بیداء

کلمه "بیداء" در زبان فارسی به معنای بیابان یا دشت خشک و بی آب و علف است. در مورد نگارش و کاربرد این کلمه، نکات زیر قابل توجه است:

1. نحوه نگارش: کلمه "بیداء" به صورت صحیح به همین شکل و با این املای ذکر شده نوشته می‌شود.

2. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه "بیداء" است و باید توجه داشت که در هنگام بیان آن، حروف به وضوح شنیده شوند.

3. استفاده: این کلمه معمولاً در متون ادبی، شعر و نثر برای توصیف مکان‌های بی آب و علف یا دشتی خشک مورد استفاده قرار می‌گیرد.

4. معادل‌ها: ممکن است برای این کلمه معادل‌هایی در زبان‌های دیگر یا حتی واژه‌های فارسی نظیر "بیابان" یا "دشت خشک" وجود داشته باشد که بسته به زمینه‌ی استفاده، می‌توان از آن‌ها نیز بهره برد.

5. تاریخچه و ریشه: "بیداء" واژه‌ای عربی است که در زبان فارسی نیز به کار می‌رود. برای درک بهتر این کلمه، شناخت ریشه‌ها و معانی آن در زبان عربی نیز می‌تواند مفید باشد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "بیداء" به درستی و در محل مناسب استفاده نمود.

1. در دل صحرا، بیداءی وسیع و بی‌کران قرار دارد که سکوت آن آرامش خاصی را به مسافران هدیه می‌دهد.
2. آن شب، در بیداء تحت ستارگان درخشان نشسته بودیم و به قصه‌های قدیمی خویش می‌اندیشیدیم.
3. بیداء به عنوان نماد تنهایی و دوری از زندگی شهری، فضایی برای تفکر و تأمل در اختیار ما قرار می‌دهد.