کلمه "فطرت" به معنای ذات، ماهیت و طبیعت انسانی است و در زبان فارسی کاربردهای مختلفی دارد. در زیر به برخی از قواعد و نکات مربوط به این کلمه و استفاده از آن در جملات می‌پردازیم:

1. رنگ و وزن کلمه: "فطرت" یک اسم است و در زبان فارسی به طور معمول به صورت مؤنث استفاده می‌شود.

2. نحوه صرف: با توجه به جنسیت مؤنث، این اسم در جمع به صورت "فطرت‌ها" به کار می‌رود.

3. ترکیب‌ها: این کلمه معمولاً در ترکیب با صفات و اسامی دیگر به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • فطرت انسانی
   • فطرت خداوندی
   • فطرت سالم

4. جملات نمونه:

   • همه انسان‌ها بر اساس فطرت خود به دنبال حقیقت هستند.
   • آموزه‌های دینی بر فطرت انسان تأکید دارند.
5. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی باید توجه کرد که کلمه "فطرت" به‌درستی نوشته شود و از استفاده نادرست و هجی‌های اشتباه پرهیز شود.

اگر سوال خاصی درباره استفاده یا قواعد مربوط به این کلمه دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!

1. فطرت انسان به گونه‌ای است که در جستجوی حقیقت و کمال می‌باشد.
2. آموزش‌های صحیح می‌تواند فطرت نیکو و ذاتی کودکان را پرورش دهد.
3. در بسیاری از فرهنگ‌ها، به فطرت و گرایش‌های طبیعی انسان اهمیت ویژه‌ای داده می‌شود.