در زبان فارسی، اعداد اول به اعدادی اطلاق می‌شود که تنها دارای دو مقسوم‌علیه هستند: ۱ و خود عدد. به عبارتی دیگر، یک عدد اول نمی‌تواند بر هیچ عدد دیگری بجز ۱ و خود آن عدد تقسیم شود. برای مثال، اعداد اول شامل ۲، ۳، ۵، ۷، ۱۱، ۱۳ و غیره هستند.

از نظر قواعد فارسی و نگارشی، نکات زیر در مورد استفاده از اعداد اول قابل توجه است:

1. نوشتن اعداد: در متون علمی یا ریاضی، معمولاً اعداد را به صورت عددی (مثل 2، 3، 5) می‌نویسند، اما در متون ادبی، ممکن است اعداد به صورت لفظی (مثل "دو"، "سه"، "پنج") نوشته شوند.

2. تطبیق عدد با اسامی: هنگام استفاده از اعداد اول در جملات، باید توجه داشت که عدد با اسم مناسب خود انطباق داشته باشد. مثلاً: "دو عدد اول هستند..." یا "سه عدد اول هستند..."

3. جدا کردن اعداد: در صورت استفاده از اعداد متعدد، آن‌ها را باید با ویرگول یا "و" از یکدیگر جدا کرد. مثلاً: "اعداد اول شامل ۲، ۳، ۵ و ۷ هستند."

4. علامت‌گذاری: در متن‌های علمی یا رسمی، استفاده از علامت‌های نگارشی مناسب ضروری است. مثلاً بعد از ذکر اعداد اول، می‌توان از علامت "؛" برای جدا کردن توضیحات استفاده کرد.

5. نوع‌داری: در متون ریاضیاتی، در صورتی که نیاز به توضیحات بیشتری درباره‌ی اعداد اول باشد، می‌توان به ویژگی‌ها، کاربردها و مثال‌های مختلف اشاره کرد.

به طور کلی، رعایت این نکات می‌تواند کمک شایانی به نوشتن صحیح و روان در مورد اعداد اول در زبان فارسی کند.