بغرا

کلمه "بغرا" در زبان فارسی به معنای "تپه" یا "پشته" است و همچنین در برخی از گویش‌ها به معنای "صخره" یا "کوه" نیز به کار می‌رود. این کلمه در متون قدیمی و اشعار فارسی نیز به چشم می‌خورد.

برای نگارش صحیح این کلمه و استفاده آن در جملات، نکات زیر قابل توجه است:

1. املا و نوشتار: کلمه "بغرا" به این شکل نوشته می‌شود و باید به دقت املای آن را رعایت کرد.

2. نقطه‌گذاری: در جملاتی که این کلمه استفاده می‌شود، باید از قواعد نقطه‌گذاری صحیح پیروی کرد، مانند استفاده از ویرگول یا نقطه در جای مناسب.

3. ساختار جمله: "بغرا" معمولاً به صورت اسم به کار می‌رود و می‌توان آن را در جملات به همراه صفات و قیدها استفاده کرد. به عنوان مثال: "برف در بغرای کوه نشسته بود."

4. تلفظ: توجه به تلفظ صحیح کلمه در گفتار نیز مهم است. "بغرا" به صورت "بغرا" تلفظ می‌شود.

5. زمینه استفاده: هنگام استفاده از کلمه "بغرا"، توجه داشته باشید که بافت فرهنگی و منطقه‌ای آن باید در نظر گرفته شود، چون ممکن است در گویش‌های محلی معانی متفاوتی داشته باشد.

اگر سوال خاصی درباره کاربرد یا معانی آن داشته باشید، لطفا بفرمایید تا بیشتر کمک کنم.

1. بغرا در زبان فارسی به معنای یک نوع رنگین‌کمان پس از بارش باران است که در آسمان نمایان می‌شود.
2. بچه‌ها در حیاط خانه با بغراهای کاغذی بازی می‌کردند و لحظات شادی را سپری می‌کردند.
3. در قصه‌های قدیمی، بغرا به عنوان نمادی از شانس و خوشبختی شناخته می‌شد.