اسم خاص به واژه‌هایی اطلاق می‌شود که به نام خاص یک فرد، مکان، ساحت یا مفهوم مشخص اشاره دارند و برخلاف اسم عام، نمی‌توانند برای اشیاء یا افراد مشابه استفاده شوند. در زبان فارسی، برخی از قواعد نگارشی و قواعد مربوط به اسم‌های خاص به شرح زیر است:

1. حروف بزرگ: در فارسی برای نوشتن اسم‌های خاص، معمولاً اولین حرف کلمه با حروف بزرگ نوشته می‌شود. به عنوان مثال: "تهران"، "علی".

2. عدم استفاده از حرف تعریف: به طور معمول، اسم‌های خاص بدون حرف تعریف ("یک" یا "این") ذکر می‌شوند. به عنوان مثال: "مریم" به جای "یک مریم".

3. استفاده از نشانه‌ها: در برخی موارد، برای مشخص‌کردن اسم‌های خاص می‌توان از نشانه‌هایی استفاده کرد، مانند "جناب آقای..." یا "خانم...".

4. فاصله‌گذاری: در صورت ترکیب اسم‌های خاص، فاصله‌گذاری مناسب بین آن‌ها لازم است. مثلاً "ایران اسلامی".

5. تطابق با دستور زبان: اسم‌های خاص نیز باید با قواعد دستور زبان تطابق داشته باشند، مانند جمع بستن یا مشتق‌سازی.

6. عدم تغییر در معنی: اسم‌های خاص معمولاً با ترکیب شدن با دیگر واژه‌ها، معنی خود را از دست نمی‌دهند، بلکه تنها به ابعاد و ویژگی‌های جدیدتری اشاره می‌کنند.

7. توجه به زبان‌های خارجی: در صورت استفاده از اسم‌های خاص غیر فارسی (مانند نام‌های خارجی)، معمولاً باید به نگارش و تلفظ صحیح آن‌ها دقت شود.

با رعایت این قواعد می‌توان اسم‌های خاص را به درستی نوشت و از آن‌ها در جملات به طور صحیح استفاده کرد.