در زبان فارسی، کلمه اضافی یا «اضافه» به ترکیبی اطلاق می‌شود که در آن یک واژه (معمولاً اسم) به واژه دیگر (معمولاً اسم دیگر) اضافه می‌شود تا معنای خاصی را بیان کند. در اینجا به برخی قواعد و نکات مربوط به کلمه اضافی اشاره می‌کنیم:

1. ساختار اضافه: در زبان فارسی، اضافه معمولاً به شکل «اسم + اسم» ایجاد می‌شود. مثلاً: «کتابِ علی»، «داروخانه‌ی شهر».

2. کسره‌ی اضافی: در ترکیب‌های اضافی، اسم اول (مضاف) معمولاً به کسره‌ی اضافی متصل می‌شود. این کسره نشان‌دهنده‌ی رابطه‌ی اضافه‌گی است. مثلاً: «کتابِ من»، «خانه‌ی او».

3. نوع اضافی:

   • اضافه قید: رابطه‌ای که در آن صفت یا قید به اسم اضافه می‌شود.
   • اضافه مطلق: وقتی که فقط دو اسم بدون هیچ قیدی به هم اضافه می‌شوند.

4. تطابق در تعداد: اگر مضاف، مفرد باشد، مضاف‌الیه می‌تواند مفرد یا جمع باشد. به عنوان مثال:

   • «کتاب‌های دانش‌آموزان» (مفرد مضاف و جمع مضاف‌الیه)
   • «کتابِ دانش‌آموز» (هر دو مفرد)

5. هشدارهای نگارشی:

   • باید دقت کرد که در نوشتار، مضاف و مضاف‌الیه به‌طور صحیح و مشخص از هم جدا شوند.
   • کسره‌ی اضافی به مضاف متصل می‌شود و باید در نوشتار لحاظ گردد.
6. نکات معنایی: در ترکیب‌های اضافی، همیشه باید توجه داشت که رابطه‌ی میان مضاف و مضاف‌الیه از نظر معنایی واضح و مشخص باشد.

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توانید از ترکیبات اضافی به‌درستی در نگارش خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "اضافی" در جملات مختلف آمده است:

1. در این پروژه، ما به منابع اضافی نیاز داریم تا بتوانیم آن را به موقع به اتمام برسانیم.
2. هزینه‌های اضافی ناشی از تأخیر در تأمین مواد اولیه، بودجه پروژه را تحت فشار قرار داده است.
3. وی تصمیم گرفت که کلاس‌های اضافی برای بهبود مهارت‌های خود ثبت‌نام کند.
4. این روش ممکن است زمان اضافی مصرف کند، اما خروجی بهتری را به همراه خواهد داشت.
5. ما برای کاهش وزن، از مصرف کالری‌های اضافی پرهیز کرده‌ایم.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!