عبارت "گوش فرا داشتن" یک اصطلاح فارسی است که به معنای توجه و دقت به شنیدن یا گوش کردن به صحبت‌ها و نظرات دیگران استفاده می‌شود. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و زبانی مرتبط با این عبارت اشاره می‌کنم:

1. استفاده از فعل صحیح:

   • "گوش فرا داشتن" یک فعل مرکب است و به صورت "گوش فرا داده شود" یا "به گوش فرا داشته باشید" نیز می‌تواند استفاده شود.

2. توجه به تشدید:

   • در کلمات "گوش" و "فرا" هیچ‌گونه تشدید وجود ندارد، اما در نوشتار و خواندن تأکید بر آنها باید رعایت شود.

3. استفاده از حرف اضافه:

   • زمانی که از این عبارت استفاده می‌کنید، ممکن است نیاز به حرف اضافه‌ای داشته باشید. به عنوان مثال: "گوش فرا داشتن به صحبت‌های دیگران".

4. نکات دستوری:

   • در استفاده از این عبارت باید توجه داشت که فعل "داشتن" به صورت لازم (با معنی وجود داشتن) و متعدی (با معنی ارائه کردن یا انجام دادن فعالیت) به کار می‌رود.

5. جملات قالبی:

   • "به صحبت‌های او گوش فرا بدهید."
   • "ما باید به نظرات دیگران گوش فرا دهیم."
6. زبان محاوره‌ای و نوشتاری:
   • در زبان محاوره‌ای، ممکن است به صورت ساده‌تر بیان شود، مثلاً "به حرف‌ها گوش کن".
   • در زبان نوشتاری، بهتر است از عبارت کامل "گوش فرا داشتن" استفاده شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از عبارت "گوش فرا داشتن" به درستی در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.