بیوه

کلمه «بیوه» به‌معنای زنی است که همسرش فوت کرده است. در نوشتار و نگارش فارسی، برای استفاده درست از این کلمه توجه به نکات زیر ضروری است:

1. املا: کلمه «بیوه» به همین شکل و به میزان این دقت نوشته می‌شود. نکتۀ مهم این است که این کلمه با «ی» کشیده نوشته می‌شود و نباید به اشتباه به‌صورت «بیوه» (بدون «ی» کشیده) نوشته شود.

2. جنسیت: این کلمه فقط برای زنانی به کار می‌رود که همسرشان فوت کرده باشد. برای مردانی که همسرشان فوت کرده، از کلمه «بیوه‌زن» استفاده نمی‌شود، بلکه از کلمه «بیوه» در حالت عمومی یا از عبارت‌های دیگر استفاده می‌شود.

3. نگارش صحیح: در نوشتار رسمی و نگارشی، هنگام استفاده از کلمه «بیوه» باید به موارد نحوی و ساختاری توجه کرد. این کلمه معمولاً در جملات به‌عنوان اسم فاعل یا اسم مفعول به کار می‌رود.

4. معانی و کاربردها: در متون ادبی، کلمه «بیوه» می‌تواند بار عاطفی و معنایی خاصی داشته باشد و معمولاً به‌عنوان نمادی از اندوه و فقدان به کار می‌رود.

5. عوارض صرفی: این کلمه در موارد جمع، صفت، یا تغییر در ساختار جملات ممکن است دچار تغییراتی شود. برای مثال: «بیوه‌ها» (جمع) و «بیوه‌زن» (به‌عنوان صفت).

با رعایت این نکات می‌توان به کاربری صحیح و زیبا از کلمه «بیوه» در نگارش و گفتار پرداخته و از ایجاد ابهام جلوگیری کرد.

البته! در ادامه چند مثال برای استفاده از کلمه "بیوه" در جمله آورده شده است:

1. بیوه‌ای که بعد از فوت همسرش به تنهایی زندگی می‌کند، به دنبال حمایت و همراهی است.
2. در مراسم یادبود، تمام دوستان و آشنایان برای دلگرمی به دیدن بیوه مرحوم رفتند.
3. او تصمیم گرفت تا به بیوه‌ها کمک کند و سازمانی برای حمایت از آن‌ها تأسیس کند.
4. در جامعه‌ای که ما زندگی می‌کنیم، گاهی پذیرش بیوه‌گی برای زنان دشوار است.
5. فیلم جدیدی که درباره یک بیوه و چالش‌هایش ساخته شده، با استقبال زیادی روبرو شده است.

امیدوارم این جملات مفید باشند!