باورپذیر

کلمه "باورپذیر" از دو بخش "باور" و "پذیر" تشکیل شده است. در زیر به چند نکته در مورد قواعد فارسی و نگارشی این کلمه می‌پردازیم:

1. معنا: "باورپذیر" به معنای قابل باور یا قابل تصدیق است. به عبارتی، چیزی که بتوان به آن اعتماد کرد یا آن را قبول کرد.

2. نحوه استفاده: این کلمه معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و می‌تواند قبل از اسم بیاید. به عنوان مثال: "گزارش باورپذیر" یا "داستان باورپذیر".

3. لفظ و املا: املای "باورپذیر" صحیح است و در نوشتار به‌صورت یکپارچه نوشته می‌شود. توجه به فاصله‌ها و جداسازی بین اجزای کلمه حائز اهمیت است.

4. دستوری: کلمه "باورپذیر" همچنین می‌تواند در جملات مختلف به عنوان صفت به کار رود و ویژگی‌های یک موضوع یا مسأله را توصیف کند.

5. شکل‌های اشتقاق: همچنین می‌توان فرم‌های دیگر این واژه را ایجاد کرد، مانند "باورپذیری" که به مفهوم قابلیت باورپذیری اشاره دارد.

استفاده صحیح و دقت در نگارش این کلمه می‌تواند تأثیر زیادی بر کیفیت نوشتار شما داشته باشد.

1. داستانی که او دربارهٔ سفرش تعریف کرد، آن‌قدر باورپذیر بود که همه ما تحت تأثیر قرار گرفتیم.
2. برای نوشتن یک گزارش معتبر، باید از منابعی استفاده کنیم که اطلاعاتشان کاملاً باورپذیر باشد.
3. در دنیای امروز، تبلیغاتی که محتوایی باورپذیر دارند، بیشتر توجه مشتریان را جلب می‌کنند.