کلمه "سورپرایز" به معنای "غافل‌گیری" یا "شگفتی" در زبان فارسی به کار می‌رود و شکل معرب‌شده‌ای از واژه انگلیسی "surprise" است.

قواعد نگارشی و املایی مربوط به "سورپرایز":

1. نوشتار: "سورپرایز" را باید به صورت غیرتفکیک‌شده و به همین شکل نوشته شود. (به عنوان مثال، نباید به شکل‌های دیگری مانند "سورپرایز کردن" یا با تغییراتی در خط نوشتاری آن استفاده کرد).

2. زبان محاوره و رسمی: این واژه بیشتر در زبان محاوره‌ای و غیررسمی کاربرد دارد و ممکن است در متون علمی یا رسمی کمتر دیده شود.

3. روش‌های صرف: این کلمه به عنوان اسم می‌تواند به کار برود و معمولاً به صورت جمع به کار نمی‌رود. بنابراین نمی‌توان گفت "سورپرایزها".

4. جایگاه در جمله: "سورپرایز" معمولاً به عنوان مفعول یا موضوع در جمله به کار می‌رود:

   • مثال: "او یک سورپرایز برای تولدش ترتیب داده است."
5. کلمات هم‌خانواده: اگرچه این کلمه یک واژه معرب است، اما برخی عبارات و کلمات مرتبط با آن می‌تواند شامل "سورپرایز کردن" (به معنای انجام عملی که منجر به غافل‌گیری شود) باشد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "سورپرایز" به درستی و به طور مؤثر در نوشتار و گفتار استفاده کرد.