کلمه "آتش فروز" از ترکیب دو واژه "آتش" و "فروز" تشکیل شده است. در قواعد نگارشی و دستوری زبان فارسی، نکات زیر در مورد این ترکیب قابل ذکر است:

1. بدیهی بودن کلمات: "آتش" به معنای شعله یا آتش است و "فروز" به معنای روشنایی یا شعله‌ور بودن. این ترکیب به معنای "شعله‌ور" یا "برافروخته" است.

2. فاصله و ترکیب: در فارسی، معمولاً ترکیب‌های مرکب مانند "آتش‌فروز" نوشته می‌شوند، تا نشان‌دهنده ارتباط معنایی نزدیک بین دو واژه باشند. در این مورد، می‌توان آن را به صورت "آتش‌فروز" نوشت.

3. نکات نگارشی:

   • در نوشتن ترکیبات، حتماً باید به اصول نگارشی دقت کرد. در اینجا استفاده از خط فاصله (تگ) ضروری است.
   • همچنین، در نوشتن این گونه کلمات، به قواعد املایی و تلفظ صحیح دقت کنید.
4. کاربرد: این واژه یا ترکیب ممکن است در زمینه‌های ادبی، شعری یا توصیفی به کار رود.

بنابراین، استفاده صحیح از این ترکیب به صورت "آتش‌فروز" و با رعایت قواعد املایی و نگارشی است.