مظبوط

کلمه "مظبوط" در زبان فارسی به معنای «محکم» و «استوار» به کار می‌رود. این کلمه بیشتر در متون رسمی و ادبی کاربرد دارد. در زیر چند نکته درباره‌ی قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. نحوه نوشتار: "مظبوط" به همین شکل نوشته می‌شود و نیاز به تغییرات خاصی در نگارش ندارد.

2. مسائل معنایی: این کلمه در بسیاری از متون به معنای انطباق و درست بودن موضوع مورد اشاره نیز به کار می‌رود. توجه به بافت جملات در فهم درست این کلمه مهم است.

3. ترکیبات: کلمه "مظبوط" می‌تواند در ترکیب با دیگر کلمات به کار رود، مثل "مظبوط بودن" یا "مظبوط و محکم".

4. قوانین صرف و نحو: این کلمه صفت است و بنابراین باید به گونه‌ای به کار رود که با اسم خود سازگاری داشته باشد (از نظر جنس و عدد).

5. جایگاه در جمله: مانند سایر صفات، می‌تواند قبل از اسم (مثلاً "کتاب مظبوط") یا بعد از اسم (مثلاً "کتاب، مظبوط") قرار گیرد، اما استفاده از آن قبل از اسم متداول‌تر است.

6. نکات نگارشی: هنگام نگارش متن، باید مراقب استفاده درست از کلمات باشیم و در صورت نیاز، از کلمات مترادف یا توضیحات اضافی استفاده کنیم تا مفهوم جمله واضح‌تر شود.

این نکات می‌توانند در استفاده صحیح و مؤثر از کلمه "مظبوط" کمک کنند.

1. پس از ساعت‌ها تمرین، اجرای او در کنسرت کاملاً مظبوط و بی‌نقص بود.
2. برای نوشتن انشای خوب، باید ایده‌ها را به صورت مظبوط و منظم بیان کرد.
3. با وجود تمام چالش‌ها، او همچنان مظبوط و استوار در مسیر هدفش پیش می‌رود.