صفت اشاره در زبان فارسی، کلماتی هستند که به مشخص کردن 위치 یا اشاره به اشیاء و افراد کمک می‌کنند. اینگونه صفات معمولاً به صورت "این"، "آن"، "اینها" و "آنها" استفاده می‌شوند. در ادامه به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با صفت‌های اشاره می‌پردازیم:

1. تطابق با جنس و عدد:

   • صفت‌های اشاره باید با اسم‌هایی که به آن‌ها اشاره می‌کنند از نظر جنس و عدد تطابق داشته باشند. برای مثال:
     • این کتاب (مفرد مذکر)
     • این دختر (مفرد مؤنث)
     • اینها کتاب‌ها (جمع مذکر)
     • آن‌ها دختران (جمع مؤنث)

2. موقعیت در جمله:

   • صفت اشاره معمولاً قبل از اسم قرار می‌گیرد، اما می‌تواند در برخی مواقع بعد از اسم نیز بیاید:
     • این قلم زیباست.
     • قلم این (در متن‌های ادبی یا متون خاص).

3. استفاده در سؤالات:

   • صفت‌های اشاره می‌توانند در جملات سوالی نیز به کار روند:
     • این چیست؟
     • آن چه می‌باشد؟

4. تاکید روی اشاره:

   • برای تأکید بر اشاره می‌توان از ترکیباتی مانند «همین» و «همان» استفاده کرد:
     • همین کتاب.
     • همان دختر.

5. جایگاه و عملکرد:

   • صفت‌های اشاره می‌توانند برای بیان فاصله یا نزدیکی به کار روند:
     • این (نزدیک) vs. آن (دور).
6. حذف صفت اشاره:
   • در نوشتار غیررسمی، گاهی ممکن است صفت اشاره حذف شود و خواننده بر اساس زمینهٔ جمله متوجه موضوع شود.

با رعایت این نکات، می‌توان از صفت‌های اشاره به شکل صحیح و مؤثر استفاده کرد.