فعل اسنادی (یا «فعل بی‌نیاز») یکی از اجزای مهم زبان فارسی است که برای بیان جملات خبری و توصیفی کاربرد دارد. این فعل معمولاً به صورت «هست» یا حال‌های غیرمستقیم آن مانند «بود» و «می‌باشد» به کار می‌رود. در اینجا به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با فعل اسنادی اشاره می‌شود:

1. ساختار جملات: فعل اسنادی معمولاً در جملاتی به کار می‌رود که در آنها دو بخش وجود دارد: بخش اول معمولاً موضوع جمله و بخش دوم ویژگی یا حال آن موضوع را بیان می‌کند. به عنوان مثال:

   • کتاب درسی هست.
   • او معلم است.

2. حالت‌های زمان: فعل اسنادی می‌تواند در زمان‌های مختلف (حال، گذشته، آینده) به کار رود. به عنوان مثال:

   • حال: او دانش‌آموز است.
   • گذشته: او دانش‌آموز بود.
   • آینده: او دانش‌آموز خواهد بود.

3. فعل بینابینی: در جملاتی که فعل اسنادی وجود دارد، معمولاً عمل خاصی انجام نمی‌شود، بلکه فقط حالت یا ویژگی موضوع بیان می‌شود. به همین دلیل، فعل اسنادی به عنوان یک فعل بینابینی شناخته می‌شود.

4. شخصیت‌های مختلف: فعل اسنادی باید با ضمیر یا فاعل جمله همخوانی داشته باشد. مثلاً:

   • ما دانشجویان هستیم.
   • آنها دانش‌آموز هستند.

5. اشکال جمع و مفرد: فعل اسنادی باید متناسب با جمع یا مفرد بودن موضوع جمله تغییر کند. به عنوان مثال:

   • ایشان پزشک است. (مفرد)
   • آنها پزشکان هستند. (جمع)
6. نقش‌های دیگر: در برخی موارد، فعل اسنادی می‌تواند به عنوان فعل اصلی جمله یا مکمل به کار رود و همچنین می‌تواند با صفت‌ها و قیدهایی همراه شود.

با رعایت این قواعد، می‌توانید جملات و متن‌های صحیح و مؤثری را با استفاده از فعل اسنادی بنویسید.