثار سهروردی تأثیر عمیقی بر فلسفه اسلامی و عرفان اسلامی داشته‌اند.
- برخی از مهم‌ترین آثار سهروردی شامل "حکمت‌الاشراق" و "مقامات‌العشق" می‌باشد.
- تفکرات سهروردی در زمینه نور و معرفت باعث شکل‌گیری مکتب فلسفی جدیدی در جهان اسلام شد.
- سهروردی به عنوان نماینده مکتب اشراقی، سعی در جمع‌آوری دانش الهی و فلسفی از منابع مختلف داشت.
اگر سوال دیگری دارید یا نیاز به اطلاعات بیشتری است، خوشحال می‌شوم کمک کنم!