عبارت "بی دل و دماغ" به معنای نداشتن انگیزه یا اشتیاق است و عموماً در زبان گفتاری و نوشتاری فارسی استفاده می‌شود. در مورد نگارش و قواعد استفاده از این عبارت، چند نکته قابل توجه است:

1. کتابت صحیح: این عبارت باید به صورت "بی‌دل و دماغ" نوشته شود، به این دلیل که نشانه "بی" به معنای عدم است و در ترکیب با کلمات دیگر نیاز به فاصله ندارد.

2. دستور زبان: "بی" پیشوندی است که به فعل یا اسم می‌چسبد تا مفهوم نداشتن یا عدم را به آن اضافه کند. "دل" و "دماغ" نیز به ترتیب به احساسات و عقل یا ذهن اشاره دارند.

3. استفاده در جملات: این عبارت می‌تواند در جملات مختلف استفاده شود. به عنوان مثال:

   • "او در این روزها بی‌دل و دماغ است و هیچ‌گونه اشتیاقی برای کار ندارد."
   • "بعد از آن حادثه، همه بی‌دل و دماغ به نظر می‌رسیدند."

4. تنوع در بیان: می‌توان از عبارات مشابهی برای بیان حس نداشتن اشتیاق استفاده کرد، اما "بی دل و دماغ" یکی از عباراتی است که متداول و روشن است.

5. قید و وصف: این عبارت را می‌توان به عنوان قید یا صفت در جملات به کار برد و توصیف حالت‌های ذهنی و احساسی افراد است.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و به شیوه‌ای مؤثر از عبارت "بی دل و دماغ" در نوشتار و گفتار فارسی استفاده کرد.