جهت کپی کردن میتوانید از دکمه های Ctrl + C استفاده کنید
رویداد ها - امتیازات
×
رویداد ها - امتیازات
برای بررسی عملکرد فعالیت و امتیازات خود باید در وب سایت وارد باشید. در صورت عضویت از بخش بالای صفحه وارد شوید، در غیر این صورت از دکمه پایین، مستقیم به صفحه ثبت نام وارد شوید.
معنی: یهودیان روحانیون خود را خاخام یا ربی می نامند. ربی کسی است که بر شریعت یهودی (هلاخا) و دیانت یهود به اندازه کافی تسلط داشته باشد تا بتواند جماعتی از هم کیشان خود را هدایت نماید و به سوال ها و اختلاف نظرهایی که بر سر هلاخا پیش می آید پاسخ دهد. نقش ربی در حکم یک معلم مذهبی است. در آیین یهود، برخلاف مسیحیت، صلاحیت برگزاری مراسم و مناسک مذهبی تنها بر عهده ربی نیست و هر مرد بالغی در یک جامعه یهودی می تواند هدایت چنین مراسمی را برعهده گیرد. البته هرچند در میان یهودیان اجرای مناسک مذهبی و نماز نیازی به حضور ربی ندارد، با این حال ربی ها نقش مهمی در حیات اجتماعی جوامع یهودی ایفا می کنند، چرا که جوامع سازمان یافته نیار به ارشاد معنوی دارند. هنگامی که فرد دوره آموزشی مشخصی را طی کند به او مدرکی به نام سمیخا داده می شود که صلاحیت وی در امور مذهبی را تایید می کند. در دین یهود ربی ها مانند مردان عادی حق ازدواج دارند.
کنیسه یا نیایشگاه یهودیان
کنیسه برای یهودیان در ساده ترین شکل یک مکان نیایش (بیت تفیلا به عبری) است. یهودیان برای برگزاری نیایش جمعی در کنیسه گرد هم می آیند. البته یهودیان می توانند نماز روزانه خود را در هر جایی به صورت انفرادی (فرادی) برپا کنند، اما برخی نمازها را تنها به صورت جماعت می شود ادا کرد که در دین یهود به آن مینیان می گویند، یعنی جمعی مرکب از حداقل ده مرد بالغ. طبق سنت یهود انجام نماز به صورت جماعت صواب بیشتری از نماز فرادی دارد و کنیسه در میان یهودیان بالاترین حرمت را بعد از معبد اورشلیم دارا است. کنیسه علاوه بر نیایشگاه مکانی برای مطالعه و تحقیق نیر می باشد که به عبری بیت میدرش نامیده می شود. یهودیان معتقد قرائت و فراگیری تورات و متون مقدس را تا آخر عمر ادامه می دهند. از این رو یک کنیسه معمولا حاوی کتابخانه خوبی است که کتاب ها و متون مذهبی در آن حفظ می گردد. آموزش پایه دینی برای کودکان نیز در کنیسه صورت می گیرد. در اغلب کنیسه ها تالاری برای برگزاری فعالیتهای مذهبی یا گردهمایی های غیرمذهبی وجود دارد. در واقع کنیسه اغلب نقش مکانی برای تجمع یهودیان یک محله را ایفا می کند. کنیسه ها همچنین به مثابه یک نهاد یاری اجتماعی عمل می کنند و برای نیازمندان و تهیدستان پول و سایر الزامات را جمع آوری و توزیع می کنند.
آیا یک غیریهودی حق ورود به کنیسه را دارد؟ یهودیان از شرکت غیریهودیان در مراسم مذهبی خود در کنیسه استقبال می کنند، چه آنها که صرفا از سر کنجکاوی بیایند یا آنها که قصد همراهی دوستان یهودی خود را در یک برنامه مذهبی داشته باشند. کسانی که قصد رفتن به کنیسه را دارند باید مانند کسانی که به کلیسا یا مسجد می روند لباس مناسب و سنگین به تن کنند. مردان در کنیسه عرق چین (کیپا) به سر می کنند و در ورودی کنیسه این عرق چین ها برای استفاده آنها که با خود کیپا ندارند موجود است. در برخی کنیسه ها زنان نیز می بایست روسری بر سر داشته باشند. در کنیسه های ارتودکس زنان و مردان در دو قسمت مختلف کنیسه می نشینند. نماز یهودیان
اساس عبادت یهود را تا حدود 2000 سال پیش مراسم تقدیم قربانی تشکیل می داد و دعای لفظی در کنار آن قرار می گرفت. اما پس از ویرانی معبد مقدس یهودیان در بیت المقدس در سال 68 میلادی، به علت توقف مراسم تقدیم قربانی، اصل عبادت یهود بر نماز و دعاهای کلامی قرار گرفت و با گذشت زمان آیین و متن نمازها شکل مدون امروزی را به خود گرفت. نماز در لفظ عبری «تفیلا» نامیده میشود. تفیلا به دو بخش کلی تفیلای عادی و تفیلای ویژه تقسیم می گردد. تفیلای عادی در ایام عادی هفته (شنبه شب الی بعدازظهر جمعه) خوانده میشود که به ترتیب عبارتند از شَحَریت (صبح)، مینحا (بعدازظهر) و عَرویت (شامگاه) مقدمات و مؤخرات نماز صبح طولانی تر از دیگر نوبت های تفیلا است اما در هر سه تفیلا این بخشها از گزیده تورات، تلمود، مزامیر داوود و متون مربوط به تفیلا تشکیل شده اند. زمان مجاز برای خواندن تفیلای شحریت از حدود یک ساعت قبل از طلوع آفتاب تا حدود 4 ساعت پس از آن است. تفیلای مینحا نیم ساعت پس از ظهر شرعی تا دقایقی پس از غروب آفتاب خوانده می شود. و خواندن تفیلای عرویت از غروب آفتاب تا قبل از سپیده دم روز بعد است. خواندن تفیلا در هر سه نوبت بر مردان بالغ واجب است و زنان حداقل موظف به خواندن یک نوبت تفیلا هستند. در صورت عدم امکان خواندن یک نوبت تفیلا، می توان آن را از طریق دوبار خواندن نوبت بعدی جبران نمود. شرایط ادای نماز نزد یهودیان عبارت است از پاکی مکان و بدن نمازگزار و پوشیده بودن بدن در حد معمول. مرد هنگام تفیلا کلاه (کیپا) بر سر می نهد و زن نیز موهای خود را در این مراسم می پوشاند. علاوه بر این در تفیلای شحریت مردان از دو نماد دیگر به نام «صیصیت» و «تفیلین» استفاده می کنند. صیصیت شامل پارچه ای است که بالاتنه را می پوشاند و در چهارگوشه آن بندهایی به روش خاص گره خورده و نشانی از احکام الهی است. تفیلین از دو محفظه چرمی تشکیل شده است که توسط بندهای چرمی، به بازو و پیشانی بسته می شوند. داخل این محفظه ها آیاتی از تورات (به صورت دست نوشته بر روی پوست دباغی شده مخصوص) قرار دارند که آن نیز نشانی از احکام و کلام الهی است. یهودیان برای خواندن تفیلا (چه انفرادی و چه جماعتی و چه در کنیسه یا بیرون از آن) رو بسوی مغرب و با نیت «بیت المقدس» می باشد، هرچند که خواندن تفیلا در جهت دیگر نیز آن را باطل نمی کند. در نقاط دیگر عالم با توجه به محل قرارگیری آن مکان نسبت به اورشلیم و بیت المقدس ممکن است که جهت به سمت مشرق تغییر یابد.
احکام شرع نزد یهودیان چگونه است؟
حلال و حرام از دیدگاه یهودیان
یهودیت مانند اسلام معتقد است که دین برای کسی که به آن باور دارد یک شیوه کامل زندگی است که در مورد هر وجهی از وجوه حیات رهنمودها و فرمان هایی را ارائه می کند. در دین یهود به مجموعه این قوانین و احکام هلاخا یا شریعت یهودی می گویند. هلاخا در زبان عبری از ریشه فعلی گرفته شده که به معنای راه رفتن یا کار کردن است و در واقع به معنای قوانین غیر مکتوب است که در اصطلاح به آن تفسیر شریعت نیز میگویند. به عبارت دیگر، هلاخا همان احکام و نظرات فقهی عالمان یهود است که با استناد به نص تورات و براساس اجتهاد و استنباط شخصی بیان شده اند. در تعریفی دیگر از هلاخا آنرا شرح ها و تفسیرهای منطقی گروهی از عالمان یهود درباره احکام تورات و نظریاتی که عزرا برای نجات ملت یهود اظهار کرده بود دانسته اند که هدف آن زنده نگه داشتن وجدان و هوشیاری یهود است. هلاخا اصول زندگی فرد یهودی را در قالب ریخته و نیز قدمهای او را استوار و هدایت میکند. هلاخا همان فتوایی است که تورات از آن سخن گفته و تجاوز - انحراف - به چپ و راست از آنرا گناه دانسته است. برخی از غیریهودیان و یا یهودیانی که به مناسک دینی پایبند نیستند از شریعت یهود انتقاد می کنند و می گویند که به این ترتیب مذهب به سلسله ای از مناسک و آداب تبدیل می شود که از معنویت تهی است. اما کسانی که به شرع یهود پایبند هستند استدلال می کنند که مقید بودن به این احکام معنویت را در زندگی فرد تقویت می کند و پیش پا افتاده ترین اعمال زندگی روزمره نظیر خوردن و پوشیدن را به اعمالی که دارای معنای مذهبی هستند تبدیل می کند. آنها معتقدند که به پا داشتن نماز و اجرای احکام دینی همواره رابطه شان با خداوند را به آنها یادآوری می کند و بخش لاینفکی از حیاتشان می شود.
یهودیان به مجموعه قوانین مذهبی در باره خوراکی ها و نحوه آماده کردن غذا «کَشْروت» می گویند. کشروت در لغت به معنی شایستگی و مطابقت با آداب مذهبی است و واژه «کاشر» به معنای آماده یا مناسب بودن برای استفاده متناسب با آداب مذهبی است. در ضمن، هر وسیله ای که موافق با آداب مذهبی ساخته شود یا حتی هر انسانی که شایسته و مطابق قوانین مذهبی رفتار نماید، «وسیله یا انسان کاشر» خوانده می شود. در مورد خوراکیها متضاد واژه کاشر، «طارِف» است. قوانین کشروت بطور کلی شامل سه موضوع می شود: نوع مادۀ غذایی، طرز تهیه آن مادۀ غذایی، و نحوه مصرف مواد غذایی. در تورات امر شده است که در میان چهارپایان تنها می توان از گوشت آنهایی استفاده کرد که سم شکافته داشته باشند و نشخوار کنند و اگرفقط یکی از این علائم را داشته باشند حرام هستند. همچنین شیر و سایر فرآورده های لبنیاتی تنها در صورتی کاشر است که از حیوان کاشر به دست آمده باشد. مراحل تهیه و پخت مواد خوراکی که طبق شریعت یهود اجرای آن واجب است عبارتند از: انتخاب حیوان حلال گوشت، اطمینان از سلامت کامل آن، ذبح صحیح و شرعی، جدا نمودن رگ و پیه از گوشت، زدودن کامل خون از گوشت، کاربرد ظروف مخصوص گوشت در تهیه، پخت و مصرف آن، نظارت فردی متعهد بر مراحل پخت هر ماده غذایی، خودداری از پخت و مصرف همزمان گوشت با فراورده های شیری، بازبینی دقیق سبزیها و میوه ها از کرم و حشرات پیش از هرگونه استفاده، و دقت در مصرف فراورده های انگور (که یهودی مؤمن و متعهد، آن را تهیه کرده باشد ) به غذایی که با رعایت موازین فوق تهیه شده است، غذای کاشر گفته می شود. ذبح حیوان کاشر می بایست توسط فردی که آموزش های مذهبی دیده و مدرک معتبری دریافت کرده است انجام شود. این فرد که شوخت نامیده می شود ابتدا باید حیوان کاشر را معاینه کرده و مطمئن شود که هیچ زخم و یا شکستگی و نقص عضو ندارد. عمل ذبح با کارد مخصوص و با بریدن گلوی حیوان به صورتی که کمترین درد را به حیوان بدهد انجام می شود. بعد از ذبح شوخت ریه و امحا و احشای حیوان ذبح شده را معاینه می کند تا از سلامتی آن مطمئن شود. گوشت حیوان کاشر باید مدتی در نمک بماند تا همه خون آن خارج شود، چرا که برای یهودیان اکل خون حرام است. در میان آبزیان، تنها ماهی هایی که باله داشته وبدنشان از فلس پوشیده باشد کاشر محسوب می شوند و میگو، خرچنگ،کوسه، خاویار، اختاپوس و امثال آن کاملا حرام می باشند. شریعت یهود گوشت شکار حیوانات حلال گوشت مانند آهو وگوزن را نیز حرام می داند. پرندگان کاشر عبارتند از آنها که سنگ دان وچینه دان داشته باشند، پوسته سنگ دان براحتی جدا شود و انگشت اضافه داشته باشند و یا انگشت وسطی آنان بلند تر باشد. پرندگان گوشت خوار (شکاری) حرام می باشند. تنها تخم پرندگان حلال گوشت قابل استفاده است و اگر حین استفاده از تخم مرغ کاشر در آن لکۀ خون مشاهده شود آن تخم مرغ برای یهودی حرام است. تهیۀ مواد غذایی نیز قوانین مخصوص خود را دارد، از جمله ممنوعیت استفاده از ظروفی که مواد غیر کاشر در آن پخته شده ویا پرهیز از مخلوط شدن گوشت با محصولات شیری که برای یهودیان نه فقط حرام است بلکه نمیتوانند گوشت وشیر را مخلوط کرده و به غیر یهودی بفروشند ویا حتی به حیوان بدهند. هرچند یکی از اهداف قوانین کشروت رعایت بهداشت و سلامت انسان بوده است، اما یهودیان معتقدند که آثار این قوانین فراتر از حیطه بهداشت و مصونیت در قبال بیماری است. بر اساس این دیدگاه قوانین کشروت عمل خوردن را که امری فردی است، به کار و فعالیت گروهی و اجتماعی تبدیل می کند. به اعتقاد یهودیان مومن، یکی دیگر از نتایج رعایت قوانین کشروت، تقدس و اختصاص یافتن به خواست خداوند است. با رعایت قوانین مذهبی و از جمله کشروت، زندگی دنیوی انسان که به ظاهر، همانند زندگی حیوانات است، از شکل ابتدایی و نامقدس خود خارج شده، به سوی تقدس و روحانیت رانده می شود؛ به عبارت دیگر، یک یهودی مؤمن به یاری همـین غرایز و نیروهای طبیعی، خدای یکتا را پرستش و عبادت می کند و از آنها که وسیله ای برای نزدیک شدن به خالق خود است، بهره می برد. بنابراین، ساده ترین و معمولی ترین فعالیتها مانند خوردن، ازدواج، تولید مثل، صحبت کردن، تحصیل، تفریح، کار و کسب و... با رعایت قالبهای مذهبی تقدیس می شوند.
عمل خیر یا صدقه در آیین یهود
دستگیری از نیازمندان در میان فرامین تورات جایگاه ویژه ای دارد. در واقع کلمه عبری تصداقا Tzedakaکه واژه عربی صدقه از آن گرفته شده معنایی عمیق تر از "بخشش" یا "دستگیری از بی نوایان" دارد. این کلمه به معنای درستی، صداقت، عدالت و حقانیت است و دلالت بر این دارد که آنچه فرد به نیازمندان می دهد حق آنها و مال آنها است. تورات دستگیری از نیازمندان را به عنوان یک فرمان الهی مطرح می کند. در سرزمین اسراییل باستان، زارع یهودی می بایست گوشه ای از مزرعه و محصولش را برای نیازمندان در نظر می گرفت. در دوران عتیق، یهودیان آموختند که در اختیار داشتن ثروت به معنی مالکیت آن نیست و موفقیت انسان در کارهایش در نتیجه برکت الهی است، و آن که بسیاری اوقات، برکت برای دیگران منظور شده است و شخص فقط مأموریت نگهداری از آن را به عهده دارد. فرمان صدقه آن قدر مهم است که حتی نیازمندان مکلفند از محتاجان دیگر دستگیری نمایند. برخی علمای یهود گفته اند که دادن صدقه بالاترین درجه را در میان احکام دارا است و به تنهایی با همه احکام دیگر برابری می کند. در دیدگاه آنان یهودی که از پرداخت صدقه سر باز می زند در حکم مشرک می باشد. همچنین دادن صدقه در کنار نماز (تفیلا) و توبه (تشووا) برای آمرزش گناهان ضروری است. بنا بر قوانین شرع یهود، مراسم اعیاد مذهبی یهودیان کامل نیست مگر این که نیازمندان را به شادمانی خود دعوت نمایند. در لهستان قرن هفدهم، شورای رهبری یهودیان قانونی وضع نمود که در مقابل هر ده نفری که به جشن عروسی دعوت می شوند، جا برای یک نفر نیازمند در نظر گرفته شود. بطور سنتی خانواده های یهودی بین ده تا بیست درصد کل درآمد خود را به نیازمندان صدقه می دهند. فیلسوف و قانون گذار بزرگ یهودی در قرون وسطی، موسی ابن میمون (هارامبام) درباره سلسله مراتب صدقه نوشته است که اهدای صدقه در شرایطی به بهترین صورت انجام می شود که نه صدقه دهنده دریافت کننده کمکش را بشناسد و نه فرد نیازمند بداند این صدقه از سوی چه کسی اهدا شده است، چرا که به این ترتیب از نگرانی و شرمساری کاسته می شود و از توقع دریافت چیزی در مقابل صدقه جلوگیری می شود. یهودیان معتقدند شخص آنچه را ایثار می کند هرگز از دست نمی دهد. خداوند به آنهایی که می بخشند، نه فقط در جهان باقی، بلکه در همین جهان فانی، با برکت بیشتر پاداش می دهد و نیکی آنان را جبران می کند. شریعت یهود همچنین حکم می کند که رسیدگی به افراد نیازمند در میان اقوام و بستگان نسبت به دیگران در اولویت قرار گیرد. در عین حال به یهودیان دستور داده شده تا به افرادی که کاملاً خارج از جامعه خودشان هستند نیز کمک کنند و به نیازمندان غیریهودی در کنار هم کیشان خود رسیدگی کنند. از همین رو است که در جهان امروز به ندرت می توان جامعه یهودی یافت که دارای جمعیت قابل توجهی باشد و تعداد قابل توجهی بیمارستان و یا مراکز خدمات اجتماعی جهت استفاده کلیه آحاد جامعه ایجاد نکرده باشد.
چرا یهودیان شنبه ها دست از کار می کشند؟
بسیاری فکر می کنند که روز شنبه (که به عبری شبات خوانده می شود) برای یهودیان معادل روز جمعه برای مسلمانان یا یکشنبه برای مسیحیان است. در واقع امر، روز شنبه در آیین یهود از اهمیت و تقدس خاصی برخوردار است، به طوری که دین یهود و طریقه حیات یهودی وابستگی شدیدی به این روز دارند. در تورات روز شنبه علامت عهد میان خدا و قوم بنیاسرائیل قلمداد شده زیرا در این روز خداوند کار آفرینش جهان (از نیستی به هستی آوردن) را پایان داد. روز شنبه نه فقط برای فرد یهودی، بلکه برای خدمتکاران او نیز روز آرامش و استراحت است. یهودی مومن موظف است در این روز حتی از حیواناتی که برایش کار می کنند کاری نکشد. از اینجاست که شنبه برای یهودیان دارای جنبههای مختلف مذهبی، ملی، تاریخی و اجتماعی میباشد. یهودیان در شبات از پرداختن به هر کار ممنوعی منع شده و موظف شده اند که از طریق مطالعه علم و دانش، خوردن و نوشیدن، شادی و تفریح و پوشیدن لباسهای زیبا این روز را سپری کنند. به همین علت است که عزاداری در روز شنبه قطع میشود. در مورد فلسفه «شبات» نقطه نظرهای بسیاری از طرف مفسرین یهودی و شخصیتهای علمی عنوان شده است. یکی از این عقاید آن است که هر یهودی باید از اعمال و صفات مطلق الهی پیروی نماید و «شبات» یکی از این موارد است. چرا که خداوند در مرحله هفتم از آفرینش، خلقت جهان را به پایان رساند، از این رو یهودیان هم روز هفتم را تقدیس کرده و در آن آرامش جمعی و روحی مییابند. «اریک فروم» روانشناس یهودی فلسفه «شبات» را چنین بیان میکند: از آنجا که در مرتبه اول در ده فرمان دلیل تقدیس شبات آرامش پس از خلقت و در مرتبه دوم دلیل آن را خروج از مصر و آزادی ذکر مینماید، بنابراین بین واژههای آرامش و آزادی باید رابطهای وجود داشته باشد. «فروم» آرامش را صلح با اجتماع و آرامش با طبیعت معنی میکند. آرامشی که بر طبق آن انسان هیچگونه مداخلهای در پدیدههای طبیعی نمیکند (خواه ساختن، خواه منهدم کردن) و با اجتماع نیز در حالت صلح و دوستی به سر میبرد. این صلح و آرامش سمبل دوران آزادی است که از دیدگاه یهودیت انسان پس از طی مراحلی به آن خواهد رسید. در کتاب یشعیای نبی دوران ماشیح (منجی جهان) چنین توصیف شده است : «امتی بر امت دیگر شمشیر نخواهد کشید و کسی دیگر جنگ نخواهد آموخت...» بنابراین هر یهودی با تقدیس شبات، آن دوران ایدهآل را تجربه میکند و سعی او بر این است که با اعمال خود فرا رسیدن آن دوران را تسریع نماید. همچنین فیلسوف بزرگ یهودی موسیبنمیمون در مورد «شبات» نظری فلسفی را عنوان میکند. به نظر او یهودیان با به جا آوردن شبات، ایمان به یکی از مهمترین اصول یهودیت یعنی «حیدوش هاعُولام» (حدوث عالم) را اعلام میکنند. برخلاف نظریه ارسطو در مورد قدوم عالم که معتقد بود جهان از ازل وجود داشته است، یهودیت جهان را حادث میداند به این معنی که جهان برطبق قوانین الهی بوجود آمده و تکوین یافته است، چنان که در تورات آمده است: «خدا در شش روز جهان را خلق نمود و روز هفتم آرامش یافت». در آیین یهود، قوانین شبات از مهمترین فرمانهای تورات و روز شبات از مقدسترین روزهای سال است. اهمیت این قوانین به اندازهای است که هنگامی که خداوند ده فرمان اولیه تورات را در کوه سینا بر حضرت موسی نازل کرد، پس از اعلام اصول یکتاپرستی، نپرستیدن بتها و سوگند نخوردن نابجا و بیمورد به نام خدا، در فرمان چهارم قانون «شبات» را به طور مفصل آورده شده است. یهودیان معتقدند با تعطیل کردن شبات انسان از طبیعت خاکی و گرفتاریهای زندگی دنیوی رهایی یافته و گامی به سوی معنویات میگذارد تا روحش را برای مرحلهای بسیار عالی آماده سازد. شش روز کار مداوم، ممکن است موجب غفلت انسان از ماهیت معنوی و اصلی خود شود، ولی با فرا رسیدن روز مقدس شبات یک یهودی مومن میتواند هویت اصلی خویش را باز یابد و همین خودشناسی است که باعث میشود خدای یکتا را بیشتر درک کند. jews يهود yahudi juif jude judío ebreo
در زبان فارسی، کلمه "یهود" به لحاظ قواعد نگارشی و تلفظ، به شکل خاصی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ادامه چند نکته مرتبط با این کلمه آورده شده است:
رسم‌الخط: کلمه "یهود" باید با حروف صحیح و به صورت صحیح نوشته شود. بنابراین، توجه به نویسه‌ها و علامت‌ها اهمیت دارد.
آوایی: "یهود" به طور معمول به صورت [jɪˈhuːd] تلفظ میشود.
جمع: جمع کلمه "یهود" به شکل "یهودیان" یا "یهود" (برای افراد) میتواند به کار رود.
استفاده‌های فرهنگی و مذهبی: این کلمه در متون دینی و تاریخی به معنای قوم یهود و سرزمین‌های مربوط به آن به کار می‌رود. در نوشتارهای مذهبی و تاریخی، باید دقت شود که به صورت صحیح و محترمانه از این واژه استفاده شود.
نکات سیاسی و اجتماعی: هنگامی که از کلمه "یهود" استفاده میشود، لازم است دقت شود که در زمینه‌های سیاسی و اجتماعی به صورت محتاطانه بیان شود تا از برانگیختن احساسات منفی جلوگیری شود.
استفاده‌های ادبی: در ادبیات فارسی، نیز این واژه ممکن است به کار رود و به خود قوم یهود یا مفاهیم مرتبط با آن اشاره کند.
در نهایت، همواره باید به سیاق جملات و متون توجه کرد تا از استفاده نادرست یا توهین‌آمیز این واژه جلوگیری شود.
مثال برای واژه (هوش مصنوعی)
البته، در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "یهود" در جمله آورده شده است:
یهود در تاریخ سرزمین‌های مختلف تأثیر زیادی گذاشته‌اند.
برخی از متون مقدس به تاریخ یهود و فرهنگ آنها اشاره میکنند.
نژاد یهود یکی از کهن‌ترین نژادهای بشری به شمار می‌آید.
جامعه یهود در ایران دارای تاریخ و فرهنگ غنی است.
در طول سال‌ها، یهودیان با چالش‌ها و پیروزی‌های مختلفی مواجه بوده‌اند.
لطفاً توجه داشته باشید که این جملات به منظور آگاهی از زبان و نثر نوشته شده‌اند و نباید به هیچ نحوی سوءتفاهم یا تبعیضی ایجاد کنند.
