ظاهری ظاهریه ظاهریسم

معنی کلمه ظاهری ظاهریه ظاهریسم

معنی واژه ظاهری ظاهریه ظاهریسم

معنیظاهری یکی از مذاهب است که داوود بن علی اصفهانی در سده سوم هجری تأسیس کرد. وجه تسمیه این مذهب توجه به «ظاهر» آیات قرآن و روایات پیامبر اسلام است.
اوج شکوفایی مذهب ظاهری در قرن پنجم توسط ابن حزم اندلسی پدید آمد و بیشتر پیروان آن در اندلس و شمال آفریقا بودند. مذهب شافعی در بین مذاهب دیگر اسلامی بیشترین شباهت را با مذهب ظاهری دارد.
عقاید

ظاهریان بیشتر توجه خود را معطوف به معنای ظاهری آیات و روایات می‌کنند، منابع فقه را در قرآن، احادیث پیامبر و اجماع صحابه خلاصه می‌کنند، با قیاس و اجتهاد به رأی و استحسان و استصلاح سخت مخالفند و از هرگونه تعلیل و تأویل و اخذ مفهوم مخالف و مفهوم موافق و یا نقل به مضمون آیات و روایات می‌پرهیزند و داشتن دانش مناسب از زبان عربی را برای دریافت احکام شرعی کافی می‌دانند، بنابراین با تقلید مخالفند و باب اجتهاد را مفتوح می‌دانند.
منابع

فقیهان ظاهریه چه می گویند؟ آفتاب‌نیوز

ن • ب • و
مذهب‌ها و فرقه‌های اسلامی

ن • ب • و
ویژگی های جانوران
رده‌ها: تسنن مذاهب اسلامی

قس عربی

الظاهریة مذهب فقهی، وقیل منهج فکری وفقهی، نشأ المذهب فی بغداد فی منتصف القرن الثالث الهجری (وبذلک یعتبر من ضمن الثلاث القرون الأولى)، إمامهم داود بن علی الظاهری ثم تزعمهم وأظهر شأنهم وأمرهم الإمام علی بن حزم الأندلسی. وتعد بعض المصادر أن الظاهریة هو المذهب السنی الخامس.

محتویات
تعریف بالمدرسة الظاهریة

المدرسة الظاهریة تنادی بالتمسک وفق رؤیتها بالقرآن الذی هو کلام الله وسنة الرسول وذلک بحسب الدلالة المتیقنة منهما وإجماع الصحابة، وطرح کل ما عدا ذلک من الأمور التی تعبرها ظنیة (کالرأی والقیاس واستحسان ومصالح مرسلة وسد الذرائع وشرع من قبلنا...)، فالظاهریة تسعى لتقریر مراد الله من العباد فی اتباع البراهین وهی الأدلة الثابتة من کتاب الله والسنة وأجماع الصحابة، وشاع کثیرا أن أتباع المدرسة الظاهریة یقولون بالقیاس الجلی، وهذا باطل إذ الظاهریة المنتسبون للظاهر ینکرون هذا وعلى رأسهم الإمام ابن حزم فی المحلى، وقد نقل ابن الصلاح عنهم أنهم لا یقولون به وعد هذا من الشذوذ کما فی تفریق داود وابن حزم بین الغائط فی الماء الراکد، والبائل فیه.

الأصول والأساس للمدرسة الظاهریة

یعتقد الظاهریة أن أصول منهجهم ومدرستهم مستمدة مما کان علیه النبی محمد وأصحابه من غیر زیادة ولا نقصان إلا ما یعتری البشر من الخطأ والنسیان، فهم یرون العمل بالقطعیات المتیقنات وترک الظنون والآراء (ذهب بعضهم بجواز الأخذ بغالب الظن)لأن القطعیات هی ما أجمعت علیه الأمة وهو لایفی أبدا فی إثبات الأدلة من السنن الثابتة، فالشریعة عندهم هی ما أمر الله ورسوله بحیث نقطع أنه مرادهما، وهذا ما یلزم جمیع الأمة بحسب منهجهم.

بینما یعتقد مخالفوهم أنهم اخترعوا هذا المنهج وخالفوا فیه جماهیر علماء الإسلام فبینهم من یخرج الظاهریة من عموم العلماء ومنهم من یعتقد بأنهم من علماء الأمة ویقبل اجتهادهم وأنهم یدخلون فی الاجماع وینخرم الاجماع من دونهم

قال الامام العلامة أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری :
وعن الظاهریة اقرر انها قسمان:

ظاهر نصی
ظاهر عقلی
وانما الظاهر النصی فی الکلام المرکب، وهو ماثبت بیقین أو رجحان انه مراد المتکلم سواء اکان الخطاب بحقیقة الوضع اللغوی، ام کان بسعة المجاز اللغوی أو الادبی..

ولیس الظاهر مایتبادر للمتسامح من کونه خلاف الجلی الواضح، بل الظاهر مادل علیه الخطاب بوجوه الدلالة المعروفة فی کلام العرب سواء اکان المدلول جلیا واضحا، ام کان خفیا لایظهر الا باستنباط واجتهاد..

وغیر الظاهر مالا تدل علیه اللغة فی خطاب المتکلم کجعل شرب اللبن رضاعا.

والظاهر العقلی لیس هو کل احتمال یتصوره العقل، بل هو مالا یحتمل العقل غیره.

قال الامام العلامة أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری :
المذهب الظاهری لیس مذهب لغویا ؛ ولکنه مذهب نصی شرعی بمقتضى فکری لغوی.

ومعنى انه فکری انه یفصل بین المعرفة الشرعیة والمعرفة البشریة؛ فالمعرفة الشرعیة على التوقیف والاتباع الا مافوضه الشرع إلى العقل، والمعرفة البشریة اوسع دائره فی الحریه.

ومیزة الشرع انه عبودیة الله، ولیس حریة للشهوات والشبهات والآراء.

والظاهر بجناحیه الفکری واللغوی موجه لتحریر مراد الشرع وتخلیصه من الاوشاب البشریة.

*وموجزه : ان الشرع لایعرف الا بلغة العرب التی نزل بها الشرع، وماصح نقله من مراد للرسول محمد عرف بغیر اللغة من ایمائه وسکوته ؛ فیؤخذ بالاصطلاح الشرعی ان وجد، فأن لم یوجد اخذ بالمعنى المجازی الغالب للاستعمال، فأن لم یوجد اخذ بالمعنى الحقیقتی الوضعی.

هذا إذا تجرد الخطاب من قرائن ودلالات سیاق واحاله إلى معهود شرعی بنص آخر.

وان مراد الشرع هو مایتیقنه العقل أو یرجحه عند تعدد الاحتمالات.

وقال أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری :
المذهب الظاهری اتباع لرجحان الفکر بواسطة الخطاب الشرعی، ومعنى هذا انه لیس مذهب امام بعینه کالشافعی أو مالک.

وقال أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری : بناء على ماسبق فثم فرق بین الظاهر والظاهریة.
فالظاهر اتباع للنص بمنهج فکری فی نظریتی المعرفه.

والظاهریة اتباع لإمام اخذ بالظاهر وربما اخطأ فی التطبیق کالاخذ بالحرفیة والغفلة عن معقول النص ومعهوده.

قال الامام علی بن حزم الأندلسی عن الامام داود بن علی الظاهری بعد الثناء على علمه واجتهاده :
"لکن له بالتنبیه على ماذکرنا منزلة رفیعة, ومحلة عالیة ؛ ویستحق بذلک التقدم بالفقه، ولیس ذلک بموجب تقلیده؛ لما ذکرنا من انه لم یعصم من الخطأ بعد رسول الله أحد من الناس، ولا یحل ان یقلد من یخطئ وان اصاب فی کثیر".

وکلام الامام علی بن حزم الأندلسی فی مثل هذا کثیر.

وقال أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری : المذهب الظاهری هو الاصل، وهو مذهب الصحابة والتابعین رضی الله عنهم قبل وجود المذاهب، ولا یزال هو المذهب لأهل السنة والجماعة فی العقائد.
ولهذا ألف السـمنودی کتابه "سعادة الدارین فی الرد على الظاهریة ومقلدتهم من الوهابیة".

فاعتبر مذهب السلفیة فی العقائد الذی قال به الامام محمد بن عبد الوهاب تابعا للقول بالظاهر، بل وجد ما اعتبره موافقة لمنهج بعض الصحابة فی التمسک بالحرفیة کما فی صلاة العصر فی بنی قریظة.

وقال أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری :
لما وجدت المذاهب وتحزبت تجرد لإحیاء الاصل من الاخذ بالظاهر الامام داود بن علی الظاهری وهو معاصر للامام أحمد بن حنبل، وما زال المذهب فی عز حتى کان هو المذهب الرسمی للدولة فی خراسان والعراق.

فلما ضعفت دولته آخر القرن الرابع بزغ نجمه فی الاندلس على ید منذر بن سعید وابن مفلت ثم الامام علی بن حزم الأندلسی الذی بقیت جملة من مؤلفاته، ثم کانت له دولة فی القرن السادس وما بعده بالأندلس.

من أعلام المدرسة الظاهریة

الإمام داوود بن علی الأصفهانی المشهور بـ (داوود الظاهری): وهو ممن نادى بالأخذ بظاهر القرآن والسنة الصحیحة وفق حرفیة النص، وترک الاستعانة بالأدلة العقلیة والرأی والتأویل والأخذ بما اعتبره أدلة ظنیة وبالمقاصد وذلک لانتشار المذهبیة والرأی والتأویل فی زمانه.
الشعبی.لمصدر
ابنه الإمام أبوبکر محمد بن داوود الظاهری.
الإمام النحوی نفطویه.
الإمام ابن حزم الظاهری المکنى بأبی محمد واسمه علی ویعرف أیضا باسم علی بن حزم الأندلسی، وهو من أصل هذا المذهب تأصیلا کاملا، بل یعتقد الکثیرون أن المذهب الظاهری، لم یکن لیبرز لولا ظهور الإمام ابن حزم.
القطب محیی الدین ابن عربیلمصدر.
الحافظ ابن طاهر القیسرانی.
الإمام النحوی المفسر أبو حیان الغرناطی الأندلسی -صاحب تفسیر البحر المحیط-.
منذر بن سعید البلوطی
ابن نباته المعروف بابن الرومیة
المحدث المغربی الشهیر الحافظ أحمد بن الصدیق الغمارى
العلامة اللغوی المحدت أبو تراب الظاهری -- وهو من المعاصرین وتوفی من سنوات قریبة.
أبو عبد الرحمن بن عقیل الظاهری، وهو شیخ موسوعی له مؤلفات متعدد شغل عدة وظائف بالمملکة العربیة السعودیة، وهو الآن یعمل مستشار، ورئیس تحریر مجلة الدرعیة.
تقی الدین الهلالی فقد ذکر تلمیذه الشیخ حماد الأنصاری أنه کان ظاهریاً، وکذلک قال الشیخ العلامة محمد الأمین أبو خبزة التطوانی عنه وهو من تلامذته.
الأستاذ سعید الأفغانی
الإمام الشوکانی ـ وإن لم یکن ظاهریاً إلا أنه من المتعاطفین مع أهل الظاهر فکان کثیر النقل لمذهب أهل الظاهر، بل کان کثیر التندید بمعارضی أهل الظاهر.
الظاهریة الفقهاء

داوود الظاهری
أبوبکر محمد بن داوود الظاهری
ابن المغلس
علی بن حزم الأندلسی
عبد الله بن قاسم القیسی ناشر المذهب بالأندلس
المنذر بن سعید البلوطى
محی الدین ابن عربیلمصدر
أبوالخیار مسعوت بن مفلت شیخ ابن حزم ومعلمه
الحمیدى تلمیذ علی بن حزم الأندلسی وکان محدثا
ابن مضاء النحوى قاضى الجماعة فی عهد الموحدین
المنصور بن یوسف بن عبد المؤمن حاکم الموحدین کان یفتى الناس ویلجا إلیه الفقهاء یستفتونه وله کتاب فی الفقه
ابن دحیة الکلبى کان فقیها محدثا
ابن حوط الله الظاهرى کان معلما لأبناء المنصور الموحدى
ابن نباته المعروف بابن الرومیة وکان یکره أن یلقب بابن الرومیة لان أمه کانت من الروم کان فقیها محدثا
أحمد بن سعید بن على بن حزم بن غالب توفى سنة 540هـ
محمد بن علی بن محمد الکرجی القصاب.
أحمد بن محمد بن علی بن محمد الکرجی القصاب ت (360) له کتاب النکت الدالة على البیان فی أنواع العلوم والأحکام، وتصدى فی هذا الکتاب لإبطال أمور منها القیاس، والاستحسان، والتقلید، ونقل عن أبیه بعض الاستدلاللت بالقرآن فی إبطال القیاس
الظاهریة القضاة

القاضى الحرزى أبوالحسن عبد العزیز بن أحمد الأصفهانى
قاضى القضاة المنذر بن سعید البلوطى
قاضى القضاة ابن مضاء الأندلسى النحوى
قاضى القضاء أحمد بن بقى الأموى حفید بقى بن مخلد محدث الأندلس وفقیهها المتخیر
المراجع

کتاب (المدرسة الظاهریة بالمغرب والأندلس) للدکتور توفیق الغلمبزونی.
^ قال الشوکانی فی البدر الطالع (2|281) فی ترجمة أبی حیان صاحب التفسیر: وکان ظاهریا وبعد ذلک انتمى إلى الشافعى وکان أبو البقاء یقول انه لم یزل ظاهریا. قال ابن حجر کان أبو حیان یقول محال أن یرجع عن مذهب الظاهر من علق بذهنه انتهى. ولقد صدق فی مقاله فمذهب الظاهر هو أول الفکر وآخر العمل عند من منح الإنصاف ولم یرد على فطرته ما یغیرها عن أصلها ولیس هو مذهب داوود الظاهری وأتباعه بل هو مذهب أکابر العلماء المتقیدین بنصوص الشرع من عصر الصحابة إلى الآن وداوود الظاهری واحد منهم وإنما اشتهر عنه الجمود فی مسائل وقف فیها على الظاهر حیث لا ینبغی الوقوف وأهمل من أنواع القیاس ما لا ینبغی لمنصف إهماله، والواضح من کتب الظاهریة أنهم لایهملون هذا النوع من القیاس، ولایسمى عندهم بالقیاس، إنما دلالة النص، والحق أنه أدل فی التعبیر، والأحرص فی حفظ العقل فی الخوض فی متاهات التأویل، ودلالة النص هو نفسه القیاس بالنص عند أصولیین المذاهب.
ع · ن · ت
مذاهب أهل السنة والجماعة الفقهیة
تصنیفات: علماء مسلمونطوائف إسلامیةمذاهب فقهیة


قس ترکی استانبولی

Zahiri mezhebi bir İslam dini fıkıh (İslam hukuku) mezhebi.
Genel kabule göre kurucusu Davûd el-Isbehânî olan Zahiri mezhebi, fıkıh yani İslam hukukunun tek kaynağının nasslar, yani Kuran ve Sünnet, olduğunu iddia eder ve hükümler üzerinde reyin mümkün olmayacağını belirtmişlerdir. Bu mezheb tüm rey çeşitlerine karşı çıkar; kıyas, istihsan, mesalih-i mürsele veya zerâyi prensibini reddeder, delil olarak kabul etmez. Sadece nassı kabul eden Zahiri mezhebi hakkında nass bulunmayan konularda istishab denilen "mübah olmak" (ibahat-i asliye) prensibini uygular.
Zahiri mezhebinin kurucusunun Davud el-Isbehani olduğu kabul edilse de, mezhebin en büyük ve ünlü alimi İbn-u Hazmdır. Davud İmam Şafiînin öğrencilerinden ders almış ve İmam Şafiîden genel olarak oldukça etkilenmiştir. Bununla birlikte Zahiriliğin fıkhı ile Şafiîliğin fıkhı birbirinden oldukça farklıdır; Davud şeriatta reyin söz konusu olmayacağının üstünde durmuştur. Davud dönemin hadise ağırlık veren özelliklerinden de yararlanarak mezhebini yaymaya çalışmış fakat mezhebinin birçok konudaki farklı görüşleri sebebiyle birçok muhalif edinmiştir. Zahiriliğin bu ilk yayılma döneminde aldığı tepkilerin temelinde Davudun taklidi tamamen ve kesinlikle reddetmesidir. Herkesin içtihat etmesi fikrini doğuran bu görüş diğer birçok mezhep ve alimin görüşleriyle çelişir ve Zahiriliğin birçokları tarafından eleştirilmesine sebep olmuştur. Bununla birlikte Zahirilik yayılmaya devam etmiş, özellikle Hicri 3. ve 4. yüzyıllarda önemli bir yere gelmiştir; öyle ki Hanefilik, Şafiîlik ve Malikîlikten sonra 4. büyük fıkıh Sünnî mezhebi konumuna gelmiş, sonradan Hanbelîliğin yükselişi ve diğer başka sebeplerden ötürü bu konumunu kaybetmiştir. Bundan sonra Doğuda gücünü kaybeden Zahirilik Batıda, Endülüsde yükselişe geçmiş, bu yükselişin de en önemli faktörü ve ismi İbn-u Hazm olmuştur. İbn-u Hazm da Zahiriliğin fıkıh görüşünde reye yer olmadığını belirtmiş, genel olarak fıkıhta reyin yer almaması için Kurandan çeşitli ayetleri (örneğin Enam Suresi 38. ayeti), bazı hadisleri ve sahabe sözlerini delil olarak ortaya atmıştır. İbn-u Hazm Zahirilik açısından şeri delillerin dört çeşit olduğunu öne sürer: birincisi Kuran, ikincisi sahih ve mütevatir hadisler, üçüncüsü icma ve dördüncüsü de sadece bir ihtimali olan delillerdir. Dördüncü şeri delil türü olarak geçen delil kıyasa benzemekle birlikte kıyas değildir. Bu Zahiriliğin ve İbn-u Hazmın diğer birçok mezhep ve fakihten ayrıldıkları noktadır: diğerlerine göre dördüncü şeri delil kıyastır. Zaman zaman bu dördüncü şeri delil çeşidi kıyasa benzemekle eleştirilmiş veya yorumlanmışsa da bu Zahiriliğe göre söz konusu olamaz, nitekim İbn-u Hazm da bunu reddetmiştir. Hakkında hiçbir nassın bulunmadığı hususlarda İbn-u Hazm tüm rey çeşitlerini reddettiği için farklı bir yol seçer ve istishab ile ibahat-i asliyeyi, yani eşyanın aslda mübah oluşunu, temel alır. Buna göre hakkında nass bulunmayan bir durumda, karşıt bir nass ortaya çıkıncaya kadar, durum mübah olarak ele alınır. Zahiri mezhebi İbn-u Hazmın ölümünden sonra da öğrencileri ve kitapları sayesinde yayılma fırsatı bulmuş, gerek Endülüs gerekse de Doğuda yayılmaya çalışmıştır, özellikle Muvahhidîler döneminde doruğuna ulaşmıştır.
Kaynakça ve notlar

Muhammed Ebu Zehra. "İslamda İtikadî-Siyasî ve Fıkhî Mezhepler Tarihi". Şura Yayınları, İstanbul.
^ s.529, Muhammed Ebu Zehra. a.g.e.
^ s.529-530, Muhammed Ebu Zehra. a.g.e.
^ s.560, Muhammed Ebu Zehra. a.g.e.
^ İbn-u Hazm. "el-İhkâm fî usûlil-ahkâm". 1/71
^ s.568, Muhammed Ebu Zehra. a.g.e.
^ s.573-574, Muhammed Ebu Zehra. a.g.e.
Kategori: İslam dini fıkıh mezhepleri

قس عبری

האסכולה הטאהִרית (בערבית: المذهب الظاهری, בתעתיק מדויק: אלמדהב אלטאהרי‏‏) היא אסכולה אסלאמית (מדהב) הלכתית-תאולוגית הדוגלת במשמעות הגלויה (טאהר) של הטקסטים הקדושים, הקוראן והמסורת המוסלמית.

מייסד האסכולה הטאהרית הוא דאוד אבן חלף (מת 270 להגרה / 884 לספירה), אך כתביו לא נשתמרו במלואם והם ידועים רק מתוך כתבים של מחברים אחרים. האסכולה הטאהרית מזוהה במיוחד עם אבן חזם אל-אנדלוסי (מת 456 להגרה / 1063 לספירה), איש אשכולות שחי באל-אנדלוס וחיבר כתבים רבים בנושאי הלכה אסלאמית, תאולוגיה, היסטוריה, לוגיקה ועוד. אבן חזם רכש תחילה הכשרה בכתבי מאלכ בן אנס, אחר כך פנה לרעיונותיו של א-שאפעי ולבסוף השתכנע ברעיונות הטאהרים.

העיקרון החשוב ביותר של האסכולה הטאהרית הוא החובה לנהוג על פי הקוראן והמסורת המוסלמית כפי שהיא מתבטאת בדבריו ובפועלו של הנביא מוחמד. האסכולה הטאהרית שוללת שימוש בשיקול דעת (رأی, ראי) ובהיקש (قیاس, קיאס). תפיסה זו מבוססת על קביעתו של האל בקוראן כי הוא העניק לבני האדם קוראן "בלשון ערבית ברורה" (סורה 26, א-שעראא / פסוק 195). לפיכך יש להסתפק בטקסט (نص, נץ) הזה, כפי שהובא לבני האדם על ידי הנביא מוחמד. יתר על כן, כל מי שמבקש להביא טענה, הלכתית או אחרת, עליו לספק ראיות לנכונות טענתו, כפי שאלוהים מתרה פעמים רבות בקוראן: "הביאו הוכחה, אם דוברי אמת אתם" (סורה 2, אל-בקרה / פסוק 111; סורה 27, א-נמל / פסוק 64).

מי שדגלו בתפיסות הטאהריות הציבו אתגר בפני האסכולה המאלכית, שהייתה האסכולה השלטת באל-אנדלוס, כפי שמשתקף בפולמוסיו ומאבקיו של אבן חזם עם הממסד המאלכי. עם זאת, בניגוד לארבע האסכולות האחרות, לא ברור אם האסכולה הטאהרית הייתה קיימת במובן של קבוצת אנשים שקראו לעצמם "טאהרים". לאורך השנים הטאהרים לא שרדו כאסכולה מבוססת כמו שאר האסכולות, אולי משום שקיים הבדל עקרוני בינם לבין שאר האסכולות: חוסר הנכונות לקבל כמקור סמכות אדם בשר ודם, פרט לנביא מוחמד. יותר מכל, זוהי אסכולה מוחמדית, במובן שהיא דוגלת בסמכותו הבלעדית של הנביא מוחמד, שפעל בהנחיית הקוראן.
לקריאה נוספת

Turki, Abdel-Magid. "al- Ẓāhiriyya." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Edited by: P. Bearman , Th. Bianquis , C.E. Bosworth , E. van Donzel and W.P. Heinrichs.
Ignaz Goldziher (Author), Camilla Adang (Introduction), Wolfgang Behn (Translator). The Zahiris: Their Doctrine and Their History, a Contribution to the History of Islamic Theology.

הערות שוליים

^ ‏המילה "טאהר" נהגית בקירוב כמו "זאהר". ראו כתיבת הערבית והגייתה.‏

IconeIslam.png ערך זה הוא קצרמר בנושא אסלאם. אתם מוזמנים לתרום לוויקיפדיה ולהרחיב אותו.
קטגוריות:

קצרמר אסלאם
אסכולות השריעה

قس انگلیسی

Ẓāhirī (Arabic: ظاهری‎), sometimes spelled Dhahiri, is a school of thought in Islamic jurisprudence and Aqida. The school is named after one of its early prominent jurists, Dawud ibn Khalaf al-Zahiri (d. 270/883), and is known for its insistence on sticking to the manifest (zahir) or apparent meaning of expressions in the Quran and the Sunnah; the followers of this school are called Zahiriyah.
Contents
History

While those outside the school of thought often point to Dawud Al-Zahiri as the "founder" of the school, followers of the school themselves tend to look to earlier figures such as Sufyan al-Thawri and Ishaq Ibn Rahwayh as the forerunners of Zahiri principles.
Hanbali scholar Ibn al-Qayyim, while himself a critic of the Zahiri outlook, defended the schools legitimacy in Islam, stating rhetorically that their only sin was "following the book of their Lord and example of their Prophet."
Principles

Historically, followers of the Zahiri methodology did not like being associated with a particular madhhab since the word "madhab" itself refers to a "path" or "way," an equivalent term being sunnah. Therefore, Zahiris, as well as many other earlier scholars, preferred to be called followers of the "Madhab of Muhammad."
The Zahiri school of thought recognizes three sources of the Sharia or Islamic law, known as usul al-fiqh, or the principles of Islamic jurisprudence. The first is the Quran, considered by Muslims to be the verbatim word of God (Arabic: الله Allah); the second consists of the sunnah as reported in the ahadith, which consists of the sayings and actions of the Islamic prophet Muhammad; the last is ijma, or absolute consensus of the Muslim community.
The school differs from the more prolific schools of Islamic thought in that it restricts consensus in jurisprudence to the consensus of the sahaba, the first generation of Muslims who lived alongside Muhammad, only. While Abu Hanifa and Ahmad bin Hanbal agreed with them in this, the followers of the Hanafi and Hanbali schools generally do not, nor do the other two Sunni schools. Additionally, the Zahiri school does not accept qiyas or analogical reasoning as a source of Islamic law, nor do they accept the practice of istihsan; while Shafii and followers of his school agree with the Zahiris in rejecting the latter, all other Sunni schools accept the former, though at varying levels.
It should be known that the name Zahiri itself is not endorsed by the adherents of this method, using other textual proof to suggest that there is no name to be known by except what has been mentioned thereby in the religious texts. Ibn Hazm, a well-known practitioner and teacher of this school, would refer to himself and those who followed this view as ashab al-zahir, or "the people of the literal sense".
Main Arguments

Generally speaking, the Zahiri school sees itself as following what Allah has clearly revealed to be Halal and Haraam, and therefore is in opposition to other schools that determine legal rulings using human interaction with the meanings of the text, namely the Maliki, Shafii, Hanafi, and Hanbali schools of law. However, this does not mean that Zahiris disregard the scholars that these schools were named after. In fact, the Zahiri school generally views Malik, Shafii, Abu Hanifa, and Ibn Hanbal in a positive light, and in the Zahiri point of view, the schools that claim to follow these scholars are at fault, not necessarily the original scholars themselves.
The main point of contention that is brought up by Zahiri scholars is the use of qiyas, or analogical reasoning. This is essentially to determine a reason or cause for a previously established ruling regarding an action and to apply the same ruling to a separate action containing that perceived reason. The Zahiri school argues that the use of qiyas, as well as other forms of human understanding, is equivalent to mankind determining the legal status of an action rather than Allah, which is not only Haraam, but akin to disbelief. Other schools have argued that an instance where the Quran and Sunnah are silent on an issue necessitates the use of qiyas. The Zahiri response to this argument historically has been that Allah states that nothing has been neglected in the Book (the Quran), and the default position of permissibility is established until proven otherwise. A common misconception of the need for qiyas is the example of the prohibition of wine in the Quran, by which both students and scholars of other schools see as needing an analogy in order to make other intoxicants forbidden. However, this is not the case, as there are several authentic hadiths in which the prophet Muhammad explicitly forbids the consumption of any intoxicant.
When the Zahiri school speaks of the "zahir," they are referring to the apparent meaning that Allah intended through the verse of the Quran or sayings/actions in the Sunnah. The apparent meaning is not necessarily equivalent to the literal meaning; rather, it is that which is clearly used or expressed in the particular language in question. For example, in English, if one were to state "I can kill two birds with one stone," the apparent meaning in this case is not a literal meaning, but an idiomatic expression. This is due to the fact that it is generally understood by native English speakers that the former statement is referring to the idea of a single action that can simultaneously fulfill two obligations. Similarly, the apparent meaning can be applied to the Arabic language, and subsequently the Quran and the Sunnah.
In addition to rejecting sources of law based on human reasoning, the Zahiri school also rejects any hadith with weakness in it as a source of law. This is due to the fact that the Quran states that revelation from Allah is clear from error, which includes the Sunnah, and therefore any narration with weakness in it (either through a missing link in its chain or a weakness in the narrator) cannot be used to determine legal rulings. The only acceptable hadiths are those that are sahih, or authentic. This methodology contrasts the methodologies of other schools, which at times use hasan (good) or even multiple daif (weak) hadiths that are corroborated. The Zahiri school also views ahaad (single-chain) hadiths as a valid source of law, and therefore authentic hadiths do not necessarily need to be mutawatir (mass-transmitted).
The Zahiri school restricts ijma, or consensus, only to the companions of the prophet Muhammad. The basis for this position focuses around the Arabic words used in the Quran or the authentic hadiths when speaking about the acceptance of consensus. According to the Zahiri position, as well as other scholars (such as Abu Hanifa and Ahmad ibn Hanbal), the consensus of the believers only refers to the companions of the prophet. Other schools either accept the consensus of scholars of certain times/places, or accept the consensus of scholars of every age.
The Zahiri school is also known for its harsh criticism of taqlid. The Zahiri school sees taqlid as an entryway into shirk, or putting partners with Allah, since blindly following the rulings of scholars could perhaps cause someone to be more concerned about the will and ruling of a scholar as opposed to the will and ruling of God.
View of Other Schools

The Zahiris rigid position on the nature of taqlid is demonstrated when discussing the methodologies of other schools. The Zahiri school has argued that strictly following a legal school is incorrect. This position is emphasised when discussing the fundamental tenet in Sunni Islam of the obligation of following one of the four prominent schools of law. The Zahiri school has made many points on this issue, which include the following:
The four schools did not all begin or exist simultaneously. The Hanbali school, for example, was not even considered a legal school by the other three until it started accepting qiyas and other forms of human reasoning. Before this occurred, followers of the Hanbali methodology were known as Ahl al-Hadith.
Each of the four schools has moved away from the methodologies of the four scholars, as many of their rulings and beliefs are no longer present within each respective school.
The four schools during different periods were extremely opposed to each other, at times even criticizing, ridiculing, or even physically harming members of other schools. A noticeable historical example of this was the rivalry between the Hanafi and Shafii schools of law, which would burn the books of the other school. The Zahiri school has maintained the position that only later in history did the four schools accept each other as valid entities.
The acceptance of all four schools has inevitably led to the acceptance of contradicting legal rulings. For example, the Hanafi, Maliki and Hanbali schools believe that touching someone of the opposite gender does not nullify ones ritual purity, while the Shafii school has ruled the opposite. It should be pointed out however that both rulings are valid interpretatins and will continue to exist into the foreseeable future.
Allowing the general population of Muslims to accept any of the four schools has perhaps promoted ignorance and laziness amongst lay Muslims with regards to their religion.
Historically, the Zahiri school has been closely associated with the Hanbali school or methodology, at least in the earlier parts of the Hanbalis schools history. This is due to the fact that the Hanbali school, as previously mentioned, followed the authentic hadiths as opposed to human reasoning. The name Ahl al-Hadith (the people of hadith) was given to the followers of both the Zahiri and Hanbali schools for this reason, while the other schools were known as Ahl al-Rai (the people of rhetorical theology or reasoning).
Although the Zahiri school has been mentioned within the context of the Salafi movement and has some points of agreement with it, the Zahiris positions on many aspects of Islamic law and theology are in opposition to the rulings produced by the movement.
Notable Zahiris

Discerning who exactly is an adherent to the Zahiri school of thought can be difficult because many followers of other schools of thought adopted certain viewpoints of the Zahiris, holding "Zahirite leanings" without actually adopting the school of thought. Some followers of other schools of thought would adopt Zahiri positions such as negation of analogical reasoning or the restriction of consensus to the consensus of the first generation of Muslims exclusively, for example, without leaving their own schools of thought.
Additionally, historians would often refer to any individual who praised the Zahiris as being from them. Sufi mystic Ibn Arabi has most often been referred to as a Zahiri because of a commentary on one of Ibn Hazms works, despite having stated twice that he isnt a follower of the Zahiri school or any other school of thought.
Sympathizers with the Zahiri School
Muhammad al-Bukhari (d. 870)
Muhammad ibn Jarir al-Tabari (d. 923)
Ibn Tumart (d. 1128)
Ibn Arabi (d. 1240)
Ibn Qayyim Al-Jawziyya (d. 1350)
Ahmad Muhammad Shakir (d. 1958)
Muhammad Nasiruddin al-Albani (d. 1999)
Followers of the Zahiri School
Ibn Abi Asim (d. 909)
Ibn Hazm (d. 1064)
Abu Hayyan Al Gharnati (d. 1344)
Muhammad ash-Shawkani (d. 1834)
Muhammad Shams-ul-Haq Azimabadi (d. 1911)
Abdur-Rahman al-Muallimee al-Yamani (d. 1966)
Muhammad Taqi-ud-Din al-Hilali (d. 1987)
Badee-ud-Deen Shah as-Sindhee (d. 1996)
Muqbil bin Haadi al-Waadiee (d. 2001)
See also

Zahir (Islam)
References

^ Wael B. Hallaq, The Origins and Evolution of Islamic Law (Cambridge University Press, 2005), p. 124.
^ Ibn Qayyim Al-Jawziyya, Ighadah al-Lahfan fi Masayid al-Shaytan, v.1, pg.570
^ "He named you submitters muslimun from before and in this." (Quran 22:76)
^ Hassan, Abu. "Questions on Qiyas". Retrieved 14 July 2012.
^ Hassan, Abu. "Ijma in Brief". Retrieved 14 July 2012.
^ Ibn Hazm, Abu Muhammad. al-Muhallaa bil Athaar. Volume 1.
^ Zaharism by Omar A. Farrukh, Ph.D, Member of the Arab Academy, Damascus (Syria)
^ Mohammed Rustom, Review of Michel Chodkiewiczs An Ocean without Shore
View page ratings
Rate this page
Whats this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Schools of Sunni jurisprudenceSunni Islam

قس آلمانی

Die Zahiriya (arabisch ‏ظاهریة‎, DMG Ẓāhirīya, im Deutschen auch Zahiriten) ist eine mittlerweile nicht mehr praktizierte Rechtsschule des Islam (Madhhab), die auf den Gelehrten Daud ibn Chalaf zurückgeht, welcher im 9. Jahrhundert im Irak lebte. Ihr Gedankengut ähnelt der Gruppierungen, die heutzutage u. a. als Wahabiya oder Salafiya bekannt sind und sich durch eine besondere Strenge auszeichnen.
Inhaltsverzeichnis
Grundlagen der Zahiriya

Der Name dieser Madhhab leitet sich vom arabischen Begriff zahir / ‏ظاهر‎ / ẓāhir ab, was „sichtbar“, „offensichtlich“ oder „klar“ bedeutet.
Die zentrale Lehre der Zahiriya bestand darin, dass sie ihre Rechtsgutachten (Fatwa) aus einem wörtlichem Verständnis von Koran und Sunna ableitete, da sie die Auffassung vertrat, man könne diese Quellen nur durch wörtliche Auslegung verstehen. Die Methode der wörtlichen Ableitung aus Koran und Sunna mache dieses System der Rechtsprechung (Fiqh) sehr einfach. Folglich unterschied sie sich dadurch jedoch auch stark von den meisten anderen Madhhab, da sie die Methoden der Analogie (Qiyas) und der freien Argumentation (Ray) strikt ablehnte und Konsens (Idschma) nur in wenigen Fällen als zulässig duldete. Des Weiteren lehnte diese Madhhab ein anthropomorphisches bzw verweltlichtes Gottesbild strikt ab, da Gott nur durch seine Eigenschaften begriffen werden könne.
Begründung für ihr Verständnis von Koran und Sunnah

Die Zahiriten begründeten ihr Verständnis mit der Sura 16, Verse 102–104:
102Sprich: „Offenbart hat ihn der Heilige Geist von deinem Herrn mit der Wahrheit, um diejenigen, die glauben, zu festigen, und als Rechtleitung und frohe Botschaft für die Ergebenen Muslime. 103Und Wir wissen sehr wohl, dass sie sagen: ‚Es lehrt ihn nur ein menschliches Wesen.‘ Die Sprache dessen, auf den sie hinweisen, ist eine fremde, während dies hier deutliche arabische Sprache ist. 104Diejenigen, die nicht an Gottes Zeichen glauben, leitet Gott nicht recht, und für sie wird es schmerzhafte Strafe geben.
Durch den letzten Abschnitt von Vers 103 legitimierten sie ihre fundamentalistische und wörtliche Auslegung als einzig legitime Grundlage des Islam.
Verbreitung

Die zahiristische Rechtsschule von Daud ibn Khalaf entstand im 9. Jahrhundert im Irak. Da in dieser Zeit die Ummah (die Gesamzheit der Muslime) durch viele Meinungsverschiedenheiten in den Rechtswissenschaften (Fiqh) gespalten war, bekam die Zahiriya aufgrund ihrer Einfachheit und ihrer fundamentalistischen Exegese der Quellen schnell Zulauf und verbreitete sich bald bis ins entfernte, damals muslimisch bevölkerte Spanien, wo diese Schule durch den Zahiriten Ibn Hazm erbreitet und später im 12. Jahrhundert für 15 Jahre unter Sultan Yaqub al-Mansur zu einem festen Rechtssystem wurde.
Das Ende der Zahiriya

Innerhalb des Islam blieb die Zahiriya bis zm 14. Jahrhundert vereinzelt immer wieder Orientierungspunkt in Zeiten gespaltener Meinungen, denn durch ihre "Reinheit von Interpretationen" gab sie in diesen Zeiten den besten Halt. Es scheint, als sei die Zahiriya in der Folgezeit inmitten der Hanbaliya, der strengsten der vier verbleibenden großen Rechtsschulen, aufgegangen. Ihr grundlegendes Gedankengut findet sich in Gruppierungen, die sich von der Hanbaliya absonderten wie die Salafiten bzw Wahabiten wieder, welche die Grundlage der Lehren islamistischer Organisationen bilden.
Die Ideale und die offenbare „Reinheit" der zahiritischen Lehre beeinflussten das Gedankengut und die Geschichte der Muslime noch bis heute durch Gruppierungen, welche ihrem Gedankengut zugeneigt sind und überproportionalen Einfluss in der islamischen Welt haben (z. B. Salafiten).
In den Schriften von Sharani sind einige der Verordnungen erhalten geblieben, die nach zahiristischem Rechtssystem getroffen wurden. Diese Verordnungen sind sehr detailliert und meistens relativ starr. Nur in wenigen Fällen lassen sie sich flexibel anwenden, was ein offensichtliches Problem des zahiristischem Systems ist.
Weblinks

LookLex - Encyclopaedia (englisch)
Kategorien: Islamische RechtsschuleGeschichte des Islam

قس فرانسه

Le zahirisme est une école littéraliste apparue au ixe siècle à Ispahan. Son fondateur fut Dawud ben `Alî al-Isfahânî (815-884) (Abu Dāwud Sulayman Az-Zahiri). Cette école était une école théologique mais aussi une école juridique (madhhab) de droit musulman notamment en al-Andalus sous la conduite dIbn Hazm. Lécole juridique à disparu laissant les quatre écoles canoniques subsister après la chute de lAndalousie. Cette école ne laissait aucune latitude au juge qui ne pouvait se référer quau Coran et à la sunna.
Sommaire
Le contexte

Depuis le viiie siècle une dispute se déroule entre les partisans de la tradition gens du hadith1 et qui la suivent en matière de théologie comme de jurisprudence et les gens de lopinion2.
Comme le souligne Ibn Khaldoun, les habitants du Hedjaz et ceux en particulier de Médine, devraient être les plus versés dans la connaissance de la tradition, mais avec les Abbassides le centre de gravité du monde musulman se déplace vers Bagdad où les gens avaient moins eu de contacts directs avec les traditions de Mahomet, et où certains problèmes comme ceux de lagriculture prenaient des formes beaucoup plus variées que dans la région de La Mecque. Aussi, inévitablement une école prenant en compte lopinion apparut-elle. Elle ne négligea pas la tradition, mais on considéra quil était indispensable de la compléter par dautres codes. En même temps chez les chiites apparut une tendance à lésotérisme appelée batinîya.
Ce mouvement tient son nom de la croyance que sous chaque objet évident (zahîr) il y a caché un concept ésotérique (bâtin). Il fut très puissant sous le règne dAl-Mamûn (813-833). Le viiie siècle était baigné dans une atmosphère ésotérique mettant en cause les fondements de lislam comme la nature de Dieu, les fondements du Coran et lattitude à légard du califat. Dans le même temps lopinion devenait légale du Coran et des hadiths et dun autre côté les mutazilites voulaient introduire le raisonnement dans tous les domaines, y compris en matière de foi et de révélation.
Comme tous ces groupes avaient pris lIrak comme terrain daffrontement, il est assez normal que ce soit en Irak quest apparue une tendance à la réaction contre tous ces groupes.
La doctrine

Dawud ibn `Alî étudia à Bagdad auprès dadeptes de la doctrine chaféite. Il passa ainsi du rite hanafite auquel était attachée sa famille vers le rite chaféite. Ainsi il se rapprocha des partisans de la tradition (ahl al-hadith) et séloigna des hommes de lopinion (ashab ar-rai) dont les hanafites sont les principaux représentants. Ce nest quaprès avoir consolidé son éducation à Nichapur (au Khorasan) quil revint à Bagdad pour y écrire ses livres (852).
Une certaine insatisfaction, causée peut-être par son étude approfondie du chafiisme, lamena à créer sa propre école le zâhirisme.
Les sources de cette écoles sont :
le Coran
Les hadiths
Le consensus (ijma`) des compagnons de Mahomet
Lunanimité des savants musulmans, basés sur le hadith que la oumma ne sera jamais unanime sur quelque chose de faux.
Listishab, que lon peut inclure, qui est en substance la permission originelle tant quun texte ne vient pas linterdire.
Et ainsi selon Ibn Hazm il ny a pas dautres sources, et bien entendu il rejette le raisonnement par analogie (qiyas), lopinion (ray), comme limitation des décisions des anciens (taqlid).
On relate que Dawud ibn `Alî a admis lanalogie (qiyas) dans quelques cas évidents, mais cela ne semble pas certain. En revanche pour le consensus (ijma`) il ladmettait uniquement dans le cas du consensus des compagnons de Mahomet en se basant sur le fait quils étaient parfaitement au courant des intentions du prophète.
Les zâhirites furent parmi ceux qui dirent quune femme pouvaient être limam lors de la prière. Pour cela ils citaient le cas de Umm Waraqa, une femme qui avait recensé une partie du Coran, qui commandait aux gens de son quartier, qui avait son propre muezzin et chez qui il y avait un autre homme, un esclave. Cet esclave la tua et il fut crucifié sur lordre du calife `Omar. Cet exemple est récusé par les sunnites car lorsquelle voulut participer au combat de Badr, Mahomet lui enjoignit de rester chez elle. Et den conclure que si elle ne pouvait pas participer au combat, elle ne pouvait certainement pas diriger la prière.
Les juristes contemporains de Dawud ibn `Alî, lont très vivement critiqué, lui ainsi que son école. Les chaféites en particulier considèrent que lécole zâhirite est la pire de toutes et quon ne doit pas tenir compte de leurs avis. Leur refus de lanalogie (qiyas) les rend inaptes à exercer un jugement et quaucun dentre eux ne devrait être admis comme juge. On a aussi accusé Dawud ibn `Alî dêtre un ignorant voire un incroyant. Ahmad ibn Hanbal le fondateur de lécole hanbalite navait guère destime pour les zâhirites. Néanmoins les zâhirites étaient nombreux et certains dentre eux étaient influents. On a accusé? Dawud ibn `Alî davoir professé lopinion des mutazilites sur le Coran créé et non éternel.nécessaire
Dawud ibn `Alî est mort en 884 à Bagdad.
Ibn Hazm (théologien Cordouan mort en 1064) a revivifié lécole zhâhirite, mais elle ne lui a pas survécu longtemps. Il est lauteur du livre de jurisprudence (fiqh) Al-Muhallâ qui constitue une référence. Les oulémas des toutes les écoles traditionnelles nhésitent pas à le citer comme référence.
Notes

↑ arabe : ʾahl al-ḥadīṯ, أهل الحدیث, gens du hadith
↑ arabe : ʾasḥāb ar-raʾy, أصحاب الرّأی, hommes de lopinion
Voir aussi

Chaféisme
Hanbalisme
Madhahib
Ibn Hazm
Bâtin
Droit en Égypte (pour la loi de 1946 sur le testament)

v · d · m
Courants et mouvements en islam
Sunnisme
Écoles Chaféisme · Hanafisme · Hanbalisme · Malikisme
Mouvements Salafisme · Atharisme · Asharisme · Maturidisme · Ahbach · Frères musulmans · Wahhabisme · Tablighi Jamaat
Soufisme Aïssawa · Chadhiliyya · Chishtiyya · Mourides · Naqshbandiyya · Nématollahi · Qadiriyya · Rahmaniya · Tidjaniyya
Chiisme
Écoles Usulisme · Akhbarisme · Jafarisme
Mouvements Duodécimains · Râfidhites · Alévisme · Yârsânisme · Alaouites · Shaykhisme · Khojas · Ismaélisme . Druzes · Nizârites · Mustaliens · Dawoodi · Kaysanites · Zaïdisme
Autres courants Kharidjisme (Ibadisme · Azraqites · Sufrites · Nekkarites) · Mutazilisme · Murjisme · Coranisme · Takfirisme
Courants non reconnus par l’orthodoxie Ahmadisme · Nation of Islam · Dîn-i-Ilâhî
Liste des chefs religieux actuels · Division du monde dans lislam · Autres sujets liés à lislam
.
Portail du droit
Catégories : Courant musulmanSunnismeDroit musulmanVocabulaire de lislam

قس کاتالان

El zahirisme (en àrab ظاهری Ẓāhirīya, "literalistes") va ser una escola de pensament i de jurisprudència (màdhhab) islàmica sorgida a Isfahan (Pèrsia) a finals del segle IX seguint els ensenyaments de Dàwud ibn Khàlaf († 883). Es caracteritzava per considerar que només era vàlida la interpretació literal de lAlcorà i dels hadits, acceptant amb molta reticència els mètodes tradicionals del fiqh (jurisprudència islàmica) com lijmà (consens) i el taqlid (obediència a la tradició), i sent aferrissadament hostil a la utilització del qiyàs (analogia aplicada a la comprensió dels texts sagrats).
Aquest ensenyament es va estendre ràpidament, tot i que no va perdurar fins més enllà del segle XIV, quan sembla ser que es va dissoldre en el hanbalisme. Durant un període de 15 anys, però, durant el regnat del soldà almohade Yaqub al-Mansur, va ser lescola oficial de jurisprudència a lÀndalus, indret on va ser promogut en gran mesura pel filòsof i erudit cordovès Ibn Hazm.
En els temps moderns, la simplicitat interpretativa preconitzada pel zahirisme ha trobat ressò en moviments com el salafisme i lislamisme polític.
Altres escoles teològiques de lislam sunnita

Aixarisme
Maturidisme
Atharisme
Referències

↑ 1,0 1,1 1,2 Lexicorient (anglès)



Islam
Creences i pràctiques
Articles de fe: unitat de Déu, àngels, llibres revelats, profetes, judici final, destí
Pilars de lislam: xahada (declaració de fe), zakat (impost alcorànic), salat (pregària canònica), sawm (dejuni del ramadà), hajj (pelegrinatge) · gihad · alimentació · indumentària · celebracions

Texts i lleis
Alcorà · hadits · sunna · xaria · jurisprudència (ijmà, qiyàs, taqlid, ijtihad)
Escoles jurídiques
màdhhabs: malikita, hanafita, xafiïta, hanbalita, jafarita
Corrents de lislam
sunnisme · xiisme (imamites) (ismaïlites) (zaidites) · kharigisme (ibadites) · sufisme · ahmadia
Història
Muhàmmad · sahaba · Ahl al-Bayt · imams xiïtes · primer califat · omeies · abbàssides · fatimites · otomans
(Àndalus · seljúcides · aiúbides · mamelucs · il-khanat · safàvides · mogols)
Islam sociopolític
món islàmic · estat islàmic · panislamisme · islamisme · salafisme · wahhabisme · islam liberal · secularisme a lislam · economia
Altres nocions
Umma · pensament islàmic (kalam) (fàlsafa) · cultura · art · arquitectura · literatura · ciència · calendari musulmà · títols islàmics
Categories: Escoles jurídiques de lislamCorrents de lislam

قس روسی

Захиритский мазхаб — мусульманская правовая школа Дауда бен Али аль-Исфахани по прозвищу аз-Захири.
Согласно Ибн ан-Надиму, Дауд бен Али был первым факихом, кто в правовой практике опирался исключительно на «внешнее», буквальное понимание Корана и сунны, отрицая всякую возможность видеть в текстах скрытый смысл (аль-батын) и толковать их аллегорически или рационально. В вопросах методологии права (усуль фикх) захиритские факихи были противниками использования логико-рационалистических приёмов (ар-рай, истихсан, истисхаб и др.). Позже было допущено применение в очень ограниченных пределах кияса и иджма.
Этот мазхаб был широко распространён в мусульманском мире в X—XIII веках. Представители его имелись как на востоке халифата (в частности, в Хорасане), так и на западе (в Андалусии жил захиритский богослов Ибн Хазм). В XII веке при Альмохадах захиритский мазхаб был признан официальной правовой школой. После XV века захириты постепенно исчезли.
Литература

Абу Захра, Мухаммад. Тарих аль-мазахиб аль-ислямиййа. Каир: «Дар аль-фикр аль-арабий», без года. (ар.)
Примечания

↑ 1 2 3 4 Ислам. Энциклопедический словарь. М.: «Наука», Главная редакция восточной литературы, 1991. — 315 с. — ISBN 5-02-016941-2 — с.76-77.

Это заготовка статьи об исламе. Вы можете помочь проекту, исправив и дополнив её.
Шариат и фикх
Категория: Мазхабы

قس سوئدی

Thahiri är en variant av islam skild från den shiitiska och sunnitiska varianten. Thahiri är även en rättsskola (madhhab) och är en av de åtta vars giltighet erkänns i Ammanbudskapet.
Denna islamrelaterade artikel är bara påbörjad. Du kan hjälpa till genom att utöka den.
Islamportalen

v • d • r
Islamisk rättslära (fiqh)
Sharia (islamisk lag)
Rättskällor
(Usul al-fiqh)
Koranen · Sunna · Taqlid (imitation) · Ijtihad (tolkning) · Ijma (konsensus) · Qiyas (analogislut) · Urf (lokal praxis) · Bid‘ah (innovation) · Madrassa (skola) · Ijazah (auktorisation) · Istihlal · Istihsan (beslutsrätt) · Risalah (disseration, avhandling)

Madhāhib
(lagskolor)
Maliki · Hanafi · Shafi · Hanbali · Jafari · Zaiddiyah · Thahiri · Ibadi ·
Ekonomisk rätt
Zakat: Jizya · Khums · Waqf · Bankväsende: Riba
Politisk rätt
Kalifat · Imamah · Vilâyet · Dhimmi
Äktenskaps-
och familjerätt
Mutah · Idda · Talaq · Khul · Lian · Nikah Misyar · Nafaqa · Zina ·
Straffrätt
Tazir · Hudud · Zina · Hirabah ·
Etikett (Adab)
Assalam Alaikum · InshaAllah · Hijab · Niqab · SAW
Teologisk rätt
Salah · Sawm
Hajj
Umra
Hygien
Wudu · Ghusl · Tayammum · Kosthållning: Halal
Militärrätt
Jihad
Titlar & funktionärer
‘Âlim (pl. ‘Ulamā’) · Mufti · Qadi · Faqih · Mulla · Imam · Schejk · Maulana · Muhtasib och Hisba · Hakam
Aktuella initiativ
Ammanbudskapet
Övrigt
Hiyal · Ikhtilaf · Ray · Qanun · Tazir · Hudud
Kategorier: IslamstubbarRiktningar inom islamIslamisk rättslära

قس اکراینی

Захірітський мазхаб (араб. ظاهری‎) — послідовники правової школи Дауда ібн Алі аль-Ісфагані, якого прозвали аз-Захірі († 833 р.). Мазхаб був широко поширений у мусульманському світі, зокрема на заході — в Андалузії. Після XV ст. захірітський мазхаб поступово зник

Дауд ібн Алі був першим факіхом, що у правовій практиці спирався виключно на «зовнішнє» (захір, звідси і прізвисько), «буквальне» розуміння Корану і сунни, заперечуючи будь-яку можливість бачити в їх текстах прихований зміст (батин) і тлумачити їх алегорично чи раціонально. У питаннях методології права (усул аль-фікх) захірітські факіхи були активними противниками використання логічно-раціональних прийомів (ра’й, істихсан, Істислах та ін.). Пізніше, щоправда, вони допустили дуже обмежене застосування киясу (судження за аналогією) та іджма (спільної думки).
Захірітський мазхаб широко розповсюдився в мусульманському світі у Х — ХІІІ ст. В Іраку захіріти (їх називали там даудитами за іменем засновника мазхабу) організували навчання і активно проповідували своє вчення за межами Іраку.
Послідовники захірітського мазхабу були як на сході Халіфату (зокрема, в Хорасані), так і на заході: в Андалузії жив знаменитий богослов-захіріт Ібн Хазм аль-Андалузі (1064 р.), що суттєво розвинув положення цієї школи. Наприкінці ХІІ ст. при Альмохадах захірітський мазхаб був визнаний офіційною правовою школою. Одначе після XV ст. захіріти поступово зникли
Джерела

Ислам: Энциклопедический словарь. — М.: Наука. Главная редакция восточной литературы, 1991. С. 76—77 (рос.)
А. Али-заде. Исламский энциклопедический словарь. Захиритский мазхаб (рос.)
Див. також

Мазхаб
Фікх
Категорії: ІсламСунізмІсламське правоМазхаби
انگلیسیthe appearance of the appearance
عربیظهور المظهر