کلمه "تصمیم داشتن" در زبان فارسی به معنای اتخاذ یک تصمیم یا اراده برای انجام کاری است. در اینجا به برخی قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این ترکیب می‌پردازیم:

1. فعل و اسم: "تصمیم" یک اسم و "داشتن" یک فعل است. این ترکیب به صورت "تصمیم داشتن" به معنای برقراری اراده برای انجام کاری به کار می‌رود.

2. فعل مکمل: معمولاً بعد از "تصمیم داشتن" می‌توان فعل‌هایی را به کار برد که نشان‌دهنده اقدام یا عملی هستند که قرار است انجام شود. به عنوان مثال:

   • "من تصمیم دارم به مسافرت بروم."
   • "او تصمیم دارد کتاب بنویسد."

3. قیدهای زمانی و شرایطی: می‌توان از قیدهای مختلف برای توضیح بیشتر استفاده کرد. به عنوان مثال:

   • "من تصمیم دارم فردا به مهمانی بروم."
   • "اگر کارهایم را تمام کنم، تصمیم دارم در کلاس آنلاین شرکت کنم."

4. جمع و مفرد: "تصمیم داشتن" به صورت مفرد و جمع استفاده می‌شود. برای مثال:

   • "ما تصمیم داریم به تعطیلات برویم."
   • "او تصمیم دارد تصمیم به تغییر شغل بگیرد."

5. استفاده از پسوندها: در متن‌های رسمی یا ادبی، می‌توان از پسوندهای مختلف نیز برای توصیف احساس یا اهداف استفاده کرد.

   • "تصمیم‌گیری" به معنای فرآیند انتخاب و اتخاذ تصمیم.
6. نکات نگارشی:
   • به عبارت "تصمیم داشتن" باید توجه شود که به هیچ وجه به صورت جداگانه از هم نوشته نشود و باید به عنوان یک ترکیب به کار رود.
   • در متن‌های رسمی، بهتر است با جملات کامل و واضح از این ترکیب استفاده کنید.

با رعایت این نکات، می‌توانید به‌طور صحیح از کلمه "تصمیم داشتن" در نوشتارهای خود استفاده کنید.